Morgunblaðið - 23.03.1966, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 2S. marz 1966
Vilhjálmur K. Lúövíksson - Minning
F. 24. júní 1926 d. 16. marz 1966.
AÐ kvöldi miðvikudags síðast-
liðins var ég hastarlega minntur
á fallvaltleik þessa lífs, er mér
voru færð þau válegu tíðindi, að
vinur minn og skólabróðir Vil-
hjálmur Lúðvíksson væri látinn.
Mér fór sem fleirum vinum hans
að við vildum í fyrstu eigi trúa,
að samfylgd okkar við hann væri
um sinn á enda. Svo vel þekkti
ég Vilhjálm, að ég veit, að sízt
hefði það verið að hans skapi, að
harmtölur væru raktar við brott
för hans af þessum heimi, enda
var hann karlmenni mikið og
bar eigi tilfinningar sínar á torg.
Fyrir sakir órofa vináttu okkar
um rúmlega 20 ára skeið svo og
fjölskyldutengsla tel ég mér þó
skylt að minnast hans örfáum
kveðju og þakkarorðum við'
skyndilegt og ótímabært fráfall
hans.
Vilhjálmur var fæddur í
Reykjavík 24. júní 1926, sonur
hjónanna Lúðvíks Vilhjálmssön-
ar og Steinunnar Vilhjálmsdótt-
ur, en þau eru nú bæði látin.
Foreldrar Vilhjálms slitu sam-
vistir, er hann var enn barn að
aldri, og ólst hann þá fyrst upp
hjá ömmu sinni Regínu Helga-
dóttur, en síðar eftir að móðir
hans giftist Sigurði Waage for-
stjóra, á heimili þeirra hjóna.
Reyndist Sigurður honum ávallt
sem hinn bezti faðir. Vilhjálmur
hóf nám í Menntaskólanum á
Akureyri en fór síðar í Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk
þaðan stúdentsprófi vorið 1948.
Að því loknu innritaðist hann í
lagadeild Háskóla íslands og
lauk þaðan lögfræðiprófi í jan-
úar 1954.
Að loknu lögfræðiprófi gekk
Vilhjálmur í þjónustu hins opin-
bera. Varð fyrst fulltrúl sýslu-
manns Norður-Múlasýslu og bæj-
arfógeta Seyðisfjarðar um nokk-
urra mánaða skeið. Hinn 1. jan,
1955 var hann skipaður fulltrúi
sýslumanns Snæfellsnes og
Hnappadalssýslu og gegndi því
starfi til 31. marz 1957, er hann
var ráðinn lögfræðingur Lands-
banka íslands, . en því starfi
gegndi hnn til dauðadags og var
hin síðari ár forstöðumaður lög-
fræðideildar Landsbankans.
Vilhjálmur kvæntist 28. októ-
ber 1954 Svövu Þórðardóttur.
Eignuðust þau þrjá syni, Steinar
sem nú er 10 ára, Hilmi 9 ára
og Sigurð 3 ára. Þau hjón slitu
samvistir Unnusta Vilhjálms var
Ása Andersen, og áttu þau eina
dóttur nú 4 mánaða gamla.
Vilhjálmur var afburða góð-
um gáfum gæddur og snjall lög
fræðingur. Honum var einkar
sýnt um að komast að kjarna
hvers máls vafningslaust, enda
voru honum falin hin vandasöm-
ustu.trúnaðarstörf, sem hann að
allra dómi leysti af hendi svo
sem bezt varð á kosið. Skap-
mikill var hann og á stundum
þykkjuþungur og lét aldrei sinn
hlut fyrir ójafnaðarmönnum.
Hann var manna sáttfúsastur og
lagði jafnan gott til, ef menn
deildu. Hann unni mjög útilífi,
var ágætur skíðamaður og
veiðimaður meiri en flestir er ég
hef kynnzt. Gleðimaður var
Vilhjálmur og jafnan hrókur alls
fagnaðar á mannamótum. Er
þess skemmst að minnast, er við
bekkjarsystkin hittumst nú fyrir
örfáum vikum til þess að gera
okkur glaðan dag svo sem vandi
okkar hefir verið undanfarin ár.
Var hann þar sem jafnan glaður
og reifur og naut þess að rifja
upp minningar skólaáranna í
glaðra vina hóp. Þykir okkur
það illt hlutskipti og næsta ótrú-
legt að þurfa nú í dag að fylgja
honum síðasta spölinn.
Að leiðarlokum eru okkur
vinum hans efst í huga minn-
ingarnar um samveru skólaár-
anna í blíðu og stríðu, gleðifundi
á heimilum okkar eða á ferða-
lögum um vegi og vegleysur og
við veiðar í ám og vötnum.
Kærust verður okkur þó minn-
ingin um góðan dreng og vamm-
lausan mann. Börnum hans og
venzlafólki öllu biðjum við bless
unar og sálu hans friðar.
Björn Þorláksson.
F. 24. 6., 1926. D. 10. 3., 1966.
MIG setti hljóðan er mér var
tilkynnt andlát vinar míns og
frænda Vilhjálms K. Lúðvíks
sonar, eða Villa eins _ og við
ávallt kölluðum hann. Ég hafði
verið hjá honum á skrifstofu
hans í Landsbankanum nokkrum
dögum áður og spjölluðum við
saman um heima og geima. Það
lá vel á okkur báðum og rifjuð-
um við upp okkar gömlu góðu
daga, þegar við vorum litlir strák
ar og lékum okkur saman á tún-
unum að Keldum við Grafarholt
í Grafarvoginum, en þar áttu
faðir minn og fósturfaðir hans
sumarbústaði. Við töluðum um
margt skemmtilegt er á daga okk
ar hafði drifið, en nú er hann
allt í einu farinn yfir móðuna
miklu, tæplega fertugur að aldri
og fullur af starfsorku og þrótti.
Já, þetta líf okkar mannanna hér
á jörðu er oft óskiljanlegt. Hann,
sem átti eftir að gera svo margt,
og honum sem hafði verið falið
svo mörg mikilvæg störf ungum
að aldri en er svo allt í einu
hrifsaður í burtu frá okkur öll
um. Mér komu þessi orð skálds-
ins í huga.
Grimmur dauði garð þinn rændi
Gleðisnautt er húsið þitt,
Hugur minn er hjá þér frændi
Hjartað lika særðist mitt.
Vilhjálmur var fæddur í
Reykjavík þann 24. júní 1926,
og hefði því orðið fertugur
sumar, en hann andaðist að
heimili sínu miðvikudaginn 16.
marz s.l., og fer útför hans fram
í dag.
Foreldrar hans voru þau Lúð-
vík Vilhjálmsson, skipstjóri og
Steinunn Vilhjálmsdóttir og eru
þau nú bæði látin. Systur átti
Vilhjálmur er Jakobína hét og
er hún einnig látin fyrir nokkr
um árum. Er Vilhjálmur var 4ra
ára gamall, slitu foreldrar hans
samvistum, eftir það- ólst hann
upp hjá móðurömmu sinni frú
Regínu Helgadóttur er bjó
heimili yngstu dóttur sinnar
Ingibjargar og manns hennar
Matthíasar Waage. Árið 1941
giftist Steinunn móðir hans Sig
urði Waage, forstjóra, og gekk
SigurðUr Vilhjálmi þá í föður-
stað og reyndist Sigurður honum
hinn ástríkasti faðir í alla staði.
Vilhjálmur hóf nám í Mennta-
skólanum í Reykjavík og lauk
þaðan prófi árið 1948. Innritaðist
hann þá í Háskóla íslands og
lauk þaðan prófi í lögfræði árið
1954. Þá gerðist hann fulltrúi
sýslumannsins í Norður-Múla-
sýslu og jafnframt bæjarfógeti á
Seyðisfirði um stuttan tíma.
Þann 1. jan. árið 1955 varð hann
fulltrúi sýslumannsins í Snæ-
fells- og Hnappadalssýslu til 31.
marz 1957, en á sama tímabili
var hann settur sýslumaður í
Norður-Múlasýslu og bæjar-
fógeti á Seyðisfirði í forföllum
sýslumanns. Vilhjálmur varð
lögfræðingur Landsbanka ís-
lands 2. apríl 1957 og var nú
síðustu þrjú árin forstöðumaður
Lögfræðideildar Landsbankans.
Hann lét félgsmál bankamanna
nokkuð til sín taka og var í fjög-
ur ár formaður Starfsmannafé-
lags Landsbankans. Hann var
skíðamaður ágætur, naut þess að
ferðast um landið sitt og þá sér-
staklega óbyggðir þess. Stundaði
hann einnig lax- og hreindýr-
veiðar og þótti snjall veiðimað-
ur. í vinahópi var hann hrókur
alls fagnaðar, hafði skemmtilega
kímnigáfu og gat sagt skemmti-
lega frá ýmsu er á daga hans
hafði drifið.
Árið 1954 giftist Vilhjálmur
Svöu Þórðardóttur og áttu þau
þrjá drengi, Steinar 10 ára,
Hilmar 9 ára og Sigurð 4 ára.
Þau slitu samvistum fyrir tæp-
um tveim árum.
Vilhjálmur hafði stofnað
heimili með unnustu sinni Ásu
Andersen og áttu þau eina dótt-
ur sem nú er 4ra mánaða gömul
Með Vilhjálmi er fallinn í val-
inn einn af vormönnum Islands
einn þeirra allt of fáu af yngri
kvnslóðinni sem vita hvað þeir
vilja og koma skoðunum sínum
hiklaust á framfæri, slíka menn
þyrfti ísland að eiga miklu
fleiri á yfirstandandi tímum
okkar.
Skarð Vilhjálms verður ekki
fyllt að sinni, hann er kvaddur
með sárum söknuði af öllum
þeim er mátu hann. Ég votta
unnustu hans, börnum, fóstur-
föður og hans nánustu ættingj-
um mína dýpstu samúð.
Birgir Þorvahlsson.
Það var í æskunnar árdagssól,
er auðnan lét velta hin
kviku hjól.
Hér varð okkur vordagskynning.
(EB).
ÞAÐ er táknrænt, þegar ég nú
sezt niður til að skrifa minn-
ingargrein um Vilhjálm Kristin
Lúðvíksson, þá byrja ég á því að
stoppa tifið í klukkunni. Alla í
bankanum setti hljóða þegar
andlátsfregn hans barzt. í kyrrð-
inni finnst vel hvað mikið við
höfum misst.
Hann var fæddur 24. júní 1926
í Reykjavík og andaðist að
heimili sínu 16. þ.m. Vilhjálmur
var ráðinn lögfræðingur hjá
Landsbanka íslands 2. apríl 1957
og síðar aðallögfræðingur banW-
ans og gegndi því starfi tll dán-
ardægurs.
Árið 1961 var hann kosinn for-
maður Félags starfsmanna Lands
banka íslands og eftir það ein-
róma endurkjörinn formaður þar
til hann sagði af sér 19. nóvem-
ber 1964.
Fyrir Samband ísl. banka-
manna voru honum falin vanda-
söm trúnaðarstörf. Hann var í
nefnd þeirri er fjallar um ágrein
ingsmál er upp kynnu að koma
í sambandi við launareglugerð
S.Í.B. f byggingarnefnd S.Í.B.
Formaður laganefndar S.Í.B.
Sjálfkjörinn fulltrúi á sambands
þingum. Fór sem fulltrúi sam-
bandsins til Köngálv og síðar til
Hindsgalv í Danmörku. Kjara-
mél bankamanna voru honum
hugstæð. Hann starfaði í nefnd-
inni sem kom því til leiðar að ný
launareglugerð fyrir bankastarfs
menn var samþykkt 1963.
Framhald á bls. 16
Séra Pétur Jónsson
Séra Jón Pétursson
Suðursveitungar heiðra
fyrrv. sóknarprest sinn
ÞANN fyrsta þessa mánaðar var
hér í sveit saman komið fjöl-
menni í fundarhúsi hreppsins að
Hrollaugsstöðum við Kálfafells-
stað, til að taka á móti séra Jóni
Péturssyni, fyrrum presti á Kálfa
fellsstað og prófasti hér í sýslu,
og konu hans, Þóru Einarsdótt-
ur, til að minnast 70 ára afmælis
hans, því þennan dag fæddist
hann 1896 að Kálfafellsstað.
Foreldrar hans voru þau hjón-
in séra Pétur Jónsson, prestur
þar, sonur'Jóns Péturssonar, há-
yfirdómara, og frú Helga Skúla-
dóttir, Kristjánssonar, bónda á
Sigríðarstöðum í Ljósavatns-
skarði.
Þeir feðgarnir séra Pétur og
séra Jón voru prestar okkar
Suðursveitunga um hálfarar ald-
ar skeið, og nutu mikilla vin-
sælda. Okkur sóknarfólki séra
Jóns þótti þá súrt í broti, að
hann þurfti, vegna heilsubrests,
þá svona snemma, að hverfa
héðan úr sveit og sýslu, eða
eftir 17 ára starf. En við því
varð ekki gjört. Prestaköll séra
Jóns voru mjög víðlend, frá
Hornafjarðarffljótum að Skeið-
ársandi, og fyrir kom að hann
þurfti að þjóna allri sýslunni. -
Engar voru þá brýr ,engir bíl-
ar, svo ætíð þurfti að ferðast á
hestum. Margar voru stórárnar
á þeirri leið, auk fjölda smærri
Það er því í raun og veru vart
að undra þótt heilsa hans þyldi
ekki slik ferðalög til langframa.
og þegar þess er jafnframt gætt
að hann var mj)>g skylduræk-
inn. Mú eru mjög orðnir breytt-
ir tímar til batnaðar frá því sem
þá var. Nær allar ár brúaðar,
bílar á flestum heimilum og veg-
ir víða góðir. — Séra Jón ólst
upp með sínum rnætu foreldrum
og þrem glæsilegum systrum, er
allar voru eldri en hann, og
mörgu heimilisfólki, sem þá var
svo altítt á prestsetrumun. Þá
var nú margt og mikið að vinna,
þegar séra Jón var að vaxa upp
á sínu góða heimili. Var hann
snemma vel að manni, frískur
og snarpur og þótti snemma
gaman að glíma við jafnaldra
sína þegar þeir voru að koma til
kirkju eða spurninga.
Ég man vel þá gbmlu góðu
daga. Ætíð var glímt af fullum
drengskap og í glöðu sinni. Þá
voru fráfærur hér í sveit í full-
um gangi, og sat hann oft yfir
og þótti þá stundum gaman að
bregða sér snöggvast til strák-
anna í grenndinni og taka þátt
í ýmsum leikjum.
Þá var séra Jón snemma harð-
gerður sláttumaður og laginn
við það verk, enda var hann sem
unglingur ágætlega vel hraustur.
Og í þá gömlu og góðu daga varð
hver ungur og upprennandi mað
ur að leggja sitt bezta til allrar
daglegrar vinnu. Nú er öldin
orðin önnur, margvíslegar vélar
hafa tekið við erfiðustu sllörf-
unum, reynir nú ekki eins mik-
ið á krafta manna og áður var,
en þó finnst mér fólkið yfirleitt
ekki vera eins vinnuglatt yfir
vel unnu verki og áður, því þá
urðu allir að láta sér vel nægja
að hafa minna yfir að ráða og
lifa samt. Kálfafellsstaðarheimil-
ið var eitt af þeim velstæðustu
hér í sveit efnalega, og stendur
ætíð í minni manns með miklum
blóma, bæði úti og inni.
Þangað komu líka margir, inn-
lendir og útlendir og var öllum
tekið þar með svo mikilli ljúf-
mennnsku og gestrisni að lengra
verður varla jafnað, að öllum
ólöstuðum, og hélst sú rausn við
í tíð séra Jóns og konu hans. Nú
eða eftir 1929 að síminn kom, þá
sér maður glöggt, hvílíkt feikna
umstang og erfiði fólikið á heldrl
bæjum hefur þurft að hafa bæði
á nóttu sem degi, til að vera
ætð viðbúið að taka á móti
langferðamönnum þreyttum og
syfjuðum og oft illa til reika. —
Að Kálfafellsstað var öllum vel
tekið eins og maður kæmi í for-
eldrahús. Ég man það lengst af
öllu, hve okkur 5 spurningar-
börnum leið ágætlega hjá séra
Pétri og konu hans. Og ég sé
það alltaf betur og betur að
ekki hefðu þau getað verið okk-
ur betri þó þau hefðu verið for-
eldrar okkar allra, og stundum
vorum við 13 til spurninga, og
höfðu þá 8 bætzt við okkur 5,
sem fermdumst. — Þessi tími
hefur mér ætíð fundizt hafa ver-
ið mínir beztu dagar, því prest-
ur uppfræddi okikur þannig að
okkur mætti að sem mestu og
beztu gagni koma á okkar ó-
Jornu ævileiðum. Og þá voru
húsvitjunardagarnir okkur sann-
ir hátíðisdagar og miðlað mikl-
um fróðleik. Blessuð veri minn-
ing allra þesara löngu liðna ára.
Ekki skal mig því undra þó minn
gamli og góði vinur séra Jón
hefði ánægju af að koma og
dvelja hjá okfkur hér í sveit á
þessu merkisafmæli sínu.
Því rétt er hið forna spak-
mæli „Römm er sú taug sem
rekka dregur föður'lina til“.
Eins og séra Jón lagði svo snilld
arlega út af í snjallri ræðu, er
hann flutti í afmælishofinu. Þessi
sem hann flutti okkur gömlum
sóknarbörnum sínum var svo
snilldarleg og viturleg að ég
bygg að hún verið .öllum þeim
er á hlýddu ógleymanleg. Það
er innileg von mín og ósk, að
séra Jóni muni auðnast heilsa
og líf að geta komið hingað sem
oftast til sinna gömlu sóknar-
barna. —
Svo að endingu þakka ég mín-
um gamla og góða presti séra
Jóni Péturssyni og konu hans
frú Þóru Einarsdótur hjartan-
lega fyrir komuna og fyrir þá
höfðinglegu og fögru gjöf, sem
þau færðu kirkjunni okkar. Guð
launi ykkur gjöfiina góðu hjón
og gefi ykkur góða ferð og góða
heimkomu, og sem allra beztu
líðan á ókomnum æviárum.
4. marz 1966
Gamall Suðursveitungur.