Morgunblaðið - 10.05.1968, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. MAÍ 1968
Andrea Andrésdóttir
Minningarorð
Fædd 10. nóvember 1887
Dáin 3. maí 1968.
ÞEGAR ég lít til baka og minn-
ist frú Andreu Andrésdóttur, er
það eins og að horfa á mynd
er líður eftir tjaldi, en nú er
tjaldið autt — myndin er öll.
Sumar myndir liðnu daganna
skilja lítið eftir, en aðrar gleym-
ast ekki. Þegar við sem kynnt-
umst Andreu á langri ævi, lát-
um hugann reika til lífsstarfs
hennar, þá verður sú mynd er við
minnumst ógleymanleg.
Andrea Andrésdóttir var fædd
að Vaðli á Barðaströnd, 20. nóv.
1887 en andaðist 3. maí s.l.
Andrea var barn að aldri, að-
eins fjögurra ára, er hún flutt-
ist að Dufansdal á Arnarfirði
og dvaldist þar til fullorðins
ára. Vissulega voru ávallt í huga
hennar ljósar þær minningar, er
hún átti frá þeim stað. Það var
bæði skemmtilegt og fróðlegt að
heyra hana segja frá þessum
löngu liðnum dögum, og bera
saman fortíð og nútíð. "Hugur
hennar var til síðustu stunda
skír og minni hennar slíkt að
jafnvel smáatriði, er höfðu mót-
ast í hennar barnssál, urðu lif-
andi og ljós í hug hennar og
t
Maðurinn minn, fósturfaðir
og afi,
Guðvarður Sigurðsson,
múrari, Langholtsveg 150
lézt á Borgarsjúkrahúsinu 8.
þessa mánaðar.
MálfriSur Sigurðardóttir,
Sigurður Benediktsson,
Norma Nordal,
Berglind Sigurðardóttir,
Hallgrimur Sigurðsson,
Magnús Sigurðsson.
t
Hjartans þakkir til allra er
sýndu okkur samú'ð og vinar-
hug við andlát og jarðarför
elsku sonar okkar og bróður,
Vignis Georgssonar.
Guð blessi ykkur öll.
Foreldrar, systkin
og aðrir vandamenn.
t
Okkar innilegustu þakkir til
allra er sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og
jarðarför,
Sigríðar Sigurðardóttur,
Biönduhlíð 22.
Sérstaklegar þakkir viljum
við færa Alfre'ð Gíslasyni
lækni fyrir hjálpsemi hans í
veikindum hennar.
Guð blessi ykkur.
Vandamenn.
t
Þökkum af alhug auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát
og jarðarfiir mannsins míns,
föður okkar og tengdaföður,
Lúðvíks Guðmundssonar,
Lönguhlíð 25,
Sigríður Þórðardóttir,
Stefán Guðmundsson,
Irene Guðmundsson,
Andreas Guðmundssson,
Björndís Bjamadóttir,
Þórir Guðmundsson,
Arnfríður Snorradóttir,
Guðrún Lúðvíksdóttir,
Sigurbjörn Einarsson,
Gerða Lúðvíksdóttir,
Gunnar Guðmundsson,
Þórunn Lúðvíksdóttir.
I hjarta.
Árið 1916 giftist hún Davíð
Jónssyni frá Geirseyri, atorku
I og dugnaðarmanni. Bjuggu þau
fyrst á Kongsengjum í Örlygs-
höfn en fluttust þaðan að Hænu-
vík, en árið 1926 fóru þau til
Patriksfjarðar, og mun þar hafa
miklu ráðið, að auðveldara var
þar um skólagöngu fyrir börnin.
Árið 1930 svífur dökkur skugi
inn á þetta friðsæla heimili og
tekur með sér húsbóndann á
bezta aldri, fyrirvinnuna, en sjö
voru börnin orðin, það elsta 12
ára en yngsta 5. Miklu sálar-
þr^ki h efir þessi kona verið
gædd, er hún varð að bera þessa
sorg, og jafnframt að vinna hörð
um höndum til þess að sjá börn-
um sínum farborða. En fjölskyld
an var samhent og börnin lögðu
sína krafta fram til hjálpar.
Andrea fluttist svo 1942 til
Reykjavíkur og bjó þar til dauða
dags með syni sínum Vikari, skrif
stofumanni, nú starfandi hjá Búr
fellsvirkjun. Börnin stofmiðu svo
sín heimili en þó var fjölskyld-
an ávallt samhent og ástríki og
einlægni ríkjandi, bæði á meðal
barna og barnabarna hennar.
Davíð Davíðsson nú oddviti í
Tálknafirði reyndist stjúpmóður
sinni sem sannur sonur, enda
leit hún á hann eins og sitt
eigið barn, og börn hans voru
svo sannarlega í hjarta hennar
talin í hópi barnabarnanna. Ár-
ið 1947 varð Andrea fyriir þeirri
þun'gu sorg að missa yngsta son
sinn, Leif á bezta aldri, 22 éra,
en þá sorg bar hún með hugprýði
og styrkur sá er börn hennar
veittu henni í þessum erfiðleik-
um var henni ómetanlegur.
Síðustu æviárin vann Andrea
í Belgjagerðinni og minntist oft
á það hve Jón Guðmundsson for-
stjóri og synir hans höfðu reynst
henni vel.
Þetta eru I stórum dráttum
æviágrip Andreu Andrésdóttur
en ég veit að aðrir munu gera
því betri skil. Þótt örlögin yrðu
þess valdandi að búseta Andreu
yrði á Patreksfirði og nú síð-
ustu áratugina í Reykjavík, var
hugur hennar eins og ég hefi
áður getið um, ávallt bundinn
æskustöðvunum. Og nú er dalir
Arnarfjarðar klæðast sínum sum
arskrúða, mun andi hennar svífa
yfir þessari byggð.
Vegna hinnar fölskvalausu átt
hagatryggðar hennar og einnig
að Andrea var mjög félagslynd
kona, naut Barðstrendingafélag-
ið í Reykjavík starfskrafta henn
ar í ríkum mæli. Var hún um
tíma formaður kvennadeildar fé-
t
Faðir okkar og stjúpfaðir,
Gunnar Erlendsson,
Lokastig 20,
lézt í Borgarsjúkrahúsinu
fimmtudaginn 9. maí.
Hildigunnur Gunnarsdóttir,
Jónas Gunnarsson,
Sylvía Sigfúsdóttir.
lagsins, og átti við margar á-
nægjustundir saman f Barðstrend
ingafélaginu, bæði í leik og starfi
Minnist ég þess að á síðastliðnu
sumri, þá orðin mjög vanheil,
tók hún sér ferð á hendur land-
leiðina vestur í Vatnsfjörð til
þess að sjá hina nýju byggingu
Barðstrendingafélagsins þar, Hót
el Flókalund. Sýnir það hvað
henni var annt um framgang
og velferð félagsins til hinstu
stundar. Við minnumst starfs
hennar í þakklátum huga.
Kæra vinkona, ég þakka þér
fyrir allar ánægjustundirnar, er
þú veittir okkur hjónunum. Ein
af hugljúfustu minningum konu
minnar frá beztu árum ævi henn
ar, var um ferðalag, er hún fór
með þér um hinar fögru og til-
komumiklu byggðir Arnarfjarð-
ar. Ég trúi því að þið nú í ljóss-
ins landi sameinist. Nú er ekki
lengur sjúkdómsböl. Hinn jarð-
neski líkami hefir lokið hlut-
verki sínu, en framundan blasir
við eilífðin, og við trúum því
að eins og maðurinn sái muni
hann og uppskera.
Ég votta börnum þínum og ást
vinum öllum innilegustu samúð.
Guð blessi minningu þína.
Guffbj. Egilsson.
Hinn 3. maí síðast liðinn lézt
í Borgarsjúkrahúsinu frú Andr-
ea Andrésdóttir, Grettisgötu 77
hér í Reykjavík, óttræð að aldri.
Með nokkrum fátæklegum orðum
verður hér minnst þessarar mik-
ilhæfu konu. Endurminningarn-
ar sækja fast á, enda margs að
minnast úr lífi þessarar stór-
brotnu heiðurskonu. Um hana
mátti með sanni segja, „Bognar
aldrei brestur í, bylnum stóra
seinast".
Andrea var fædd að Efra-
Vaðli á Barðaströnd, 20. nóv.
1887. Hún var dóttir hjónanna
Jónu Einarsdóttur og Andrésar
Björnssonar bónda þar. Þau hjón
in eignuðust 8 börn, en aðeins
fimm þeirra náðu fullorðins aldri
þrjár systur og tveir bræður.
Hin dóu í bernsku. Þegar Andr-
ea var fjögurra ára að aldri
missti hún föður sinn og stóð þá
ekkjan uppi með börnin fimm öll
innan 12 ára aldurs. Á þeim
tíma áttu fátækar ekkjur með
mikla ómegð ekki margra kosta
völ. Þrjú börnin voru tekin af
góðu fólki. Fór Andrea haustið
sem faðir hennar dó að Dufans-
dal 1 Suðurfjarðarhreppi í Arn-
arfirði, en vorið eftir réðst Jóna
móðir hennar sem vinnukona
þangað með yngsta barnið, dreng
Björn að nafni, til hjónanna
Bjarna Pétunssonar og Ólinu
konu hans. Þau hjónin tóku
Andreu þá þegar sem uppeldis-
dóttur sína, en móðir hennar
vann fyrir drengnum. Þannig var
Andrea samvistum við móður
sína þar til hún var 9 ára göm-
ul, en xá lézt hún. Bftk að Andr
ea náði fullorðins aldri vann
hún fyrir sér af eigin rammleik
við þau störf er til féllu bæði
til sveita og í kauptúnum. Með-
al annars fór hún ung til Reykja
víkur og lærði þar saumaskap.
Aftur lá leið hennar vestur og
gerðist hún kaupakona hjá syst-
ur sinni og mági, Ólínu og Ólafi
Thoroddsen í Vatnsdal í Rauða-
sandshreppi.
í Vatnsdal kynntist Andree
þeim manni er hún síðar giftist,
Davíð Jónssjmi, smið, syni hjón-
anna Jóns Hjálmarssonar og
Sigríðar Bjarnadóttur, sem þá
bjuggu að Kóngsengi í örlygs-
höfn, en höfðu lengst af búið
á Gili í örlygshöfn. Davíð var
mikill efnismaður greindur og
duglegur og var talinn einn af
efnilegustu ungu mönnum sveit-
arinnar. Þau giftust árið 1916.
Davíð og Andrea hófu búskap
sinn að Kóngsengi. Þar fæddust
þrjú börn þeirra hjóna, en alls
eignuðust þau 7 börn, þar af
tvenna tvíbura. Öll börn þeirra
náðu fullorðinsaldri, en einn son
ur þeirra Leifur, lézt rúmlega
tvítugur, mikill efnispiltur. Ár-
,ið 1921 fluttust þau hjónin til
Hænuvikur í sömu sveit og þar
fæddust f jögur barna þeirra. Ár
ið 1926 flytjast þau Andrea og
Davíð fró Hænuvík til Geirs-
eyrar, þar sem Davíð vann fyrir
fjölskyldu sinni með smíðum og
öðru er til féll, en hann var
mjög hagur maður. Á Geirseyri
byggði Davíð hús fjölskyldu
sinni.
Ekki höfðu þau hjónin lengi
búið í kauptúninu er á loft dró
bliku sorgar og erfiðleika. Hús-
bóndinn kenndi sjúkdóms er dró
hann til dauða á skömmum tíma.
Árið 1930 jnissti Andrea mann
sinn og er nú ekkja með 7 börn,
öll innan fermingaraldurs. Stend
ur hún þá í svipuðum sporum
og móðir hennar fyrrum.
Ekki lét Andrea samt hug-
í dag fer fram frá Fossvogs-
kapellu útför frú Guðrúnar Odd-
geirsdóttur, ekkju Magnúsar
Jónssonar síðast bæjarfógeta í
Hafnarfirði, en hún andaðist í
sjúkrahúsinu á Akranesi 3. þ.m.
háöldruð, aðeins einum mánuði
miður en níræ'ð.
Guðrún var fædd að Felli í
Mýrdal 11. júní 1878. Voru for-
eldrar hennar séra Oddgeir Guð
mundsen og kona hans Anna
Guðmundsdóttir Johnsen. Odd-
geir var sonur Þórðar Guðmunds
sonar kammerráðs, er lengst af
var sýslumaður í Árnessýslu og
konu hans Jóhönnu Andreu
Knudsen, en foreldrar önnu voru
Guðmundur Einarsson Johnsen
prófastur að Amarbæli í ölfusi
og kona hans Guðrún Pétursdótt-
ir Hjaltested. Voru þau systkini
séra Guðmundur og Ingibjörg
kona Jóns Sigurðssonar forseta.
Guðrún fluttist með foreldr-
um sínum til Vestmannaeyja ár-
fð 1889, er séra Oddgeir gerðist
pfestur þar og þar dvaldist hún
bernsku- og æskuár sín á glað-
væru og góðu myndarheimili for
eldra sinna og í hópi tápmikilla
systkina, en þau voru alls níu,
er komust til fullorðins ára. Af
þeim eru nú aðeins tvö á lífi, þeir
Páll fyrrum kaupmaður og út-
gerðarmaður í Vestmannaeyjum,
nú vistmaður í Hrafnistu, og
Björg, búsett í Kanada.
Árið 1908 giftist Guðrún
Magnúsi heitnum Jónssyni, er þá
var sýslumaður í Vestmannaeyj-
um. Hafði hann áður verið kvænt
ur Jóhönnu systur Guðrúnar og
var hún miðkona hans, en hún
andaðist árið 1906. Sama árið og
þau Guðrún og Magnús sýslu-
maður giftust, fluttust þau til
Hafnarfjarðar, er hann var skip-
áður sýslipnaður í Gullbringu-
og Kjósarsýslu og bæjarfógeti í
Hafnarfirðii og þar dvöldust þau
þar til hann fékk lausn frá em-
bætti haustið 1934. Fluttust þau
þá til Reykjavikur og þar and-
aðist Magnús 23. nóvember 1959.
Þau hjónin eignuðust fimm
börn. Dóu tvö þeirra í bemsku,
en þau sem náðu fullorðinsaldri
voru: Oddgeir, héraðsdómslög-
maður í Reykjavik (d. 2. júní
1962), Baldur Jóhann, lögfræð-
ingur (d. 21. maí 1938) og Anna,
tónlistarkennari við Tónlistar-
skóla Akraness, gift Njáli Guð-
mundssyni, skólastjóra barna-
skóla Ákraness. Eftir lát manns
síns bjó Guðrún með Oddgeiri
syni sínum, en að honum látnum
var hún að mestu á vegum önnu
dóttur sinnar og tengdasonar síns
á Akranesi, sem önnuðust hana
af mikilli nærgætni og um-
hygigju.
Gu'ðrún Oddgeirsdóttir var
fallast við þessa raun. Hún vann
hörðum höndum fyrir börnum
sínum og hlúði að þeim eins vel
og nokkur móðir getur gert.
Börnunum kom hún að sumrinu
í sveit og tíma og tíma til góð-
vina sinna, aldrei þó öllum I
einu. Hún vann alla þá vinnu er
til féll og þurfti aldrei að leita
á náðir hrepps eða opinberra
aðila til þess að framfleyta him-
ilinu. Lagði hún oftast nótt við
dag og innti hvortveggja jafn
Framh. á bls. 23
mikilhæf kona og frábær hús-
móðir, — ein þeirra ágætu
kvenna, sem telja heimilin horn-
stein hvers þjóðfélags og hlut-
verk eiginkonunnar og móðurinn
ar því svo mikilvægt að það beri
að rækja af óskiptri alúð og
skilningi og þeim kærleika sem
í senn veitir styrk og mildi þegar
á móti blæs. Og vissulega var
Guðrún manni sínum mikil stoð
í margskonar erfiðleikum hans,
því að þannig var að honum bú-
ið, af hinu opinbera, í umsvifa-
miklu og erfiðu embætti hans, að
engum þætti boðlegt nú, enda
fengust engir til áð taka við em-
bætti hans á sínum tíma nema
með gjörbreyttum kjörum til
hins betra. En þrátt fyrir örðug-
an fjárhag tókst Guðrúnu, með
hagsýni og stjómsemi ásamt
næmu fegurðarskyni, að búa eig-
inmanni sínum og börnum hlýtt
og fagurt heimili, sem annálað
var fyrir rausn og gestrisni. Og
systurbömum sínum þeim Jóni,
eftirlitsmanni, sem kvæntur er
Guðrúnu Mariasdóttur og Guð-
rúnu, sem er ekkja eftir Carl D.
Tulinius, tryggingarforstjóra,
gekk hún í móður stað og veitti
sömu móðurhlýjuna og sínum
eigin bömum. Lét hún sér mjög
annt um að börn sín og stjúp-
börn fengi notið góðrar menntun
ar, ekki síst tónlistarmenntunar,
enda hafði hún mikfð yndi af
tónlist og lék sjálf á hljóðfæri.
Áður en hún giftist dvaldist hún
rúmt ár í Kaupmannahöfn við
hannyrðanám, enda bar heimili
hennar fagurt vitni kunnáttu
hennar á því sviði. — Eins og að
framan greinir, var Guðrún fyrir
margskonar andstreymi og sorg
á sinni löngu ævi, en tók því
jafnan með stillingu og æðm-
leysi, enda var hún bjartsýn áS
eðlisfari og þrekmikil og lifði í
öruggri vissu um handleiðslu
æðri máttarvalda og framhald
lífsins á öðru tilverustigi.
Vfð frændsystkini Guðrúnar,
munum jafnan geyma í huga ljúf
ar minningar um hana, þó að oft
yrði langt á milli funda, og við
vottum dóttur hennar og tengda
syni, bræðrum hennar og öðrum
ástvinum, innilega samúð okkar.
Sigurffur Grímsson.
Innilegar þakkir færi ég öll-
um, vinum og vandamönnum
sem heiðmðu mig með heim-
sóknum, höfðinglegum gjöf-
um og heillaóskum á 70 ára
afmæli mínu þann 1. maí.
Guð blessi ykkur.
Finnbogi Björnsson.
Kirkjubæ, Skutulsfirffi.
Innilegar þakkir sendi ég öll-
um þeim, sem sýndu mér
vinarhug á áttræðisafmæli
minu hinn 9. apríl s. L
Guðmundur Jónsson
á Þorgautsstöffum.
Guðrún Oddgeirsdótt-
ir — Minningarorð