Morgunblaðið - 13.01.1973, Blaðsíða 22

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGOR 1.3. JANUAR 1973
Einar frá
Hvalnesi
NÚ ER hann hJjóðnaður, þessi I
landsfraegi hlátur, sem ég heyrði |
svo oft fylla gömlu hlýlegu stotf
urnar á Kolviðarhóli í rúma
viku án þess að þekkja nánar
höíundinn. Þetta var í jólafríi á
ferðaárunum. Ferskir dagar á
S'kíðum uim fjöll og dali, glöð
kvöld við spil og aðra skemmt-
un. Allt í einu var flest fólkið
farið og við vorum eftir ásamt
manninum, sem átti þennan hlát
ur. Þið vissum ekki fyrri til en
hann var farinn að kenna okkur
alkort sem við höfðurn ekki spil
að síðan við vorum krakkar oig
höfðuim nú gleymt. Nú fór að
renna upp ný mynd og Einar var
alltaf í þessari mynd.
Hrikaleg náttúra landsins og
lítf lifði í sög'um hans.
Saga kynslóðanna gekk fram í
nýju ljósi sem hefur vakað fyr-
ir okkur æ síðan.
Einar gerðist heimilisvmur okk
|ar og verða ekki taldar né metn
ar þær ánægjustundir, sem við
áttum saman, er hann kom og
gaf sér nægan tíma frá sítfelld
um öanum við útgerð og verzl
un til þess að spjalla ag segja ó-
gjeymanlegar sögur. Af þessum
samíiundum leiddi að Homafjörð
tók að hika upp fyrir okkur
sem ævintýraheim, þar sem ríki
Einars var. Oft var hann búinn
að bjóða okkur austur, þegar við
loksins afréðum að sækja hann
heím til þess að skoða þau und-
ua- veraldar, sem sjá mætti í
Hvalnesi og víðar, okkur kunn
úr sögum hans. Mikið mátti til
þess að ekki yrðu vonbrigði eft
ir að hafa heyrt lýsingar þessa
góða vinar okkar, sem sjáifur
sá — sem mannlegt er — æsku-
slóðdr sínar í nokkrum ævintýra
Ijóma. En það er til marks um
reisn Einars að allar huigmynd-
ir sem við höfðum gert okkur um
Einar og U’mhverfi hans reynd-
ust smærri en veruleikinn. Upp-
hófust nú leiðangrar ósmáir svo
sem alia leið vestur í Skaftafell
í Öræfasveit og var ekki sparað
til um farapgerð. Allir v'ldu gera
Einari allt til geðs; það mátti
inna iivar sem farið var. Fyl'gd
armaður var ekki minni maður
en hinn mikli náftúrufræð'ngur
Háilfdan Bjömsson á Kvískerj-
um. Svona var Einar h'iKgnæmur
og fundvís á hið stóra og maik-
verða en lét sér fátt finnast um
hið smáa. Sjálfur var hann mjög
áhiugasamur um náttúrutfræði
en i henni hafði hann margt lært
af vini sínum Leonard Hawkes,
brezkum jarðfræðingi, sem otft
dvaldást hjá Einari heima í Hval
nesi við rannsóknir við Eystra-
Hom. Það var þessi Hawkes sem
fann rómrverskan peininginn sem
frægt er.
Hér verða ekki rakin æviatriði
Einars, en saga hans er stórbrot
in eins ocg maíurinn var að allri
gerð. Hann var gildur bóndi, mik
ill otg heppirm sjósóknari og að
síðustu virtur kaupmaður.
Afstöðu Einars til annarra
marnia verður liklega varla bet
ur lýst en með sög'U, sem vintur
okkar begigja, Skírnir í Borgum,
sagði mér. Eftir að Einar var
orðinn alblindur hélt hann áfram
verzlun sinni sem fyrr. Var hanm
einn í búð sinni þá tima, er hann
hélt ekki afgreiðsluifólk. Hagaði
hann þá svo verzluninni að hann
lét fólk afgreiða sig sjálfl og
tók síðan við þeirri greiðslu, sem
fram var boðin. Hafði hann sina
tegund peninga i hverj'Uim vasa
og tók við og gaf til baka sem
sjáandi væri. Svo virtu menm
Elnar og kunnu að meta traust
það, er hann sýndi að ekki beið
hann tjón af viðskiptum þessu'm.
Ungan dreymdi Eimar um mikil
mannvirki í Hvalnesi. Hugur
hans var stór og aflið mikið en
vantrú samtíðarinmar hefiur
mörgu.m framfaramanninum orð
ið þrándur í götu.
Búrfellsstöð er nú risin ekki
langt frá þeim grunni, er stöð
Einars Benediktssomar átti að
sitanda. Eins mun mannvirki Ein
ars í Hvalnesi rísa í þeirrí fram
tíð sem fær verður um að skilja
hugsjónir þessa mikla og ágæta
drengskaparmanns.
Bergur Viigfússon.
Eyjólfur Runólfsson
Vík í Mýrdal. Kveðja
Fæddur 1. september 1958.
Dáinn 7. janúar 1973.
1 dag laU'gardaginn 13. janúar,
verður til jarðar borrnn frá
Vílkurkirkju í Mýrdal, Eyjóifm
Runólfsson. Eyjóifur var sonur
hjómanna Sigríðar Karlsdóttur
og Runólfs Sæmundssonar og
var hann næst yngstur af fimm
systkinum. Eyjólfur var fædd-
ur þann fyrsta dag september-
mánaðar 1958 og var þvi aðeins
fjórtán ára þegar hann kvaddi
þennan heim á sviplegan hátt
þrettándakvöld siðast liðið.
Það var sorglegur morgunn
hér í þorpinu þegar hin hel-
kalda frétt um nærveru sláttu-
mannsins mScla breiddist út,
hamn hafði haft hér viðdvöl og
numið þig, kæri vinur, á hrott, í
blóma lífsins. Eftir stóðu ástkær
ir foreldrar, systkini, ættingjar
og vinir, stórt skarð hafði ver-
ið rotfið í okkar hóp, skarð sem
stendur autt og verður eigi fyllt.
Kynni okkar urðu þvi miður
stutt en ánægjuleg, þau hófust í
hiaust er ég fluttist tii Víkur og
tök hér við skólastjóm og þú
varst eimn í nemendahópi min-
nm, siðam varst þú svo snögg-
lega burt kallaður til æðri stað-
ar. Þegar ég minnist þín, sem
hjálptfúss, heilbrágðs umgl-
ings verður mér efst i hiuiga
þessi sígilda visa £ur Hávamál-
um:
Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðam getur.
Orðstír þimn mun ldfa og
verða aðstandendum þinum og
vinum huggun í himml miMu
sorg.
Við hjónin vottum foreldrum
þinum, systkknum og öðrnam að-
standendum dýpstu samúð, og ég
veit að mánnin'gin um góð-
am dreng, léttir missinn að mtun.
Ég fflwi kveðja þig Eyjólfur
mimn noeð þessum fátæíklegu orð
um fyrir hönd okkar sem við
Vikurskóla eruim tengd, og meg-
ir þú umma þér veJ við vilja
Guðs. Guðsblessun fylgi þér.
Vik í Mýrdal,
Jón Ingi Einarsson,
Kkólastjóri.
t
Konan mín,
JÓHAIMNA ÁRNADÓTTIH.
frá Grund, Gnndavík,
Ljósheimum 20.
andaðist að heimíli stnu 11. janúar. — Jarðarförin ákveðin siðar.
________ Otgeir Sigurvinsson.
t
Móðir mín og systír okkar ,
SIGURLÍNA GRÍMSDÓTTIR KJARTANSSON,
iézt að heimili sínu Penticton B.C., Kanada, 9. janúar.
Fyrir hönd fjötskyldunnar,
Guðhjorg Svernbjarrrardóttir,
Siglínn Grímsdóttir, Steinþóra Grímstfóttir,
Sigurður Grímsson, Vifhjáiinur Grhnsson.
I
Arni vilhjAlmsson
frá Hánefsstöðum,
lézt 11. janúar í Borgarspítalanum. Jarðarförin auglýst síðar
Fyrir hönd vandamarma
Magnea Magnúsdóttir,
Vittijáimur Ámason, Sigríður fngimarsdöttir,
Þorvarður Ámason, Gyða Karlsdóttir,
Tómas Arnason bóra K Firíksdóttir,
Margrét Amadóttir.
Fáeúi kveðjuorð til lúlins vinar.
Það þarf vissulega meiri bóg
en umdiirritaðan ti!' að vefjast
ekki tunga um tönn þegar 14
ára piltur burtkaflast skymdi
1‘ega af þessuim heimi. Sanmast
hér sem emdranær að tilvera lífs
og tilgangur mun vefjast fyrir
flestuim.
Láfið hér i Vík í hinu fámenma
O'g friSsæla sveátakauptúmi geng
ur að öilu jöfmu sinn vanagang.
Hér setn amnars staðer hafa að
sjálí'sögðu skipzt á skim O'g skúr
ir, svo setn tilheyrír mamnlegu
lifi. Það er vafalaust með Vlkur
búa liíkt og íhúa annarra
byggðartega að þá greinir oft og
einatt á gjarnam ekki svo mjög
um marfcmið, en vafalaust um
leiðir. Hitt munu þeir þó eiga
eins hægt með eins og hverjir
aðrir að standa saman, sem einm
maður ekki sízt á alvarlegum
sorgarinnar stumdum. Enda
hafa válegir hlutir oft og ein-
att ekki riðið þar langt frá
garðí. Nægir að mimna á hina
hafnlausu strönd fyrir opnu
hafinu í því samibajndi.
1 dag 13. janúar sameinast
hugir Vikurhúa í djúpri sorg og
s-smúð og söknuði því að í dag
er hinn ungi piltur Eyjólfur
Runólfsson lagður til hinztu
hvxldar heima í símu umhverfi
þar sem þarnsskónum hefur ver
ið slitið. Bilið er mjótt mifli
blíðu og éls, hrugðizt getur
I’ökkum öllum þeim, er sýndu
okkur samhug við andlát og
útíör eigim'manns míns og
föður,
SigurSar Ámasomar,
Frakkastíg 22.
Sigriður ÞorvarðardótUr,
Arinbjöm Sigurðsson.
hifckan frá morgni til kvelds.
Eyjólfur heitinn var sonur
þeirra sæmdarhjóna Sigríðar
Karlsdóttur og Runólfs Sæ-
mundssonar bifreiðastjóra hér í
Vik. Gæfa hans var að alast
upp á myndarlegu rausnarheim-
ili undir vakandi verndarhendi
ás'trítora foreldra og í hópi
kærra mymdarsystkina nasst
j'ngstur þeirra 5. Það er nú mik
ill og sár harmur kveðinn að
þessari fjölskyldu en það er ein
læg von mín og raunar vissa að
fagrar máminimgar um góðan og
efnilegam dreng græði sárið með
aOstoð tíimans. — þótrt fátsekleg
orð miegni þar lítils. Umigur vim-
ur Eyja eins og hann var oftast
kalTaður í hópi félaga simna mér
nákominn sagði eftir að hanm
var allur: Það er ég viss um að
það hefur ekki noktour dremg-
ur verið eins vinsæil og Eyji
meðal krakfca sem fullorðinna.
Mum hér ekki í neinu ofmæit.
Ég finn það kannski bezt nú að
mér roskmum og gráuim er það
nokfcurs virði að hafa kynmzt
þessuim góða dremg em atvikin
höguðu þvi á þann hátrt að þú
komst allotft á mitt heimili og
það stundum tál gistángar, ávallt
aufúsugestur, afltaf jafn háttvis
glaður og orðheppimm. N , þá er
mér það ekki liðið úr mimni þeg
ar sú nýbreytni var tekin upp
við bamaskóiann hér að halda
(Jansæfingar, hvensu þú varst
þá strax reiðubúimn að miðla
mér af þimni kunnáttu, þótt
aMrei nema sú fræðsla lynmi
rneð öllu út í sandimn, þar sem
nemandimm reyndist ekki taka
Sveini Dúfu fram um námshæfl
leika: En kemnslam leystist upp
í vinsemd og báðir hlógu að.
Með þesisuim fáu mininin'garorð-
um vii ég fyrir mina hönd, komu
minmar, sona og fjölskyldna
votta ástrífcum fareldrum elsku
legum systkinuim svo og venzla-
fólfci öllu okfcí.r dýpstu samúð.
Bið svo allar góðar værttir að
vemda þið að eiflfu elsfcu Eyji
minn.
Guðimindur Jóhannesson Vík.
Þrettámdakvöld líður, tólufck-
en er orðin 12. Þá verður dauða-
slys. Eyjólfur RunóTfssom fer
yfir liandamæri lifenda.
Hann var sonur hjónanna Sigr
íðar Karlsdóttur og Rumólfs
Sæmiuindssomar.
Hvað geta mennskir menn
sagt á slíkri sorgarstumd? Að
leita til trúarimmar á Drotiim,
sem öfl mein liæfcnar, hjálpar á
dauðastumd. Margir þeir, sem
trúia á anmað líf, trúa þvi, að
þroskaðar verur taki þamn ný-
komna tii verndar og ástríkrar
umönnunar á fyrstu stigum hirts
nýja lífs og hjálpi þeim að átta
sig á því sem orðdð er. Þá koma
þeir ástvinir sem farnir eru með
vermandi geisla og mikið ást-
riki.
1 sálmunum segir: „Þitt orð er
lampi fóta mimna og ljós á vegi
mímum.“
Ef við segjum eitthvað um
Eyjólf horfinn, þá er þetta eitt-
hvað á þessa leið. Hann fór umg
ur á annað svið, þvi var skóði
lífsims stuttur. Eyjólfur var hæg
látur, en glaðlyndur í hópá fé-
laga, góður námsmaður. Á heim-
illimu hjá foreldrum og systkim-
urn undi hann sér vel. Því er
þar mikil sorg í húsd yfir missi
ás'trlks sonar og bróður.
En Guð er lífen i þraut. Við
vottum foreldrum, syst’kimum og
öðru skyldfófld hjartamlega sam
úð, við somar- og bróðurbeð.
Guð komi sjálfur með náð.
Nú sjái Guð mitt efni og ráð.
Nú er mér, Jesú, þörf á þér,
þér hefi ég treyst í heimi hér.
Fjölskylduvinur.
EINKARAFSTÖÐV-
AR YFIR ÞÚSUND
í SKÝRSLU Orkustofnunar
kemur fram að einkaraístöðvar
vont á landinu í árslok 1971
margar eða 1062 með 19.736 kw
uppsettu afli eða 18% kw á stöð
að meðaltali. 848 stöðvar voru í
eign bænda, þar af voru 700 í
fullum rekstri afls 4.863 kw eða
tæp 7 kw að meðaítali, og veittu
rafma/gn til 775 sveitabýla. 148
stöðvar bæmda voru varastöðv-
ar.
Skólar oig félagsiheimili voru
með 38 stöðvar, þar af helming-
ur varastöðvar. 176 stöðvar voru
í eigm atvinnutfyrirtækja, alls
12.930 kw að stærð eða 73% kw
að meðaitali. Stór hiuti þeirra
voru varaaflstöðvar.
Játuðu tvö
innbrot
TVEIR unglingspiltar, 16 og 17
ára, hafa við yfirheyrslur hjá
lögreglunni játað tvö innbrot að-
faramótt laugardagsins 30. des.
sl. Brutust þeir inn í tvær verzl-
anir við Austurstræti, Týli og
Óculus, og stálu skiptimynt að
upphæð 8—9 þús. kr. Báðir hafa
þeir framið slík afbrot áður.