Alþýðublaðið - 24.12.1945, Blaðsíða 27

fólablað Alþýðublaðsins
var 'þuinnt og strdíkenint í vöngunum. I>aS var í
senn óþolinimseði oig óánægj a í svip hennar, er hún
leit þessa spegilmynd sína. Hún átti ekki við í þessu
uimlhverfi. Það var óþefur af líkama hennar og föt-
Uim, Hún átti heima í bakhúsinu, — en ekki hér
fyrir framan ljómandi speglana.
Ef til vill vœri þó hægt að fjarlægja þessa ljótu
mynd, sem bar merki skortsins og þrældómsins, —
— fjarlægja hana í diraumiaheiminiuim? — Já,
sannarlega viildd hún giéyma þessari íáisýnd.
í næsta barnslegri sál hennar ,gerði vart við sig
heiftarleg löngun til að verða frjiáls, — verða ein-
hver önniuir en bún var nú. — Hún var senm komin
að fertugu, og hún hafði aldrei verið verulega hana-
ingjusöm, aldrei halft nóg til hní'fs og skeiðar, aldiei
fundizt hún hafa næga hlýju, En hún hafði aidrei
fundið til1 jafin ákafrar löngumar eftir gæðum lífs-
ins einis og einmitt >nú. Svö gjörsamlega: hafði hún
fram til þessa sætt sig við kjör sín. En hvað gagm-
aði það? Enginn hafði eiskað hana. Hún hafði ekki
einu sinni verið kysst. Hún hafði verið utanveiitu
og ein. ........
Hún lyfti höndum símum með aiuimiiegum tillhurð-
um. Það voru óhreinindi f sprumigu'nium> í húðinni,
sem aldrei myndu verða afmiáð. Hún hafði kart-
neglur, — hendur henmar voru hryllilega djótar, —
éyðilagðar, — eins og þær væru nagaðar eftir tann-
hvassar rotturnar.
Nú stóð hún 'í svefnherbergi hjónanna. Drott-
inn minn, hvað alllt var fallegt hér inmi! Hún reiik-
aði að breiðuim hjónarrúmuinum, sem stóðu þarna
vel uppbúki hvort við annars hlið. Hún greip utan
um eitt svæfilsharnið og strauík um á-
breiðuina. Dúnn og silki! En í ábreiðuna voru
saulmiaðir .upphafsstafir skipstjörans og frúarinnar
og þeir fléttuðust innilega saman í faiiegumi sveig-
um hvel’ inn í annan. Hér hlyti mainn að dreyma
yndislega. Hér var engin vekjaraklukka, sem glamr-
aði fyrir allar ald'ir á mbrgnana. Reyndar stóð l'ítdl
klukka á náttborðinu, — en hún var alsett tfallegum
perluimi og glerjumi, sem Ijósið spegilaðist miargvífe-
lega í. Gerða fékk ómiótstæðilega löngun til að heyra
hana ganga, og þegar hún hafði trekkt hana var-
íær.nislega upp, heyrði hún lágvært tifið, sem var
svo gjörólkt ganghljóðinu í biikkgairgamniu heninar
heima. — Hér liðu augnablikin og klukkustumdirm-
ar í kyrrð og hljóðlausri tign.
Gerða lét iklukkuna á sinm stað og rak aftur aug-
un í mynd sína í einum speglinum. — Hamingjah
góða!
Spegillinn. var þrískiptur og hún gat séð sig fró
ölluim hliðum, — hún sá boigið bak sitt, rytjuiegan
hnútinm í hnakkaniuml, signar axllirnar. Henini
fannst hún verða aðl fjarlæga þessa sjálfsmynd sdna
á einhvern hátt, — þessi mynd átti ekki heimia hér.
Með ófrjálslegumi hreytfingum, en skjótum, opnaði
iGerða hurðina á klæðaskápnumi, Hún amdaði að sér
___________________________________________________ 27
með opnum MUillíi íkriirnum af fötum hinnair ríku
og fínu konu, sem aldrei þurtfti að drepa hendi
í kalt vatn. Jaifnvel í klæðaskáþft'Uim1 var hægt að
kveikja á rafmagnsperu, Þar hénigu fagurskreyttir
kjólar og kápur á silkisaumuðum fatahengjuinfl>.-
Gerða stóð flenigi fyrir fraimlan opinn skápinn. Fing-
■ur hennar voru ókyrrir, Þeir vildu ná tökum á
einhverju, — hrífsa éítthvað til1 sín. Þá þyrsti að igrípa
um loðskinnin og siikið; Þeif vildu finma eitthvað,
sem væri mýkra viðkomu éft þéit1 áttUi áður að
venjast, — eitthvað nýtt. Áður en hún áttaði sig
á því, hvað hún var að gera. hafði hún tekið éifttt
kjólinm aif fatahenginu. Hann var úr þunnu, ml|úku
efni og litur hans var fjöliublár, og tök skemmti-
leguMi þlæbrigðum í IjósiftU. Fyrir tframan spegil-
inn fór Gerða úr kjóirytjunní og var skjáliflhent. Hún
fór í nýja kjólinn. Hann var í stærra lagi .fyrir henn>-
ar vaxtarlag. En þegar hún nú éá mynd sína í
speglinumi, brá henni meira en lítið í brún. Yoru
auigu' hennar virkilega svona biá og skær? Henni
fannst jafnveí augun hafa tekið breytingumi. Hún
fór 'höndum >um kjóli.nn, sem> hún var kominn i, og
fannst snertingin. einkar þægileg. — Henni fannst
einihv.er hlýja streyma um handleggi sína o>g fram í
vinnuilúna fingurna, og það var eins og þeir hefðu
aldrei haldið utan iumi þvottaskrúbhu eða. buslað í
ísköldu vatni.
Því næst kemhdi Gerða hár sitt með .Litluim silí-
urkamhi, sem hún .tók af snyrtilborðiinu1. Hún þetf-
aði úr hálftómri púðurdós og henni fannst ilmur-
inn mjög þægilegur, — næstum því áfengur. Hún
gleymdi. — .gleymdi, — eitt augnablik mundi hún
það eitt, er hún sá í speglinum fyrir framan sig).
— Ég verð að tfara, tautaði hún allt í einu, lágt,
hún varð þess skyndilega meðvitandi, hváð hún
var að aðhalfast.
En þó fannst henn-i hálft í hvonu sem hún ætti
alls ekki að tfara. Nú var hún ekki lengur þvotta-
konan, komin fast að fertugu, og sem nágffannarn-
ir kölluðu stundum „:kerlinguina“. — Hún var fyrir
mtannleg >giift kona, — maðlurinn hennar hatfði farið
að hieiman í .tveg.gja da,ga ferðalag, — og ftú varð
hiún að vera ein heima allt liðlangt kvöldið, — unz
nóttin svo kæmi. — Nóttin? — Það var nýjárs-
nót’t. Á mOrgunn, — já, aðeins efitir fáeinar kitukku-
stundir, væri komið nýtt ár. Fyrir Gerðu var það
nú þegar byrjalð. Nú gekk hún makindalega uim
gólf meðal hinna dýrimætui og fögru húsgagna. Nú
þurfti hún ekki lengur að bogra >undir stólum og
borðum. Bakhúsið var horfið inn :í dimiman skugga.
Skrjáfið í 'stökkviandi rottunuim) gleymdist við
dreymandi gagnhljóð klukbunnar.. Henni varð ekki
hugsað til þess, að raunveruiega var hún að gerast
þjófur, sem stal ánægjunni af því að njóta ann-
arra manna herbergja og fa>ta. Um leið og hún £ór
höndum uim þessa framiandi hluti, fanrast herani þeir
vera siírair og ekki tidheyra neirauim öðrum lengur.