RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Síða 58

RM
ÁSI í BÆ
varð aldrei drukkin, en þegar hún
fór að finna á sér, virtist henni
standa á sama um nærveru okkar
Agnars og jafnvel gleyma því að
við værum til. Hann var vanur
að blossa upp þegar hún kom, og
taka henni eins og ástmey, en nú
lá hann hreyfingarlaus og horfði
á hana þar sem liún sat hjá
Ivari á fletinu. Hún fann að eitt-
hvað hafði komið fyrir og varð
þegjandaleg og neistarnir í augum
hennar fölnuðu. Við Agnar fórum
út, eða réttara sagt, hann hafði
rokið upp og farið út og ég á eftir
honum. Við gengum lengi úti, og
kvöldið var hlýtt og rautt og
kyrrt. Hann talaði ekkert en kink-
aði kolli, þegar ég dáðist að veðr-
inu. Þegar við komum til baka,
sváfu þau í fletinu. Seinna vakn-
aði ég við að hún klæddi sig og
fór upp á loft til mannsins síns.
Og hér lágum við nú í sandinum.
Það komu tvær stúlkur gang-
andi eftir fjörunni. öðru hvoru
námu þær staðar, beygðu sig eftir
smávölum og köstuðu þeim út í
sjóinn. Maður heyrði skvamp
steinanna og léttan og frjálsan
hlátur stúlknanna. Þær báru sund-
föt um öxl.
Allt í einu færðist líf í Ivar.
Hann reis á olnboga og leit í
áttina til stúlknanna. Konan
hreyfði sig ekki, en augu hennar
hvíldu á Ivari. Það var líkt og
hann hefði hrokkið upp af dvala.
Augu hans tóku að leiftra af ný-
tendruðum bruna, svo herptust
varir hans áður en hann brosti,
án gruns um nærveru okkar. Þegar
stúlkurnar urðu okkar varar, hættu
þær að lilæja og önnur leit snöggt
í áttina til okkar. Síðan gengu þær
liratt framhjá og hurfu bak við
klappirnar við fjallið. Þá lagðist
hann niður aftur, en brosið var
enn á vörum lians. Konan leit nú
af honum og reyndi að stilla hatr-
ið á andliti sínu um leið og hún
gaut augunum yfir til okkar, eins
og til að gá að, livort við hefðum
tekið eftir nokkru. Ég hafði ekki
tekið eftir neinu, en ég fann að
Agnar horfðist í augu við hana.
Síðan bað hún um sígarettu. Hann
tók upp pakka, gaf henni og bauð
okkur. Svo lágum við þarna og
reyktum, en ekkert var sagt.
52