Ljóðormur - 01.06.1990, Side 13

Gaius Valeríus Katúllus 11
Þér glóðu á himni glaðar sólir fyrrum
er fórstu að hitta hana sem þín beið
og elskuð var af öllum konum mest.
Þið gerðuð margt sem ykkur var til yndis
er fýsti þig og hún var ekki ófús.
Þá glóðu glaðar sólir þér á himni.
Nú vill hún ekki lengur, láttu þá
lokið þessu.
Eltu ekki það sem ávallt flýr og svíkur,
en þraukaðu með þrjóskum hug og festu.
Ég kveð þig vina, Katúllus mun þrauka,
hann ætlar síst að elta þig né biðja.
Þú munt þess eflaust sakna sjálf að lokum.
Þú flærðardrósin, vei, hvað áttu í vændum?
Hver kemur til þín? Hverjum finnst þú fögur?
Hvern elskar þú? Hvers ástar muntu njóta?
Hvern kyssir þú? Hvem bítur þú og blóðgar?
En þú skalt þrauka, Katúllus, með festu.
XI
Aldrei var konu svo unnað,
til engrar brann heitari funi
en sú ást sem ég bar
áður í brjósti til þín.
Aldrei var önnur eins tryggð
auðsýnd nokkurri konu
og þegar ástin mig batt
órofaböndum við þig.
Nú er ég afhuga orðinn,
enda þér sjálfrí að kenna,
togast nú á í mér tvennt,
tvístrandi æ mínum hug.
Hvorki má ég með hlýhug
hugsa til þín þótt þú batnir
né get ég heldur því hætt,
hvað sem þú tekur .til bragðs.
Kristján Árrtason þýddi.