Morgunblaðið - 16.08.1972, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. ÁGUST 1972
7
Sminútna
krossgáta
18
Lárétt: 1 menntiastofnun — 6
íœða — 8 for — 10 ótta — 12
þjóð — 14 röð — 15 tonn — 16
hnöttur — 18 hreyfðd tdl.
lAðrétt: 2 hrednsa — 3 band
—4 matj-urt — 5 lætur lífið —
7 hvarfiaði — 9 dýrahljóð — 11
lót: fá — 13 öng-ul — 16 tveir
eins. /
Eáðning sjðnistui krossgátu:
LArétt: 1 skata — 6 afa — 8
eÐll — 10 kró — 12 látJaus —
14 G.T. — 15 tt — 16 dró — 18
andaður.
Lóðrétt: 2 kadit — 3 af — 4
■taika — 5 Belgia ■— 7 hóstar —
9 lát — 11 Rut — 13 Lára — 16
dd — 17 óð.
Bridge
Bneztku sp'Iararnir Flint
Og Cansiinio igeta verdð harðdr í
sötgtnuim, eints og fmain kiemuir í
eftilrliaraindi spili frá ledknum
mdBOIi BnertUandis og íta®u í Olym-
píulkeppninind 1972.
NORÐUR:
S: D-5
H: K-D
T: 10-7-4
L: D G-1064-3
AISTIK:
S: 4-2
H: Á 10 9-3
T: Á-K-6-3 2
L: 8-7
SUÐUR:
S: K-G-9-8-7
H: G-6-4
T: G
L: Á-K-9-5
Flinit og Oansino sátu A,—V.,
etn iitölisiku spiOarannir For-
q>uieí og Gairozzo N.—S. og sagn-
iirgengu þanntg:
S: V: N: A:
1 ®p. P. ligir. A:
21. P. 31. P.
P. 4 L P. 4 t.
P. 51. A. P. D.
VIQSTLR:
S: Á-10-6-3
H: 8-7-5-2
T: D-9-8-5
L: 2
t»eir Fiinit og Cams'no biðu og
vddldu sjá hvað amdstæðtagarnir
ætluðu að gera. í»eigar þedr hófu
isaigniir þá voru þeir eklki lenigi
að kiomast í úrttektairisögn, siem er
vægast saigt mjög hæpin.
Suður tóik.sdaig á laufa ás, iét
úrt tnomp, saignhafi dnap, lét út
spaða og gaf í borði. Siðar í spil
iniu tóik siaignhafi hjarta ás, lét
næisit úrt hjairta 10, siuður drap
mieð gosa og það vairð til þesis
að spiillið varð aðeins ednu n'ður,
em átti að sijáillfsögðu að veira 2
ndður.
Við hdrtt borðið vair Jokasögn-
dn 4 lauf hjá bre2Jkiu spilliuirun-
uim, Rodriigiuie og Piriday, rem
sártu N.—S. og vannst sú sögn.
Pennavinir
27 ára gamaH, sænskur náms-
maður óskar eftir að sikrifast á
við islenzka námsstúlku á aldr-
feum 19-25 áira. Naifn og hedm-
fflisfang er:
Claes Melander,
LarsbodavSgen 72, 2 tr,
S-123 41 Farsta — Stoekhoirm,
Svdþjóð.
DAGBOK
BARMKM..
BARA HUNDUR
EFTIR PER SIVLE
mamma og missti heyfang
ið úr höndum sér.
„Hvar, drengur?“ spurði
faðir minn hranalega.
Hann og Salomon þrifu
hvor sitt reipið og þutu af
stað upp eftir, þótt við
vissum fullvel, að vonlaust
var um nokkra björgun.
Það eina, sem minnti á
Mister Johnson þar upp
frá var hundurinn hans.
Já, Hall, vesalingurinn.
Hann var eins og viti sínu
fjær. Hann hljóp geltandi
og ýlfrandi eftir brúninni
og við og við stökk hann
í hendingskasti upp að
brúnni og kom svo aftur.
Loks skreið hann eins
langt og hann komst fram
á brúnina, þar sem við
höfðum setið áður, lá þar
kyrr og starði niður í hyl-
dýpið. Okkur tókst ekki
að koma honum þaðan,
hvemig sem við reyndum.
Undir kvöldið fór ég upp
eftir til hans með matar-
bita, en hann vildi ekki
snerta hann.
í þrjá daga samfleytt
vék hann ekki frá hinni
djúpu gröf húsbónda síns
og á kvöldin mátti heyra
óhugnanlegt ýlfrið, sem
hann rak upp við og við,
alla leið heim að Hvoli.
En þegar ég kom til hans
þrem dögum seinna skreið
hann loks til mín, yfirbug-
aður af vonlausri sorg,
svo ég með mína bljúgu
barnslund, vafði hann
örmum og grét, eins og ég
ætti von á flengingu.
Upp frá því vék hann
ekki frá mér. Það var
eins og hann vissi, að nú
ætti hann engan annan að
en mig.
Hann fylgdi mér heim.
Þegar hann kom inn, var
eins og hann lifnaði allur
við, hann þaut að dyrun-
um inn í „Nýjustofu“, gelti
og urraði og hætti ekki
fyrr en honum var hleypt
inn. Hann þefaði og leitaði
um alla stofuna hvað eftir
annað. Svo missti hann
móðinn aftur og gekk burt.
Hann bað aldrei framar
um að fá að komast inn í
„Nýju stofu“.
„... . Nei, nú verður
vesalings dýrið að fá eitt-
hvað að éta,“ sagði ég.
„Hrærðu þá graut og
mjólk handa honum í dall-
inn hans Esops,“ svaraði
faðir minn.
„En .... ég er bræddur
um að hann vilji það
ekki.“
„Jæja, þá verður hann
að éta þann mat sem hann
getur útvegað sér sjálf-
ur,“ sagði faðir minn.
„Hér eftir verður ekki
dekrað við hann. En sé
hann svangur, kemur hann
því niður.“
Mjólkin var súr eins og
mysa og það lagði megn-
an óþef af daliinum. Hund
urinn rak trýnið rétt í
hann, sneri sér síðan burt
og leit á mig spurnaraug-
um, eins og hann vildi
ganga úr skugga um,
hvort mér væri alvara að
hann ætti að borða þenn-
an óþverra. Ég ætti að
vita það, að hann væri
ekki vanur slíku og van-
anum er erfitt að breyta,
jafnt meðal manna sem
dýra. En ég átti ekkert
betra að bjóða, stóð þar
ráðalaus með grátkökk-
inn í hálsinum. Loks kom
bann niður nokkrum bit-
um, gekk síðan burt og
bringaði slg á gólfinu fyr-
ir framan eldstóna.......
Hann fékk bróðurpartinn
af smurðu flatkökunni
minni, þegar faðir minn
var loks farinn út.
Aðaláhyggjuefni mitt
næstu fjórar eða fimm
vikurnar var, að útvega
mat handa Hall. Sjálfur
gaf ég honum ailtaf helm-
inginn af mínum skammti,
og gat auk þess sníkt kjöt-
bein handa honum hér og
þar. Og þar sem hann varð
smátt og smátt að láta sér
nægja grautinn, komst
hann vel af.
En hann var ekki leng-
ur hinn hnarreisti og stolti
persónuleiki, sem hann
hafði áður verið. Hann
FRflMWfLBS
Sfl&fl
MRNflNNfl
SMAFOLK
PEANUTS
THE ONLVUJAt'TOFlNP OUT
WHO'5 IN LUOOD5TOCK'5 NEST
1510 CLIMF THI5TREE ANP
5EE F0R 0UR5ELVE5-.
60 IF ‘rtJU'LL 6IVE ME A
LITTLE B005T, AN0 UW0D5T0CK
6IVE5 m A LITTLE BQ0$Tt 1
THINK UIE CAN PO IT-
OKAY.
BOOST

IMB005TIN6Í
BUT 1‘MNOT
5URE IFMV
B005TER 15
Ö00STIH6Í
K/U/K
l </(///
a
— Það virðist svo sem við
verðum að kliíra upp f
tréð . . .
— Eina leiðin til að kom-
ast að því hvað er í hreiðri
Btbí, er að klifra upp í tréð
og skoða það . . .
— Svo ef þú lyftir mér
svoldlið og Bíbí lyfir þér svold-
ið, huigsa ég að þetta tak-
iust . . .
DRATTHAGI BLYANTURINN
FERDIN AND
*•. •" ’XfwL.á