RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Side 70

RM
ANGEL KARLIJTSHEV
trénu. Kettlingurinn fálmaði litlu
loppunum upp rúðuna.
Móðirin, sem stóð við rúmstokk-
inn og hlustaði, gat naumast trúað
orðum sonar síns. Hvernig hefði
hann getað afborið dauða hennar?
— Bölvuð sé brúin. Mætti vind-
urinn feykja henni af.
— Því formælir þú henni, móð-
ir? Þetta var mín ákvörðun. Ég
byggði brúna. Ég fómaði Milku.
— Þú hefur drýgt mikla synd,
sonur minn.
Augu byggingameistarans ljóm-
uðu.
— Manstu, þegar við lukum við
hana? Það var hamslaus fagnaðar-
hátíð þann sunnudag. Fólk úr níu
þorpum safnaðist saman, til þess
að fagna brúnni yfir Rossitsu.
Flokkur ungra manna kom líka.
Tveir smalar ofan úr fjöllunum,
sem voru það sumar hjá okkur,
léku á sekkjapípur. Manstu eftir
þeim? Sá dökkhærði kom stund-
um heim til okkar og hiðlaði til
Kúnu systur, en þú vildir ekki
veita samþykki þitt, þar sem þér
fannst ekki rétt að gifta hana
ókunnum manni. Gamla fólkið
gekk umliverfis brúna, sló í liana
með stöfum sínum, strauk kaldan
steininn og sagði: — Guð hefur
gefið Manol mikla snilli.
Hvernig hann veitti mér hana,
vissi ég aleinn.
Allir fögnuðu. Þeir drukku
minni úr fagurlitum vínflöskum.
Ég var þögull og gat ekki drukkið
sem ég horfði á glaðan hópinn.
Þegar sekkjapípurnar byrjuðu að
skrækja, stukku allir á fætur,
ungir og gamlir. Þau tókust í
hendur og liófu upp æðisgenginn
dans. Einliver lirópaði: Hafið þið
gleymt honum? Hvar er bygginga-
meistarinn? Hann á að dansa.
Hann sagði ekki meira, en
sekkjapípurnar hljóðnuðu. Það
kom fát á fólkið og þögn sló yfir.
Allir véku til hliðar; ég sneri mér
við, móðir, ó, guð minn góður. —
Ég sá lík. Þú veizt hverja þeir
báru.
Ég gekk út í kirkjugarðinn, til
þess að kasta lmefafylli af mold
á gröfina.
Hvíli drottinn sál hennar í
friði.
Þegar ég kom aftur, fann ég
ennþá dans og fagnað. Ég greip
vínflösku, drakk og drakk, þar til
ég var drukkinn. Við dönsuðum
til miðnættis.
Niður á litlu flötinni kraumaði
í stórum kötlum. Níu kindum
liafði verið slátrað. Lengra niður
frá virtist Cherkovosléttan breiða
út faðm. Hún fagnaði. Svölumar
léku sér yfir ökrtmum. Jörðin
þráði mennina, sem kæmu og köll-
uðu og ristu hana plógum sínum.
Bál voru kynt til þess að lýsa
okkur. Augu stúlknanna skinu,
sem dimmir eldar. Hjarta mitt var
að bresta af harmi og vitfirringu;
64