Skírnir - 01.01.1980, Blaðsíða 82
80 JÖKULL JAKOBSSON SKÍRNIR
stundum datt mér jafnvel í hug þú værir sjálf gengin út úr
bergi — álfkonan gengin úr berginu ...
MAGDALENA: Ingiríður!
INGIRÍÐUR: Og jafnvel hvarflaði að manni þú gengir aftur
inn í bergið! Ó, þú veist ekki hvemig það var... sennilega
bara einhverskonar áhrif frá þessu veggteppi... þessu und-
urfagra landslagi með svona stórum fjöllum og djúpu vatni
og þessi bátur með tjaldhimni og allt þetta mikla tunglskin,
þetta mikla tunglskin, hugsa sér Magdalena, ef væri svona
mikið tunglskin í lífi okkar, svona tunglskin í hjörtum okkar,
tunglskin í minningum okkar, draumum ... og vöku. Tungl-
skin. Tunglskin — í bollunum okkar — í staðinn fyrir te. í
staðinn fyrir allt þetta te. Stutt þögn. Tunglskin í staðinn fyr-
ir allt þetta te.
MAGDALENA: Helltu í bollann minn aftur.
INGIRÍÐUR hellir aftur í bollann: Nei, í alvöru, stundum var
ég á nálum þú mundir hverfa aftur inn í bergið. — Og hvað
yrði þá um mig?... Bjallan yfir búðardyrunum hringir.
Magdalena, það er kominn kúnni!
MAGDALENA:Væri þá ekki nær að sinna honum?
INGIRÍÐUR: Það er kominn kúnni!
MAGDALENA: Selja honum eitthvað áðuren hann fer!
INGIRÍÐUR Við getum kannski borgað rafmagnið. Ef hann
skyldi nú kaupa til dæmis klukkustrenginn með hjartar-
munstrinu, eða silkisaumaða púðann.
MAGDALENA: Bara ekki silkinærfötin mín, Ingiríður. Annars
máttu selja hvað sem er í búðinni, tunglskinið í draumum
þínum, hespulopann í minningum þínum ...
INGIRÍÐUR: Silkinærfötin þín, Magdalena ...
MAGDALENA: Ætlarðu að láta kúnnann sleppa?
INGIRÍÐUR: Fyrirgefðu mér, Magdalena... Gengur fram.
Magdalena situr örskamma stund ein á sviðinu, leggur siðan
frá sér saumana, litur til dyra, fer i barm séf og dregur þaðan
dauðan fugl, breiðir úr vœngjum hans, stendur upp, gengur
fyrir boiðið og leggur fuglinn kirfilega til á stól Ingiriðar og
sest að því búnu aftur i sœti sitt og tekur til við saumana á ný.
INGIRÍÐUR kemur inn: Hún bað þá bara um hjartagarn —