Morgunblaðið - 09.10.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 9. október 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
— Það var um hana Sylviu.
Ég verð að segja þér það nú!
Hún sneri að mér og mér fannst
andlitið á henni rugga, rétt eins
og bátamir í höfninni. — Ég
laug, Nikki.
— Laugst?
— Já, þetta kvöld í Vegas,
þegar þú stóðst í fjörunni og
ég kom til þín — það var hún
mamma þín, sem sendi mig.
— Mamma!
Strax þegar við komum úr
samikvæminu, kallaði hún mig
inn í herbergið sitt. Hún sagði,
að þú gengir með þá vitleysis-
legu grillu að hún hefði myrt
hana Sylviu. Hún gat ekki þol-
að, að þú kveldist af þessari
hugsun, sagði hún. Hjálpaðu
mér, elsku Lukka mín, hjálp-
aðu mér vegna hans Nikka.
Segðu honum, að ég hafi verið
hjá ykkur í herberginu allan
tímann. Og hún var svo niður-
dregin og örvæntingarfull, að
ég lofaði þessu að lokum.
Hún greip hönd mína og hélt
í hana föstu taki.
— En það var ekki satt. Ég
hef ekki meiri hugmynd. um
það en þú, hvar hún var þeg-
ar Sylvia dó.
18. kafli.
Við komum til gistihússins og
ég borgaði leiguvagninn. Við
fórum upp í íbúðina. Ég var
orðinn svo fullur, að allt hitt,
hryllingurinn, reiðin, taugaáfall
ið, gat ekki komizt að. Það
komst yfirleitt ekkert að hjá
mér nema kampavínið.
Ég man eftir að ég gekk inn
í setustofuna og Lukka á eftir
mér. Þá heyrðist í lykli í
skránni og mamma kom svíf-
andi inn í stofuna — glæsileg
og óviðjafnanleg.
— Skárra er það nú lífið á
okkur, eickurnar mínar. Á fót-
um á þessum tíma sólarhrings-
ins — og eigum að fara til Lond
on á morgun.
— Á morgun?
Það hlýtur að hafa verið hún
Lukka, sem sagði þetta. Ég
mundi óljóst, að við áttum ekki
að fara þangað næstu tvo dag-
ana.
—Já, elskurnar, bara við
þrjú. Hin þurfa ekkert að flýta
sér. Veslingurinn hann Hans
23
frændi þarf líka að eiga frí í
nokkra daga til þess að koma
maganum í sér í lag aftur. En
ég verð að vera komin þangað.
Nýju fötin fyrir leikinn minn og
svo fötin fyrir drottningarsam-
kvæmið. Ég verð að gefa vesl-
ingnum honum hr. Cavanagh of
urlítið svigrúm. Jæja, í rúmið
með ykkur, elskurnar. Allir á
fótum og tilbúnir klukkan hálf-
ellefu!
VÉLÞVOTTUR er stórkostleg nýjung —
og tímaspamaður. Á aðeins 4 mín. þvæst
bfllinn glansandi hreinn.
Þér þurfið ekki að þurrka bflinn, þvf vatnið
er blandað með gljáa, þannig að billinn þomar
án þess að fá rendur.
VÉLÞVOTTUR þvær allar gerðir bíla, allt að
210 cm. hæð. þakgrindur skapa engin vandræði.
ÞVOTTUR
Á 4-5 MANNA B'lLUM KR. 40.00
Á 5-6 MANNA BILUM OG
SENDIFERÐABÍLUM KR. 45.00
(MEÐAFS LÁT TAR KORTIKR. 3 5 - & 40-)
&
BONSTOÐ SHELL Æ0
VIÐ SUÐURLANDSBRAUT ™gin bið
Ég hafði staðið og snúið við
henni baki, og barizt Við allt
þetta, sem var að bera mig of-
urliði. Á morgun .... London ...
Bara við þrjú. Hversvegna við
Lukka? Af því að hún vildi
hafa auga með okkur, auðvit-
að. Hún vildi vera viss um, að
við færum ekki að læðast eitt-
hvað burt og gifta okkur í trássi
við hana. Kvendjöfull!.....Lyg
ari.... Fjöldamorðingi!
Ég snarsneri mér við. Nú
skyldi ég segja það við hana . .
hvað? . . . hvernig? ........ Á
hverju átti ég að byrja?
— Þú! Þetta var allt og sumt,
sem kom út úr æsingnum og
ruglingnum, sem ég var altek-
inn af. Þú og Monika, þið reyn-
ið að setja það allt út um þúf-
ur! Svo að hún Lukka er þá
ekki nógu góð til að verða
tengdadóttir þín? Æ,.... nei ...
hún giftist aldrei kunnum
stjórnmálamanni. Ég verð að
taka það áftur. Hún giftist bara
ómerkilegum leikara, til þess að
fá atvinnuleyfi og sleppa við að
fá spark út úr ....
— Nikki. Hendurnar á Lukku
voru komnar á loft áður en
mig varði og gripu fyrir munn-
inn á mér. — Taktu ekki neitt
mark á honum, Anny, hann er
fullur! Hann gat ekki að því
gert. Við rákumst á einhvern
mann, sem....
— Einhvern! æpti ég, út milli
fingranna á henni. Það var ekki
einhver maður! Það var Roger
Renard!
— Þegiðu, Nikki, segi ég!
Anny mín, þú getur að minnsta
kosti verið með fullu viti þó
að hann geti það ekki. Ég skil
vel, að þú vilt ekki, að ég gift-
ist honum Nikka og ég get ekki
láð þér það. Þú hefur fullan
rétt á að láta þér finnast ég
vera fölsk. En, Anny ég gæti
sannfært þig um .... ég er viss
um, að ég gæti það.........
Allt í einu fannst ntér það
eina, sem ég þyrfti á að halda,
væri baðherbergi. Ég sleit mig
lausan frá Lukku og þaut gegn
um setustofuna. Ég vissi, að ég
fór framhjá mömmu. Og ég vissi
að hún rétti út höndina,- til að
stöðva mig.
— Nikki, elsku bezti Nikki....
En ég hljóp áfram og inn í
baðherbergið mitt og - skellti
hurðinni í lás á eftir mér.
Ég vaknaði næsta morgun og
leið þá svo fjandalega, að mér
var eiginlega sama um allt og
alla. Fari það til fjandans, eins
og það leggur sig! Okkur tókst
að ganga frá farangrinum. Við
kvöddum Hans frænda, sem var
rúmliggjandi með"-magann sinn
Gino, sem glotti og Pam, sem
mér fannst allt í einu — vegna
þess, sem ég hafði hana gnm-
aða um — vera sú manneskja,
sem ég elskaði mest í þessum
heimi. Og brátt vorum við kom
in upp í flugvélina til London.
Við mamma sátum saman.
Ég reyndi hvað ég gat ^til að
afstýra því, en auðvitað þurfti
það svo að verða. Lukka var
einflversstaðar framar, og þar
sem ég sat þarna, algjörlega ut-
an við þennan heim, fór mamma
að gerast „sæt“.
— Elsku Nikki minn. Ég er
fegin að fá þetta tækifæri til
að tala við þig undir fjögur
augu. Það var rangt af mér
að sénda eftir henni Moniku.
Vitanlega var það rangt. Ég er
afskaplegur harðstjóri og ég
veit það, en það er eins og ég
geti ekki öðruvísi verið. En,
þú skilur, elsku Nikki minn, að
ég vildi vera viss. Ég á við, að
nítján ára.....! En ég skil það
alltsaman nú, víst skil ég það ,
allt. Ef þú vilt fyrir alla muni '
eiga hana Lukku, þá dettur mér
ekki í hug, að spilla því. En þú
verður bara að lofa mér einu,
elskan mín, og ég ætla að fá
hana Lukku til að lofa því
sama. Farið þið ekki að hlaupa
í einhverja skítuga smá-fógeta-
skrifstofu — það er svo afskap-
lega kauðalegt og algjörlega í
trássi við öll lög, þar sem þú
ert ekki orðinn myndugur.
Bíddu bara þangað til ég er bú-
in að fara til drottningarinnar
og við búin að koma sýningunni
af stað, og þá skulum við hafa
yndislegt kirkjubrúðkaup. Svei
mér þá alla daga. Yndislegt
kirkj ubrúðkaup.
Og þannig óð hún elginn á-
fram og áfram og ég þoldi það
ekki, af því að ég vissi, að hún
meinti ekki orð af því, sem hún
var að þvæla. Ég vissi alveg,
að henni var ekki við annað
verr en það þurfa að taka við
Lukku sem tengdadóttur, og af
því að henni þótti svo vænt um
mig, var hún hrædd um að
missa mig, ef hún léti ekki und-
an mér. En að láta hana elska
mig svona og ganga svona langt
til að láta undan mér, var það,
sem mér var állraverst við. Og
meira að segja dró það veru-
lega úr hrifningunni af Lukku.
Hversvegna? Var mér, innst
inni illa við að verða móður
minni yfirsterkari? Var ég svo
öfugsnúinn.
En þetta var engin stund til
að hugsa. Ég ætlaði aldrei að
hugsa framar. Ég lofaði henni
bara að fjasa og vaða elginn,
vera móðurleg og blíð, og milli
þess að ég vísaði frá mér
frönskum flugfreyjum, sem voru
að reyna að troða ofan í mig
mat, tautaði ég: — Já, mamma.
Allt í lagi, mamma! Og á þessu
gekk þangað til við vorum kom-
in yfir sundið og alla leið að
flugvellinum í London.
Gleymdu því, hugsaði ég, með
an mamma var að hrífa afskap-
lega kurteisa tollverði. Slepptu
því alveg úr huganum. Eigðu
hana Lukku. Hafið þið bara
yndislegt kirkjubrúðkaup, eins
og hún mamma er að segja, þar
sem mamma er hin yndislega
móðir brúðgumans, með heiia
lest af morðum til síns ágæt-
is. Áfram með þig, Nikki kall-
inn! Láttu eins og hr. Piquot
| og Norma og Sylvia hafi aldrei
verið til!
Við fluttum inn í eitthvert
heljarstórt hús, sem var auð-
vitað eign einhvers aðdáanda, í
Kensington. Mamma hafði ætl-
að að búa í Claridge, en þá
þurfti einhver kóngur eða þess-
háttar deli að vera í íbúðinni,
og þegar henni barst þetta boð,
greip hún auðvitað við því feg-
ins hendi. Og ekki leið á löngu
áður en þetta sama gamla rottu
j kapphlaup hófst — skeyti, blóm,
símahringingar. Larry, Vivien,
Olivier og Cecil. Til hvers var
eitt land að hugsa um að eiga
sína eigin dýrlinga? Hvers
vegna var ekki bara hægt að
koma sér upp einhverjum al-
i þjóðahóp slíkra, líkt og Sam-'
einuðu Þjóðirnar, og flytja það
svo hverju sinni á staðinn þar
, sem á honum þurfti að halda?
Mamma átti eitthvert viðtal við
j Lukku um kirkjubrúðkaupið.
| Lukku^ fannst þetta gott og
skynsamlegt, og var nú mamma
ekki dásamleg, og það fór hroll-
: ur mig, en svo hætti ég fljótt
■ að hugsa um það, svo miður
mín var ég orðinn.
Fyrstu dagarnir fóru að mestu
í mömmu- og John Cavanagh.
Líklega er það enginn barnaleik
ur að hósta upp úr sér á
skammri stund guðdómlegum
kjólum, öðrum fyrir Palladium
og hinum fyrir drottningarheim
sóknina. Mamma hafði líka fund
ið einhvern „stórkostlegan" lít-
inn mann, sem gat hjálpað
Lukku með franska framburð-
inn vegna þessa Trenet-söngs,
svo að ég var — ef ég vildi ekki
vera einn — að annaðhvort
horfa á John Cavanagh og döm
ur hans stinga títuprjónum í
i faldana á mömmu, eða hlusta á
I Lukku vera sæta ameríska
stúlku, syngjandi franskan söng
við æfingapíanó.
En oftast vildi ég vera einn
míns liðs. Ég gekk bara um
London sem ég þekkti ekki sér-
lega vel, en virtist vera almenni
legasti staður. Og alls staðar
voru auglýsingarnar ANNY
ROOD OG FJÖLSKYLDA
HENNAR f PALLADIUM og
svo var það sýningin, þegar
mamma átti að hitta drottning-
una? Hvað mundi drottningin
segja, ef hún vissi.... ? Hvað
yrði ef ég skrifaði henni brél
„Kæra Drottning ... “