Morgunblaðið - 16.02.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRUAR 1974
IH
Gísll, Elríkur og Helgl
s etlir
ingiblörgu
Jónsdðitur
„Nei, þrjá,“ hugsaði Gísli um leið og hann gekk
upp á loft. „Þeir eiga að vera þrír turnarnir á
Hallgrími, því að þá getum við haft sinn hvern
turninn í friði.“
Daginn eftir hringdu Eiríkur og Gísli á bjöllunni hjá
Helga. „Flýttu þér, Helgi,“ galaði Eiríkur fyrir utan
dyrnar. „Já, flýttu þér,“ tók Gísli undir, „við verðum
of seinir í skólann."
Kennslukonan þeirra heimtaði nefnilega, að allir
krakkarnir mættu á réttum tíma og stæðu í röð fyrir
framan dyrnar, þegar hringt yrði inn.
Mamma Helga litla kom til dyra og aldrei þessu
vant varð henni orðfátt. „Hann er að koma,“ sagði
hún aðeins. „Blessaður drengurinn er alveg að
koma.“
2J 'g
Jf 5J^
~ 8

Að finna þann rétta
Þessa þraut geturðu leyst með því sem oft er kallað útilokunar-
aðferðin. Þú átt að finna hina réttu teikningu meðal þessara nfu. Og
hún ein uppfyiliröllþessi skilyrði:
1. Hann má ekki-hafa hlífðarhjálm áhöfði
2. Það á að vera kappakstursstýri á hjólinu
3. Talan á baki kappans verður að vera deilanleg með 3.
4. Hann á að vera berhentur.
•nju Jduinu issocj :jbas
Gísli og Eiríkur tylltu sér í kjallaratröppurnar.
„Ætlarðu að sitja þarna lengi?“ spurði Eiríkur.
„Hún verður vitlaus.“ Þessi hún var kennslukonan
þeirra.
„Nei, bara andartak," sagði Eiríkur. „Helgi hlýtur
að fara að koma.“
Þeir lögðu við hlustirnar og heyrðu báðir, að allt
benti til þess, að Helgi litli færi alveg að koma. Nóg
gekk á fyrir innan.
„Nei, nei.“ sagði mamma hans Helga. „Þettafærðu
ekki að fara með.“
„Gerðu það, elsku mamma," heyrðu þeir Helga
litla segja biðjandi. „Bara núna og svo aldrei aftur.
Þú ert bezta mamman í heiminum og leyfir mér það
því örugglega.“
Gísli leit á Eirík og Eiríkur á Gísla. Þeir hlustuðu
betur en ekkert heyrðist. Kannski var mamma hans
Helga litla bezta mamman í heiminum, svo mikið er
víst, að Helgi litli kom út með töskuna sína á bakinu
og skókassa undir hendinni. „Ég er með hamstur-
inn,“ sagði hann hreykinn.
„Hvað ertu að segja?“ spurði Gísli yfir sig hissa.
„Ætlarðu með hann í skólann?"
Gísli hafði steingleymt því, að þetta var afmælis-
gjöf hans til Helga. Hann mundi í svipinn aðeins
eftir ljótu frænkunum öllum og mömmu hans Helga,
sem tvístigu uppi á borði hjá kökunum.
„Það er áreiðanlega bannað að koma með hamstra
í skólann," sagði Gísli ákveðinn.
„Við getum sett hamsturinn inn í skúffuna hjá
kennaranum,“ sagði Eíríkur.
Og það gátu þeir reyndar vel. Það var líka einstak-
lega heppilegt að hafa hamstur með sér í skólann,
því að kennarinn var einmitt að segja þeim hitt og
þetta um átthagafræði og náttúrufræði og hamstr-
ar eru dýr. Dýr eiga heima undir heitinu náttúru-
fræði í skólum.
Gísli, Eiríkur og Helgi komu að skólanum rétt um
það bil, sem átti að fara að hringja inn.
„Við verðum of seinir,“sagði Gísli.
„Og fáum ávítur,“ sagði Eiríkur.
„Mér er nú sama um þær, ef hún hringir bara ekki
heim,“ sagði Gísli. „Þá verður mamma reið, því að
hún segir, að börn eigi að vera stundvís, kurteis og
háttprúð.“
Drengirnir þrír komust ekki á sinn stað í röðinni.
Þeir urðu að láta sér nægja að ganga síðastir inn.
^JVonni ogcTYIanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
að við gengum báðir í reglu þeirra, er við höfðum
lokið menntaskólanámi.
Eftir þetta tvennt höfum við aldrei iðrazt.
Manni, sem alltaf var sami góði og guðhræddi dreng-
urinn, dó árið 1885. Hann var þá við heimspekinám
í Jesúítaskólanum í Löwen. Það var fimm áriun eftir
að hann gekk í Jesúítaregluna.
Mér auðnaðisl því miður ekki að vera við dánar-
beð bróður míns.
Ég var þá kominn aftur til Norðurlanda og átti
heima í Kaupmannahöfn.
Sorg minni við bróðurmissinn verður ekki með orð-
um lýst.
Og sorg móður minnar, er hún fékk fregnina um
andlát eftirlætisbarnsins síns, reyni ég ekki heldur
að lýsa.
En eftirfarandi atvik lýsir henni sjálfri að nokkru
og móðurást hennar. Og sjálfsagt mætir það réttum
skilningi í hjarta hverrar móður og hvers barns, sem
þessar línur les.
Ég varð til þess að skrifa henni í bréfi um andlát
bróður míns.
Hún skrifaði mér undir eins aftur og reyndi með
ástúðlegum orðum að hugga mig eftir bróðurmissinn.
En sína eigin sorg nefndi hún ekki á nafn.
Ég þekkti móður mína og vissi, hvað úr því mátti
lesa.
Árin þar á eftir var það þegjandi samkomulag hjá
okkur að minnast ekki á Manna í bréfum þeim, sem
milli okkar fóru, til þess að ýfa ekki hina blæðandi
und í hjörtum okkar.
Tuttugu árum seinna, það var árið 1905, en þá átti
ég heima í menntaskóla okkar í Ordrup hjá Kaup-
oigunkoffinu
— Þú ættir heldur að þakka
mér fyrir að reyna að gera
þetta svolitið heimilislegt...
A
— Tvo miða í konungsstúkuna
takk...