Skírnir - 01.01.1980, Blaðsíða 88
85 JÖKULL JAKOBSSON SKÍRNIR
MAGDALENA: Ef þeir eru virkilega farnir að þjaka þig, þessir
endalausu dagar, giáu köldu morgnar, þessi tau- og tölubúð
þar sem ekkert selst, ekki einu sinni minningar, þessar and-
vökunætur og allir þessir tebollar og allur þessi krosssaumur
og kontórstingur og gleðivana hjartarmunstur, öll þessi ár þar
sem tunglskinið er ekki einu sinni eftir í tebollunum, ef þetta
er allt farið að þjaka þig og ef þú heldur í alvöru —
INGIRÍÐUR nálgast: Já, Magdalena! Já.
MAGDALENA: ... ef þú heldur í alvöru að þessi hlátur, þessi
hlátur minn gæti aftur vakið drauma þína og þennan fiðring
í kroppnum og eftirvæntinguna sem honum fylgir og fyllt hús-
ið af vongleði svo þú þurfir ekki lengur að notast við smá-
kökur og minningar með síðdegisteinu, jafnvel annarra minn-
ingar — ef þú heldur í alvöru þessi hlátur minn geti vakið
aftur gleðina í sál þinni og fiðringinn í kroppnum, þá —
INGIRÍÐUR: Þá. Þá. Þá — hvað? Hvað? Magdalena.. .
MAGDALENA: Þá datt mér í hug...
INGIRÍÐUR: Þér datt í hug, Magdalena!
MAGDALENA: Kannski — ef ég — eftir öll þessi ár — færi í
gömlu silkinærfötin mín ...
INGIRÍÐUR: Já.
MAGDALENA: ... silkinærfötin góðu með blúndunum frá
blómaskeiði ævinnar, gullöld lífsgleðinnar, tímum ástarinnar,
þá kannski gæti ég komist í þá stemningu að fylla liúsið aftur
og hjarta þitt þessum dillandi hlátri sem þú þráir svo heitt!
INGIRÍÐUR: Ó, Magdalena! Magdalena. .. Fórnar höndum,
krýpur á kné.
MAGDALENA ris á fœtur, gengur að kistunni, opnar hana, tek-
ur paðan silkinœrfötin góðu: Undarlegt... undarlegt... hvað
allt geymist í þessum sítrónuviðarkistum . .. undarlegt...
INGIRÍÐUR: Ég get varla beðið, Magdalena ... get varla beð-
ið að heyra þig hlæja... heyra þig vekja aftur fögnuðinn í
brjósti mér...
MAGDALENA leggur aftur kistuna, gengui1 til Ingiríðar:
Reyndu þá að hjálpa mér við að klæða mig ...
INGIRÍÐUR rýkur til: Rétt eins og í gamla daga... Ó! Rétt
eins og fyrir veislurnar miklu þegar stofurnar dunuðu af dansi