Morgunblaðið - 27.11.1965, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐID
Laugardagur 27 nðv. 1963
HUganðs
GÓLF OG VEGGFLÍSAR
úti og inni
= HÉÐINN =
Vélaumboð - Seljavegi 2 - Sími 24260.
MOHGUNBLADIÐ
Tilbúin íbúðarhús og sumarbústaðir
Útvegum frá Finnlandi sérlega vönduð, tilbúin
timburhús af ýmsum stærðum og gerðum.
Verðið ótrúlega hagstætt.
Sérfrœðingar frá verksmiðjunni eru staddir hér og
munu veita allar tœknilegar upplýsingar ncestu daga
lldA^an G. (UJoaqiiF
Hverfisgata 6.
Sími 20-000.
Fuglavemdunarfélagið
heldur íræðslufund í fyrstu kennslustofu Háskólans
laugardaginn 27. nóvember kl. 4 e.h.
1. Jón Baldur Sigurðsson sýnir og skýrir lit-
skuggamyndir frá Malakkaskaga.
2. Kvikmynd frá Heimskautalöndum Kanada.
Ollum heimill ókeypis aðgangur meðan húsrúm leyfir.
Framtföarstarf
Oskum eftir ungum bifreiðastjóra, sem er vel að
sér í íslenzku og þýzku eða ensku. — Skrifleg um-
sókn óskast eða umsækjandi komi til viðtals í
þýzka sendiráðið, Reykjavík, Túngötu 18.
Iðnaðarhúsnæði
tíl leigu
Sími 23395
larry !5taines
LINOLEUM
Parket gólfdúkur
Mikið úrval.
Parket línoleum
gólfdúkur.
Stærð 10x90 cm
Glæsilegir litir.
tESHp.
|Sff
lLfTAVEf?Sf
byggingavörur
GRENSÁSVEG 22-24ÍHORNI MIKLUBRAUTAR! SIMAR 30280 & 32262
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
rúminu. Hann sveif í
iausu lofti og akall niður
á gólfið.
„Letinginn þinn“, sagði
kona hans reiðilega, snáf
aðu niðiur í þorpið og
fáðu þér einihverja
vinnu. Ef þú vinnur þér
ekki inn eimhverja pen-
inga, miunum við svelta
1 heí“.
„Ég fer imáske niður í
þorpið á morgun", svax-
aði Sing Lee, „mér veitir
ekki af því að hvíla mig
í dag. Ég eir alltof
þreytbur til að vinna".
„Heyr á endemi", æpti
kona hans og ógnaði hon-
«m með sópinum. ,,Þetta
eegir þú á hverjum
morgni og það m.untu
líka segja á morgun. Nú
ékaitu srtxax snáfa af
stað og fá 'þér vinnu“.
Sing Lee hristi höfuð-
ið mæðulega og nuddaði
stírurnar úr aiugunum,
áður en hann drattaðist
af stað niðux í þorpið.
„Viaina, vinna, vinna“,
tautaði hann. „Mér finnst
bara miklu betra að sofa
en að vinna“.
Síðan lokaði hann aug-
unura og reyndi að smá-
blumda á göngunni niður
stíginn.
Hvort sem þið t/rúið
því eða ekki, hefði vel
getað farið svo, að Sing
Lee hefði sofnað og
gengið sofandi alla leið
niður í þorpið. Já, pann-
ig hafði þetta getað farið,
ef ekki hefði nokkuð ein-
kenniiegt komið fyrir.
Þar sem hann nú gekk
með lokuð augun, rak
hann tána alJ.t í einu í
eitthvað hart og hrasaði.
æ, vesalings táin
mín“, veinaði hann og
snerist um og hoppaði á
öðcrum fæti. „Nú er ég
slasaður og get ekki unn-
ið. Ég verð að fara í
rúmið og liggja í vifcu-
tínoa að minnsrta kosti“.
Gæitilega opnaði Sing
Lee augun til að aðgæta,
hvað hann hefði hrasað
um. Sér til mikillar
undrunar sá hann, að það
var gamall teketill.
Þessi teketill var reynd-
ar alJs efcki eins og te-
katiar eiga að sér að vera.
Hann var með sikríti-
lega snúnu haldi, ofur-
litlu kringlóttu loki og
stútum hæði á botninum
og efst uppi. Einkennileg-
ast var það samt, að á
belgnuon á honum stóð
þe.tta letrað:
„Snertu á mér stútinn
og snertu á mér lokið og
ég mun uppfylla hverja
ósk þína.“
Sing Lee hristi höfuðið
með vainJþófcnun. Samt
sem áðttttr gat haxm ekki
■s>tilit sig um að reyna.
Hann gxeip um stútinn
og lokið og sagði: ,,Ef ég
ætti mér eina ósk, þá
mundi ég óska mér að
þassi teketill væri orð-
inn fuBur af guilli. Þá
þyrfti ég aldrei framar
að vinna“.
Ekki hafði hann fyrr
sleppt orðinu, en teket-
illinn var orðinn fuliur
af guUpeningum.
„Undursamlegt! Hví-
líkur teketill!" hrópaði
Sing Lee og horfði frá
sér numinn á gullpeaiing
ana. „A.ldrei _ skal ég
vinna fnamar. Ég get lát-
ið það eftir mér að sofa
allan daginn, ef ég vil.
Og ef konan mín heldur
áfram að skamma mig,
þá skal ég liggja í rúm-
inu næstu tíu árin“.
En rétt i þe&su varð
honum hugsað til allra
ræningjanna og stiga-
mannanna, sem algengt
er að sitji fyrisr vegfar-
endium í Kína. Tilhugs-
unin um að missa töfra-
fcetilinn fyllti Sing Lee
skeífingu.
„Elf ræiningjamir taka
mig nú með teketil full-
an af gulii“, hugsaði
hann, þá miyndu þerr
auðvitað taka hann frá
mér. Ég astti heldur að
óska mér, að ketiUinn
væri fullur af smástein-
um, ekki myndiu ræningj-
amir ágimast þá“.
Sing Lee flýtti sér að
snerta stútinn og lokið og
sagði: „Ég óska þess, að
ketillinn góði verði full-
ur af litlum steinum“.
Sagan endurtók sig.
Eljótax en auga á festi
huxfu giuilpeningarnir,
einn af öðrum og breytt-
ust í ofrurliUa steina.
Sing Lee hélt tekaitlinum
fast að sér og aldrei þessu
vant, þá hljóp hann
heim.
„Kona, kona!“ kallaði
hann wn leið og hann
hijóp irm í ibúsið. „Héð-
an í frá skai ég sotfa eins
lengi og mig lystir. Þú
átt að halda þér saman
og uppfyila allar óskir
mínar“.
Kona hans rétti sig
upp og stbuddi sig við
sópinn.
.Jiefur þú fengið
vinnu?“ spurði hún.
„Nei“, svaraði Sing
Lee, „ég er að fara
beint í rúmið. Aliir aðrir
mega þræla fyrir mér,
ég er búinn að eignast
teketil“.
„Teketil", æpti kona
hans „Ég skai sýna þér
og tekatlinum þínum í
tvo heimana". Hún hljóp
að honum méð reiddam
sópinn.
„Hvisis“, heyrðist f
sópnum, þegar hann
þaut í loftinu og skail á
Sing Lee.
„Æ æ, æ,“ veinaði Sing
Lee og fómaði höndum.
Teketillinn féll með
braki og bramli á gólfið,
þar sem hann brotnaði f
þúsund moJa.
Bn kona Sing Lees lét
ekki þar við sitja. Hún
eiti hann aftur og fram
um húsið og barði hann
með sópnum í hvert sinn