Alþýðublaðið - 24.12.1945, Side 25

]ólablað Alþýðublaðsins
25

Agnes von Krusenstjerna:
Freistirtg é gemiérskyöld
ÞEGAR GERÐA VASTESON var í þann vegintn
að opna útidyrahurðina, var sem freistingin
kæmi yfir hana. Það var eins og fætu/r henmair væru
límdir fasitir við mjúka, skrauftlega djregilinin á for-
stoíuigóif inu. iMoiliIuilegt, iknkennt andrúmslofitið dró
úr henni kjarkinn. Hún lét fallast í einn af' körfústól-
unuim með japanska sniðinu, sem stóðu hjá lamp-
anium, og hún stundi Iá'gt og þreytulega.
Þarna isat 'hún, Jótil, grannvaxin og úttauguð, og
rauðar vimnuhendurniar struku veikluilega og fálm-
andi niður með kjólinum. Aldrei hafði hún áður
fundiið til þessarar löngunnar, sem hún varð svo
skyndilega haldin af nú, að húni gerði ekki einu
sinmi tilraun til þess að standast hania. Það fór hroll-
uí‘ 'Ulmi líkama hennar, er henmi varð huigisað til
litlu, klöldu hierbergiskytruinniar í húsinu hinum
megim á baklóðimnii. Húsið stóð rétt hjá öskuhaug-
uinum. Kátar og fjöruigar rottur tóku heljarstökk
alls staðar umhverfis. Hún þorði akki að opma gluggi-
ann iaf ótta við, að þær kæmiu inn. En hér, í íbúð
Gyllandens skipstjóra, var engin hætta á því, að
roittur styfckju inn uim gluggana, þétt opmir væru.
Fjölskyldam hafði farið laið heimam, dvadizt burtu
yfir ailda hátíðina, en< Gerða, sem hafði það fyrir ait-
vinnu að hlaupa undir bagga með erfiðsverk á ríkra
mianna heimiiluim, hafðii verið beðin um* að líta eftir
fibúðmni og vökva blómlin. Hún hafði tekið þessu
fegins hendi. Hún bjóst við að fá eitthvað lítils-
háttar í aðra hönd, enda þótit frúin væri alþekkt
fyrir að hafa gát á aurumi sínuim. Hún tounni víst
sannarlega' að fiara vel með peniniga, og ekki lét hún
mieira frá sér af þeim beldUr en hún var nieydd til,
og af þeirri ástæðu hatfiði hún sagt uipp vinnuikon-
uinum — til þess að losna við að gefia þeim jöla-
gjafir.
Gerða starði angistarfuU á lamipailjósið. Hún
vildi ekki fara héðan aftur! Nei, — hún vildi ekki
fyrir nokkum imun fiair-a héðán aftiur! Freistinigin,
sem áður hafði stungið henni svefiniþori, umlukti
hana nú sterkum örmium otg hélt henni kyrri.
— Já, — já, itauitaði Gerða þreytulega. Ég verð
hér kyrr. Það var eins og einhver vera hefði á-
varpað hana oig beðið hana um að fara ekki, en boó-
ið henni að vera kyrr i þessari þæguilegu íbúð með
mahogny-ihúsgögnuinium', mjúku gólfábreiðunum og
skínandi Ijösakrónuinuim.
Agnes von Krusenstjerna.
— Takk fyrir, — ég
verð þá kyrr, sagði
hún aftur og varð
hverft við að heyra
rödd sína, rétt eins
og dyrum hefði ver-
ið lokað harkalega. í
raun og veru hafði dyrum verið lokað, — dyrunum
milli þess uimlhverfis, sem hún nú var í, og hins,
sem' hún átti að venjast, hirns fátætolega umhverfis
með ódaun frá ruslahaugum og rottumi og stritinu
fyrir dagiegu brauði.
Strax er hún hafði fallið fyrit þeirri freistingu
að verða kyrr í íbúðinni, varð hún sem máttlaus,
hvar hún sat í hægindastólnum, og húm teygði úr
sér og setti annain flótlegginn yfir hinn, — hún
Gerða, sem venjuleiga settist á yztu bekkrönd úti
í eldhúshorni, þegar fjölskyldan var heima, og
sötraði þá toaffilap af undirskáll. En nú, þegar hún
var alein í íbúðiinni, og 'háfði verið ætlað' aið vökva
bilóm og þurrfca ryk, hafði hún leyft sér að gjöra
stofurnar að sínium. Þó var -ekki lauist við, að henini
finndist armæða sín og flátækt setja hlett á þessi
fögrui, silikiklæddu húsgögn, sem hún nú uimigekkst.
Henni rann í brjóst örstutta stund, þar sem hún
hallaði höfðu sínu á mjúkan hakpúðanni f stólnuin,
En hana dreymdi ekki neitt. —- — — Það var að-
eins hljóðliaust myrkuir, — — — eins og bróðir
svefnsins — dirauðinin.
En þegiar hún vaknaði aftur eftir skamima stuind
og hrökk við, dauðhrædd um, að hún befði sofið
aillt of lengi, og það væri jafnvel komiið mál til
að fara að vinna á ný, fann hún enn á ný þessa
þægitegu kennd, sem einimitt þetta umhverfi veitti
henini. Henni var heitt og henini teið aliri1 vel.
Skært lampaljósið skein í auigu heninar. Og nú,
er hún bafði sofnað í íbúðinni, fannst henni hún
heyra sér til fremur en niokkru sinnd fyrr. Hún
reis á fætur og gekk inn í stofurnar. Hún, þrýsti é
marga kveikjara og innan skamms var sitærsta stof-
an uppljómuð a,f fjölda rafmagnisljósa. Hún gekk
jjtir gólfábreiðum, sem lótu eins og mjiúkur mösi
uindan þreyttum og 'klurmalegum, Ifótum hennar. En
í speglunum sá hún magran líkama sinn innan í
kjölrytjunmi, sem var trosuuð að neðan, hár hennar