Morgunblaðið - 01.12.1973, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 1973
i
Þýtur í skóginum
Eftir Kenneth
Graheme
5. kafli
ÆYINTÝRI FROSKS
„Þú ert lifandi eftirmynd hennar,“ sagði hún
hlæjandi. „Ég er viss um, að þú hefur aldrei á ævi
þinni verið svona virðulegur útlits. Jæja, vertu nú
sæll, og gangi þér vel. Farðu út sömu leið og þú
komst inn. Ef einhver ávarpar þig með kerskni, sem
ekki er ólíklegt,þá svaraðu bara í sama dúr, en
mundu, að þú ert ekkja, einstæðingur í heiminum og
verður að halda heiðri þínum.“
Froskur hélt af stað með öruggum skrefum, en
Gátur
1. Maður drakk kaffi úr nafna sfnum. Hvað hét hann?
2. Kona hitaði vatn í nafna manns síns. Hvað hét meðurinn?
3. Hvaða karlmannsnafn þýðir lítill, ef einum staf ersleppt aftan
af því?
4. Ingimundur og hans hundur
átu báðir og sátu
Nú nefni ég hundinn,
Gettu hvað hann heitir?
5 Hvaða kvenmannsnafn er hægt að lesa jafnt aftur á bak sem
áfram?
6. Hver er sá veggur víður og hár,
vænum settum röndum,
gulur rauður, grænn og blár,
gerður af meistara höndum?
7. Hver er það, sem ekki er bróðir minn, ekki systir mfn, en þó
barn móður minnar?
8. Hvað er það, sem þú átt, en aðrir nota meira en þú?
9. Hvort er þyngra 1 kg af fiðri eða 1 kg af blýi?
•8>| I JUJHB J3
íh| i jjB jaíJ ‘gíM.nu ujBf aa gB^ (g }li(J giujBM (8 (Jnjji^fs 8g (j,
iSoquSaa (9 Buuy (g nM (j, ubuis (£ IH13M (Z Hioa (I :J»as
hafði mikinn hjartslátt, enda var þetta mikil glæfra-
för. Honum til mikillar undrunar virtist þó allt ætla
að ganga vonum framar og sennilega var það að
þakka því, sem hann hafði að láni frá öðrum, nefni-
lega kynferðinu og almennum vinsældum viðkom-
andi. Allar dyr lukust tafarlaust upp fyrir lágvöxnu,
digru þvottakonunni í gamalkunnum léreftskjóln-
um. Meira að segja fékk hann vingjarnlega leiðbein-
ingu, þegar hann var ekki viss í hvora áttina
skyldi halda. Að vfsu varð hann að þola ýmis gróf
tilköll og ósmekkleg hnýfilyrði og svara þeim á
viðeigandi hátt. Reyndar stóð honum aðalhættan af
háðsglósunum, því froski var afar annt um virðingu
sína og lét ekki bjóða sér hvað sem var f þeim efnum.
En hann ?at á sér, þótt erfitt væri, svaraði í sama
dúr, eða þeim dúr, sem hæfði þvottakonu, og reyndi
að fara ekki út fyrir ramma hæfilegrar smekkvísi.
Honum fannst hann hafa lagt óraleið að baki sér,
þegar hann komst loks út í yzta kastalagarðinn, þar
sem hann þurfti að banda frá sér óviðurkvæmilegum
umföðmunum síðasta varðarins, sem heimtaði koss
að skilnaði. En loks skall járnhliðið aftur að baki
hans, ferskt loftið lék um vanga hans og hann vissi
að nú var hann frjáls.
Hann var hálfringlaður eftir þrekraunina og yfir
því, hve allt hafði farið vel og greikkaði sporið í
áttina að ljósunum í bænum. Hann hafði ekki hug-
mynd um, hvað næst skyldi gera, en vissi bara, að nú
reið á að komast sem lengst burt, svo ekki væri hætta
á, að hann rækist á góðkunningja þvottakonunnar,
sem hafði reynzt bæði vinamörg og vinsæl.
FEROIIMAIMD
cunnLAUc^^AGAORm^uncu
fyrir, a5 þeir berðusl þar í hans
rfki. Gunnlaugur kvað hann
slíku ráða mundu, og var Gunn-
laugur þar um veturinn og
jafnan fálátur. Og um vorið
einn dag gekk Gunniaugur úti
og Þorkell, frændi hans, með
honum. Þeir gengu f brotl frá;
bænum; og á völlum fvrir þeim
var mannhringur, og í hringin-
um innan voru tveir menn með
vopnum og skylmdust; var
annar nefndur Hrafn, en annar
Gunnlaugur. Þeir mæltu,
er hjá stóðu, að íslendingar
h.vggi smátt og væru seinir til
að muna orð sfn. Gunnlaugur
fann, að hér fylgdi mikið háð,
og hér var mikið spott að dreg-
ið, og gekk Gunnlaugur f brott
þegjandi. Og litlu sfðar eftir
'þetta segir hann jarli, að hann
kveðst eigi lengur nenna að
þola háð og spott hirðmanna
hans um mál þeirra Hrafns, og
heiddi jarl fá sér leiðtoga inn f
Lifangur. Jarli var sagt áður.
að Hrafn var f brottu úr
Lifangri og farinn austur til
Svíþjóðar, og því gaf hann
Gunnlaugi orlof að fara og fékk
honum leiðtoga tvo til ferðar-
innar.
Nú fer Gunnlaugur af Hlöð-
um við sjöunda mann inn í
Lifangur, og þann morgun
hafði Hrafn farið þaðan með
fimmta mann, er Gunnlaugur
kom þar um kvöldið. Þaðan fór
Gunnlaugur í Veradal og kom
þar að kveldi jafnan, sem
Hrafn hafði áður verið um nótt-
ina. Gunnlaugur fer, til þess cr
hann kom á efsta bæ f dalnum,
er á Súlu hét, og hafði Hrafn
þaðan farið um morguninn.
Gunnlaugur dvaldi þá ekki
ferðina og fór þegar um nótt-
ina; og um morguninn í sólar-
roð þá sáu hvorir aðra. Hrafn
var þar kominn, sem voru vötn
tvö, og á meðal vatnanna voru
vellir sléttir; það heita
Gleipnisvellir; en fram í vatnið
annað gekk nes lítið, er heitir
Dinganes. Þar námu þeir Hrafn
við í nesinu og voru fimm sam-
an; þeir voru þar með Hrafni
frændur hans Grfmur og Ólaf-
ur. Og er þeir mættust, þá
mælti Gunnlaugur: „Það er nú
vel, er við höfum fundizt."
Hrafn kvaðst það ekki lasta
mundu; „og er nú kostur, hvor
er þú vilt,“ segir Hrafn, „að vér
berjumst allir eða við tveir, og
séu jafnmargir hvorir." Gunn-
laugur kvaðst vel Ifka, hvort að
heldur er. Þá mæltu þeir
frændur Hrafns, Grímur og
Ólafur, kváðust eigi vilja
standa hjá, er þeir berðust; svo
mælti og Þorkell svarti, frændi
Gunnlaugs. Þá mælti Gunn-
laugur við leiðtoga jarls: „Þið
skuluð sitja hjá og veita hvor-
ugum og vera til frásagnar um
fund voran.“ Og svo gerðu þeir.
Sfðan gengust þeir að, börð-
ust fræknilega allir. Þeir
Grímur og Olafur gengu báðir f
mót Gunnlaugi einum, og lauk
svo þeirra viðskipti, að hann
drap þá báða, en hann varð
ekki sár. Þetta sannar Þórður
Kolbeinsson í kvæði þvf, er
hann orti um Gunnlaug orms-
tungu:
Hlóð, áðr Hrafni næði,
hugreifum Óleifi
Göndlar þeys ok Grfmi
Gunnlaugr með hjör
þungum;
hann varðhvatra manna
hugmóðr, drifinn blóði,
Ullr réð ýta falli
unnviggs, bani þriggja.
(Gunnlaugur felldi með þungu
sverði, áður en hann náði til
Hrafns, hinn vígreifa Ólaf og
Grím; hann varð hugdjarfur og
blóði drifinn bani þriggja
riiskra manna; kappinn olli
falli manna).
ílkÖlnoigu(ik<iffii)u

— Ó, nei.. . og aumingja
EIvis Presley var þarna inni.
— Það stendur hér f blaðinu.
að vasaþjófarnir verði æ
f rekari.

— Ö, Guð niinn góður, hve
sæl ég var. Að þú, sem ert f
kvikmyndabrasanum skulir
vilja kvænast mér.
— Maður verður þó að hafa
eitthvert gagn af þér.
Vinkonurnar Gréta og Anna
voru að tala saman og þá segir
Greta.
— Ég sá manninn þinn í leik-
húsinu í gærkvöldi, en hann
þekkti mig ekki.
Anna: — Já, hann er búinn
að segja mér frá því.
Könnun á þvf, hvers vegna
karlmenn hafa þann vana að
fara fram úr rúminu á
nóttunni, hefur verið gerð í
Þ.vzkalandi. Niðurstaða könn-
unarinnar leiddi í ljós, að 2%
fóru á baðherbergi, 3% fóru í
fsskápinn en 95% fóru heim til
sín.