Morgunblaðið - 02.03.1968, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. MARZ 19««
- ÞÓRARINN
Framh. af bls. 12
frá því fyrsta hafa verið andvíg-
ur því.
Er þá komið að aðalgalla lands-
prófsfyrirkomulagsins að dómi St.
St., en það er verkefnavalið og
matið á úrlausnunum.
Eins og áður var frá skýrt gætti
nokkurrar óánægju með verkefna-
val í' lesgreinum landsprófsins á
fyrstu árum þess. Verður því ekki
neitað að spurningar voru stundum
næsta handahófs kenndar og sparða
týningslegar, sumar hverjar. Eink-
um bar á þessu framan af meðan
verkefnin voru sniðin eftir gagn-
fræðaprófsverkefnum menntaskól-
anna eða þau höfð til hliðsjónar.
Raunar verður landprófsnefnd
ekki áfellst fyrir það, þar sem
höfuðtilgangur þessa prófs var að
velja' nemendur inn 1 menntaskól-
ana, og kennarar þeirra höfðu
helzt efast um hæfni annarra en
sjálfra sín til þess að annast þetta
val. Þar að auki var engin reynsla
hérlend, til um slík landspróf og
því ekki eðlilegt að gerð yrði rót-
tæk bylting á þeim prófum, sem
tíðkast höfðu og enginn fundið
neitt að.
Á siðari árum hefur veruleg eðl-
dsbreyting orðið á verkefnavali
nefndarinnar, einkum lesgreinun-
um. Nú höfða spumingarnar meira
til almennrar greindar nemandans
og skilnings hans á viðfangsefn-
inu en til utanaðbókarlærdóms. Að
sjálfsögðu verður ekki hjá því
komist á svona prófi að kanna
hvemig nemandanum hefur tekizt
að tileinka sér námsefnið í heild,
og hversu fær hann er að greina
þar aðalatriði frá aukaatriðum.
Einnig getur verið forvitnilegt
að komast að einhverju leyti í
raun um, hve mikilli athygli, vand
virkni og námkvæmni nemandinn
hefur beitt við nám sitt, því allt
eru þetta æskilegir eiginleikar verð
andi menntamönnum.
Ég tel að undanfarin ár hafi
alls þessa verið gætt í hóflegum
hlutföllum, og getur hver sem vill
sannfærast um þetta með saman-
burð á verkefnum til landsprófs
frá fyrstu tíð.
Af því að St. St. gerir galla
landsprófsins að höfuð röksemdum
sínum fyrir niðurfelling þess, verð
ur ekki hjá því komist að taka
t.d. próf í einni námsgrein, til að
sýna hvernig spurningum er þar
háttað og hvernig ætlast er til
að svörin við þeim verði. Bið ég
lesendur jafnframt að hafa í huga
það sem St. St. segir um prófið
almennt, og hvort já eða nei mund
duga sem fullgild svör eins og
greinarhöf. lætur í veðri vaka.
Svo sem kunnugt er, annast sér-
stök nefnd, landsprófsnefnd, um
próf þetta að öllu leyti, semur
svörin og vinnur úr úrlausnum
nemenda, og úrskurðar endanlega
um rétt þeirra til framhaldsnáms
í sérskóla eða menntaskóla. Ráð-
herra, sem skipar nefnd þessa vel
ur að sjálfsögðu í hana hina fær-
ustu menn, hvern á sín sérsviði.
Hafa sumir landsprófsnefndar
manna setið í henni allt frá upp-
hafi.
Á hverju hausti leggur nefndin
fyrir skólana námsefni það, sem
krafist verður til prófsins og hef-
ur hín síðari ár látið fylgja með
leiðbeiningar um, á hvað skuli lögð
áherzla í kennslunni. Sem sýnis-
hom set ég hér leiðbeiningar, er
fylgdu með námsefni í landafræði
til landsprófe árið 1963.
„Megin áherzla verður á það
lögð í prófinu í landafræði að
komast að þek' ingu nemenda í
höfuðatriðum landaskipunar,
landslags og lofslags og áhrif-
um þeirra á mannlífið á jörð-
inni, auk nokkurrar þekkingar á
jarðeðlisfræði. Afmarkaðar spurn
ingar verða helmingur prófsins
og tvær ritgerðir að helmingi,
önnur um efni úr landafræði ts-
lands en hin um erlent efni. Ó-
hjákvæmilegt er, að einkunna-
gjöf fari að nokkru eftir 'ram-
setningu ... “
Nokkru lengri eru bessar leið-
beiningar bótt hér verði ekki rakt-
ar, m.a. ábendingar til kennara um
að þeir kenni nemendum að raða
efni ritgerðanna í ákveðna röð,
svo framsetningin verði ekki rugl
ingsleg eða óskipuleg. — Nemend-
tir skyldu varaðir við óþarfa mála
lengingum og útúrdúrum, sem
ekki koma efninu við.
Og hvernig varð svo landspróf-
ið i landafræði vorið 1963?
Fyrst voru nemendur beðnir um
að merkja inn á íslandskort, sem
fylgdi með, bá ?' staði, sem taldir
eru upp í veðurlýsingum í sam-
bandi við veðurfréttir útvarpsins.
Þess var látið getið að þótt allir
þessir staðir væru ekki nefndir í
landafræðibókum, myndi athugull
nemandi geta gert sér nokkurn
veginn grein fyrir, hvar þeir væru
á landinu.
Næst skyldi gerð grein fyrir sjáv
arstrairmum við strendur íslands
og áhrifum þeirra á veðurfar og
atvinnuvegi. Þessar tvær spuming-
ar giltu tæðlega einn þriðja af
spurningahluta prófsins.
Þá skyldu nemendur telja upp
lönd þau, sem að Austurríki liggja
og höfuðborgir þeirra, fimm fljót
sem eiga upptök sín í Alpafjöllum
og áttu nemendur að greina frá
um hvaða önd þau rynnu og hvert
þau féllu. Næst skyldi gera grein
fyrir atvinnuvegum á Ítalíu og
telja upp slavnesku þjóðirnar í
Evrópu og hvaða trúarbrögð væri
ríkjandi hjá hverri.
Þá skyldu talin upp ríki þau, er
liggja að Afganistan með höfuð-
borgum, þrjár ár í Austur— Ind-
landi. Næst kom að því að nemend-
ur skyldu gera grein fyrir lofts-
lagi í Japan, telja upp fjögurstöðu
vötn í Afríku og gera grein fyrir
loftslagi í Japan, telja upp fjögur
stöðuvötn í Afriku og gera grein
fyrir árstíðaskiptunum. Vægi þess-
ara spurninga var misjafnt. frá 3
til 12 atriði.
Er þá komið að siðusut spum-
ingunni, er gilti 2 atr. en hún var
á þessa 'eið.“ Hvað er klukkan eft-
þegar hún er 7 á mánudagsmorgni
ir beltatíma í Bangkok (102 a.l.).
í San Fransisko (122 v.l.)?
Eins áður segir giltu þessar
spurningar helming prófsins. Hinn
helminginn giltu ritgerðimar tvær
að jöfnu, en þær voru um Kanada
og Suð-austur fsland og fylgdi því
ritgerðarefni sérkórt.
Bið ég lesendur að bera saman
þá mynd af landsprófinu, sem hér
er brugðið upp, og þá sem St. St.
lýsir í grein sinni. Hræddur er ég
um að jáið eittt eða neiið, myndi
lítið duga til viðhlítandi svar. Og
óvenjulegur mætti sá páfagaukur
vera, sem gæti staðið sig vel á
svona prófi.
Ekki fæ ég heldur séð að svona
próf gefi „einungis mynd af þulu-
lærdómi nemendans, en á enga
lund verði síð, hver er raunveru-
legur skilningur hans eða þroski,
eins og höf. kemst að orði í grein
sinni.
Annan höfuðgalla landsprófsfyr-
irkomulagsins telur St.St, vera
þann að kennslan verði þurr og
beinagrindarleg, og kennarar sem
búi undir svör við tilteknum spurn
ingum, en gefi sé ekki tóm til að
gæða kennsluna lííi eða per-
sónuleika. Ég hef heyrt fleiri kenn
ara halda svipuðu fram, að þeir
telji sig þvingaða í kennslu sinni
og ófrjálsari, sem ætla má að or-
sakist af því, að þeir fá ekki sjálf-
ir að ráða verkefnavali til prófs.
Þessa skoðun hef ég aldrei get-
að skilið. Á prófi, sem þessu hlýt-
ur að vera spurt um staðreyndir
úr námsefninu, og leitað eftir hlut-
lægum skilningi nemandans á því
og hvernig þeir greini á milli aðal
og aukaatriða. Það er að sjálf-
sögðu á valdi kennarans, hvernig
hann fer að því að fá nemendur
til að tileinka sér þessar staðreynd
ir eða öðlast skilning á þeim. Get
ur hann vissulega gætt þá kennslu
lífi og persónuleika. En birtist líf-
ið og persónuleikinn í því að far-
ið sé á hundavaði yfir námsefnið
og nemendur látnir komast upp
með losaraleg vinnubrögð kýs ég
heldur sparðatýnsluna sem æski-
legri grundvöll undir vísindalegt
framhaldsnám.
Ég hef kennt allar námsgreinar
undir landspróf, nema íslenzku,
stærðfræði og eðlisfræði og aldrei
fundið til neinnar þvingunar í þvi
sambandi. Hitt fullyrði , ég, að
kennsla mín batnaði að mun við
tilkomu landsprófs, undirbúningur
undir tíma meiri og vandaðri.
Sömu sögu hygg ég að samkenn-
arar mínir við Alþýðuskólann á
Eiðum hafi að segja. Mér fannst
landsprófið bæta kennsluna í öllum
bekkjum skólans.
Þeð er nú nokkuð líkt með okk-
ur kennaranna og nemendurna, að
við þurfum á aðhaldi að halda og
það skapar vissa vinnugleði og
starfsáhuga að fá starf sitt metið á
hlutlægan hátt, án bess að allt of
langur tími líði á milli sáningar
og uppskeru.
IV.
Eins og fyrr segir, setur St. St.
fram í grein sinni ákveðnar til-
lögur um það fyrirkomulag, sem
koma mætti í stað landsprófe, yrði
það lagt niður. Að þessu leyti sker
hann sig úr öllum öðrum, sem lát-
ið hafa við það sitja að fordæma
það og heimta það afnumið.
Tillögur St. St. eru í stuttu
máli þessar. Landsprófið verði
áfram í íslenzkum stíl, ólesinni
stærðfræði og dönsku eða ensku.
Lágmarkseinkunn verði hin sama
og nú er til að standast prófið.
Ekki verður séð hvort höf. á við
miðskólaprófið í heild. lágmarks-
einkunn 5, eða einkunnina 6, sem
er lágmarkseinkunn til að komast
inn í menntask. eða sérsk. Eins
verður ekki séð, hvort þáð eiga að
vera þessar þrjár greinar, sem
landspróf á að taka í, sem skera
eiga úr um lágmarkseinkunnina
eða þær allar.
Önnur próf eiga héraðs— ög
gagnfræðaskólarnir að annast og
telur höf. að þeim sé vel til þess
treystandi, því það myndi verða
hverjum skóla metnaðarmál að
senda frá sér sem bezt undirbúna
nemendur. Ef skólarnir vanræktu
skyldu sína í þessum efnum
myndu beir bíða við það álist-
hnekki, sem erfitt yrði að vinna
bug á, nema með samvizkulegu
starfi.
Nokkuð skýtur traust þetta á
skólunum skökku við það sem höf.
segir fyrr í grein sinni að kennar-
ar þessara sömu skóla falli fyrir
þeirri freistingu að berja inn í
nemendur sina svör við smáatrið-
um, sem litlu máli skipta um kunn
áttu nemandans.
Með þessu móti, segir greinar-
höf. yrði aðgangur að þessu und-
irbúningsprófi greiðari en nú er,
því ýmsir skólar muni af ótta við
landsprófið draga úr því að sumir
nemenda þeirra þreyti það. Segist
St. St. vita dæmi um það að með
þessum hætti hafi að óþörfu verið
brugðið fæti fyrir menn, sem betur
hefðu haldið áfram námi en ekki.
Grein sinni lýkur svo höf. með
þeirri staðhæfinug að afnám Lands
prófs í núverandi mynd væri spor
í þá átt að greiða æskulýð lands-
ins braut til framhaldsnáms.
Hér hefur verið lýst á úrbóta-
tillögum St. St. og þótt svo gæti
Virzt við fyrstu yfirsýn að þær hafi
ýmislegt til síns máls, tel ég að
þær séu, að fenginni reynslu, mjög
svo varhugaverðar, og skulu þær
því athugaðar lítið eitt nánar.
Höfundur leggur til að aðeins þrjár
greinar verið teknar til landsprófs,
eins og áður segir þótt ekki verði
séð, hvort þær einar verði látnar
ráðá úrslitum á prófinu, eða eink-
unnir úr þeim greinum taldar með
einkunnum þeim í öðrum lands-
prófsgreinum, sem skólarnir gefa.
Virðist hið síðarnefnda líklegra,
þar sem ætlunin er með þessum til
lögum að bæta úr núverandi
ástandi sem torveldar unglingum
framhaldsnám, að dómi höfundar.
Þar sem ekki er hægt að gera
ráð fyrir að menntaskólarnir eða
kennaraskólinn myndu samþykkja
lækkun á núverandi lágmarkseink-
unn til inngöngu, hlyti sú „auð-
veldun" til framhaldsnáms að
kyggjast á því að skólarnir yrðu
örlátari á einkunnagjafir en núver-
andi landsprófsnefnd.
Mikil fjölgun þeirra, sem með-
skólaprófið veitti rétt til inngöngu
í menntaskóla og sérskóla, jafn-
framt lækkuðum kröfum til al-
mennrar kunnáttu mun .óhjá-
kvæmilega leiða til þess, að þessÞ
misrétti sem lýst hefur verið hér
að framan, og landsprófið leið-
rétti á sínum tíma. Það er alveg
fráleitt að halda, að þessir fram-
haldskólar, sem búa eiga nemend-
ur sína undir framhaldsnám í há-
skóla, muni treysta hinum ýmsu
skólum betur til að velj sér nem
endur en hlutlaus nefnd háskóla-
genginna manna, sérfróðra, hver
á sínu sviði.
Sízt setur á mér, að gera lítið
úr hæfni starfsbræðra minna héra
og gagnfræðaskólakennarana til
þess að velja nemendur í mennta-
og kennaraskóla og þar með til-
vonandi uppfræðara þjóðarinnar,
menntamenn hennar, embættis-
menn og leiðtoga, en þó segir mér
hugur um að einginn þeirra kysi
sér til handa eða skóla slnum rétt-
indi til slíks. Og þó svo ólíklega
færi, er ég ekki sannfærður um að
mat þeirra yrði nokkuð betur
þokkað eða þakkað, en núverandi
landsprófsfyrirkomulag.
í landi kunningsskaparins er oft
gott að geta skotið sér á bak við
kalda útreikninga með því að
„telja saman punkta", og í því er
fólginn viss móralskur styrkur að
eiga yfir höfði sér hlutlaust yfir-
mat.
Færi nú svo, að landsprófsgrein-
arnar þrjár, sem St. St. stingur
upp á, yrðu einar látnar ráða úr-
slitum um rétt til inngöngu í æðri
skóla, þá hlyti afleiðingin af því
fyrirkomulagi verða sú, að einmitt
vegna „metnaðar" skólanna og
kappi að koma sínu fólki áleiðis,
að aðaláherzlan yrði lögð á þessar
greinar, og þeim ætlaður rífleg-
astur tíminn á stundaskránum.
Steíndór er að vísu bjartsýnn á
þennan metnað, er ætti fyrst og
fremst að birtast í því að vand-
aður yrði undirbúningurinn í þeim
greinum sem ekki væru teknar til
landsprófs, a.m.k. vandaðri en nú
er.
En mér er spurn, hver kannar
þann undirbúning??
í eðlisfræði og sögu yrði það gert
og væntanlega í því tungumáli, sem
ekki væri tekið til landsprófeins,
því þessar greinar eru kenndar
áfram til stúdentsprófs. En hver
kannar þekkingu nemendanna í
hinum lesgreinunum? Enginn, því
þessi próf eru lokapróf. 1 þeim á
að koma í ljós öll sú þekking,
sem verðandi stúdent hefur til
brunns að bera, í grasafræði, al-
mennri dýrafræði, líkams— og
heilsufræði og landafræði.
Og nú skýt ég máli mínu til
stúdenta og spyr, hvort þeir hafi
sligast undan byrði þekkingar í
þessum greinum við stúdentspróf
eða eftir það.
Landafræði og náttúrufræði eru,
svo sem kunnugt er, undirstöðu-
greinar margvíslegra raunvísinda,
og það í ríkara mæli nú en nokkru
sinni áður. Það mun almennt viður
kennt að það verði einmitt á þess
um sviðum raunvísinda, sem ís-
lendingar í framtíðinni, byggi efna
hag sinn á, þekkingunni á auð-
lindum landsins hina margum-
ræddu hagþróun.
Það kemur því úr hörðustu átt
að einn kunnasti nátturufræðingur
landsins, skuli eiga uppástungu að
því að gera þessar greinar að enn
meiri hornrekum í íslenzkum skól
um en nú er, er vissulega ekki á
það bætandi.
Máltækið segir, smekkurinn, sem
kemst í ker, heiminn lengi á eftir
ber. Fái unglingar ekki áhuga fyr
ir náttúrufræðum í barna og ungl-
ingaskólum, er tæplega við því að
búast að þeir verði brennandi af
áhuga, þegar að því kemur að
velja sér háskólanám.
V.
Það kemur fram 1 grein St St.
eins og raunar flestra þeirra, sem
áfellast landsprófið og vilja það
afnumið, að það sé óeðlilegur
þröskuldur á leið unglinga tilfram
haldsnáms. Þessi hindrun valdi svo
því að stúdentaviðkoman verði of
lítil, og framtíð þjóðarinnar þar
með stefnt í voða. Þetta eru þeirra
aðalrök fyrir niðurfellingu lands-
prófsins, skulu þau athuguð lítið
eitt nánar.
Árið áður en fræðslulögin gengu
í gildi og fyrsta landsprófið var
þrey tt, 1945, byrj uðu nám í Mennta
skólanum í Reykjavtk þessir 25,
drottins útvöldu ,er stóðust inn-
stökuprófið, og áður hafa verið
nefndir. í menntaskólanum á Akur
eyri voru þeir 39 unglingarnir,
sem settust í fyrsta bekk. Samtals
í báðum menntaskólunum 64. eða
2,7% af aldurflokki (2340).
Við þessa tölu ber að athuga, að
nokkrir unglingar bættust við í
þriðja bekk Menntaskólans í
Reykjavík. Komu þeir úr gagn-
fræðaskóla Reykvíkinga, Ágústs-
skólanum svokallaða, eftir inntöku
próf í bekkinn. Þá komu nokkr
ir unglingar úr héraðs- og gagn
fræðaskólum inn í annan bekk
Akureyrarskólans eins og áður seg
ir, einnig í þriðja bekk, en þá eft-
ir inntökupróf.
Svo sem kunnugt er voru
Menntaskólarnir þá 6 ára skólar,
þar af voru tveir neðstu bekkir-
nir kallaðir gagnfræðadeild.
Árið 1946, fyrsta ár landsprófs-
ins, voru það 111 unglingar, sem
öðlast rétt til inngöngu í mennta-
skólana, eða 4,18% af aldursflokki,
2654.
Af þessum 595 unglingum hefja
575 nám í menntaskóla, eða sem
næst 15,5 af hundraði aldursflokk-
sins.
Útskrifaðir stúdentar 1945 voru
115, tæp 5% af aldursflokki. Sam-
bærilegar tölur frá árinu 1965 eru
515 útskrifaðir stúdentar, tæp 9.5%
af aldursflokki en 11.7% af aldurs-
flokki 1967.
Til glöggvunar og samanburð-
ar má geta þess að af aldurs-
flokki 1965 eru danskir stúdentar
orðnir 10%.
Við þennan samanburð er það
að sjálfsögðu að athuga að danski
stúdentahópurinn er miklu stærri
og hundraðshlutasveiflna gætir þar
því minna en á okkar fámennahóp
Af þessum tölum má sjá að
landsprófið var og varð hvatning
en ekki þröskuldur til langskóla-
náms.
Enn ber það að athuga, að það
eru fleiri leiðir til stúdentsprófs
en landsprófsleiðin. Bæði inn í
Verzlunarskóla íslands ogKenn-
araskólann geta unglingar komizt
án landsprófs, en báðir þessir skól-
ar útskrifa stúdenta svo sem
kunnugt er.
Svo virðist sem víðar séu ljón
á vegi námfúsra unglinga til há-
skólaprófs en landsprófið eitt.
Við athugun á stúdentsprófi á
árunum 1958—1966 kemiu- í ljós
að það er aðeiins 60% menntaskóla
nemendanna, sem komast klakk-
laust til stúdentsprófs, þ.e. ná því
eftir fjögra ára nám. Þessi tala
hækkar upp í 80% eftir endurtekn-
ar oróftilraunir . Ekki er úr vegi
að hafa þéssar tölur í huga, þegar
rætt er um það að draga úr al-
mennum námskröfum til ihntöku
i menntaskólana, sem mér virðist
eina leiðin til að auðvelda ungl-
ingum inngöngu þangað.
Þegar talað var um Ijón á vegi
til háskólaprófs var það met til-
liti til þeirrar furðulegu staðreynd
ar að eins 35% af stúdentum þeim,
sem innritast I Háskólann ljúka
prófi Ég leyfi mér að nefna þetta
furðulega staðreynd, þótt menn
verði að hafa í huga að nú ínn-
ritast miklu fleiri stúlkur en áður
og af þeim, sem innritast ljúka
aðeins 7% háskólanámi. Þessi at-
hugun um háskólann nær yfir árin
1950-65.
VI.
Engum sem einhver skil kann á
námi í menntaskóla, kennaraskóla
og síðar háskóla, getur látið sér
detta í hug að hægt sé að stejast
í fjögurra ára framhaldskóla með
stúdentsprófsréttindum, án þesa að
áður sé könnuð undirstöðu þekk-
ing í almennum greinum, skiln-
ingur og þroski til æðra náms.
Þessari könnun má vafalaust
haga á margvíslega vegu, en aðal-
atriðið er, að hún verði ekki tor-
tryggð. Það ætti að vera í lófa
lagið fyrir landsprófsnefnd með
ýtarlegum leiðbeiningum til skól-
anna í byrjun skólaárs, að beina
kensnlunni í höfuðdráttum að
þeim meginatriðum hverrar náms-
greinar, sem hún telur mestu varða
Þetta hefur landsprófenefnd gert
hin síðari ár eins og fyrr var frá
skýrt
Það getur enginn gengið þess
dulinn að án hlutlauss yfirmats i
undirstöðu greinum almennrar
menntúnar, landsprófsgreinunutíi,
dregur að því óðar en varir að
inntökupróf verði að nýju tekin
upp í menntaskóla og sérskóla
og þar með gerður að engu sá
megintilgangur fræðslulaganna að:
„hvorki staður né fjárskortur geti
orðið efnilegum nemendum Þránd
ur í Götu þess náms, sem þeirhafa
hæfileika ög löhgun til, eins og
komist er að orði 1 niðurlagi grein
argerðar þeirrar, sem skólamála-
nefndin lét fylgja með frumvarpi
sínu til fræðslulaga 1945.
Einhvern tíma dregur að því,
væntanlega, að við íslendingar
verðum svo efnum búnir, hátækni-
þróaðir og með yfirfullan vinnu-
markað, að nauðsynlegt verðurtal
ið að breyta skólakerfinu, m.a.
með því að lengja skólaskylduna
um 3-4 ár. Þá verður að sjálf-
sögðu stofnað til margvíslegra fram
haldsskóla víða um land og þar
með missir landspróf núverandi
gildi sitt.
En beðið er eftir þessari þróun,
búsetan í landinu jafn dreifð og
nú er og efnahagur landsmanna
misgóður, verður ekki séð að tíma
bært sé að leggja það niður.
Enginn þeirra, sem áfellst hefur
landsprófsfyrirkomulagið hefur
bent á nokkra aðra leið, sém jafn-
vel, hvað þá betur, tryggir ungl-
ingum landsins jafnan rétt til fram
haldsnáms, og um leið menntaskól
unum nægilega vel undirbúna nem
endur.
Helgisamkoma
í Garðakirkju
Á SUNNUD AGINN, æ-skulýðs-
degi ÞjóSkirkjmma.r fer, fraan í
Garðakirkju 'belgisa'mklomia kl. 2
eJh. lá vtegum Æslkuilýðlstfélags
Garða'kirkju. Við þessa atóiöfn
mun kór fermi'ngaristúliknia
synigja un.dir stjórn orgjanrstans,
Giuðim'und'ar Gilssion.ar, en ■s'ókn-
arprestur þjónar fyrir .ailtari.
Fonmaðhr æskiulýðlsfélagsinB,
Eiríkur Brynjólfsson, mun fflytja
á'Varp, en aðrir féla.gar nvunu
flytja bæn ag lesa Ritmingarorð.
.Þá mun Þórir Guðfbengi-json,
skóla'stjóri t-ala, Sverrir Guð-
mundission leikari lesa upp, karla
k'Varfett syngja og fjöglur ung-
m'enni leiika sam.an verk eftir
■Mozart, en í þessuim kvartett
eru Unnur Sveinbjarniardlóttir,
•Hl'ff Sigurjónsdóttir, Guðríður
V. G'isladóttir oig Óla'fur Si'gur-
jónsis'on. At'höfininni lýkur með
ibæn og almiennum söng. Æsku-
.lýðisféla'g Garðalkinkju fielur nú
rúml'eg'a 100 félag'a og hefur
starfað m'eð áigætum í veitur m'eð
föstu'm fundum, sem hafa verið
mj'öig vel sóttir, en autk þess vill
félagið leggja hinu almenna
sa'fnaðarstiarfi lið sitt og er þessi
■atlhöfn í Garðakirkju m.a. liður
i 'þeirri viðleitni.