Morgunblaðið - 27.11.1965, Blaðsíða 24

14
MORCU N BLAÐIÐ
Laugardagur 27. nóv. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
W"/'\ ILJ
II
If I í 11
3832 C05PER
Það hefur aldrei verið hægt að segja um Jón, að hann væri sólarmegin í lífinu.
Við skömmuðumst okkar allir.
Figgis þaut til Saunders og
studdi á annan hnapp af handa-
hófi og um leið dró úr mesta
hávaðanum. En nú heyrðist
dynkur neðan í gólfið.
— Hananú! sagði ég ásakandi
og skellti í mig viskíinu. — Nú
eruð þið búnir að vekja hana
frú Bates.
Ég starði á úrið mitt. Mér
fannst rétt eins og ég mundi
aldrei sofna aftur. En viskíið
hressti mig samt, þó að mig að
vísu logsviði í tunguna þá var
það að minnsta kosti sótthreins-
andi.
Nú tilkynnti Saunders, að allt
væri til reiðu.
— Gott. Ég rétti honum band-
ið. — Látum okkur heyra það.
Stofan hringsnerist dálítið . .
. . og það var ekki viskíinu að
kenna. Ég þoldi bara ekki að
láta berja mig í hausinn. Ég
óskaði þess heitast að eiga eft-
ir að hitta árásarmann minn,
hver sem hann nú kynni að
vera. Ég hefði látið hann fá orð
að heyra.
Snooky skalf og kumraði í
svefninum. Hann var að dreyma
eitthvað. Ég þaggaði niður í hon
um með hendinni.
I>að var eitthvað svo afskap-
lega eyðilegt í þessari stofu.
Augu mín horfðu eftir þessum
glannalegu veggjum og húsgögn
um, og ég furðaði mig á, að
nokkur mannleg vera skyldi
geta lifað í svona lofti. Þetta
var ekkert heimili, það var ekki
einusinni hægt að leggja fæt-
urna neinsstaðar. Éngin þæg-
indi, enginn hlýja . . . ekkert
sem ég hefði viljað sjá nokk-
urntíma aftur nema ef vera
skyldi hundkvikindið! Ég komst
í heimspekilegar hugleiðingar
um það, hvernig nokkur mann-
vera gæti lifað í svona um-
hverfi, en komst að engri nið-
urstöðu.
— Jæja sagði Saunders. —
Þá byrjum við!
Svo kornu smellir og hvæs
En svo fór David Deane að
tala við okkur. — Áður en
lengra er farið, sagði hann, —
er eins gott að segja ykkur, að
þetta er ekki bandið, sem þið
voruð að búast við að heyra og
vissulega ekki það sem þið ætl-
□-------------------------□
36
□-------------------------□
uðuð að borga, — vona ég. Ég
get ekki sagt ykkur, hvað af
því hefur orðið. Úrsúla brauzt
inn í íbúðina mína daginn sem
hún dó, og tók það með sér og
eyðilagði það vafalaust, sjálfri
sér í hag. Hversvegna þér þótti
nauðsynlegt að myrða hana, fæ
ég aldrei að vita, en ég veit, að
þú myrtir hana, og það er nægi
leg ástæða til þess að hlusta á
mig og ganga að þeim skilyrð-
um, sem ég set þér. Eftir að þú
hefur uppfyllt þessi skilyrði,
skaltu ekki heyra neitt frekar
frá mér, og fyrir því verðurðu
að láta þér nægja æruorð mitt
Og þú skalt ekki fara að stinga i
af og halda. að þú sleppir eins
vel frá mér og þú gerðir frá
Úrsúlu og Yvonne Lavalle —
hún hvarf á hentugri stund,
fannst þér ekki? Það væri auð-
velt að drepa mig, en ég vil
benda á, að tij er skjal, sem
kemst í hendurnar á logreglunni
ef eitthvað kemur fyrir mig.
Það hefur inni að halda allt,
sem ég veit. Ég set þetta á seg-
ulband, af því að ég vil láta
hinn mikla og dularfulia T.T.
sjálfan hlusta á það. Sem höfuð-
paurinn í voldugum samtökum,
er ég viss um, að hann kemur
auga á það, að kröfur mínar eru
réttmætar. Þetta er sjálfum þér
að kenna. Við Úrsúla vorum
alveg ánægð og okkur kom vel
saman, en að henni horfinni,
geturðu varla láð mér þó að ég
flytji mig á öruggari stað. Þetta
er allt og sumt og ég hlakka til
að heyra frá þér...........Vel-
æfð rödd leikarans þagnaði, og
bandið suðaði lengi, en svo kom
smellur og þögn. Ég starði í
glasið mitt. Hann hafði verið
svo öruggur um sjálfan sig. Hélt
hann, að þetta væri einhver
barnaleikur? Loksins sagði ég:
— Ég held, að hann hafi raun
verulega haldið sig ætla að
sleppa með þetta. Hversu lengi
haldið þið, að hann hefði getað
haldið því gangandi? 1 mínum
eyrum var þetta eins og dauða-
dómur — nema hvað enginn
kærði sig um að heyra það.
Bölvaður asni!
Saunder braut heilann. — Jú,
það hefði getað gengið, úr því
að þetta skjal var til.
Ég snuggaði. — Já, ef þetta
skjal hefur yfirleitt nokkum
tíma verið til! Hvað lengi held-
urðu, að hann hefði getað hald-
ið þessu gangandi? Sá sem fer
einu sinni út í fjárkúgun, held-
ur því áfram. Fyrr eða seinna
hefði hann fengið makleg mála-
gjöld. Ég hristi höfuðið. En
hann var bara smákall, sem
þóttist meiri en hann var —
hann þekkti beinlínis ekki
sprengiefni, þegar hann sá það.
Hver hefði ekki getað hótað Úr-
súlu Twist? Ef hann hefði vitað
allt um hana . . . þekkt þessi
samtök út í æsar og þesshátt-
ar . . . hefði hún borgað með
góðu, og gerði sýnilega. Hún gat
ekki leitað til okkar því að við
hefðum haldið fyrir henni eit-
urlyfjunum og lagt fyrir hana
hinar og þessar óþægilegar
spumingar, og hún hefði áreið-
anlega ekki farið að bera sig
upp við „hr. T.T.“ út af því
hann hefði ekki viljað frétta, að
neinir veikir hlekkir væru í
keðjunni hans.
— En hann fékk augsýnilega
að vita það, sagði Saunders. —
Þeir ruddu henni úr vegi, áð-
ur en lauk, var ekki svo?
Ég starði á hann stundarkorn,
hugsi.
— Ég held, að hún hafi bara
sagt þessum kunningja sínum,
honum Jordan Barker, frá því,
og vonað, að hann elskaði hana
nógu heitt til að þegja yfir því.
En til allrar ógæfu fyrir hana,
gerði hann það ekki. Það eitt er
víst, að hann kom hingað til
að gera upp reikningana við
Dane, og skaut í veggfóðrið hjá
honum. Jæja, ef hann er með
í þessu, er bróðir hans það líka
— það þori ég að bölva mér
upp á. H. Barker gerði fullmik-
ið að þvi að koma honum til
hjálpar í gærmorgun. Herter
lánar Jordan bílinn sinn — og
þá er hann með í því, og sé
hann með í.því, er klúbburinn
það líka. Ég held, að það væri
ekki úr vegi að leita þeirri stofn
un lúsa.
Saunders kinkaði kolli hægt
og horfði á Figgis, sem hafði
starað gapandi á okkur.
— Mér er meinilla við svona
húsleitir.
—Og mér er meinilla við eit-
urlyf, sagði ég. — Og þetta lít-
ur út fyrir að geta orðið stór-
mál . . . . dómsmálaráðuneytið.
. . Interpol og tilheyrandi. Vesl-
ingurinn hún Úrsúla hefur sann-
arlega komið hreyfingu á hlut-
ina með þessu sorglega fráfalli
sínu.
Figgis sagði, eins og til að
þreifa fyrir sér: — Þér viljið
þá halda, að þeir hafi brotizt
hér inn til þess að leita að þessu
skjali?
Ég yppti öxlum. — Það hafa
þeir sjálfsagt að því eða ein-
hverju öðru. Mér væri næst að
trúa, að Dane hefði verið svo
heimskur að skilja það eftir
heima hjá sér. en eftir að hafa
hlustað á þetta band, vil ég
helzt halda, að hann hefði getað
verið nógu vitlaus til hvers sem
vera skyldi.
— En ef þeir hafa ekki heyrt-
bandið .... nauðaði Figgis, —
og það hafa þeir sennilega ekki
. . . . hann þagnaði og roðnaði
ofurlítið .... — ég er nú víst
farinn að tala um það, sem mér
kemur ekki við ....
Ég glotti til hans. — Haltu
bara áfram, sonur sæll, ég er
ekkert ofgóður til að nota ann-
arra manna hugmyndir.
— . . . ja, hvernig vita þeir,
að skjalið er yfirleitt til? lauk
hann máli sínu.
— Já, hvernig veit nokkur
maður það? sagði ég. — Við
höfðum ekki annað fyrir okkur
en orð Danes. En sá, sem verð-
ur fyrir fjárkúgim verður að
taka það trúanlegt, að kúgar-
inn ráði raunverulega yfir ein-
hverjum upplýsingum, sem geti
gert honum bölvun. Venjulega
hugsar hann alls ekki neitt nán
ar um það .... fær ekki svig
rúm til þess. Hvað þennan hóp
snertir, held ég, að þessir kall-
ar. T.T. eða Tom Teal, eða hvað
hann nú kann að heita — hafi
bara svarað Dane með þeirri
fyrirlitningu, sem hann átti skil
ið. Þeir vissu, að hann var bara
ómerkingur og hafa því leitt
hann hjá sér. Gott og vel, þeir
lögðu þetta á hættu, en ég er
viss um, að það hefur ekki ver-
ið neitt sérlega mikil hætta;
þeir hafa það miklu að tapa. Ef
þeir eru að flytja eiturlyf inn
í landið, og hafa verið, árum
saman, þá hafa þeir býsna öfl-
ug samtök, trúið mér til. Og
þeir eru líka vel efnaðir. Hero-
in er strax gullsígildi. Eitt mis-
stigið spor getur sett allt út um
þúfur, og það væri ekki tilvinn-
andi. Þeir eru talsvert öruggir
um sjálfa sig og sæmilega klók-
ir. Þeir kála Dane og láta líta
svo út sem honum hafi bara
lent saman við einhverja áfloga
dólga — og við erum reiðubún-
ir til að trúa hverju sem er á
svona dólga, nú á dögum, verð
ið þið að muna. En svo voru
þeir svo óheppnir að vita ekki,
að maður var á hælunum á
Dane, né hitt, að okkur grunar,
að þarna hafi verið aukapersóna
í viðureigninni. Og þegar við
förum að hrista þennan náunga
með augnaveikina er hann vís til
að láta okkur heyra einhverja
sorgarsögu um náunga sem hafi
náð í hann í einhverri krá,
stungið að honum aurum og
fengið hann til að fara í Totem
og abbast upp á Dane. En svo í
viðureigninni miðri, slokkna
ljósin og Dane fær hnífinn á
kaf í sig. Getið þið hugsað ykk-
ur, hvernig kviðdómur muni
trúa svona sögu, sem áfloga-
Royal
S5==asc»^CíS.>tes7.:iterCYA
ll
instant PUDDINC Ungir 0g aldnir njóta þess að borða
~"u"n 1 ko,du Royal búðing-ana.
. Bragðtegundir: —
ulfkulaði, karamellu, vanillu og
jarðarberja.

Kynnibybur hin hagstœðu
JÓLAFARGJÖLD LOFTLEIÐA
Allar upplýsingar hjá félaginu og umboðsskrifstofum þess
MOFrmm

m