Vísir - 24.12.1955, Síða 25

JÓLABLAÐ VÍSIS
25
Frú Pálína.
■(Frh. af bls. 10)
stjórnarinnar, sem kominn var,
Júlíus Kárason. Hann var rauð-
ur í framan og lítið eitt móður
eftir hraða göngu. Um leið og
hann tók ofan derhúfuna,
hrundia tærir dropar af dökk-
um, samvöxnum augnabrúnum
hans, annað hvort sviti eða
vatn.
..Göðan daginn, frú! Er Ragn-
ar Nijálsson heima?“
Hún skildi, að fresturinn var
útrunninn, og það hafði ekki
verið neinn frestur, heldur
streymdi rás viðburðanna misk-
unnarlaus og hröð og hreif hana
með sér. Hún stóð í skrifstofu-
dyrunmn, með vinstri hönd á
hurðarsnerli, í svo greinilegri
varðstöðu, að gesturinn hlaut
að taka eftir því, — svipur
hennar eins og hún stæði and-
spænis lymskum óvini, andar-
drátfcurinn dálítið slitróttur og
sogkenndur og mikil og niður-
bæld reiði fyllti brjóst hennar
og varnaði henni máls.
.r.Nei,“ svaraði hún loks,
,,hann er ekki heima.“
,,Ekki það, nei. En þér vitið
kannske hvar hann heldur sig,
frú Pálína?“
.,.NeL Ég veit það ekki.“
,,Jæja, þá það. Annars hef ég
fulla ástæðu til að spyrja, —
sem formaður sparisjóðsstjórn-
arinnar: Ragnar hefur nefnilega
ekki mætt til vinnu í morgun,
né heldur tilkynnt forföll. Við-
skiptamenn sparisjóðsins komu
að lokuðum dyrum klukkan tíu
og það var sent til mín.“
Hun horfði á hann þegjandi
meðan hann talaði, augnafáð
hennar stjarft og ópersónulegt,
eins og það væri ekki hann,
sem hún væri að horfa á, held-
ur eitthvað á bak við hann,
langt.— langt í burtu: skip úti
í hafsauga, reyk við hafsbrúp,.. .,
Maðurinn tvísté lítið eitt og
velti húfunni milli handanna,
hætti að tala og leit hvasst nið-
ur fyrir fætur sér, það var auð-
séð, honum fannst sér að ein-
hverju leyti misboðið — að
hann tók orðfæð konunnar og
augljósa sálarkvöl sem persónu-
lega móðgun við sig.
,,Ég hef kannske skotið yður
skelk í bringu, frú Pálína, en
það var ekki minn tilgangur,"
sagði hann allt í einu. „Eftir-
grennslan mín er heldur ekki
sprottin af persónulegri hnýsni
í annarra einkamál, eins og' þér
virðist álíta, heldur er ég — ef
svo mætti segja -—- að gegna
minniháttar embættisskyldu.
Jæja, adjö!“ Hann dembdi á sig
derhúfunni með snöggu hand-
taki, snerist á hæli líkt og dáti
á æfingu og skundaði brott
stuttum, föstum skrefum, eins
og í marsi.
„Hann veit það ekki, og ég
sagði honum ekki neitt,“ hugs-
aði konan,' og hún fann að hún
var byrjuð á einhverju, sem
hún hafði aldrei gert áður: að
falsa skjöl sín, mátti víst nefna
það, því hún var byrjuð að
leyna því, að Ragnar Njálsson
hafði svikið hana og svikið
sjálfan sig og alla, sem voru
honum vandabundnir eða höfðu
treyst honum, og hún fann að
hún mundi halda áfram að gera
það og að einmitt nú yrði hún
að hafa hraðan á, áður en um-
talið, getgáturnar og fordóm-
arnir fengju ráðrúm til að
kvikna og breiðast út. Hún
hljóp upp á loft til sonar síns
og sagðist þurfa að bregða sér
frá, hún kynni að verða úti fram
yfir hádegið. Að því búnu
klæddi„húm-sig í regnkápu og
fór í vaðstígvél og laumaðist
síðan inn 1 skrifstofuna til að
sækja veiðipqkann og stöngina.
Hún festi þessa hluti við belti
sitt innan undir kápunni og
gekk þannig frá, að enginn gæti
séð hvað hún hefði meðferðis.
Regnsuddinn og þokan höfðu
færzt í aukana. Það var gott.
Hún kaus gjarna að verða vot
og illa verkuð í þetta sinn og
koma þannig útlits fyrir augu
fólksins að lokinni þeirri ferð,
sem hún var nú að hefja. Og
gekk hratt af stað og stefndi í
vestur, ekki alfaraleið, held-
ur skemmstu leið, gegnum
sandhólana og yfir mýrarnar
ofan við kauptúnið, í átt til ár-
innar, sem nú átti að verða þög-
ult Ijúgvitni hennar til bjargar
einhverju, sem hún vissi ekki
hvað var — til þess að bjarga í
dauðanum því, sem annars
myndi lifa við skömm — um
aldur og ævi: svikaranum
Ragnari Njálssyni, sem aldrei
mátti verða með svikurum tal-
inn, af því að hann hafði verið
eiginmaður hennar í þrettán ár
og tengt líf hennar sínu lífi,
svo að engin ráðsnilld nægði til
að aðskilja þau meir, hvorki lif-
andi né dauð.
Áin — áin! — konan heyrði
niðinn í strengjum hennar langt
í austur á mýrina, kr-ldan vor-
þyt straumanna á leið til hafs;
vissulega höfðu þeir grandað
mörgu lífi á vegferð sinni, en
myndu þeir einnig fást til að
granda sannleikanum? — Kon-
an gekk fram á slútan gras-
bakkann og starði andartak of-
an í eggjandi flaum vatnsins,
sem dansaði í hringiðum og
bólgnaði í röst, því að nú leysti
fjallsnjóa í þessu landi, og kom-
ið vor. Hún hneppti frá sér'káp-
unni og leysti af belti sínu hluti
þá, sem hún hafði meðferðis,
hnýtti fluguna á færið og rakti
það langt út, lét strauminn j
taka það, — sleppti síðan stöng-
inni og lét strauminn taka hana
líka. Það varð að ráðast, hvort
hann skilaði henni nokkru sinni
til baka, eða hvort hafið gerði
það — áin og hafið í samein-
ingu — en yrðu þau skilvís,
ætlaði frú Pálína að þýða það
svo, að þau væru sér hliðholl.
Hún jós vatni á veiðipokann, að
hann liti út sem hann hefði leg-
ið næturlangt á árbakkanum og
rignt, og svo var ekki fleira að
gera, nema að komast heim og
bera fólkinu slysafregn frá
ánni — um manninn, sem var
horfinn, og sýna því blautan
pokann, fundinn á árbakkan-
um. Kannske yrði það ekki öllu
fleira, sem hún þyrfti að'gera:
bara að segja, að hann hefði
gengið út með veiðistöngina
sína í gærkvöldi og' ekki komið
heim aftur, og í morgun hefði
hún farið að leita og fundið
þetta, ekkert meir.
Hún var aftur á göngu gegn-
um sandhólana og yfir mýrina,
heim, en skref hennar nú
þyngri og seinni en að lieiman,
reiðin nú tekin að sjatna og
harmur hennar einn eftir, orka
reiðinnar að þrotum komin og
í barm hennar seitlaði van-
megni, eins og þungt og dautt
vatn, eins og kalt rökkur. Hún
sneiddi ekki hjá alfaraleið þessu
sinni, heldur veik inn á braút-
ina, sem þorpsbúar höfðu. lagt
út í engjalönd sín í vestri. —•
Klukkan í kirkjuturninum sló
tólf, þegar hún kom á aðalgöt-
una, sem lá gegnum kauptúnið
endilangt. Það var saJlarigning
og mjög dimmt í lofti, hafgolan
sönglaði í símavírnum og þaut
tuldrandi um þakskegg og húsa-
sund, og' yfir túnunum handan
við húsin flögruðu dreifðir
kríuhópar með fjörugu gargi og
höfð'u hrakið burt fugla vetrar-
ins, hinn hyg'gjuþunga svart-
bak og skaplausa, léttúðuga
fænku hans, rituna. En gatan
var nálega auð, það var mat-
málstími og fólkið gengið inn
til að borða fiskinn sinn, og x
gluggunum sást eitt og eitt and-
lit gægjast út undan tjaldi og
hörfa til baka, ef vagfarandinn
leit upp. En konan, sem nú gekk
eftir götunni, leit aldrei upp,
heldur leyfði hinum fælnu aug-
um nágranna sinna að horfa lyst
sína. Unz hún kom að húsi
Júlíusar Kárasonar. þar nam
liún loks staðar. En búðarholan
í kjaliaranum var læst, hún sá
sig því tilneydda að trufla mat-
frið eigandans, það var víst
kominn tími til að stjórnarfor-
maður sparisjóðsins 'fengi ein-
hverja skýringu á fjarveru.
gjaldkerans í stofnuninni.
Ándartaki síðar stendur hún
uppi á tröppunum og ber að
dyrum, og það skiptir engum
togum, hurðin er opnuð: Júlíus.
Það var svo undarlegt, hann
stóð andspænis henni í opnum
Búnaðarbanki Íslands
Austurstræti 5, Reykjavík. Sínii 81201).
Austurbæjarútibú, Laugavegi 114. Sími 4812.
Útibú á Akureyri
Trygging er nauðsyn!
Bankinn er s-jálfstæð stofnun, undir sérstakri stjórn, og er eign
ríkisins. í aðalbankanum eru geymsluhólf til leigu. — Trygging
fyrir innstæðu er á ábyrgð ríkisins, auk eigna bankans sjálfs. —
^....
BANKINN annast öll innlend bankaviðskipti
- tekur á móti fé í sparisjóð og hlaupareikning
ALMENNAR TRYGGINGAR H.F.
Austurstræti 10, Reykjávík