Morgunblaðið - 23.01.1975, Síða 3

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. JANUAR 1975 3
„Einn dagínn finnst mér að hann sé á
lífi - annan daginn að hann sé dáinn”
Guðný Sigurðardðttir ásamt syni sfnum Sigurði Jóhanni. Myndin var tekin á heimili þeirra I Keflavfk.
Ljósm. Mbl. Ol.K.Mag.
Viðtal við Guðnýju Sigurðardóttur,
eiginkonu Geirfinns Einarssonar
t MORGUNBLAÐINU í
dag birtist áskorun frá
sr. Birni Jónssyni presti
í Keflavík um fjárhags-
legan stuðning við Guð-
nýju Sigurðardóttur,
eiginkonu Geirfinns
Einarssonar, sem hvarf
fyrir rúmum tveimur
mánuðum, og börn
þeirra. t tilefni af þessari
hjálparbeiðni óskaði
Morgunblaðið eftir við-
tali við Guðnýju um hagi
hennar og þá lífsreynslu,
sem hún hefur orðið
fyrir. Að höfðu samráði
við sr. Björn Jónsson
féllst hún á það, og ræddi
Sigtryggur Sigtryggsson
blaðamaður Morgun-
blaðsins við hana s.l.
mánudag, en hann hefur
einkum skrifað fréttir
Morgunblaðsins um
GeirfinnSmálið. Sam-
talið fer hér á eftir:
— Gætir þú í upphafi þessa
samtals skýrt frá því hvernig
þió Geirfinnur kynntust?
„Já, við Geirfinnur kynnt-
umst áriö 1962, er ég var nýorð-
in 14 ára gömul en Geirfinnur
var þá tvltugur. Ég var ættuð
úr Reykjavik en átti þá heima i
Keflavík en Geirfinnur var að
austan. Bæði unnum við á ver-
tíð i Keflavík. Við giftum okkur
tveimur árum siðar, er ég var
16 ára gömul og við höfum
allan okkar búskap átt heima i
Keflavik. Arið 1964 fæddist
okkur sonur, Sigurður Jóhann,
og árið 1970 fæddist okkur dótt-
ir, Anna Birgitta. Geirfinnur
vann fyrstu árin í fiski, en
siðan vann hann mest á vinnu-
vélum. Hann vann við höfnina í
Njarðvíkum og við Búrfell en
síðan hjá EUert Skúlasyni verk-
taka. Á hans vegum var hann
sendur til vinnu fjarri heim-
ilinu alltaf annað slagið, til
Búrfells, upp að Þórisósi og Sig-
öldu. Þegar hann var að vinna
svona fjarri heimilinu kom
hann ekki heim nema á hálfs
mánaðar fresti og stanzaði þá
stutt. Þetta fyrirkomulag var
auðvitað ákaflega þreytandi
fyrir mig og börnin og þá ekki
síður fyrir Geirfinn sjálfan. Vió
töluðum mikið um þetta í fyrra-
sumar og urðum ásátt um, að
Geirfinnur reyndi að fá sér
fasta vinnu heima. Hann hafói
jafnvel orð á því, að hann lang-
„GEIRFINNSMÁL1Г þarf
ekki að kynna. Það er á vörum
og vitorði alþjóðar. En það er
ekki vist, að menn hafi al-
mennt gert sér grein fyrir
þeim aðstæðum, sem nánustu
ástvinir Geirfinns Einars-
sonar, eiginkona hans og tvö
ung börn, eiga við að búa hvað
fjárhagslega aðstöðu snertir.
Miðað við að hvarf Geirfinns
upplýsist ekki, verður Guóný
lifandi manns ekkja í 2 ár frá
hvarfi hans. Það þýðir, að á
þeim tíma nýtur hún engra
aði að fá sér pláss á bát hér í
Keflavik og vera á honum yfir
vertiðina. Geirfinnur var dug-
legur til vinnu og hann vantaði
aldrei i vinnu nema þá vegna
veikinda. Þetta hefur Ellert
vinnuveitandi hans vottað í
samtölum i blöðum.“
HJÁLPSAMUR og
GÓÐUR EIGINMAÐUR
— Getur þú lýst Geirfinni
sem eiginmanni og heimilisföð-
ur?
„Hann var mjög rólegur,
mjög góður maður, aldrei upp-
stökkur. Hann var mér hjálp-
samur og góður við börnin, þött
hann hafi ekki haft mikið út-
hald til að leika við þau.“
— Var að þinu mati eitthvað i
fari Geirfinns, sem gæti hugs-
anlega skýrt hvarf hans, og
hvað telur þú að hafi raunveru-
lega gerzt?
„Eg hef hugsað um þetta
aftur og aftur, og það eina sem
mér dettur i hug er, að hann
hafi vitað eitthvað. Og ef hann
vissi eitthvað eða einhver
treysti honum fyrir einhverju
þá fékk ég ekki einu sinni að
bóta úr tryggingum og hefur
enga fyrirvinnu. Eins og
kemur skýrt fram í því viðtali
við hana, sem birtist á þessari
sömu síðu Morgunblaðsins i
dag, stendur fjárhagur hennar
mjög höllum fæti.
Þvi er það einlæg tilmæli
mín, fram borin af þeirri stað-
reynd, að þörfin er jafnvel enn
meira knýjandi en Guóný sjálf
vill vera láta, að allir þeir, sem
vilja leggja henni og börnum
hennar lið í þeim sáru erfið-
leikum, sameinist i að sýna
vita það. Hann var alveg lok-
aður, það var alveg hægt að
treysta honum fyrir hlutum og
hann þagði yfir þeim. En hvað
raunverulega hefur gerzt hef
ég enga hugmynd um frekar en
hver annar.“
— Hið örlagaríka kvöld, 19.
nóvember, kvöldið sem hann
hverfur, Viltu lýsa því fyrir
okkur?
„Ég skrapp í bókasafnið um
kvöldið til að fá mér bækur að
lesa. Þegar ég kem heim klukk-
an rúmlega niu er Doddi
kominn i heimsókn (Þórður
Ingimarsson, vinnufélagi Geir-
finns). Þeir sitja og ræða
saman og rétt fyrir tiu segist
Geiri (GSeirfinnur) þurfa að
skreppa út með Dodda. „Má ég
fara með,“ sagði þá Sigurður
litli en faðir hans kvað nei við.
Geíri kom svo heim aftur en
hafði aðeins verið stutt inni
þegar síminn hringir, og hefur
þá klukkan verið rétt um hálf
ellefu. Sigurður fer i simann og
karlmannsrödd spyr orðrétt:
„Er Geirfinnur heima,“ en ekki
„er Geiri heima“ eins og flestir
kunningjar Geirfinns kölluðu
hann eða „er pabbi þinn
I
I
I
I
I
I
I
vilja sinn í verki meó þvi að
leggja fram litinn skerf til .
hjálpar.
Morgunblaðið hefur góðfús-
lega lofað að taka á móti fjár-
framlögum i þessu skyni. Enn- •
fremur má snúa sér til Hjálp- |
arstofnunar kirkjunnar, giró- ■
reikningur 20.000. Þá mun
Sparisjóðurinn í Keflavík taka I
á móti gjöfum og að sjálfsögðu |
er einnig hægt að snúa sér til
undirritaðs í sama tilgangi.
Björn Jónsson, prestur,
Skólavegi 28, Keflavík.
Anna Birgitta, dóttir Guðnýjar
og Geirfinns. Hún dvelur nú
hjá systur Guðnýjar á Akur-
eyri.
heima", sem lika væri eðlilegt
ef þar talaði maður sem Geir-
finnur þekkti. Hann fór i
simann og ég heyrði inn i svefn-
herbergi, þar sem ég lá og las,
að þetta var stutt símtal og
Geiri sagði aðeins „já ég kom,
ég kem“, eða eitthvað í þá átt-
in?.. Ég tók ekki greinilega eftir
þessu þar sem ég var með hug-
ann við bókina. Geiri fór þvi
næst inn i stofu og tók pípuna
og tóbakið og fór að ferðbúast.
Bæði ég og Sigurður spurðum
hann hvert hann væri að fara
og hann svaraði þá aðeins: ..Ég
þarf bara að skreppa aðeins
út.“ Mér þótti þetta heldur
stuttaralegt svar en gerði þó
enga athugasemd. Ekki gat ég
merkt að Geiri væri neitt óró-
legur vegna þessa stefnumóts.
sem hann var að fara á.“
FÓR AÐ
VERÐA HRÆDD
— Ilvenær fórst þú að fá
grunsemdir um að ekki væri
allt með felldu?
„Ég var að lesa fram til
klukkan tvö um nóttina og
þegar Geiri var ekki kominn,
datt mér fyrst i hug að hann
hefði skroppið til kunningja
síns og jafnvel fengið sér glas.
En þegar ég fór að hugsa um
það fannst mér það alveg frá-
leitt. Hann hafði aldrei gert
neitt slikt í miðri viku þótt
hann smakkaði það endrum og
eins um helgar og aldrei látið
sig vanta i vinnu. Eg sofnaði
kiukkan tvö um nóttina en
vaknaði aftur klukkan fjögur
þótt venjulega sofi ég mjög fast
og I einum dúr til morguns.
Þegar Geiri var ekki kominn
klukkan fjögur fór ég að verða
hrædd. Um morguninn kom
Doddi til að sækja Geira og
spurði ég hann þá hvort hann
vissi hvert Geiri ætlaði að fara.
Doddi vissi ekkert um það og
þennan dag vann hann verk
Geira. Doddi sagði mér seinna,
að hann hefði helzt haldið að
Geiri hefði bara dottið í það
þarna um kvöldið, þótt það
væri alls ekki vani hans að gera
slíkt, og hann myndi skila sér
heim.
Um ellefuleytið um morgun-
inn var ég orðinn alvarlega
hrædd og hringdi niður á lög-
reglustöð og spurði hvort eitt-
hvert slys hefði orðið eða ein-
hver tekinn ölvaður við akstur,
eða eitthvað svoleiðis. En
ekkert slíkt hafði gerzt. Þá
reyndi ég að hringja I Ellert
vinnuveitanda Geira og ætlaði
að spyrja hann hvort Geiri
hefði kannski mætt beint i
vinnuna til Sandgerðis, en þar
voru þeir að vinna með gröfuna
við höfnina. Éllert kom ekki
heim fyrr en um kvöldmat, og
þá hafði Geiri ekki komið til
vinnu og ekki komið á verk-
stæðið. Ellert fór þá beint niður
á lögreglustöð og ég með
honum og þá um kvöldið fannst
billinn og þá var byrjað að
leita.“
— Hvernig var þér svo innan-
brjósts þessa fyrstu daga?
„Mér og börnunum leið alveg
hræðilega. Ég fékk taugatöflur
lánaðar hjá fyrrverandi mág-
konu minni fyrsta daginn, en
þær verkuðu ekkert á mig, ég
gekk bara um gólf. Ég svaf
ekkert fyrstu tvo sólarhringana
og sofnaði ekki fyrr en ég hafði
fengið sprautu hjá lækninum.
Ég fékk líka taugatöflur hjá
lækninum og einnig Sigurður
litli, sem tók þetta ákaflega
nærri sér. Aftur á móti áttaði
Anna litla sig ekki alveg á
þessu, Geiri var oft i burtu frá
heimilinu vegna vinnu og hún
hélt að hann hefði bara farið að
vinna. Þegar bfllinn fannst um
kvöldið við sjóinn og maður fór
að imynda sér hið versta sagði
ég börnunum frá þessu og þá
grét hún þegar hún sá okkur
Sigurð gráta. Og ég hef heyrt
hana tala við krakkana og
segja, að það sé verst að pabbi
skuli vera týndur. því þá geti
hún aldrei talað við hann.
Annars toguðust á í manni
þessi nagandi ótti urn að eitt-
hvað hefði kornið fyrir og svo
vonin um að hann myndi skila
sér heill á húfi."
FYRSTI
MANUÐURINN
HRÆÐILEGUR
— Nú eru liðnir rúmir tveir
mánuðir frá hvarfi Geirfinns og
ekkert hefur til hans spurzt.
Hvernig hafa þessir tnánuðir
verið?
„Fyrsti niánuðurinn var
Framhald á bls. 18
Sr. Björn Jónsson, Keflavík:
HJÁLPARBEIÐNI