Morgunblaðið - 23.09.1965, Blaðsíða 24

24
MO&GUNHLAÐIÐ
Fimmtudagur 23. sept. 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
— Nikki elskan. Ég er búin
að hugsa svo mikið um númerið
sagðirðu, að litla stúlkan héti?
Shirley? Það er alltaf yndislegt
nafn. Ég ætla að skrifa og biðja
að heilsa elsku Shirley ... Nikki
minn, sem sagt, ég er búin að
vera að hugsa svo mikið um
þetta og ég er viss um, að þetta
er rétt hjá honum Billy, að hún
Lukka tranar sér óþarflega mik-
ið fram. Við verðum að reyna
að draga svolítið aí henni. Ekki
beint vegna atriðisins, heldur
eins mikið sjálfrar hennar
vegna. Við viljum ekki láta
haná fara að gera sig hlægi-
lega ... viljum við það kannski?
... Hvað, elskan? Nú er þetta
penninn þinn? Fyrirgefðu!
Þegar við komum að farang-
ursafgreiðslunni var þegár búið
að aka þangað handvagni/ með
einhverjum ósköpum af allavega
bögglum, sem hlaðið var ofan á
ferðakofortin.
Mamma réðst strax að burðar
körlunum og gaf þeim öllum í
15
sameiningu eitt sitt fegursta
bros. — Já, bögglarnir, ég á þá.
Tuttugu og sjö. Teljið þið þá
vandlega! Hún greip hönd mína.
— Já, þetta eru gjafir, bara eitt
hvert lítilræði handa þér og
Pam og Hans frænda og Gino
og Lukku og þessu blessuðu
þjónustufólki, sem er svo þolin-
mótt.....
I þessu bili sagði rödd að baki
okkur: — Anny!
— Við snerum okkur bæði
við. Þetta var Ronnie, og leit
út alveg eins og hrafninn hans
Poe, sitjandi á fölri brjóstmynd
af Pallas. Mamma, sem hefði
sjálf þotið þúsund mílna veg til
þess að taka móti hverjum, sem
íslenzkár konur
hafa viðkvaema húð
CORYSE
SALOMÉ
Snyrtivörurnar
hafa reynst
, þeim bezt,
sem reynt hafa
valhöll
Laugavegi 25 uppi
sími 22138
var að koma langt að, varð
hrærð,, þegar hún sjálf varð fyr-
ir slíkri nærgætni. Hún kast-
aði sér í faðm Ronnies.
— Hvað það var guðdómlegt,
að þú skyldir koma, Ronnie!
Við komum aldrei þessu öllu í
bílinn. Þú getur tekið það, sem
af gengur og ekið á eftir okkur.
Ég er einhversstaðar með smá-
gjöf handa þér, elskan, en ég get
bara ekki náð henni upp strax.
Burðarkarlar, alsettir böggl-
um, stóðu þegar í hring um okk-
ur. Meðan mamma vasaðist í
öilu og skipulagði allt, leit ég
á Ronnie og hugsaði með mér:
Örlagastund ... glötun .. dauði
.... og þannig hélt ég áfram að
hugsa, þangað til ég var orðinn
bilaður á öllum taugum.
Ronnie hafði komið með bíl-
stjórann sinn með sér. Þegar
loksins allar gjafirnar voru
komnar upp í bílana ,settist
hann í framsætið hjá okkur
mömmu. Þegar við lögðum af
stað heim, gaf hann frá sér
stunu, alveg eins og þá, sem ég
hafði heyrt í símanum.
— Anny! sagði hann. — Ó,
Anny!
Það var eins og mamma rank-
aði við sér. — Það er þó ekki
neitt að, Ronnie?
— Að? Það er meira en það,
það er bara dauði og eyðilegg-
ing! Hún Sylvia ....
Já, ég vissi það...já, hvort
ég vissi það. Mér fannst braut-
in ganga í bylgjum fram undan
okkur, og ég leit á mömmu. Jafn
vel hún, með allt sitt fjör og
kæruleysi, var með áhyggjusvip.
— Sylvia? sagði hún. — Hvað
hefur hún nú gert af sér?
— Ninon-samningarnir ........
Þeir voru undirritaðir fyrir
mörgum vikum, eins og þú
veizt.
— Já, vitanlega, svaraði
mamma.
— Og ég hélt, að þarmeð væri
allt í lagi. Þegar hún hefði feng
ið það, sem hún vildi, þá mundi
ég sleppa við haná í einkalíf-
inu, að minnsta kosti. En, Anny
hún hefur húið með mér. Á
hverjum degi kemur hún í þess
um andstyggilega Jaguar sínum
Gælir við mig! Læknar hjarta-
sárin! Losar mig við sjálfan
mig! Og svo kvöldin! Þá dregur
hún mig til Mocambo, fær borð
út af fyrir okkur hjá Ciro. Ég
vissi, að hún var að brugga eitt
hvað. Fann það alveg á mér.
En án þín væri é g ómöguleg-
legur maður, Anny^ úttaugaður
og innantómur. Og svo, Anny..
og svo í gærkvöldi....
Ég horfði á hann æðisgengn-
um augum og var næstum bú-
inn að aka utan í olíubíl.
— Já, sagði mamma hressi-
lega. — Hváð í gærkvöldi?
Ronnie andvarpaði með graf-
arraust. — Ciro enn. Eartha
Kitt. Andstyggilegt einkaborð
úti í horni. Sylvia ... eintómar
berar axlir.. hún er að megra
sig einu sinni enn ... og rauð-
gular hárlufsurnar út um allt.
Og svo allt í einu, í miðju núm-
erinu hjá Earthu Kitt, þá hall-
aði hún sér yfir borðið, kreisti
höndina á mér og sagði: — Er
þetta ekki yndislegt, Ronnie.
Svo indælt og rólegt. Við erum
saman, er það ekki? Hvað við-
gátum verið miklir bjánar að
týna hvort öðru, vorum við
ekki voða bjánar? 'Og svo, þeg-
ar mér fannst hver taug í mér
vera að hrökkva, sagði hún: —
Já, vel á minnzt. Ég var hjá
honum Paul Denker í dag.
Hann er ekki umboðsmaður
minn, eins og þú veizt, en
bara einkalögfræðingur, en mér
fannst ég ætti að sýna honum
Ninon-samningana mína. Elsk-
an, honum finnst þeir bara ynd-
islegir! En þegar ég sagði hon-
um, hvað við eigum vel saman
. .. svona listrænt séð, ég á við
þá fannst honum það gæti orð-
ið indælt að gera annan samn-
ing ... heildarsamning, segjum
um tvær myndir á fimm árum,
og með ofurlítið hærra kaupi
og kannski ofurlitlum prósent-
um.......
7Hann þagnaði og andvarpaði
aftur. — Ég þurfti ekki meira.
Þetta var einmitt tilvalið til að
vekja mig af þessu sinnuleysi
— Ég ætlaði bara að leyfa mömmu að njóta útsýnisins
frá svölunum.
mínu. Ef út í það var farið, var
hitt fyrirtækið mitt komið í
kring fyrir tveim dögum, og
klappað og klárt. Hún gat
smurt því yfir öli blöðin, án
þess að það gerði mér neitt til
framar. Allt í einu varð mér
ljóst, að ég var laus við hana,
og var búinn að vera í tvo sól-
arhringa. Þetta var dýrlegasta
stund lífs míns. Ég hallaði mér
yfir borðið — og það vildi svo
til, að Eartha Kitt hafði sem
allra hæst á þessari stundu —
og ég öskraði: — Gott og vel,
leiktu bara þá Eilíf-kvenlegu!
Settu Ninon-samninginn í vask
inn, svo að um það leyti, sem
þú hefur lokið við hana, verð-
urðu orðin fræg að endemum í
fjórum heimsálfum! En ég ætla
bara að láta þig vita, að það
verður ekki úr neinum fimm-
árasamningi, og engin kaup-
hækkun, og þá ekki prósent-
ur! Ég skal sjá um það, þó að
það kosti minn síðasta blóð-
dropa, að þú fáir aldrei neitt
að gera framar, aldrei neins-
staðar, nema þá kannski í skíta
götunum í Birmingham, þar
sem þú átt heima og hvergi
annarsstaðar!
Hann snarsneri sér að
mömmu. — Þá hefirðu átt að
sjá hana. Allur óþverrinn, sem
fyrirfannst í henni, kom nú
fram í dagsljósið. Allt í einu
var hún orðin að Medúsu og
hún hvæsti framan í mig? „Og
hvað um fjárfestinguna þína,
elskan?“ Og ég hvæsti á móti.
„Þú ert einum ofsein, kelli
mín. Hún er komin í kring og
í lagi. Og þá hvæsti hún aftur:
„Og hvað um þína blessuðu
Anny Rood?“ Og ég öskraði á
móti: „Hvað geturðu gert henni,
þegar Normumálinu er að fullu
lokið fyrir þrem vikum? É gef
frat í það allt saman!“ Og svo
...og svo ...
Enn einu sinni, svelgdist
Ronnie á þessu „og svo“
— Og svo. Ó, Anny, hún hélt
bara áfram með blíðubrosið sitt
og hristi rauðgulu hárfrunsurn-
ar og sagði: „Ég held, að við
séum eitthvað að vaða reyk.
Það verður fimmára samningur,
og svo verður annað, og dá-
lítið huggulegra, þegar til lengd
ar lætur, og ábatasamara.
Elsku Ronnie, það verður fín-
asta Hollywoodbrúðkaupið síð-
an Vilma Banky og Rod La
Roque. Ronald Light og Sylvia
La Mann.“ Og þegar ég sat
þarna, eins og steingerður, rót-
aði hún í þessu andstyggðar
veski sínu og dró upp .... dró . .
Ronnie stakk hendinni í vas-
ann eins og hann væri með
krampa, og dró upp samanbrot-
ið pappírsblað. Hann fletti því
í sundur. Það var ljósmynd af
bréfi. Sem snöggvast horfði
hann á hana með örvæntingar-
svip.
— Nú veit maður, hvemig
hún komst að þessari fjárfest-
ingu. Nú vitum við ...
— En hvað er þetta? Ég
áetla varla að koma upp orð-
unum, en þau voru eins og tog-
uð upp úr mér.
— Þetta, þegar hún var að
sækja megrunarbókina sína,
var ekkert annað en átylla til
að fara'upp og snuðra þar. Hún
rótaði og rótaði og fann þetta
loks í skúffu í náttborðinu. Það
var ekki svo vel, að ég fyndi
það, og lögreglan heldur ekki.
Sú sem þurfti að finna það, var
þessi andstyggilega ....
— Fann? Hvað í ósköpunum
fann hún?
Ronnie lagði höndina á hné
mömmu. — Anny, hún Norma
gat ekki náð í hana Lettie Ler-
oy í símanum, svo að hún fór
að skrifa henni bréf í staðinn.
Þegar þú komst þangað, hlýtur
hún að hafa heyrt til þín og
smeygt því niður í skúffuna.
Lestu það! Það er ljósmynd af
bréfinu. Sylvia hefur frumritið
í innsigluðu umslagi í peninga-
skápnum hjá honum Paul Denk
er.
Hann rétti blaðið að mömmu,
og hún ællaði alveg að gera
mig vitlausan, svo lengi var
hún að leita í veskinu sínu og
finna gleraugun sín.
— Lestu það hátt, mamma.
Lestu það hátt!
Mamma setti upp gleraugun
og las:
Lettie mín góða: —
Þú átt sjálfsagt bágt með að
trúa því, þar sem þú hefur allt-
af af hjartagæzku þinni villzt
á þessum andstyggðar manni
mínum og þessari gömlu ,sviss-
nesku leikkonu, sem kallar sig
Anny Rood. En þú verður að
trúa þessu eins og það stæði
í biblíunni og gera þér ljóst, að
það er skylda þín að opinbera
heiminum hið rétta innræti
þessara ósegjanlegu skrímsla.
Hvað manninn minn snertir, þá
hefur hann ekki einasta verið
að pretta ríkissjóðinn árum
saman, og þar gæti ég upplýst
öll smáatriði, heldur er hann
núna að koma í kring glæp-
samlegri sameiningu Kvik-
mynda- og Sjónvarpssambands-
ins, sem hann ætlar að græða
milljónir á, og ekki þarf að
taka það fram, að þær milljón-
ir verða ekki taldar fram til
skatts. Hvað Anny Rood snert-
ir, þá er ekki einasta, að hún
hefur verið að stela frá mér
Ninon-hlutverkinu og eigin-
manni mínum, heldur veit ég
líka ýmislegt um hana — frá
Parísarárunum — sem gæti
fengið blóðið til að storkna í
æðum þínum. Og það sem
meira er: hún veit, að ég veit
þetta og hún veit, að ég hef
hótað að segja þér frá því. Ó,
Lettie, hún er í húsinu hérna á
þessari stundu, og þau hafa
slitið símann. Ég er dauðskelfd.
Á hverri stundu get ég búizt
við að heyra hælasmellina í
henni hérna á ganginum, og nú
aetla ég að ....
Mamma þagnaði £ lestrinum.
Hún tók ofan gleraugun, hægt
og hægt og sat þegjandi.
Loksins sagði hún: Þetta er
allt og sumt.
— Já, svaraði Ronnie, —
lengra hefur hún ekki verið
komin þegar hún heyrði fóta-
takið þitt.
i