Vísir - 24.12.1955, Blaðsíða 21

JÓLABLAS VÍSrS
22 -S
an dáleiddan mann: erí lyg-
ari og svikari." Síðan teiknaði
sá maður U-é, sem var flausturs-
lega gert., stuttur bolur, sem var
laus við krónuna, greinamar
virtust svífa í lausu lofti. J>etta
var gerfi-U-é; táknrænt. fyrir svik-
ula menn og.óinerkilega.
,,Nú ertu sex ára bam,“ sagði
dr. Koch næst.: ]>á var teiknað
tré likast því sem bam á þess-
uin aldri.. hefði gert það. Mennj
athugi þó, að teikningar þær,
sem gerðar voru í dáleiðslu,
voru allt öðru vísi en- þær, seni,‘
gerðar voru undir eðlilegum
krí ngu instæð um.
pær sýna skapgerðina.
])að viröist augljóst, að trjá-
. teikningarnar skrökva ekki. J)ær
sýna, að harðstjórinn er bleyða
inn við beinið, þær koma upp
um þann hé.gómlega og, eigin-
gjarna og þær sýna festu eða
veikleika skapsins.
’ Miklir möguleikar eru tengd-
ir við trjáateikningarnar. Banda
rískir sakfræðiiigar hafa veitt
því athygli, að viss tegund glæpa
manna sýnir sérstakt óeðli í
teikningum sínum. Sem dæmi er
tekíð aR 209 karlar og konur,
Ífr fmím
Jón
sern dænid höfðu veríð fyrir of-
beldisverk, teiknuðu tré. Af
þeim voru 179 mjög lík.
J)á þótti það merkilegt, er
dæmdir fjölkvænismenn teikn-
uðu tré. Margir þeirra báðu
um, sti'okleður. er þeir voru ao
teikna til þess að þurrka það út,
sem þeir voru nýbúnir að teikna.
petta þótti táknrænt fyrir þá,
sem þuríta að dylja eitthvað, til
dærnis fortíð sína.
Auðvitað eru tilraunir þessar
ekki eingöngu- ætlaðar fólki,
sem eiltlivað er bogið við. ]>ær
geta verið skemmtileg dægra-
dvöl.
Geta má þess, að einu menn-
imir, sem ekki sýna neitt sér-
stakt er þeir teikna tré, eru
landslagsmálarar og garðyrkju-
menn, því að þeir skoða tréð með
auga atvinnumánsins.
J)að þvkir mörguin sérfræðing-
um merkilegt, að flestir, sem
teikna tré, teikna það með cpl-
um. Sjá merkingu ýmissa trjáa-
teikninga á bls. 34.
★
Gerið svo vel að fletta aftur
á bls. 34.
Á dögum- Pals prófasts Bjöms-
sonar í Selárdal, 1645—1706, bjó
maður sá á Króki, er Jón liét, og
var hann því landseti prófasts.
Jón var hár rnaður vexti-.og var
því kallaður krókslangur-. Mjög
þótti hann fjölkunnugur. J>á
voru galdrabrenmir tíðar, því að
Páll prófastur og Eggert sýslu-
maður, bróðir hans, hömuðust
með dæmafáu kappi gegn öilum
þeim, cr grunaðir voru um fjöl-
kynngi. t'irðist Jóni þvi ekki
liafa verið tryggilegt að bim svo
nálægt Páli prófast.i. Ekki fara
þó neinar sagnir af því að þeir
háfi át-tzt illt við, nema einu
sinni, og af því er saga sú, sem
hér fer á eftir.
Sunnudag einn, er Jón kom
tii kirkju lieim að Selárdal
gerði. em vinnukona þar á staðn-
um gabb að honum og hló dátt.
Jón vissi, að liann hafði aldrei
gert stúlku þessari hið minnsta
og sámaði því gabb hennar. Vék
hann sér þá að lienni ,og sagði:.
„]>ú hlærð ckki svona næsta
sunnudag!"
Um kvöldið, vciktist st.úlkan,
og dó þá í vikunni, en var jörð-
uð næsta sunnudag. Var því tal-
ið að Jón hcfði valdið dauða
liennar.
Prófastur varð nú hinn reið-
asti, heirnti Jón tii viðtals og
kvað hann valdan að dauða
stúlkunnar. Jón ncitaði því og
kvað skapadægur hc-nnar hafa
verið komið. Ekki vildi prófast-
’ur trúa. því og sagði, að Jón
skyldi brenndur verða. Jón svar-
aði: „Veit ég, að þér miinuð
þykjast hafa líf mítt í hendi yð-
ar, cn gæta skuluð þér þess að
þér hafið ekki fleiri manna
dauða á samvizkunni en ég um ’
það lýkur. En það hlægir fflig,
að ég veit það, hvc skammt
verður okkar í milli.“ Prófastur,
scm var allra manna trúgjani-
astur á dulspár, spurði, hvað Jón
vissi um það. Jón svaraði: „]>ér
lifið 3 mánuði, 3 vikur og 3 daga
eftir mig, en lengur ekki.“ Pró-
fast setti hljóðan u mstund, cn
sagði siðan, að aldrei hefði þaö
verið ætlun sín að setja Jón und-
ir brennudóm, heldur sem sálna-
hirðir hans að áminna hann og
hvetja til betra lífernis. Slitu
þeir síðan taliiiu og skiidu sótt-
ir að kalla, Ekki er þess getið,
að þeim hafi oftar borið á milli,
og ekki er þess lieldur getið,
hvor þeirra dó fyrr. Páll prófast-
ur varð gamall maður, dó árið
1706.
Mikinn átrúnað hafði Jón á
stórum, rauðum steini, er stend—
ur í bökkunum fyrir ofan Fiæð-
hamarsvík nokkru fyrir utar,; .
Krók. Héldu menn, að undir
þeim steini hefði Jón fólgið
galdraskræður sínar og önnur
galdraáhöld, svo að þau fyndusir
ekki á bæ hans, ef í’annsakaður
yrði. Aðrir töldu, að í steininun.,
hefði búið liuldukona eða ein-
hver önnur verndai-vætt Jóns.
Mjög þóttist Jón óviss urr.
sáluhjálp sína þá er hann dæi
Bað liann þess að rauði steinn-
inn sinn yrði því athugaður
vandlega. Sæist cngin hreyfing-
á steininum á dauðastund sinni
rnyndi sál sín illa fara, en ef ein-
hver brevting sæist á steininum
rnyndi henni borgið. Fyigir það
sögunni að steinninn haf:
sprungið í tvennt á saina augna-
bili og Jón gaf upp andann.
Steinn þessi stendur enn á sama
stað á bökkunum, og er í tveirr..
hlutum og dálítið bil & milli.
liaVðlJ.rtigMðægo- .
Lbs. 3135, 4to, hdr. I. N.
Lbs. 3135, 4to, hdr. L N.
Skfólfatagerðin h.f.
Beigfagerðin h.f
Bernh. Petersen
ríh
Símar 1570 (2 línur). Símnefni: „BernKardo.“
Kai >ir:
/ !!ar teguntíir af lýsi,
Iískimjöl,
Harðfisk,
Söituð hrogn,
Sykursöltuð hrogn,
Grásieppuhrogn.
Sdur:
Kaldhreinsað meðalalýsi,
Fóðurlýsi,
Lýsishmnur,
Síldartunnur,
Kol í heikrn förmurn,
Salt í heilum förmum,
Björgunarbáta og herpinótabáta
úr aluminium.
Æsf fmlik&BMÍw hieh&^
hr€i&nseewiar$í«ÞÍ&.
Sólvallagötu 80. — Sími 3598.
«...
•ffffftftfttftftttffff***9*f*ÝfffÝff’f?fff,ff