SunnudagsMogginn - 05.02.2012, Blaðsíða 26

26 29. janúar 2012
passað vel á eigendur sína og væntanlega farið þeim bet-
ur fyrir vikið. „Það hefur verið afskaplega gaman að
stúdera sníðamennskuna og fráganginn. Við skoðuðum
alla kjólana vel og rýndum í smáatriðin og spurðum
okkur: Af hverju er þessi kjóll merkilegri en hinn? Þetta
er búið að vera mjög lærdómsríkt. Það hefur til dæmis
verið sérstaklega gaman að stúdera gömlu ljósmynd-
irnar.“
Ýmsar skemmtilegar upplýsingar koma fram í bókinni
sem gerð hefur verið um sýninguna. Kjólarnir á sýning-
unni eru saumaðir ýmist af útlærðum kjólameisturum
eða saumakonum sem ekki höfðu fengið formlega
menntun. Í þjóðháttasafni Þjóðminjasafnsins eru til við-
töl við Dýrleif Ármann og Henny Ottósson þar sem þær
lýsa vinnuaðferðum og aðstöðu. Kjólar þessa tíma voru
engir pokar eins og hafa verið algengir síðustu ár og
þurftu því að passa vel á konurnar.
Það var nákvæmnisverk að sauma kjóla og þurftu kon-
ur að koma nokkrum sinnum í mátun. Það gat skipt máli
í hvaða lífstykki eða brjóstahaldara þær voru því und-
irfötin á þessum tíma voru svo mótandi. Ferlið var oftar
en ekki þannig að konurnar komu með hugmynd að
kjól, oft byggða á einhverju sem þær höfðu séð í blaði.
Þetta undirstrikar að íslenskar konur voru í takti við það
sem gerðist í París, London og New York. Kjólameist-
arinn teiknaði síðan upp kjólinn og sneið. Síðan var
kjóllinn þræddur saman og mátaður. Loks var hann
saumaður og lagfærður ef eitthvað var að. Þetta tók upp
Tveggja krónu peningar
voru líklega notaðir
sem lóð í bakstykkið
á jakkanum.
Hattar ljá
fatnaðinum
annað
yfirbragð.
Síðkjóll úr loga-
gylltu brókaði,
sem líklega er
saumaður
á stríðsárunum.