Morgunblaðið - 02.12.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. DESEMBER 1975
Hjalti
húsmannssonur
fólkinu til syndanna, óskaði hann þess, að
það yrði ánægð með að búa í nýju höll-
inni, sem hann byggði og vildi aldrei
hreyfa sig þaðan. Svo gerðist hann sjálf-
ur stjórnandi ríkisins og hundurinn og
kötturinn urðu að konungssyni og kon-
ungsdóttur aftur og kvæntist Hjalti
þeirri konungsdótturinni, sem var miklu
betri en hin. Og rottan var hjá þeim
meðan hún lifði, í besta yfirlæti, enda var
þetta alveg einstök rotta.
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
EINU SINNI var fátækur maður, sem
átti þrjá syni. Þegar hann andaðist,
ætluðu tveir þeir elstu út í heiminn að
freista gæfunnar, en þann yngsta vildu
^COSPER-------------
Nei þetta er ekki númer fimm, _það er þarna
uppfrá við hávöxnu trén!
V____________ ii, --------------s
LEIÐRÉTING
Lesendur eru beðnir velvirðingar á því,
að verulegur rugiingur hefur orðið á
framhaldssögunni síðustu þrjá daga. Þar
af leiðandi verða birtir aftur síðustu
kaftarnir.
þeir ekki með nokkru móti hafa með sér.
,,Þú getur nú ekki neitt annað en setið og
rótað í töskunni, lagsi, og svoleiðis
náungar fá ekki að fara með okkur.“ —
Jæja, þá verð ég víst að fara einn,
hugsaði yngsti bróðirinn, þá verð ég að
minnsta kosti ekki ósáttur við samferða-
menn mína.
Nú lögðu bræðurnir tveir af stað, og
þegar þeir höfðu ferðast í nokkra daga,
komu þeir inn í stóran skóg, þar settust
þeir niður, til þess að hvíla sig og ætluðu
að fara að fá sér nestisbata úr malpokun-
um sínum, því þeir voru bæði þreyttir og
svangir. Og þegar þeir nú sátu þarna,
kom gömul kerling upp úr þúfu nokkurri
og bað um svolítinn mat. Hún var ósköp
gömul og hrörleg, titraði öll og skalf, og
tannlaus var hún líka. Hún gat varla
skreiðst áfijam og sagðist ekki hafa
smakkað matarbita í hundrað ár. En
piltarnir hlógu bara að kerlingar-
aumingjanum og sögðu, að fyrst hún
hefði ekkert fengið að borða svona lengi,
þá gæti hún líklega beðið með það að fá
eitthvað í gogginn örlftið lengur, þeir
hefðu lítið nesi og mættu ekkert missa af
því.
Þegar þeir höfðu borðað sig vel sadda
og hvílt sig, lögðu þeir aftur af stað og
eftir langa ferð komu þeir til konungs-
hallar einnar og fengu þar vinnu báðir
tveir.
Nokkru eftir að þeir voru farnir að
heiman, safnaði yngsti bróðirinn saman
*A — • 00 B C • • D • E
• • —• • P G 0 0 0 0 H • • 1 4
K • — • • L 0 N O
P Q • — • R • • • S T
• • — U 0*0 — V W — • • — X V
““ • m z A A Ö' T
KRAKKAK hafa alllaf haft gaman af mors-
morkjum loflskeylatækjanna. Þetta merkjamál
hefur staðið nú allt frá árinu 1837 og stendur
enn fyrir sínu. Teiknarinn hefur sett hér upp
mors-merkjamálið við hlið stafrófsins.
kafp/nu w r®
A morgun verðurðu að fara til
læknisins vcgna stirðleikans I
hnakkanum.
lakkið?
Jæja, það stendur hér I blaðinu
að sjö af hverjum 10 geri sér
ekki grein fyrir þvl að þeir
þurfi gleraugu.
Tveir rihhaldar réðust á
mann á förnum vegi. Hann tók
hraustlega á móti þeim, og voru
þcir báðir illa leiknir, þegar
þeim tókst loks að slá manninn
I rot.
Árásarmennirnir leituðu nú I
vösum mannsins og gerðu ráð
fyrir að finna þar mikil vcrð-
mæti. En það eina, sem þeir
fundu, var krónupeningur. Sá,
sem fann peninginn, horfði
fullur aðdáunar á manninn þar
sem hann lá.
— Jón, sagði hann lágt við
félaga sinn, hefði þessi maður
haft þúsund kall á sér hefði
hann drepið okkur.
Nú kom fórnarlambið til
sjálfs sfn aftur og opnaði
augun.
— Heyrðu, lagsi, sagði annar
árásarmaðurinn, hvað kom þér
til þess að berja svona á okkur?
Ef ein einasta króna hefur
svona mikla þýðingu fyrir þig,
geturðu fengið hana aftur.
— Það er ekki upphæðin,
sem máli skiptir, sagði maður-
inn, mér leiðist bara að láta
aðra menn komast á snoðir um
fjárhag minn.
X
Forstjórinn leit fram í kaffi-
stofuna til þess að Ifta eftir,
hvernig nýju stúlkunni, sem
hann hafði ráðið, vegnaði.
Þegar hann Ieit inn I eldhús-
krókinn, sá hann lögregluþjón,
sem hafði falið sig þar.
— Hvernig stendur á því að
þessi maður er hér? spurði
hann höstuglega.
— Hvernig ætti ég að vita það
svaraði stúlkan kuldalega. Ætli
stúlkan, sem var hér á undan
mér, hafi ekki gleymt honum.
X
Maður, sem kom í heimsókn
á geðveikrahæli, mætti sjúkl-
ingi, sem ók hjólbörum á
hvölfi.
— Svona á ekki að aka hjól-
börum, sagði gesturinn. Þær
snúa öfugt hjá þér.
— Það er skrftið, svaraði
sjúklingurinn. Þcgar ég ók
þeim á hinn veginn, settu þeir
múrsteina I þær.
Moröíkirkjugaröinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
45
nema um það bil eitt hundrað
þúsund krónur, þegar hún
tuttugu og átta ára gömul gat
slitið sig úr þrældóninum og vol-
æðinu við andlát föðurins. Allir
nágrannar þeirra sem til þekktu
höfðu mikla samúð með henni.
Vinnuveitendur hennar í öster-
sund háru henni mjög vel söguna.
Lektorsfjölskyldan mundí vel
eftir Arne Sandell og sagði að
hún hefði blómstrað upp þann
tfma sem þetta samband þeirra
stóð. Þau héldu þó ekki að hún
hefði tekið það mjög nærri sér,
þegar hann för. Og annað og
meira um Iljördísi Hólm hef ég
nú ekki á reiðum höndum og svo
virðist sem frekari upplýsinga-
söfnun um hana bcri ekki
árangur.
— Hér sést hvergi nein vfs-
bending um það, sagði ég — hvort
hún hefur verið haldin stelsýki
og hefði þar af leiðandi verið
kjörin sem kirkjugripaþjóf-
urinn?
Christer brosti við.
— Nei, því miður. Og við vitum
reyndar að það var ekki hún sem
batt sjal um andlitið á Lottu úti f
kirkjugarðinum. Það vitið þið vel.
Þið verðið að láta ykkur detta
fleira I hug . . . Jóhannes, þú
hefur ekkert haft þig í frammi.
Lát oss heyra hvert álit þitt er?
Faðir minn hristi hvítan koll-
inn.
— Þú veizt hvaða álit ég hef á
svona viðra'ðum. Mér finnst
hreint og beint viðbjóðslegt að
sitja og ræða þetta eins og ekkert
sé eðlilegra og skemmta sér við að
volja hugsanlega morðingja,
eiginlega meira eftir tilfinning-
unni en beinum staðreyndum. En
ég get þó ekkf ncitað þvf að ýmis-
legt í þessu máli vekur ólýsanlega
forvitni mína og ég get ekki lýst
þvf heldur, hve eftirvænting mín
er mikil að vita hvcrnig það á
endanum leysist.
Hann horfði hugsandi á
Christer gegnum þvkk gleraugun
og loks bar hann fram einaspurn-
ingu og ég fann þó tregðuna í
honum þegar hann mælti þessi
orð:
— Hver er skoðun þín á Teklu
Motander?
— Ja, sagði Christer og dró
seiminn. — Venjulega er það
Puck sem kemur með sálfræðina
inn f málið. En hvað snertir
Teklu Motander verð ég
sannarlega að lýsa því yfir að ég
tel að hún GÆTI FRAMIÐ
MORÐ. Hún er kaldrifjuð og
svffst einskis, þegar henni býður
svo við að horfa og hún tekur það
óstinnt upp ef maður rfs upp gegn
vilja hennar. Það er alls ekki
útilokað að hún hafi rutt
eiginnianni sfnum úr vegi, og að
Arne Sandell hafi fyrir tllviljun
orðið vitni að sfðasta stigi glæps
hennar og þar með hafi lífi hans
stöðugt verið ógnað. Kannski
hefur hún haft eitthvað tak á
honum, sem ekki var raunhæft
lengur, kannski hafði eitthvað
annað komið til sem varð þess
valdandi að hún ákvað á
aðfangadagskvöld að þagga niður
f honum . . . Hún býr áreiðanlega
yfir þeim líkamlega þrötti sem til
þarf til að lemja hann með öxinni
og hvað fjarvistarsönnun hennar
viðvfkur er hún harla lítils virði.
Það kom upp úr dúrnum að
Christer var vel hcima f
bæjarslúðrinu um santband
Barböru og Gerhards Motander,
aftur á móti vissi hann ekki að
mánuði fyrir dauða sinn hefði
forstjórinn tilkynnt eiginkonu
sinni að hann hefði f hvggju að
fara fram á skílnað. Faðir minn
var einnig á þeirri skoðun að
margt og mikið benti
öhjákva-milega til þess að hún
gæti hafa komið þarna við sögu. A
hinn bóginn gátum við ekki
fm.vndað okkur hina siðavöndu og
kirkjuræknu forstjórafrú I
hlutverki kirkjugripaþjófsins.
— En, sagði ég gætilega — hún
gat sem hægast náð í trefilinn
hennar Susann og hún og Susann
eru raunar einu konurnar sem
gætu hafa komið heim og saman
við lýsíngu Lottu á kvenmannin-
um f kirkjugarðinum.
Faðir minn sem þekkti
bróðurdóttur sína næsta vel, sagði
að hann væri engan veginn viss
um sannleiksgildi sögu hennar og
Einar sagði:
— EF það var annáðhvort
Susann eða Tekla Motander held
ég að ég hallist að þvf það hafi
verið Susann. Hún er svo tryllt f
karlmenn að henni er alveg
trúandi til að fla-kja sér inn f
hvaðeina ef hún gerir sér von um
að ná sér f mann út á það.
— Susann? sagði ég hissa. —
Hún sem er svo feimin og
hlédræg stúlka . . .
— Jú, hfddu nú hæg, sagði
Einar ákafur. — Karlmenn
skynja þetta strax. Það liggur f
loftinu. Ef hún þvrði fyrir ofrfki
móður sinnar, myndi hún sofa
hjá hverjum þeim karlmanni sem
henni byðist.
— Þó varla Connie Lundgren?
sagði ég vantrúuð.
Einar hló.
— Ég býsl við þér finnist hinn
rauðhærði Márten Ifklegri? Ég
bendi á að hann hringdi til henn-