Morgunblaðið - 23.09.1976, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. SEPTEMBER 1976
Börnin 1
Bjöllubæ
ef‘ir INGIBJÖRÍiU JÓNSDÓTTUR
Komið þið blessuð og sæl. Þið munið
kannski eftir því, að síóast sagði ég ykkur
um Jóu Gunnu og Magga, manninn henn-
ar, sem voru bjölluhjón og bjuggu í
stórum hvítum kassa á borðinu hjá vís-
indamanni. Allar bjöllur og flugur eru
hræddar við köngurlær og það voru Jóa
Gunna og Maggi líka, þó að þau væru
öðru vísi en aðrar bjöllur að því leyti, aó
þau kunnu bæði aö tala og Jóa Gunna
kunni líka að syngja. Jóa Gunna og
Maggi áttu tólf börn, sex bjöllustráka og
sex bjöllustelpur og nú er ein bjöllustelp-
an hún Lilla litla búin að hætta sér niður
á gólf, en þar hittir hún köngurló, sem er
ósköp hrædd við ryksugur.
— Nei, það er engin ryksuga hér, sagði
Lilla ákveðin. — Ef hér væri ryksuga
hefði ég frétt það. Ég er alveg hárviss
um, að hér er engin ryksuga, bara fata,
skrúbbur og tuskur. Ég hélt líka, að það
ætti engin köngurló heima hérna.
— Það á heldur engin köngurló heima
hérna nema ég, sagði köngurlóin. Ég er
viss um það. Satt að segja hélt ég, að ég
væri eina köngurlóin í heiminum. Og
köngurlóin hristi stóra höfuðið sitt
vandræðalega og var dálítið angurvær í
framan.
þið trúið því kannski ekki, að köngur-
lær geti verið angurværar í framan, en
þessi köngurló gat það, svo mikið er víst
— Segðu mér, hvers vegna þú hélst
það, bað Lilla. — Er það saga? Mér þykja
sögur skemmtilegar.
— Ég skal segja þér sögúna, ef þú lofar
mér að segja hvorki pabba þínum né
mömmu, já, alls ekki neinum, að ég eigi
heima hérna undir kommóðunni. Jæja,
jæja, gengurðu að því?
Lilla hugsaði sig lengi um. Eiginlega
átti hún að segja mömmu sinni allt af
létta, því að hún hafði heyrt, hvað
mömmu hennar var illa við köngurlær,
en sögur eru nú einu sinni sögur og
margir krakkar gera hitt og þetta fyrir
góða sögu og þá er alveg sama, hvort það
eru mannabörn eða bjöllubörn.
— Mig langar aó hlusta á söguna, sagði
r

vt»
MtFINU \\ je
Má ég bjóða herranum eina eða
tvær brauðsneiðar með kaff-
inu?
Heyrðu, vinur. Allt okkar hús-
munadras) er að verða forn-
gripir, — eigum við ekki að
selja það og fá okkur nýtt I
heimilið?
Já járnmeðalið sem ég fékk hjá
þér, læknir, var áhrifamikið.
Þeir eru búnir að stöðva mig
við málmleitartækin á flug-
vellinum I tvfgang.
Langar þig
að smakka
eina peru?
Jón og Páll voru að deilda um
það, hver ætti að vera hæstráð-
andi á heimilnu, maðurinn eða
konan.
— Ég er húsbóndi á mfnu
heimili, sagði Jón. Og því
skyldi ég ekki vera það? Það er
þó ég, sem vinn fyrir matnum.
— Þegar við giftum okkur, ég
og konan mfn, sagði Páll, þá
ákváðum við, að hún skyldi
skera úr öllum smærri málum,
en ég þeim stærri.
— Og hvernig hefur það
gengið?
— Ennþá hafa það bara verið
smærri mál, sem þurft hefur að
skera úr.
Málfræðslumaðurinn var bú-
inn að vinna mál fyrir skjól-
V______________________
stæðinginn, sem kom til að gera
upp reikningana.
— Hvað skulda ég þér mikið?
— Já, við vorum nú vinir
hann pabbi þinn og ég — ætli
við segjum ekki 500 krónur.
— Guði sé lof fyrir að þú
þekktir ekki hann afa minn
Kka.
Hvenær fór þjófnaðurinn
fram? spurði málafærslumað-
urinn.
— Ég hugsa —, sagði vitnið.
— Það kemur ekki málinu
við, hvað þú hugsar, við viljum
fá að vita, hvað þú veizt.
— Þá er eins gott fyrir mig að
fara héðan. Eg tala ekki án þess
að hugsa, ég er enginn mála-
færslumaður.
____________________________J
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
28
ið úr kerrunni og hélt áfram ríð-
andi.
— Hesturinn kom heim af
sjálfu sér, sagði Ira. — Hann hlýt-
ur að hafa hrasað, þvf að hann var
hruflaður á einum fæti.
— t hvaða átt fór hún?
— t áttina til búgarðs Everest.
Og svo kom þriðja áfallið.
Þreyttur og soltinn gekk hann inn
I hótelið og stefndi að lyftunni.
Þá kom hann auga á stúlku sem
hallaði sér upp að súlu og var
augsýnilega að blða einhvers.
Hún var grönn með sftt dökkt hár.
Það var furðulegt að vera svona
langt fjarri og sjá manneskju,,
sem var svona furðanlega lik
henni... .Og svo hrökk hann við
og uppgötvaði að það var hún I
eigin persónu.
Þegar hún kom auga á hann,
gekk hún I áttina til hans. Fas
hennar var einum of kæruleysis-
legt og gaf til kynna að hún væri
ekki alls kostar viss um að hann
myndi fagna veru hennar á staðn-
um.
— Jæja, svo að þér eruð komn-
ir aftur?
— Þér hafið ekkert að gera
hér. Ekki nokkurn hlut!
— Það verður mitt eigið mál.
— Nei. AIIs ekki. Það er ..
Hann leit þreytulega á hana.
— Þér takið næstu flugvél. Ég
skal útvega miða. O svo farið þér
rakleitt heim.
— Nei.
— Heyrið þér mig nú. Við skul-
um reyna að komast að samkomu-
lagi. Ég býð upp á drykk.
Þegar þau sátu vjð barinn varp
hann öndinni.
— Hvers vegna I ósköpunum
tókuð þér upp á þessu.
— Vegna þess að vinir mínir
eiga I hlut.
— Ég veit það vel. En þetta
gengur ekki. Þér gætuð eyðilagt
allt.
— Kærar þakkir.
Hann pantaði drykk hjá þjón-
inum.
— Þér verðið að hafa hugfasl
að ÉG hef góða afsökun fyrir að
fá aíi heimsækja Everest. Það er
fyrirfram ákveðið.
Hann var staðráðinn í að segja
henni ekki frá breyttum fundar-
stað.
— En það passar ekki inn I
myndina að ÞÉR komið með. Það
er of áhættusöm tilviljun. Þér
hljótið að sjá það sjálfar að eng-
inn getur tekið hana trúanlega.
Þau sátu þegjandi og virtist
ekki sérfega hlýtt millum þeirra.
Hann braut heilann f ákafa
hvernig hann ætti að snúa sér f
málinu.
— Ég býst við þér hafið séð
blöðin f dag?
— Já. Og ekkju Walters
Carringtons er saknað og þér
höfðuð rætt við hana um ástandið
á búgarði Jamies.
— Rétt er það.
— Hesturinn hennar hnaut f
holu.
— Þvf trúi ég ekki.
Hann sagði henní frá kerru-
flutningi Sue Ann með hestinn.
— Hún hefur sjálfsagt ætlað að
faratU Helene og Jamie.
— Já, og einhver hefur komið i
veg fyrir það.
— Það vitið þér ekkert um,
Jack. Það getur ýmislegt hafa
komið fyrir sem á sér sfnar eðli-
legu skýringar. Hún gæti bara
hafa snúið á sér fótinn. En það er
nóg til þess að hún kemst ekki
ieiðar sinnar og bfður einhvers
staðar eftir hjálp.
— Þeir hlytu að hafa fundið
hana, ef hún væri lifandi. Hún
hefði hafl einhver ráð með að
gera vart við sig. Það er búið að
leita að henni ba-ði úr flugvélum,
fótgangandí og á hestum. Ég er
sannfærður um að hún er annað-
hvort dáin eða hún hefur verið
lokuð inni. Hvað sem þvf lfður
verðið þér að láta yður hverfa og
ég held þér hljótið að skilja hvers
vegna ég vil ekki að þér flækízt f
málið.
Meðan hann reyndi að sann-
færa sig um að hann væri hinn
fúlasti yfir þvf að hún var koinin
gengu tveir menn inn f barinn.
Þegar þér ruddu sér braut milli
borðanna sá Jack að þar var kom-
inn AP—blaðamaður sem hafði
verið á Hardy með honum, þegar
þeir hittu Everest.
Jack bað Linn að hafa sig afsak-
aðan og gekk yfir að borðinu lil
hans.
— Hæ, Douglas, sagði hann. —
Skrifar þú fréttina um frú Carr-
inglon?
— Já, hefurðu frétl það? Ilún
er fundin.
Douglas sagði honum þá frétt
sem hann hafði óttazt að hevra. —
Ég var að koma þaðan. sagði hann
svo.
— Þetta er voðalegt að heyra
... riidd Jacks brast. — Ég þckkli
hana. Það er að segja, ég hitti
hana nú hara einu sinni.
Ilann gekk aftur að borðinu og
settist við hlið Linn. Drykkirnir
hiifðu verið settir á borðið.
— Ilann er blaðamaður frá Al’.
— Færði hann yður sla>mar
fréttir?
— Sue Ann Carringtnn er fnnd-
in og hafði verið dáin sfðan f ga>r.
Hún hafði hálsbrotnað.
Ef hann hefði aldrei farið að