Morgunblaðið - 11.08.1972, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐ]Ð, FÖSTUDAGUR 11. ÁGÚST 1972
7
Sminútna
hrossgata
Krossgátan
Lárétt: 1 óræfetað land — 6
ættingja — 8 enda — 10 fuigl
— 12 rándýr — 14 band — 15
ligigja siaman 16 drauimóra
18 sviptur hári.
Lóðrétt: 2 hrasa — 3 reið —
4 kuida — 5 uppþot — 9 safnar
— 11 mar — 13 hreinisa 16
keyrði — 17 í áttina til.
Ráðning siðustu krossgátu:
Lárétt: 1 assist — 6 jóik — 8 ása
— 10 joð — 12 taiismáti — 14 æt
— 15 ar 16 áHf 18 telurðu.
Lóðrétt: 2 sjal 3 ió — 4
sfejá — 5 fátækt — 7 áirðu — 9
sat — 11 ota — 13 mdlu 16 ál.
Bridge
J>að kemur ekfei oft fyrir að
epii verði 6 niður, en þetta kom
þó fyrir í leiknum milli Frakk-
lands og Ástralíu í Odympiu-
keppninni 1972.
iMORBUR:
S: G-9-5
H: K-D-10
X: 3
VESTUR:
S: Á-D-10
H: S-7-5-4-2
X: 10-9-6
L: D-G
K-10-9 5 4 3
AUST'UR:
S: K-7-4
H: 6
T: Á-D-G 8-5-2
U: Á-8-7
SUÐUR:
S: 8-6-3-2
H: Á-G-9-3
T: K-7-4
L: 7-2
Frönsku spilararnir, Boureht-
off og Delmouly sátu A.—V. og
sögðu þannig:
A: V:
1 t. 1 hj.
21. 2 t.
3 t. 3 gr.
Norður 'iét út laufa 5. Sagn-
ihaifi (Deimouly) var nœr vi'ss
um að norður hefði laufa kóng,
en þar sem hann sá, að
alflt byggðist ó því hvar tigul-
kóngur væri þá áfevað hann að
hætta efeki á að svína laufi,
heldur leggja alit á að norður
hefðii tiguikóng. (Sa.gnihatfi vissi
að N.—S. myndu láta út hjarta
nœist þegar þeir kæmuist inn).
Sagnhafi drap þvi með laufa
ósi, lét út spaða, drap heima
með áisi, lét út táiguíl 10, gaf í
borði og suður féfek slaginn á
ik'ðnig'infn. Nú tóku N.-S. 5 sfiagi á
fliauf, 4 á hjarta og fengu samtais
10 stlagi.
Við hitt borðið spiluðu ástra-
ffiumennirnir í A.—V. 3 tígla,
unnu 5 og fengu 150 fyrir. Sam-
tals fékk ÁstralMa 10 stig fyrir
spilið, en ieiknum iauk með sigri
Frafekflands 14:6 (37:26).
|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii|i
SMÁVARNINGVR
iiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiIII
Listamaðurinn: Þetta er kýr
á beit.
Gesturinn: — Fn hvar er gras
íð?
Listamaðurinn: — Kýrin er bú
in með það.
Gesturiinn: — En hvar er kýr-
in?
Liistamaðurinn: — Þér eruð þó
efefei sá asni að hald® að hún sé
þarna, þegar allt grasið er bú-
ið.
DAGBOK
BAR\Ai\\\..
BARA HUNDUR
EFTIR PER SIVLE
Hann gelti reiðilega og urr
aði allt hvað af tók, en
ýlfraði þess á miili svo
átakanlega að okkur varð
ekki um sel.
„Nei, farðu nú út, Pét-
ur,“ sagði marnma, „og
gáðu, hvað gengur að
hundinum.“
En ég var varla búinn
að leggja frá mér skeiðina
og var staðinn upp frá
borðinu, þegar við beyrð-
um fótatak á hlaðinu.
Þá var tekið í hurðar-
klinkuna og inn um dyrnar
kom undarleg mannvera
en hennar hka hafði ég
aldrei augum litið fyrr.
Maðurinn var hávaxinn
og mjór sem hrífuskaft.
Hatt bar hann á höfði, lít-
inn og flatan. Hann var
toginleitur og skorpinn í
framan með þunnt, ljóst
vangaskegg og nefgler-
augu. Jakkinn hans og
buxurnar, sem náðu niður
fyrir hné, voru flikrótt,
sokkarnir gráir og spóa-
lappirnar voru klæddar
lágum, reimuðum stígvél-
um.
„Æi, nei, æi, nei,“ vein-
aði mamma og þokaði sér
innar í bekkinn.
„Hver fjárinn . . .,“ varð
vinnupiltinum okkar, hon-
um S&lomon að orði.
En þegar inér í sömu
mund varð litið framhjá
gestinum, sem var nú kom
inn innfyrir, rak ég upp
ske'ifingaróp.
Því á bak við hann stóð
eitthvert ferlíki með fram-
lappirnar á þröskuldinum,
og glápti inn. Ég varð svo
hræddur að ég mátti mig
ekki hræra.
Mér sýndist skrímsli
þetta vera á stærð við
kvígu, gulbrúnt að iit, þó
með dökkleitari hárkraga
um hálsinn og úr másandi
hvoftinum með lafandi
tunguna skein í siíkan
tanngarð, að mér fannst
hann mundi geta brUtt
hverf i steininn.
Ég var viss um að þetta
gæti ekki verið neitt
minn-a en ljón eða tígris-
dýr eða eitthvert annað
óargadýr, sem ég var nýbú
inn að lesa um í „Veiðisög-
ur frá Afríku“, sem um
það leyti var fyigirit tíma-
ritsins „Alþýðuvinurinn“.
Ég var viss um að nú yrð-
um við tafarlaust rifin á
hol og étin upp til agna . . .
Svo reyndist þó ekki, og
þegar ég sá, að skepnan
stóð kyrr þar sem hún var
komin, skreið ég undir
hornskápinn og reyndi að
endurheimta sálarró mína.
Faðir minn varð sá, sem
fyrstur fékk málið. „Og
hvaðan er maðuxinn?“
spurði hann.
En það var ekki vitglóru
að finna í því, sem maður-
inn svaraði. Út fyrir varir
hans komu aðeins hin und-
arlegustu hljóð: Viski,
vaski, ruski, raski. Og svo
hló hann og hristi höfuðið
pataði með slíkum tilburð-
um, að ég gat ekki varizt
hlátri, þrátt fyrir hræðsl-
una.
„Svona, talaðu þitt móð-
urmál, karl minn, og
hættu þessum fíflalátum,“
sagði Salomon.
En fanturinn þóttist ekk-
ert heyra, fór fyrst og
gægðist inn í herfcergið,
sneri sér að „Nýjustofu“ og
fór þar inn með stóra, gula
óargadýrið á hælum sér.
„Hvað á nú þetta að
þýða?“ sagði faðir minn,
þaut á fætur, greip hend-
inni um síðuna, þar sem
hnífurinn hans hékk, og
gekk í áttina á eftir hon-
um.
„Ó, guð hjálpi okkur, nú
stelur hann áreiðanlega
silfurskeiðunum mínum,“
hrópaði mamma.
En þá kom ókindin fram
aftur, tók upp peninga-
veski sitt og lagði tíu dala
seði.1 í gluggakistuna fyrir
framan föður minn. Og
s-vo benti hann inn í „Nýju
stofu“, kinkaði kolli og hló
aftur, svo manni kom ekki
annað til hugar en hann
kæmi beint frá vitfirringa-
hæli.
í sama bili var vagni ek-
ið heim á hlaðið og Lars
Haugen, ökumaður neðan
úr dálnum, kom inn.
„Góðan daginn hér og
þakka ykkur fyrir síðast,“
sagði hann. „Ég sé að ná-
unginn er kominn á undan
PRflMHflLÐS
Sfl&fl
BflRNflNNfl
SMAFOLK
UHEN THERE£ A 5TRANGE
CSEATliRE IN VOUR NEST, IT'ð
ALMOÚT AUOATS A HEP6E TOAP..
» » » » »
— Þega.r fHrðuskepna kern- — I*að heyrði ég: í þættin-
— Fmrðijskepna í hreiðrtnu «r í hreiðrið þitt, þá. er það um hans Ingólfs Bavíðssonar
pnu? næsttHn allfaf rióðMrbeníllll. „Úr ríki má-ttúrunnar"!

DRATTHAGI BLYANTURINN