Morgunblaðið - 16.03.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. MARZ 1974
an
Eldfœrin
„Hvar getur maður fengið að sjá hana?“ sagði
dátinn.
„Það er alls enginn kostur á að sjá hana,“ svöruðu
allir; ,Jiún býr í stórri koparhöll, sem lukt er um-
hverfis með mörgum múrum og turnum. Engum er
þar heimill gangur út og inn, nema konunginum, en
það er nú sökum þess, að spáð hefur verið, að það
liggi fyrir henni að giftast sléttum og réttum dáta, en
það vill kóngurinn ekki hafa.“
„Hana þætti mér gaman að sjá,“ hugsaði dátinn
með sér, en það voru nú engin tiltök, að hann fengi
það.
Nú lifði hann fjörugt, fór í leikhúsið, ók í konungs
trjágarðinum og gaf fátæklingum mikla peninga, og
var það fallega gert af honum. Hann vissi af gamalli
reynslu, hvað það er bágt að eiga ekki nokkurn
skilding. Hann var nú ríkur, átti fallegan fatnaó, og
hændust að honum margir vinir, og allir sögðu, að
dæmalaust væri hann nú vænn og einstakasta prúð-
menni, og það þótti honum gott að heyra. En af því
eftir
H. C. Andersen
Steingrimur
Thorsteinsson
þýddi
Réttur hnútur
Að hnýta réttan hnút, — hvernig er liann hnýttnr.
Það er í sjáifu sér einfalt ef þú ferð eftir leiðhein-
ingiinum hér á teikningunni. En mistakist þér
hleypur kellingahnútur á allt sainan.
að honum eyddust peningar á degi hverjum, en
bættust engir aftur í staðinn, þá fór svo, að hann á
endanum átti ekki eftir nema einn tvfskilding og
varð að flytja sig burt úr fallegu herbergjunum, þar
sem hann hafði verið, og fá sér húsnæði í ofurlítilli
kytru uppi undir þaki og bursta stígvélin sín sjálfur
og líka staga þau saman. Og ekki kom þar nokkur inn
til hans af vinum hans, því að það voru svo mörg
stigaþrepin að ganga upp og ofan.
Eitt kvöldið, er hann sat í kolniðamyrkri og hafði
ekki einu sinni efni á að kaupa sér kerti, þá rifjaðist
allt í einu upp fyrir honum, að það lá ofurlítill
kertisstubbur í eldfæra-eskinu, sem hann hafði tekið
í hola trénu eftir tilvísun galdrakerlingarinnar og
með hennar tilbeina. Hann tók þá upp eldfærin með
kertisstubbnum, en í sama bili og hann sló eld og
neistarnir hrutu úr tinnunni, þá hrukku upp dyrnar
og stóð frammi fyrir honum hundurinn, sá hinn
sami,.sem hann fyrr sá niðri í trénu, hundurinn með
augun, sem voru eins stór og undirskálar. „Hvað vill
herra minn gera láta?“ spurði hundurinn.
„Hvað er þetta?“ sagði dátinn, „tarna eru
skemmtileg eldfæri, ef ég get fengið svona, hvað sem
ég vil. Útvegaðu mér dálítið af peningum," sagði
hann við hundinn, og varla var hann farinn fyrr en
hann var aftur kominn með stóran poka fullan af
skildingum, sem hann bar í trantinum.
Nú vissi dátinn hvílík ágætis eldfæri þetta voru;
slæi hann einu sinni, þá kom hundurinn, sem sat á
eirpeningakistunni, slæi hann tvisvar, þá kom
hundurinn, sem hafði silfurpeningana, og slæi hann
þrisvar, þá kom sá, sem gullið hafði. Flutti nú dátinn
sig aftur í fallegu herbergin og komst aftur í fallegu
fötin, og þá jafnharðan þekktu vinirnir hann aftur,
og þá þótti þeim svo dæmalaust vænt um hann.
Einu sinni hugsar hann með sér: „Undarlegur
skolli er þetta, að maður skuli ekki mega fá að sjá
kóngsdótturina, hún kvað vera svo ljómandi falleg,
það segja þeir allir. En hvaða gagn er að því ef hún
verður alltaf að sitja innilokuð í stóru koparhöllinni
með turnana? Er þá ómögulegt, að ég geti fengið að
sjá hana? Hvar eru nú eldfærin mín? Og han sló eld,
og í sama bili kom hundurinn með augun, sem voru
eins stór og undirskálar.
„Það er reyndar komið fram á miðja nótt,“ sagði
dátinn, „en mig langar svo ákaflega til að sjá kóngs-
dótturina, þó að það væri ekki nema rétt allra-
snöggvast.“
oAJonni ogcyVLanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Ég tók nú upp brauðsneiðamar, og átum við tvær
þær stærstu. Þá áttum við fjórar eftir.
„Þessar verðum við að geyma þangað til seinna“.
sagði ég. „Þær höfum við fyrir miðdegismat“.
„Já. það verðum við að gera“, sagði Manni. „En ég
gæti vel borðað þær strax“.
Þegar við vorum búnir að borða og hvíla okkur
dálitla stund, óx okkur aftur hugur og dugur.
Yið risum á fætur og lituðumst um.
Langt, langt fyrir neðan okkur sáum við bæinn á
Möðruvöllum. Bæjarhúsin, sem annars voru há og
reisuleg, þau voru héðan að sjá orðin agnarlítil og
lágkúruleg.
Farið var að rjúka á stöku stað. Fólkið var að hita
morgunkaffið.
„Það vildi ég, að við hefðum nú heitt kaffi eða
mjólkursopa“, stundi Manni.
,J\ú dugar ekki að hugsa um það“, sagði ég. „Það
er ekki til neins. Sjáðu heldur, hvað loftið er orðið
fallegt þarna uppi“.
Sólin var að koma upp. í norðaustri var eins og
fjöllin stæðu í Ijósum loga. Þau glóðu gullroðin og
purpurarauð.
„Nei, hvað þetta er fallegt!“ kallaði Manni. „Aldrei
hef ég séð neitt svona fallegt áður“.
„Já, það er ljómandi fallegt. En þó verður ennþá
fallegra, þegar við komum hærra upp“.
„Þá skulum við flýta okkur“, svaraði Manni. „Nú
er ég ekkert þreyttur“.
Við lögðum nú af stað og héldum áfram að sækja
á móti brekkunni.
En nú fórum við ekki eins hratt og áður. Alltaf varð
brattara og brattara. Það var þungt fyrir fótinn.
En hugurinn bar okkur hálfa leið. Við leiddumst
og léttum hvor fyrir öðrum.

mc6lmoi9unkcilfinu
— Eg skal taka ofan
gleraugun. ef þú tekur pfpuna
úr munninum.
— Ég er ekkert að segja, að
kiikurnar þínarséu vondar.en
hvernig stendur á því, að allir
fuglarnir forðast garðinn eftir
að þú hefur kastað kökumol-
unum fyrir þá.

— Ég þekki hana lítið, rétt
aðeins nógu mikið til þess að
geta talað við liana.