Vísir - 24.12.1955, Qupperneq 29

JÓLABLAB VÍSIS
28
etftir 7a yindupt.
i.
Drífíi í logni. Öklásnjór á upp:
iileyptmn vegum.'Eitt af þóssum
IjÖsdiinmu desemberkvöldmn,
þegar snjóbiidan ein ræliir það
blutverk að draga úr dinnnu
innríai' löngn vetramætur. Ekk-
ert hljóð. Enginn vindstaða, að-
cins fallandi snjór.
Eftir veginum á braunhálsi
fór ríðandi maður. Enginn hvers-
dagSinaður getum við sagt. þaö
var .sjálfur sóknarpresturinn.
Hvað var hann að fara í slíku
veðri og siikri færð? Iíann var á
leið heim til sín. Seinustu hús-
vitjuninni var lokið. Undan-
famar vikur hafði hann gert
yfirreið um préstákáil sitt. Hánh
hafði tekið fyrir eina sókn í einu
og livíit sig á millí héima í 2—3
daga. Hann liafði eytt miklum
fíma í þessa ferð, en liann sá
ekki eftir því. Honura fannst yl-
ur gestrisninnar, sem hann hafði
hvarvetna mætt, vcfjast um sig
og vera góður förunautur þama
í þungfærðinni. Honum fannst
hann hafa mikið lært í þessarj
ferð. í prestakalli hans voru um
1Ö0 býli og það var mikill sann-
leikur, að „hvcr eimi bær á
sína sögu.“
Séra Guðsteinn var búinn að
vera prestur að Hjailanesi í 3
ár. Ilann hafði komið þangað úr
fjarlægtun iandshluta, eftir. 6 ára
prestþjónustu þar. Hann kom aö
Iijallanesi fullur áhuga fyrir
starfi síríu. Hann vildi vera vin-
ur sóknarbarna sinna og hafði
brehnandi löngun til að gla'ða
birtu og yl í félagslífi sveitar
sinnar. Kirkjan átti að vera
æðsta félagsheimilið, þar sem
lífstrúin gladdist á hljóð-
urn bænarstundum og hug-
ir samferðamahnanna, ýiigii og
eldri, lyftust í samtengdri heild
við fagran söng. pess vegna
hafði hann lagt mikla vinnu í
að bæta og fegra kirkjusönginn
og orðið mikið ágengt i því ofni.
Frú Sigurdís, kona séra Guð-
steins, var manni sínum mjög
samliend og lagði sig fram um að
styðja hann í starfi. Heimili
þeirra var aðlaðandi og gcstrisni
frábær. þegar nfessað var í
Hjallanesi var öllum kirkjugcst-
unum boðið inn í íbúð prests-
hjónanna og veitt þar al' mikilli
rausn. Sjaldan leið Séra Guð-
steini betur, en þegar sóknar-
börnin gengu um stofur harís að
lokinni guðsþjónustu, frjáls og
glöð sem heima hjá sér. þá
glæddust. vonir i brjósti hans um
betri og bjartari frarntíð. pá var
hann sæll í starii sínu.
En þessar stundir voru fáar.
Ilann messaði ekki oft, og þegar
hann boðaði messu, íannst. hon-
um alltof fáir koma til kirkju.
Hann var talinn allgóður ræðu-
maður og bjó sig vel undir ræð-
ur sínar. Oft vakt| hann fram á
nætur, kvöld eftir kvöld, við aö
semja ræður og kona hans lagði
oft mikla vinnu í að búa sig
undir móttöku kirkjugestanna.
Sv.o þegar messudagurinn raim
upp, þá komu Stundum svo fáir,
að við lá að messufall yrði. líríd-
arítckningar voru fáar frá þessu,
t. d. á stórhátíðum og við ferm-
ingar, en það var mjög sjaldan
á öðrum. tímum, og það scm
séra Guðsteiui sáiniaði mest:
Kirkjusóknin virtist fara heldur
miríkandi með hverju ári.
Séra Guðsteinn hafði húsvitj-
að í prcstkalli sínu flest árin,
síðan hann kom, en þó aldrei
oins rækilega og að þéssu sinni.
Hann lét kirkjusóknina vcra að-
alumræðu.ofnjð á hverjum bsp í
þcssaii ferð. Hann komst að
raun um að viðborf manna til
þeirra hluta var a;rið misjafnt.
Sumir vildu hafa 1—2 messur
á ári, aðrir 4—5 og á sumum
virtist hclzt að skilja, að þeim
væri sama hvort nokkurn tíma
væri mossað eða ekki og sá hóp-
ur virtist vera stærstur — því
miður. En svo voru.að siðustu
nokkrir, sem drógu enga dul
á, að þeir vildu cngan prest og
ekkcrt kirkjulíf. Einn ,af þcssmn
möanura var Benjamín i Breiða-
gerði. Hann og séra Quðsteinn
voru beztu kunningjar og prest-
ur mat Benjamín mikils á niaíg-
an hát.t.
Benjamín liafði haíið búskap
í Breiðagcrði fyrir uepum 6 ár-
um ásáiiit koim sinni Valgerði
Bénediktsdóttur. pau voru ung
að árum. — nú rúmlega þrítug og
átt’u tvö mannvæhíég börn. pau
höfðu afkastað nijög miklu á svo
skömmum tíma, húsað jörð sina
og hætt á inarga vegu. pau höfðu
í ríkum mæli káhiiáð erfiðleika
frumbýlingsái'a einyrkjahjóna í
svcit, og voi'u þegar fai'iii að
njóta ávaxtar af starfi siiiu. Scra
Guðstcinn hafði eihu sinni farið
uin i Breiðageiði hm kvölci að
siuharlági. pá var Benjamín að
steypa vótheysturn. Köna hans
hafði'svæft. hörnin og var nú að
rétta manni sínum steypuhí'ær-
una-iipp í hiótin. Prestur dáðist
með sjálfum sér að því, liversu
hjönin voru sambend. En þó
vissi há'nn að um eitt voru þau
ekki sem einn maður. Frú Val-
gerður kom oft til kirkju, og
hafði stúndúm Ijöriiin sín mcð
sér, en Benjaihin h'afði aldrci
verið við inéssu í Hjallariesi, síð-
an séra Guðstcinn kom þangað.
Benjamin átti jcppabifieið. Ók
liann konu sinni á kirkjustaðinn,
þegár liún viicii, cn sncri svo
bifreiðinni við og fór heim. Að
méssu lökinni kom hánn aftur
að sækja fólk sitt. og drakk þá
oft kaffi með kirkjugestunum.
pegar scra Guðsteinn húsvitj-
aði í Breiðagcrði, var Bepjamín
ckki lieima, þegar liann. kom,
Prestur stóð lengi við og bcið
•eftir ÍHÍsbóndanum. Harai lét
kirkjusóknina berast í tal við
Valgerði, beinlínis spurði hana,
hvp'rt bún vissi bvcrsvegna
Benjamín kæini aldrei í kirkju.
„Hann licfur nú þcssa skoðun,
ef þáð er'þá nokkuð annað ení
stífni," Sagði Valgerður. „pað er
það cina, sem Benjamín hefur
neitað mér tim af því, sem ég hef
l'óðið hann. pað er að koma iheS '
méi’ í kirkjti. Samt ér ég nú ekkt
álveg vöriláus um að sá tími.
konii, að hann geri þá stórit
h'ón lika. Eg er hvörki að þreyta
liann né niig á því, að tala allt-
of mikið uin þessa iiluti. pað -er
ekkert bctra.“
„Orðin liggja til alls fyrst,‘f
sagði séra Guðstéinn.
„Satt er það, svaraði Valgcrð’
gerður, „cn við Benjamín Jóiis*
son förum livor sína leið, þegátf
pví er að skipta. pó koma lcið-
irnar fljótt. saman aftur. Við liöf-
um komið okkur saraaii um að
virða frelsi hvors annars." Og
Valgerður fór fram, að tilreiða,
góðgerðir fyrir gest sinn.
iSéra Guðsteinn sat einn eftir
og huglciddi seinustu orð hús-
freyjurínar. Hann var að mörgii
leytj iirifinn af þeim, cn haniv
spurði sjálfan sig ósjálfrátt:
„Hvers vegna getur kirkjan ekkii
laðað að sér svona heiísteypt og
samhend hjón, án þess að skerða.
frelsi ariiíars þeirra?“
Benjamin bóndi kom fljótlega.
héim. Hann fagnaði gestinuin.
peir tóku tal saman, ræddu unii
daginn og veginn og um áhuga-
mál liðandi stundar. Fór þar vcl.
á með þcim. Prestur stóð við í.
Brciðagerði langt fram eftir
degi. Áður en hann fór, sagði.
hatin hjónunum, sem öðrum, ei-
hann húsvitjaði í hcimasókn.
sinni, að liann hefði í hyggju,
að lialda kvöldsöng í Hjallanes-
kirkju á aðfangadagskvöld jóla,
og að Iiann vonaðist eftir, að íá.
að sjá þau í kirkjunni þá. Val-
gerður gerði einhyerja atliuga-

a
0
o
©
0
©
«
©
«
o
e
o
o
e
e
e
e*
o
«
«
e
e
*
«
«
er ávallt birg af hvers konar
Rörum
Og
• •
Bnnfremur vélsteyptum
i • ■
Rau&árstig 25. - Simi 2551 og 2751
ð

Lýsissamlag
íslenzkra
Símar 7616, 3428.
Siiripefni: Lýsissamlag, Reykjavík.
Stærsta og fullkomnasta
kaldhreinsunarstöð á íslandi
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönn-
um og kaupfélögum fyrsta flokks kald-
hreinsað meðalalýsi, sem er framleitt við
hin allra heztu skilyrði. —
■’W
• •••<