Morgunblaðið - 18.01.1977, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. JANUAR 1977
MOR^dN-
KAFr/NU
/£>)V,
'tfþxC
(frg

Qvt'
iSpe'’'

GRANI göslari
Kalt vatn og
. . . og hringja.
Maður nokkur gleymdi eitt
sinn romm-flösku á bekk I
Hljómskálagarðinum. Þegar
hann varð þess var fór hann
þegar aftur að bekknum, en þá
var flaskan horfin. Þá hélt
hann beinustu leið niður á lög-
reglustöð.
— Það hefur sennilea ekki ver-
ið komið hingað með romm-
flösku, sem ég gleymdi I
Hljómskálagarðinum?
— Nei, svaraði varðstjórinn,
en fyrir augnabliki var komið
með manninn, sem fann hana.
Það er nú einu sinni til siðs að
kynna sig, ekki rétt?
Á að
hafa þær
opnar?
„Virðulegi Velvakandi.
Mig langar eindregið til þess að
koma mjög mikilvægu máli á
framfæri og er jafnvel til skamm-
ar að það skuli ekki hafa verið
athugað fyrr af svo kristnu þjóð-
félagi sem við teljum okkur vera.
En svo ég komi mér beint að
efninu þá finnst mér og sjálfsagt
fleirum starfsemi kirkjunnar
manna mjög ábótavant. Mér
finnst mjög slæmt að komast ei
inn í Guðshús hvenær sem er sól-
arhringsins og hafa bænastund.
Vfirleitt hef ég komið að dyrum
kirknanna læstum hvort sem það
er að morgni, degi, kveldi eða að
nóttu til. Hvi skyldu ekki dyr
Guðs húss standa opnar hvenær
sem er? Þetta langar mig til þéss
að fá að vita, kæru samstarfs-
menn kirkjunnar. Það er svo
sannarlega slæmt að komast ekki
í kirkju nema þegar kerfið boðar
svo. Ég er svo sannarlega viss um
að sannkristið fólk vildi borga, þó
eigi ætti að taka borgun fyrir að
komast inn í Guðshús, nokkrum
krónum meira i kirkjusjóð til að
þvi yrði framfylgt sem að ofan
stendur.
Það virðist titt að „fínt fólk.“
fari aðeins i kirkju til þess að
sýna sig og tali svo um „heiðingj-
ana“ sem sækja ekki eins oft
kirkju, en eru þó oft og tíðum
sterkari í trúnni en þetta „fina“
kristna fólk. Þó heyrir þetta að
vísu til undantekninga.
Það er oft slæmt að geta ekki
lagzt á bæn i einrúmi undir þaki
hins eina sanna Guðs og beðið til
hans. „Leyfið börnunum að koma
til mín . ..“ sagði Jesús.
Þetta er mikilvægasta mál lifs-
ins. Vonast af allri einlægni til að
fá bætt úr þessum vanda.
Virðingarfyllst,
Einar Ingi Magnússon.“
Sennilega liggja gildar ástæður
til þess að kirkjur eru ekki hafðar
opnar hvenær sólarhringsins sem
er, a.m.k. hér i Reykjavik. Það
myndu ekki allir láta þær Í friði
og það mun hafa gerzt að brotizt
hefur verið inn i kirkjur og unnin
á þeim spjöll. En sums staðar úti á
landi standa kirkjur alltaf opnar.
En hitt er ekki fráleit hugmynd
að láta kirkjunar vera opnar og þá
að hafa kirkjuvörð á vakt. Það
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í bók sinni „Reese on play“
segir Terence Reese að rétt með-
ferð litar sem þessa —
Vestur S. D1073 Austur S. Á983
— sé að svína tvisvar. Sé sleppt
mannlegum viðbrögðum er þetta
auðvitað rétt. Spilið f dag er frá
sveitakeppni og meðferð litar,
sem þessa skiptir höfuðmáli.
Norður
S. G3
H. D
T. Á976
L. G76542
Austur
S. D965
H. K1097
T. KG5
L. KIO
Suður
S. K72
H.G643
T. 82
L. D983
A báðum borðum varð vestur
sagnhafi í 4 spöðum en norður og
suður sögðu alltaf pass. í báðum
tilfellum var útspilið hjarta-
drottning.
Á öru borðanna var vestur mjög
ánægður með útspilið, sem hann
tók heima. Hann spilaði tígli á
kóng blinds, en suður lét áttuna
og svinaði spaða. Norður fékk á
gosa, tók á tigulás og spilaði tigul-
níu. Suður trompaði, lét félaga
sinn trompa hjarta og þegar hann
spilaði enn tigli fékk suður einnig
á spaðakóng. Sagnhafi fékk af-
ganginn — tveir niður.
Spilarinn í vestur, á hinu borð-
inu, leit útspilið aftur á móti
grunsemdaraugum. Venjulega er
jú ekki spilað háspili frá drottn-
ingu og gosa nema að eitthvað
hærra spil en sexið sé með. Hann
tók á kóng blinds, spilaði spaða á
ásinn og aftur spaða. Þannig var
spilið unnið og síðan fékk hann
yfirslag með því að svina fyrir
hjartagosa.
Spilið og árangur spilaranna
sýnir vel, að öryggisspilamennska
og að fara nákvæmlega eftir lík-
um á legu litar, er alls ekki alltaf
rétt. Taka verður annað með i
reikninginn, eins og legu tfgul-
litarins þessu spili og einnig þarf
að eiga aðra örugga innkomu til
að geta svínað litnum aftur.
Vestur
S. Á1084
H. Á852
T. D1043
L. Á
ROSIR - KOSSAR - OG DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
8
hússins, sem faðir þeirra hafði
setzt að i þegar hann flutti
heim aftur.
Fanny frænka var eina systir
gamla Malmers. Mina frænka
Ilögström hafði komið til Rauð-
hóla sem ráðskona þegar hún
var þrítug og augljóst var að
hún taldist til fjölskyldunnar
orðið.
Ég þakkaði fyrir allar þessar
ágætu upplýsingar en við borð
lá að ég evðilegði þá góðu
stemmningu sem ég hafði sjálf
átt þátt I að skapa.. . Þegar
búið var að gera þessum fjöl-
skyldumálum skil spurði ég
nefnilega grunlaus og full af
forvitni: — Og hann... hvað
hét hann nú... Björn
Udgren... hver er hann þá?
Og i þetta skipti var ekki
mögulegt að leiða hjá sér þá
spennu sem varð i stofunni. Og
svo sagði Otto Malmer loks ein-
kennilega hörkulegri röddu:
— Já, hver er eiginlega Björn
Udgren?
Fanny lét hvíta sjalið falla i
kjöltu sér. Greindarleg brún
augun horfðu beint á mig og
siðan sagði hún lágt:
— Ég held ekki að ókunnugir
muni nokkurn tima geta skilið
afstöðu okkar til fólksins frá
Oddanum. Ég hef sjálf hugsað
um hvort það geti stafað af
þvi... að við séum snobbuð og
(haldssöm, siðferðilega séð.
Sonurinn getur alténd ekki
gert að þvi að móðirin var eins
og hún var og heldur ekki. ..
— Það eru nú til erfðir. ..
Otto Malmer greip hranalega
fram ( fyrir henni og sú ókurt-
eisi sem hann sýndi gerði mér
bill við.
— Björn Udgren er og verður
sonur Gertrud... Gertrud frá
Odda. Og hann er að minnsta
kosti ekki sérstaklega heppileg-
ur félagsskapur fyrir sextán
ára unglingsstúlku.
Það var kominn undarlegur
og ógnandi glampi i dökk augu
Gabriellu, þegar hún sagði og
vottaði fyrir ofsa í rödd
hennar:
— En hvernig væri þá að
hjálpa mér að vernda hana!
Sitjið ekki bara með hrokasvip
og fordæmið heldur, GÉRIÐ
EITTHVAÐ!
Uhrister sem fann æsingu
hennar enn betur en við hrukk-
aði hugsandi augabrýnnar. Én
rödd hans var undursamleg
róleg óg sefandi þegar hann
sagði:
— Ég hef he.vrt ýmsar þoku-
kenndar athugasemdir um
Björn og Kalla frá Odda. .. frá
því ég kom hingað. Mér finnst
sannast sagna orðið timahært
að bæði ég og gestir okkar fái
almennilega skýringu i eitt
skipti fyrir «11, en ekki alltaf
einhverjar hálfkveðnar vísur.
— Já, sagði Helene og mér
var ógerningur að vita hvort
hún var illgirnisleg eða hvort
hún var að tala í einlægni.
— Satt að segja er þetfa mál
sem ég er viss um að Christer
hefði áhuga á að hevra. Ilver á
að segja frá. Fanny frænka sem
hefur þckkf Oddapakkið
lengst. Ég býst við að hún sé
færust um að gefa tæmandi lýs-
ingu á þvi.
Ilönd G.'briellu skalf þegar
hún teygði sig eftir slgarettu.
Mina frænka hafði loks setzt
niður og var hætt að vinglast
um. Finar og Christer reyktu
pípur sinar og voru háðir
dálftið hugsi á svip og Fannv
frænka tók til máls og talaði
blátt áfram og óþvingað:
— Oddinn er nafið á verka-
mannabústað sem er á
óaðgengilegasta og eyðilegasta
staðnum við vatnið. Til að kom-
ast þaðan úr þorpinu verður að
ganga marga kilómetra gegn-
um skóginn og það eitt út af
fyrir sig hefur átt sinn þátt i að
móta þann hugsunarhátt
annarra að fólk sent byggi á
þessum eyðistað hlyti að vera
töluvert sérkennilegt. En ég
verð lika að viðurkenna að
Oddafólkið hefur valdið tölu-
verðum umbrotum svo langt
aftur sem ég man. Karlmenn-
irnir hafa verið hálfgerð
ofstopamenni... drukku og
voru ( stöðugum slagsmálum og
konurnar hafa verið óáreiðan-
legar og jafnvel þjófóttar og
meira en litið léttar á bárunni,
svo að ekki sé nú dýpra tekið í
árinni... Sá sem býr núna I
Odda er Kallí. llann er á svip-