Morgunblaðið - 15.10.1974, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. OKTÓBER 1974
Sagnarandinn
„Ef þú lofar því, að gefa mér rúsinur, næst þegar
þú kemur úr kaupstaðnum, þá skal ég kenna þér ráð,
sem dugar“, sagði Nonni.
„Hvaða ráð ætli þú kunnir, snáðinn þinn“, anzaði
Daði og þótti nóg um gorgeirinn í stráknum.
Nonni var hinn borginmannlegasti og setti upp
merkissvip:
„Lítið gagn er þér að lengdinni, sláninn þinn, að
kunnaengin ráð svo einföldu máli“, mælti hann. „Nú
skal ég, svo lítill sem ég þó er, segja þér, hvernig þú
átt að haga þessu öllu. En fyrst verðurðu að lofa mér
rúsínunum“.
„Nú, jæja! Mig gildir það einu, þótt ég lofi þér
rúsínum hvort eð er“, svaraði Daði, því að hann vildi
gjarna heyra, hvað Nonni gæti lagt til málanna.
„Seztu nú hérna hjá mér á þúfuna og kastaðu frá
þér orfinu, Daði minn!“ sagði Drengurinn, „ — og
svo kemur nú bragðið —“.
Þegar Daði hafði gert, eins og fyrir hann var lagt
og þeir sátu báðir á sömu þúfunni, hélt Nonni áfram:
„Ég var búinn að hugsa um þetta í allan dag, en gat
engin ráð fundið. Loksins sofnaði ég frá öllu ráða-
brugginu, og þá dreymdi mig það allt saman, hvernig
við skyldum hafa það: í kvöld skaltu búa þig út, eins
og þú ætlir í langferð. Svo förum við af stað, þú og
ég, en við förum þá aldrei lengra en að Bakka. —
Þegar við erum komnir undir túngarðinn, þá setur
þú mig í poka, og síðan ferðu heim á bæinn, með mig
í pokanum á bakinu-“.
Og svo skýrði Nonni Daða frá allri ráðagerðinni, og
eftir OSKAR KJARTANSSON
Daði hlustaði á með mestu eftirtekt. Varð hann alveg
undrandi yfir bragðvísi drengsins. Loks, þegar
Nonni hafði lokið máli sínu, kallaði Daði upp, og var
ekki laust við, að það væri hrifni í rómnum:
„Þú ert ekki eins grænn og þú lítur út fyrir að
vera, Nonni Litli! Ég ætla að nota ráðið þitt, og ef allt
gengur vel, skaltu fá tvöfaldan skammt af rúsínum
næst, þegar ég kem úr kaupstaðarferð".
Nonni varð auðvitað alveg himinlifandi yfir þessu
glæsilega loforði og vildi nú óðfús koma fyrirætlun
þeirra í framkvæmd. En Daði sagði, að það væri bezt
að bíða fram undir miðnætti. Fóru þeir nú heim á
bæinn og Nonni fékk kaffi hjá gömlu konunni,
móður Daða, en Daði fór að tygja sig, eins og hann
ætlaði í langferð. Gamla konan varð alveg hissa á
þessu háttalagi sonar síns, því að hann hafði ekki
sagt henni neitt um áform sitt. Loks gat hún ekki
lengur orða bundist og spurði, hvert ferðinni væri
heitið. Daði hló og kyssti gömlu konuna:
„Vertu róleg, mamma! Ég ætla ekki langt. Ég verð
kominn aftur snemma í fyrramálið“, sagði hann.
Gamla konan hristi höfuðið; hún botnaði ekkert í
þessu.
Daði gekk nú út til þess að leggja á Bleik sinn, en
Nonni náði I hestinn hans Gvendar á Bakka. Batt
Daði nú poka einn mikinn eða belg úr skinni, sem
hann átti, aftan við knakkinn á Bleik. Fóru þeir svo
báðir á bak, Nonni og Daði, og riðu af stað.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
, , , , eftir
ANNA FRA STORUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU OLD tf£usta
til varnar. Njósnarmenn hennar voru í öllum áttum og
gerðu henni aðvart. Hún hafði spunnið einhvern töfravef
utan um bróður sinn og varð þess vör, hvað lítið sem hann
hreyfði sig vestur á Hlíðarenda, jafnvel hvað hann hugsaði.
Hún var forsjónin þeirra beggja. — Hún var forsjónin þeirra
beggja! Hann beit á vörina og hálfskammaðist sín fyrir að
vera karlmaður, er hann hugsaði um þetta. En þó var þetta
svo. Hún var forsjónin þeirra heggja! Hann var enn þá sami
drengurinn, sem hún hafði tekið að sér og fengið ofurást á.
Það hafði hvorki dregið sundur né saman með þeim með ár-
Unum. Hann leit enn upp til hennar og treysti henni. Hún
hafði tvöfaldan skapstyrk á við hann. Tvöföld hyggindi og
tvöfalda stillingu. Hún var meiri manneskja en hann í öllu,
öllu. Og hún drottnaði yfir honum, meira að segja í hell-
inum. En hún tók líka ábyrgÖ á honum, ef hann aðeins léti
hana ráða.
Blóðið sauð og svall i æðum hans við allar þessar hugsanir.
Þetta líf var óbærilegt. Hvert sem hann sneri huganum, var
harðstjórn og kúgun og hætta og ofsóknir og ógnanir. Var
þetta líf þess vert, að jafnmikið væri lagt í sölurnar til að
verja það? — Það kom yfir hann hamslaus, óviðráðanleg
þrá eftir því að slíta af sér öll bönd, ganga í berhögg við
hættuna og verja sig meðan hann fengi uppi staðið; falla þá
með hreysti og sýna heiminum, að hann væri enginn aukvisi
og ónytjungur, sem þyrfti að láta vaka yfir sér og verja sig
með kvenslægð. Hvað var þetta mannfélag annað en hópur
hræddra þýja, sem dæmdi ranga dóma og hélt við ranglátum
lögum og hafði heimskan og ranglátan hrokasegg fyrir lög-
mann sinn og æðsta ráð? Hvers vegna skyldi hann ekki
brenna nafn sitt á bakið á þessum vesalmennum áður en
hann hyrfi úr heiminum? — Augu hans brunnu af hatri og
hefndarþrá. Allt of lengi hafði hann liðið saklaus. Allt
of lengi hafði hann látið krafta sína tærast upp og tilfinn-
ingar sinar dofna í þessari köldu og dimmu gjótu, þar
sem vatnið vætlaði fram úr berginu eins og dauðablóð úr
fúnu ólífissári. Hann fann sem eldstraum renna í æðirni
sínum. Einnig Anna skyldi einhvem tíma frétta það, að
hann hefði hug til að hefna sín, og meira að segja hug
til að virða áminningar hennar einskis. Hann vildi vera frjáls
maður, fara sinu fram, hvað sem hver segði, og svara sjálf-
ur til gerða sinna.
Niðri á fitjunum við fljótið var lest að iða fram hjá. Full-
orðinn maður og drengur riðu fremst og teymdu langa trossu
af klyfjahestum. Lestin óð út í fljótið, þræddi eyramar og
grynnstu brotin á milli þeirra og fór undur hægt. Rósemin
og öryggin var sýnileg við hvert spor. Þessir menn áttu sér
einskis ótta von. Fet fyrir fet færðust þeir áfram og virtust
aðeins gleðja sig við þá hugsun, að hvert spor færði þá nær
heimilinu, þar sem hvíldin beið þeirra eftir ferðaþreytuna. —
En ef hann kæmi nú yfir þá, kæmi eins og ránfugl í einni
svipan og tæki allt saman af þeim! Þá kvæði þama við annan
tón! Maðurinn legði á flótta í dauðans ofboði. Hann elti
hann og næði honum undireins, fletti hann klæðum og leit-

ÍTkÓtnorgunkoffínu
Hvaða áhrif hefur
sjónvarpið haft á fjöl-
skyldulffið?
o«— >— — •- <•>> «..« .^ta.
Ef þú hættir þessum
kvöldfundum þínum,
getum við keypt okkur
hálsmenið sem ég sýndi
þér um daginn..
Þér er enn óhætt að
bæta nokkrum við áður
en hún springur.
Það er ekki mitt mál þó
kakkalakki hafi verið í
súpunni, — það er hús-
eigandanum að kenna.