Vísir - 30.04.1933, Blaðsíða 67

vistr
30. apríl 1933.

VfPZ

í!PtT|

^lguu
'iat®
sei4®

ettttWMa-
' T
‘Nýjasta tlska.
SÍÍOOOOtttííXííJOOÍÍtXSOOOÍiöC
& Sumar- S
■ Kjóla- og Káputau, ð
Peyaufatasilki, íj
Svuntusilki, Alklæði* jJ
Reiðfatatau. «
P ÍOOOOOOCiöoOOOtÍtÍOCOtiOtiOtiOOOtiC h
' Morgunkjólatau, Náttföt, Silki- g
náttkjólar, Skyrtur, Ullar- og p
Silki-nærfatnaður, Ullar- og ;;
Silki-sokkar, Sokkar, Kjólar, £?
Kápur og hattar á börn m. m. fl. f
5 KitiotiooQooQOotxxxioaaoQOOQtiaciit
Fullkomnasta
gler- og vefnaðapvöruverslun
landsins.
Hin sívaxandi sala er besta sönnunin fyrir því að Edin-
borgarvörurnar svara til þeirra eftirvæntinga sem
menn hafa gert sér um ágæti þeirra.
í GLERYÖRUDEILDINNI: Sérstakt úrval af Gler-
vöru, Kristal, Alum. vörum, Email. vörum, Borðbún-
aði og allskonar smávöru.
LeggiO leið yðar nm
Halnarstræti i Edinborg,
gerið þér bestu innkaupin.
r
Til atliugunar.
Eg heyri sagt, að Vísir eigi
að koma út í gríðarstóru upp-
lagi, nú þegar íslenska vikan
hefst, og að hugsað sé til að
senda hann út um alt land,
bæði í kauptún og sveitir. Dett-
ur mér þvi í hug, að biðja hann
að flytja landsfólkinu eftirfar-
andi línur, ef ske kynni, að þær
gæti vakið einhverja til um-
hugsunar og orðið að nokkuru
gagni.
Eg tel víst, að blöðin hafi oft
vikið að liinu sama og hér verð-
ur gert að umtalsefni, en „sjald-
an er góð vísa of oft kveðin“,
og sumir eru þeirrar skoðunar,
að segja þurfi fólkinu sömu tíð-
indin sjö sinnum, til þess að
það trúi.
Það, sem fyrir mér vakir, er
að benda öllum almenningi á
eina eða tvær fæðutegundir ís-
lenskar, sem eg veit að eru holl-
ar og góðar, en því miður neytt
í miklu minna mæli, en æski-
legt verður að teljast.
Harðfiskur.
Sú var tíðin, að Islendingar
átu mikið af harðfiski og þótti
gæðamatur. I ungdæmi þeirra
manna, sem nú eru orðnir
gamlir, var harðfiskurinn oft
ein aðalfæðutegundin á mörg-
um sveitaheimilum, að minsta
kosti suma tíma árs. Var hvort-
tveggja, að mikið var hert af
fiski í veiðistöðvunum og selt
upp í sveitirnar, og eins keyptu
bændur oft nýjan fisk, fluttu
heim til sín og hertu. -— Var
svo harðfiskurinn borðaður
daglega að kalla mátti, meðan
birgðir entust, en þegar þær
voru þrotnar, var farið til sjáv-
arins af nýju og aflað meiri
fiskjar. Sumir bændur fóru til
kunningja sinna, sjómannanna,
og fengu „að fljóta með“, sem
kallað var, róður og róður, og
höfðu aflann heim með sér. —
Var þá sumt af aflanum salt-
að og sumt herl, og þó oftast
meiri hlutinn hertur, þar sem
nóg matvæli voru í búi og ekki
brýn nauðsyn, að grípa til fiskj-
arins þegar i stað.
Á þessum árum vissu menn
ekki, að liarðfiskurinn er ein
liin besta fæðutegund, að þvi er
tekur til næringargildis. Hitt
vissu allir, að fólkið þreifst vel
af honum og að engum varð
mein af harðfisksáti. Og gaml-
an mann heyrði eg segja frá
þvi (í ungdæmi mínu), að hann
vorkendi engum að þrífast og
halda holdum, sem fengi ný-
mjólkursopa og harðfisksbita
ltvölds og morguns, þó að hann
fengi ekkert annað. — Hann
sagðist ekki verða eins notalega
saddur af neinu öðru. Og það
væri nú svona með blessaðan
harðfiskinn, að hann væri svo
einstaklega fjörgandi. Menn
yrði einhvern veginn svo fjör-
ugir og „léttir í kroppnum“ af
honum, sagði gamli maðurinn.
Og það er líklega ekki fjarri
lagi, að harðfiskurinn sé gædd-
ur einhverjum fjörefnum eða
bætiefnum, sem líkama manns-
ins er betra að hafa en missa.
En nú er harðfisksöldin þrot-
in, að eg ekki nefni öld hertu
þorskhausanna, sem mörgum
þótti góðir á bragðið og gaman
að glíma við. Eg gleymi því
aldrei, hvað kinnfiskurinn var
sætur, ef hausinn var mátulega
hertur.
Harðfiskurinn er þvi miður
horfinn af borðum flestra
sveitamanna — og kaupstaða-
búa lika — og tennurnar í fólk-
inu orðnar ónýtar. — Fjöldinn
allur gengur nú með gervitenn-
ur, en sumir eru tannlitlir eða
tannlausir. Unglingarnir eru
orðnir tannbilaðir fyrir ferm-
ingu og altaf með tannpínu. Og
altaf er verið að klastra við
þessar skemdu „gemlur“, en
loksins verður að taka öll brot-
in, hreinsa til i gómunum og
fá sér „falskan kjaft“.
I mínu ungdæmi, fyrir svo
sem 50—60 árum, voru flestir
prýðilega tentir fram eftir öll-
um aldri og fengu aldrei tann-
pínu. Eg man eftir ltörlum og
kerlingum um sjötugt, sem
„liöfðu heilan munn“ og fundu
aldrei til i tönnunum.
Hvernig stóð á þessu? —
Þetta gamla fólk átti enga tann-
bursta eða neitt þess háttar og
þvi datt ekki í hug að skola
munninn, auk heldur meira, i
þvi skyni að hreinsa tennurnar.
Það „lét þær eiga sig“ og samt
entust þær fram i háa elli.
Mér dettur í hug, að harð-
fisksátið kunni að hafa átt ein-
hvern þátt í þessu. — Það er
engum vafa bundið, að liarð-
fiskurinn styrkir tennurnar og
hreinsar þær um leið.
Eg held það væri þjóðráð, að
taka harðfisksátið upp af nýju.
íslendingar ætti að herða miklu 1
meira af fiski en þeir gera, og
þjóðin ætti að borða harðfisk
miklu meira en hún gerir. —
Hún mundi áreiðanlega græða
á þvi — i meira en einum skiln-
ingi. —
Síld.
Seint ætlar þjóðinni að lær-
ast síldarátið. Hvað eftir annað
hefir verið gerð gangsltör að
því, að kenna fólki að matbúa
síld, en árangurinn liefir orðið
Crætid þcss
að vörumerkið regnboginn í
eðlilegum litum, sé á liverju
boxi er þér kaupið og notið, þá
eruð þér þess vissir að málning-
in sé bestu tegundar og
að íslensk framleidsla
sé studd, því hún
stendup fyllilega á borö
viö erlenda framleiösln.
Höfum ávalt til nægar birgðir
af allskonar tegundum af máln-
ingu
svo og málningarverkfæri og
iökk.
„REfiNBOGINN“
MÍLNING&RVERSLDN
(August Hákansson)
Laugaveg 19 — Síml 4896
15