Morgunblaðið - 21.12.1974, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 1974
Guðni Guðmundsson
Hafnarfirði - Minning
Fæddur 14.11.1912
Dáinn 14.12. 1974.
Guðni Guðmundsson, Móabarði
20 B, Hafnarfirði, andaöist snögg-
lega að heimili sínu laugardaginn
14. þ.m., aðeins 62 ára að aldri.
Guðni var fæddur á Norðfirði
14. nóv. 1912, sonur hjónanna
Guðmundar Eiríkssonar og Þór-
unnar Kristjánsdóttur. Barnung-
ur fluttist hann með foreldrum
sínum til Hafnarfjarðar, einn af
mörgum systkinum. Rétt sloppinn
af barnsaldri veiktist Guðni og
varð að liggja á sjúkrahúsum um
ára bil. Eftir að Guðni náði sæmi-
legri heilsu stundaði hann sjó-
mennsku, vann síðan um tíma hjá
verzl. Gunnlaugs Stefánssonar í
Hafnarfirði, en réðst síðar til
Efnagerðar Hafnarfj. og síðan til
bróður síns Guðmundar, en þeir
voru mjög samrýndir. Upp úr því
stofnaði hann sitt eigið fyrirtæki í
sælgætisiðnaði, er hann nefndi
„Valsa". Lífsstarf hans var upp
frá því bundið við það fyrirtæki.
Seinni hluta vetrar 1951 urðu
þáttaskil í lífi Guðna Guðmunds-
sonar. Eignaðist hann þá lifandi
trú á Drottin Jesú Krist sem sinn
Sá harmur er kveðinn af fjöl-
skyldu Guðna og Hafnarfjöðrur
hefur misst einn af sínum beztu
sonum. Drottinn sendi engla sina
eftir því lífi sem lánað var. Við
spyrjum ekki hvers vegna, því að
við trúum að Hans ráðsályktun sé
ávallt okkur fyrir beztu, enda þótt
við skiljum ekki það sem gerist.
Mætti Guð umvefja ástvini
Guðna með náð sinni og eilífri
miskunn.
Páll Lúthersson.
Genginn er Þórður Guðni
Guðmundsson, Móabarði 20b,
Hafnarf. Guðni er farinn í ferðina
löngu, þá ferð sem eitt sinn liggur
fyrir öllum að fara. Þegar Guðni
talaði um þessa ferð, en það gerði
hann oft, þá talaði hann um hana
sem ferðina „heim“, hann sagði
„heim“ því hann átti sér vonar-
land á himni Guðs.
Kynni mín við Guðna voru ekki
löng, en þrátt fyrir það er óaf-
máanlega grópuð í huga mér dýr-
mæt minning um einstæðan
mannkostamann og góðan dreng.
Hann var að skapgerð og eðlis-
fari gæddur þeim kostum, sem
því miður eru of fátíðir í fari
manna, kostum sem gera hann
ógleymaniegan þeim er voru sam-
ferðamenn hans hér. Guðni gekk
að öllu með eldlegum áhuga sem
hann tók sér fyrir hendur, í fari
hans og lífsskoðu sstlri var ekk-
ert til sem kalla mæai hálf-
velgju, heldur þvert á móti. Heíi-
indi hans við þau málefni er hann
bar fyrir brjósti voru slik að
hvergi bar skugga á. Það málefni
sem átti hug hans og hjarta
meginið af ævi hans, var málefni
Guðs. Sú köllun að víðfrægja dáð-
ir Drottins. Hann elskaði skapara
sinn af öllu hjarta sinu, hann
Sigmundur Jónsson
kaupmaður, Þingegri
persónulega freisara og endur-
lausnara. Veitti trúin honum
þann innri styrk og hjartafrið, er
einkenndi líf hans upp frá því. Ef
til vill hefur hann þar notið trúar
móður sinnar og fyrirbæna.
Leiddi þessi lifsreynsla hans til
þess að hann tók niðurdýfingar-
skírn inni Fíladelfíusöfnuðinn í
Reykjavik 3. maí 1951. Glaður
gekk hann til þessarar helgu at-
hafnar, sem tákn þess að hann
grefur sinn fyrri mann, sem
Kristur var dáinn fyrir og vildi
helga með blóði eilífs sáttmála, en
ris upp úr vatninu sem frelsingi
Krists leiddur af Anda Hans, með
von upprisunnar i brjósti, og
eilíft líf bak við dauða og gröf.
Jafn félagslyndur, jákvæður og
bjartsýnn maður sem Guðni var,
hlaut að setja svip sinn á safnaðar
lífið, og varð hann þar mörgum til
huggunar og uppörfunar á erfið-
um stundum, og jafnframt fagn-
andi á gleðinnar stund. Guðni var
gæddur ríkri tónlistargáfu, söng-
urinn var hans annað lif. Gjarnan
dreifði hann áhyggjum daglegs
lifs við hljóðfærið heima hjá sér,
hafði hann óvenju breitt raddsvið
og fagra rödd.
Guðni steig mikið gæfuspor, er
hann kynntist Jóhönnu Karlsdótt-
ur frá Valshamri í Geiradal. Settu
þau bú sitt í Hafnarfirði og eign-
uðust notalegt heimili að Móa-
barði 20 B. Guðni var faðir átta
barna elst þeirra er Astgerður
gift Gísla Halldórssyni, Ingibjörg
gift Gunnari Þorsteinssyni,
Hrefna Norðfjörð gift Öskari
Pálssyni, Þórey Borg, Guðmund-
ur Karl, Loftur Sigurður, Sólveig
og Sigríður; eru fjögur þau siðast
töldu enn í æsku.
*»
Þegar Sigmundur Jónsson
kaupmaður, Þingeyri, fluttist
þaðan fyrir tveim árum, varð þar
skarð fyrir skildi. Og lífið hefir
nú gengið sinn gang. Hann and-
aðist 88 ára að aldri 12. þ. m. að
Hrafnistu, dvalarheimili aldraðra
sjómanna í Reykjavík.
Þingeyri var starfsvettvangur
Sigmundar Jónssonar. Hann
stofnaði þar eigið verzlunarfyrir-
tæki árið 1910 og rak það í 62 ár
eða til ársins 1972. Allan þennan
tíma var verzlun Sigmundar Jóns-
sonar snar þáttur í viðskipta- og
athafnalífi Dýrafjarðar á hverju
sem gekk. Sigmundur var traust-
ur í viðskiptum og reglusemi og
snyrtímennska setti svip á starf-
semi hans alla. Auk verzlunar-
innar fékkst Sigmundur við út-
gerð um skeið og kom vfðar við á
athafnasviðinu.
Sigmundur var félagslyndur
maður og hafði lifandi áhuga á
héraðs- og þjóðmálum. Hann
gegndi ýmsum störfum fyrir
hreppsfélag sitt, var um Iangt
skeið formaður skólanefndar og
endurskoðandi hreppsreikninga
og Sparisjóðs Þingeyrar svo
nokkuð sé nefnt. Hann starfaði
mikið að slysavarnamálum og
íþróttamálum. Var hann um skeið
formaður slysavarnadeildarinnar
Vörn og var heiðursfélagi íþrótta-
félagsins Höfrungs. Hann var
einn af forustumönnum Sjálf-
stæðisflokksins á staðnum, sffellt
áhugasamur og hvetjandi um allt,
sem flokknum var til framdráttar.
Sigmundur var kominn nokkuð
á efri ár, þegar kynni okkar hóf-
ust. Þó aldursmunur væri, tókst
með okkur góð vinátta. Það var
alltaf gagn og gaman að eiga sam-
verustund með Sigmundi. Hann
var fróður og athugull og hafði
alltaf eitthvað markvert til mál-
anna að leggja. En hann var
einnig gleðinnar maður, þegar
hann vildi við hafa. Og fáum hefi
ég kynnst, sem betur hafa kunnað
þá list að blanda geði á gieðinnar
stund. Ég á margar góðar endur-
minningar um Sigmund Jónsson.
Sigmundur var fæddur 24.
september 1886 í Viilingadal á
Ingjaldssandi, þar sem foreldrar
hans bjuggu búi. Faðir hans, Jón
Jónsson, lézt af slysförum, þegar
Sigmundur var ungabarn. Svein-
fríður Sigmundsdóttir móðir hans
lifði það lengi, að ég man hana á
Sæbóli. Hún vék alltaf einhverju
góðu að hverju barni, sem á vegi
hennar varð, annáiuð sæmdar-
kona.
Minnisstætt er mér, þegar við
Sigmundur fórum einn dag fyrir
nokkrum árum út á Ingjaldssand
elskaði sannletkann og vissi af
eigin reynslu að sannleikurinn
einn gerir mennina frjálsa. Guðni
var lærisveinn Ktists og bar það
með sér hvert sem hann fór, ekki
einungis i orði og athöfn, heldur
einnig með framkomu sinni og
á hans bernskustöðvar. Þar var ég
heldur ekki ókunnugur. Við
rifjuðum upp örnefni og kenni-
leiti i Hrauni, þar sem við höfðum
báðir verið smalar, þótt áratugi
bæri á milli. Hann sýndi mér og
rústirnar af sjóbúðinni við Sæ-
bólssjó, þar sem hann hafði verið,
þegar hann, unglingur, var þar
við róðra. Þegar komið var til
Þingeyrar að kvöldi þessa dags,
fannst mér, að ég hefði aukið við
kynni min af Sigmundi. Ég hafði
komist í snertingu við bóndann og
sjómanninn i eðli hans og skap-
gerð.
1 ungdæmi Sigmundar um sið-
ustu aldamót taldist það til
undantekninga fremur en reglu,
að menn leituðu sér skólamennt-
unar. En Sigmundur aflaði sér
menntunar af eigin rammleik.
Hann varð gagnfræðingur frá
Flensborgarskóla árið 1907 og
brautskráðist úr Verzlunarskóla
Islands árið 1909. Þannig aflaði
hann sér haldgóðrar menntunar
fyrir lífsstarf sitt.
Arið 1911 gekk Sigmundur að
eiga Fríðu Jóhannesdóttur,
hreppstjóra á Þingeyri og al-
þingismanns Vestur-lsfirðinga.
Sambúð þeirra hjóna hefir þvi
staðið óvenjulega lengi eða ailt tii
þess, að dauðinn skilur nú að.
Voru þau hjón mjög samrýmd og
hjónaband þeirra farsælt. Heimili
þeirra á Þingeyri var með höfð-
ingsbrag, þar sem gestrisni rikti
og alúð við þá, sem að garði bar.
Þeim hjónum var sjö barna auðið,
svo að oft hafa umsvif verið mikil
á því heimili. Sigmundur var mik-
ill heimilis- og fjölskyldumaður
og naut þar sinnar mikilhæfu og
ágætu eiginkonu.
Þegar Sigmundur Jónsson er
nú kvaddur hinztu kveðju,
minnast margir hins mæta manns
og senda Fríðu og börnunum inni-
legar samúðarkveðjur.
Þorv. Garðar Kristjánsson.
ijúfu viðmóti. Hann var trúr
þeirri lífsskoðun sinni að sá sem
stæði með sannleikanum, þrátt
fyrir mótlæti og aðkast, stæði með
pálmann í höndunum á degi
reikningsskilanna.
Heimili hans og fjölskylda er
fagurt vitni um ástríkan fjöl-
skylduföður og umhyggjusaman
eiginmann. Að Móabarði 20b
mætti gestkomandi slík rausn og
myndarskapur að fátítt er. Allir
fundu að á því heimili tengdi kær-
leiksandi Krists fjölskylduna
órjúfanlegum böndum. Börnin
öll, sem nú eiga um sárt að binda,
fylgja góðu fordæmi foreldra
sinna og ganga á vegi Guðs.
Ég sakna Guðna, ég sakna gleð-
innar sem hann ætíð bar með sér,
ég sakna bjartsýninnar sem ekk-
ert fékk bugað, ég sakna hug-
rekkisins sem sigraði alla erfið-
leika. Styrkur minn i þeim sökn-
uði er fullvissan um að eitt sinn
muni ég fá að heyra hljómmiklu
og fallegu röddina hans syngja
lofgerðarsöng í hásal Himnanna.
G.Þ.
Haraldur
Þorsteinsson
Vestmannaeyjum
Fæddur 5. janúar 1902.
Dáinn 11. desember 1974.
örfá kveðjuorð að leiðarlokum.
Halli var mikil hetja í sinni löngu
sjúkdómsraun. En alltaf var skap-
ið óbilað, það var ógleymanlegt
þeim sem náið þekktu.
Hann kvartaði aldrei undan
hlutskipti sinu við aðra. Það var
hinn mikli húmor hans sem
fleytti honum á lifsins öldum.
honum hlotnaðist mikil gæfa í
sínu einkalífi, hann var kvæntur
mikilli mannkostakonu, Matthildi
Gísladóttur, frá Norðurhjáleigu i
Álftaveri, sem ásamt börnum
þeirra stóðu trúan vörð um líf
hans. Börnin voru fjögur: Þóra,
Gunnar, Erla og Öskar.
Nú er Haraldur kvaddur í birtu
jólanna og það verður tekið á móti
honum opnum náðarfaðmi.
Samúðarkveðjur eru sendar öll-
um ástvinum hans.
Oiafur Guðmundsson.
Minning - Eggert
Framhald af bls. 35
háir og lágir, sem svo eru kallaðir,
jafnt að vígi. Um dauðann dugir
víst ekki að sakast við höfund
lífsins, jafnvel þó að þær stundir
geti komið, að manni blæði sú
raun í augum, þá er tápmiklir
menn eru burtkvaddir á hádegi
ævinnar.
Þann 11. þ.m. lézt á sjúkrahúsi I
Reykjavík Eggert Kristjánsson,
hæstaréttarlögmaður, frá Dag-
verðareyri við Eyjafjörð, f. 16.
marz 1922. Hann var af eyfirzku
bergi brotinn langt í ættir fram.
Foreldrar hans voru Kristján
Sigurðsson, bóndi á Dagverðar-
eyri og kennari á Akureyri, og
Sesilía Eggertsdóttir, bónda á
Möðruvöllum i Hörgárdal, Daviðs-
sonar.
Við fráfall Eggerts setjast að
manni fjölmargar minningar, en
þau ár eru nú orðin býsna mörg,
sem við áttum að einhverju leyti
saman að sælda. Við urðum kunn-
ugir þegar í æsku, þá er öll sönn
vinátta verður til. Við áttum síðan
samleið í barnaskóla á Akureyri,
þá Menntaskólanum á Akureyri
og siðast lagadeild háskólans. Þar
á ofan bjuggum við saman tvo
vetur á háskólaárum okkar hjá
ágætum hjónum innarlega við
Bergstaðastræti, að auki vorum
við sambýlingar í London um eitt
skeið. Loks átti það fyrir okkur að
liggja að vera samvistum á sömu
sjúkradeild nokkrar vikur meðan
hann háði dauðastriðið.
Eitt atvik er mér minnisstæðast
allra frá þessum árum. Dag
nokkurn áttum við tal saman á
sjúkrahúsinu, en ég fann hann
svo til daglega um þær mundir.
Ekki gat hjá þvi farið, að hann
leiddi í tal við mig ráðgátur lífs og
dauða, af því að honum bauð í
grun hverja ferð hann ætti fyrir
höndum. Enginn er þess megnug-
ur að varpa Ijósi yfir slíka
leyndardóma, ég veit það eitt, að
efasemdirnar eru sifellt reiðu-
búnar að læðast inn i hugskotið.
Hitt er aftur víst, að við samtal
okkar urðu mér Ijós þau sannindi,
að það verður stundum, að
mönnum verður harms síns að
léttara, ef um er rætt. Tæpast
þarf að geta þess, að Eggert brást
karlmannlega við forlögum
sínum, hann var fullkomlega við
þvi búinn að standa einn frammi
fyrir skapara sínum.
Þess er enginn kostur að freista
heildarlýsingar Eggerts Krist-
jánssonar i svo stuttu máli. Hér
verður aðeins drepið á einn þátt í
lífi þessa mikilhæfa manns.
Af störfum lögmanna er mál-
færslan merkilegust. Mikill hluti
allrar málfærslu er framar öllu
eljuverk, þolinmæðisverk, lög-
menn safna gögnum, vinna úr
þeim, draga af þeim þær álykt-
anir, sem ósjaldan þarf til bæði
glöggskyggni og dómgreind. Mál-
flytjandinn leggur steina í
hleðslu, býr í haginn fyrir dóm-
endur. Stundum eru slík störf
ekki nema fálmandi viðleitni, en
stundum geta þau lika borið
glæsilegan árangur. Eggert var
gæddur leiftrandi hæfileikum
sem málflytjandi, enda harðskyn-
samur og vel menntur og lét
aldrei þoka sér frá því, sem hann
vissi sannast og réttast. Hann
flutti aldrei neitt mál, án þess að
hafa kynnt sér það frá rótum.
Honum gátu allir treyst til að
halda einarðlega og fast á þeim
málstað, sem hann tók að sér að
sækja eða verja. Hann hafði svo
frábærlega hæfileika til þessara
hluta, að hann hefði helzt aldrei
átt að sinna öðru. Sá, sem þetta
ritar, var svo metnaðargjarn fyrir
hans hönd, að hann taldi honum
ekkert fullkosta, nema dómstörf í
æðsta rétti þjóðarinnar.
Þann 17. júlí Í954 kvæntist
Eggert Björgu Valgeirsdóttur
hafnarstjóra Björnssonar. Hann
unni henni allt frá ungum aldri
og aldrei annarri konu. Sambúð
þeirra hjóna var óvenjulega
ástúðleg, þau voru tryggðavinir
og félagar, sem héldu saman í
blíðu og stríðu, og mátti hvorugt
af öðru sjá. 1 hinum þungbæru
veikindum, sem Eggert mátti
þola, annaðist Björg hann af tak-
markalausri ástúð og afburóa-
þreki.
Ekki kann ég á svona stundu
þau orð að mæla, er til huggunar
mættu verða. Það mun samt alveg
óhætt að biðja þann guð, sem
öllum gaf lífið og engum bregst,
að blessa eiginkonu hans, ástvini
og ættmenn alla. Megi birtan frá
ævi hans fylgja þeim og lýsa á
veginn fram.
Kristján Eiríksson.
Mannkostir voru aðalsmerki
Eggerts Kristjánssonar hæstarétt-
arlögmanns, sem nú er horfinn úr
hópnum á besta starfsaldri.
Við lögmenn nutum réttsýni
hans og starfshæfni, mannúðar og
einstöku framkomu, hvort sem
hann vann að lögfræðistörfum
sem lögmaður eða sem meðdóm-
ari i vandasömum dómsmálum.
Við þökkum fórnfúst starf hans
sem félagsmanns i Lögmannafé-
lagi islands, en hann átti um
skeið sæti í stjórn félagsins.
Við blessum minningu hans og
færum eiginkonu hans, frú
Björgu Valgeirsdóttur, innilegar
samúðarkveðjur.
Stjórn Lögmannafélags
Islands.