Alþýðublaðið - 24.12.1945, Síða 21

Jólablað_ Alþýðublaðsins
Þaið var óhugnanleg þögn fmi'Lli húsráðanda og
komtumanns, sem endaði með því, að vinur minn
sagði:
„Korndu seinna, góði.“
„Seinna hefi óg ekfcert við þig að tal!a,“ sagði
hinn. „Seinna verð það ég, sem verð orðinn ríkur,
------en þú fátæbuir, ------já--------, tafctu bara
eftir, karlinn mlinn.“
„Jæja, góði,“ sagði vinur minn, „Ég kem þá til
þín og bið þig um- lán, ef mér liggur á.“ Vinur minn
ætlaði að fá komumann til að brosa. Það varð aftiur
á móti árangurslaust.
Enn varð þögn. Og enn saglðist vinur miinn- eiga
von á gestum, kvaðst eiga annríkt, og bað gestinn
uim að líta inn eftir hátíðina. Gesturinn sagði:
„iHátáðdna? — hvað' varðiar mig um hátíð?“
Vinur rninin: „Komdui seinna, góði.“
Rödd konunnar: „Láttu dyrnar aftur, Magnús —“
Einhveirra hluta vegna vaxð vinur mdnn ekki við
þessium tilmæ'lum .kioniu sinnair, en gesturinn brosti,
oig brosið var í senn iEmanmJLégt og barnsllegt eins
og svo oft á drukknum mönniuim. Svo mlætti hann:
„Geturðu látið mig hafa peninga, Magnús —?“
Rödd konunnar: „Góði l'áttu dyrnar aftur. þú þarft
ekki að vera smevkur við svona fáfl'.-----Peninga!,
sér er nú hver frekjan í þessuim mönmuim, ég segi
það bara.“
„Geturðu iátið .mdg fá pendnga, Maginús?11 Komu-
maður var ekki af baki dottinn, Augnaráð hans v.ar
langt frá því auðmjúkt. „Þúsund kall?“
„Ég get talað um það við þig seinna, igóði. Ég má
ekkd vera. að þessu lengur------“
„En þú mátt vera aðþví að stjana við þá, sem ekki
enu drukknir,------sá er muimuriimin. ------ Já.-----
Væri ég ekki fullur, miyndirðu bjóða mér inn---------
þú myndiir gefa miér viín pg mat, •—■ — ef ég væri ekki
fulll'ur, þá væri allt í lagi — allt í himnalagi, mikil'
^ósfcöp. En af því að ég er drukkinn, er ég ekki í
húsum hæfur, nei, ----------ekki þess verðiur að eiga
mat, ekkí þes;s verður að fá alimintegt vín,---aftur
á mióti er mór leyfitegt að kaupa hristing, s.em þú
og þinir nótar græða mest á,----------og það miá ég
drekka á jiólunum' —----. Takk fyrir. —---Ég þakka
ósfcöp vel fyirir--.“
í því sem vinuir minn gerði aðra. tilraunina til þess
að láta dyrnar að stöfurm, réðst komiumaðúr inn í
forstofuna, og hann var með grátstafi í kverkunum,
er hamn sagði, ofuir 'liágt og með ás'afcaindd röddu:
„En r'annsakaðu huig þi.nn, kæri. — — Ég á ekiki
græman, eyri.------Ég á ekki neitt.-------En ég hefi
átt peninga,-------fyrir töngu síðan, — fyirir langa-
töngu síðain.------Ég hefii tíka átt áitt heimili, rétt
eins oig þú, karlinn rninn.-----lÉg sfcal ilífca látia þig
vita, að ég hefi átt íkonu og barm--------. Og held-
urðu, að óg hafi aldrei átt móður, — ©ða aldrei
etskað móður mína?----------Það var ekki vegna þes®
aS *g viidi gena henini mömrnu állrt, að ég drakk. Éig
_____________________________ 21
Sigurður Einarsson:
Hann er kaldur á köflum
_ Undur var lífið endur:
!; Ör lund og hyggja snör, ;;
spor létt og heilar hendur. !;
!; Muna má ég, að hlynur ;|
;! meir stóð með greinum fleiri !;
> fyrir haustveðra hrinur. !;
‘ " iT j i I
;! Skeflir ævisköflum, !;
skör gránar, hélar vör ;!
i; — Hann er káldur á köflum. ;|
hefd aldrei verið vomdur driengiur, það skat ég láta
þig vita. — — Mamma sagði oft: „Drekktu ekki,
Biuhbi mimn; simakkaðú áldirei fyrsta staupið, —
aldirei.“-----Ég heyrði þesisi orð fyrir eyrum' mér,
þegar ég neytti víns í fyrsta skipti, — mér fannst
hún mamima standa við 'Mið mína og segja: „Drekktu
aldrei fyrsta staupið, Bubbi mánn.“ Hún kallaði mig
alltaf Bubba. Og ég hræddist sjálfan mig, því ég
vissi, að ég var að giera itlrt, — mikið ittit,-ekki
aðeins' sjálfum mér,-----beldur henni miömmu. —
— Og ég heyri rödd hennar alltaf, þegar ég snerti á
yíná, — og hún segir mér að snerta ekki á vími, —
anerta ekiki á víni.---Hún segir mér, að vera góði
drengurinin sinn-------.“
Komumaðíur var nú fairinm að gráta, en lét það
samt ekiki aftra sér frá því að haida ræðunmi áfram:
„Sá, sem heldur, að ég hafi aldrei átt móður, hann
er asni,------asini, — — þú heyrir það.---------Ég
átti góða móður, og hún vildi gera allt fyxir miig. —
-— Al'lt.-----Og hún dó fyrdr mlig.------Visauiliega
d ó hún mamma 'fyr ir mig og erngiam amnan------.“
Þegar hér var komið í .ræðuna, var lögregjian
komin á vettvang. Frúin, — sem maér fiamsrt óum-
ræðilega fögur, — hún hafði hrinigt á lögreglustöð-
ina, til þess að maðurinn hennar losnaði við að þurfa
að slást, kominn í kjólfötin s'ím. Svona er húni góð
eiginkona.
Nú skipti það engium, toguiml, að lögregluþjómairtmir
fóru með hinn óboðna gest á biratt. Það síða&ta, sem
til hans heyrðist, var einhver upphrópun. Vini mín-
um ■heyrðist ha'nn' kalla „mamma“, eða kannske var