Morgunblaðið - 16.07.1977, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 1977
MOR^dKf-%
KArr/NO \\

GRANI göslari
Þeir höfðu kámað hér allt út
með skltugum lúkunum, en ég
gat þvegið það allt burt áður en
forstjórinn kom!
Nei, heyrðu það er smátungl
komið?
Borða konfekt áður en morgunmaturinn er
borðaður, er óþekkt fyrirbrigði á þessu heimili!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
MARGIR samningar standa og
falla með skiptingu spilanna á
höndum andstæðinganna. Og þá
er bara að treysta á heppni sína.
En ekki er allt sem sýnist. Lftill
millileikur getur breytt slæmri
legu og gert spilið eðlilegt. En
það krefst vandvirkni.
Suður gefur, allir á hættu.
Norður S. G104 H. Á74 T. 63 L. KD1072
Vestur Austur
S. ÁD853 S. 96
H.1082 H. DG9
T. 982 T. DG104
L. 98 Suður S. K72 H. K653 T. ÁK75 L. A6 L. G543
Rauður þráður
trúarbragðanna
„Dragðu, ef þú getur hinar dul-
arfullu markalinu, sem aðgreinir
glögglega það, sem hans er, frá
því, sem er þitt og sýnir þannig
hver er guðlegur og hver er
mannlegur.“ — Svo mælti
Emerson. Og til hans orða vitnaði
einmitt John Arthur Hill er hann
ræddi um Kristshugmynd sfna.
M.a.o. sagði Hill: „Er maðurinn að
sjálfsögðu svo fyrirlitleg vera f
sinni fullkomnustu mynd að það
sé guðlast að nefna Jesú mann?
Hvar eru efri mörkin á manneðl-
inu?“
Sá sem er kominn langt f þrosk-
anum lítur á litlu börnin, sem eru
á leiðinni, með miklu umburðar-
lyndi. Þvf álft ég að þeirrar spurn-
ingar sem borin var fram f góðri
blaðagrein sé ekki þörf. Miðað var
við að ekki mætti á milli sjá hvor-
ir væru að bregðast Kristi verr,
með þvf að deila á meðbræður
sfna, þeir sem kenndir eru við
bókstafstrú eða hinir sem telja sig
frjálslynda. Þetta getur verið gott
og gilt að þvf leyti að eitt barnið
slái þessu fram. Meistarann sakar
það ekki. Hann veit að litlu börn-
in eru að spjalla saman um veg-
inn og gera sér grein fyrir ferða-
laginu. Of af mennsku vitringsins
þykir honum vænt um.
ÖIl trúarbrögð bera meira og
minna blæ af eðli þjóðanna, sem
þau eru orðin til hjá. Þó má skifta
trúarbrögðum í tvo þætti hverj-
um. Þessir tveir þættir eru eins
meðal allra þjóða, ganga báðir
eins og rauðir þrteðir gegnum
hver ein trúarbrögð. Annar þátt-
urinn er strangfræðilega hliðin,
bókstarfsþrælkunarandinn og
virðist skapast af nokkrum kyn-
slóðum veraldlega hugsandi ráða-
manna og erfa eftirkomendur f
stétt og tíma þann hugsunarhátt
og starfsaðferðir. Hinum þræðin-
um, eigum við að segja straumi
sjálfrar lffsuppsprettunnar, er
jafnan veitt inn af fólkinu sjálfu
og spámönnum þess, sem oft eru
innblásnar verur. Og ber þá að
skilja innblástur sem geisla frá
alvitundinni. Ljósperlur frá þess-
um geisla er hvarvetna að finna i
helgiritum þjóðanna, innan um
alls konar jarðneska óhroða, tákn-
mál grimmdar og vanþroska.
Furðulegt er það á allan hátt
hversu kristin trúarbrögð eru
þrungin af slíkri öfugþrótun. Og
mætti þó gefa þá skýringu að eins
og kristnina f hreinustu formi er
vart hægt að telja annað en
dásamlegustu trúarbrögð mann-
kyns, þess er milljóna ára saga sú
er yfir stendur kann frá að segja,
þá hafi öfugþróun þeirrar orðið
til einmitt vegna þess hversu djúp
og hrein sannindi hún boðar og
hve mikils þurfi við til að berjast
gegn henni. Til þess þurfti og
þarf hvorki meira né minna en
margfalda guðfræði. Það hefir
kostað frumhöfundana, vöku-
mennina spámennina, sakleys-
ingjana, boðendurna og almenna
fylgjendar, ekki einungis fyrir-
höfn og erfiðleika á vandþrædd-
um vegum heldur og lffið.
0 Sambandið gegn-
um dauðatjaldið
Baráttusaga ýmissa annarra
trúarbragða hefir einnig margt
um þetta að tjá. Þó ekki f eins
Suður opnaði á einu grandi,
sem norður hækkar í þrjú. Og
vestur spilar út spaðafimmu en
tían i blindum fær slaginn.
Margir mundu nú setja traust
sitt á lauflitinn. Taka á ás, kóng
og drottningu en vaka síðan upp
við vondan draum þegar gosinn
kemur ekki. Og þar að auki er það
austur, sem stöðvar litinn og því
ekki lengur hægt að vinna spilið.
Strax í upphafi spilsins er auð-
vitað rétt að framkvæma vöru-
talningu. Og þá kemur fram, að
fjórir slagir á lauf nægja til að
vinna spilið. Spaðatían fær fyrsta
slaginn og þá kemur millileikur-
inn. Lágt lauf frá biindum, austur
iætur lágt og suður gerir það
einnig. Sér til undrunar fær vest-
ur á áttuna en getur ekkert gert.
Hann getur ekki spilað spaðanum
og spilið er unnið.
Auðvitað er það heppni, að vest-
ur á bæði áttu og niu í laufi. En
það þarf líka að notfæra sér það
happ. Einn yfirslagur er mesta
hugsanlega tap á því að leika
þennan miilileik en allt að vinna.
Og jafnvel þó austur ætti t.d.
iaufáttuna í stað fimmunnar er
alls ekki víst, að hann komi auga
á, að nauðsynlegt er að láta hana
þegar tvistinum er spilið frá
blindum. Slíkt er ekki heiglum
hent.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga aftir Barnt
Vastra.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
63
um að slá þig f hausinn meó
bfltjakknum. En svo gat ég
ekki fengið mfg til þess.
— Hvers vegna viltu bjarga
mér frá þvf að gera dálftið, sem
er enn viðurstyggilegra?
Peter svaraði ekki.
— Hvers vegna? endurtók
Frede.
— Vegna þess að ég held ekki
að þú ætlir að gera nokkuð
fleira.
— Þarna sé ég föður minn,
sagði Frede sem nú var kominn
aftur út f gluggann. — Að þessi
bjálfi skuli ekki gæta betur að
sér. Ég verð að skjóta við-
vörunarskotí ef hann hreyfir
sig aftur.
Skothvellur kvað við.
— Jæja, þá lél hann sér segj-
ast.
t— Þú gætir aldrei skotið
hann niður.
— Jú, það held ég. Ég hef
þegar drcpið eina manneskju.
— Ég trúi þér ekki.
Frede sneri sér hægt að hon-
um og dró byssuna inn úr
glugganum. Andlit hans var
allt í einu stirðnaðra og annar-
legur vaxlitur á þvf sem Peter
fannst hann ekki hafa veítt
eftirtekt áður.
XX
— Þú spurðir einhvern tfma
hvers vegna ég hefði lagt á
flótta og ég sagði það væri ekkí
hollt fyrir þig að vita um það,
sagði Frede.
— Já.
— Ég sagði það vegna þess ég
viidi ekki koma vinum mfnum f
vandræði.
— Ég skil þig ekki.
— Nei, við þvf er sjálfsagt
ekki að búast.
Frede settíst á stól og lagði
byssuna á borðið fyrir framan
sig. Hann forðaðist að horfa f
augu Peters, barðí ffngrunum
laust á borðplötuna, reis upp til
hálfs en lét fallast niður aftur.
— Hann var einn af okkur,
sagði hann allt f einu. — Það
var hann sem sá um að
sprengja bflinn við sendiráðið f
loft upp. Hann gerði það að
eigin frumkvæði, aðgerðin var
ekki liður f áætlunum okkar.
Hann var agalaus og hefði
aidrei átt að fá að vera með
okkur. Eftir sprenginguna fékk
hann samvizkubit og ætlaði að
fara til löggunnar og gefa sig
fram. Eg sagði að hann fengi
ekki leyfi til þess, með þvf
stofnaði hann hópnum öllum f
hættu, þvf að lögreglan gætí
rakið slóðina frá honum til okk-
ar hinna. Annaðhvort heldur
þú kjafti, sagði ég við hann, eða
við gerum okkar ráðstafanir.
Ráðstafanir, sagði hann og hon-
um var brugðið. Hvað
meinarðu með þvf. Það veiztu
vcl, sagði ég. Þú þorir það ekki,
tautaði hann. t þessu samhengi
skiptir Iff þitt ekki nokkru
máii, það væri meira að segja
ákveðinn léttir að þvf að þurrka
það út, sagði ég. Þú ert að gera
að gamni þfnu, sagði hann, en
ég fann að hann var hræddur.
Nei, þú getur bölvað þér upp á,
að ég er ekki að þvf, sagði ég.
Þá sagðist hann skyldi lofa þvf
að segja ekki orð. En ég treysti
honum ekkí. Við vorum f kofa
inni á Marka og ég fylgdist með
honum. Eg var vakandi á nótt-
unni. Þegar hann hélt við svæf-
um stóð hann upp og læddist
út. Eg fór á eftir honum. Stopp-
aðu, sagði ég, þegar ég kom út.
Þá tók hann til fótanna. £g
hljóp á eftir honum og rétt við
skógarjaðarinn náði ég honum.
Hann öskraði: Þeir drepa mig.
Eg reyndí að þagga niður f hon-
um, en það var ekki nokkur von
til þess Þá tók ég hann hálstaki
og þrýsti að... Það var ekki
ætlun mfn að drepa hann, ég
ætlaði bara að þagga niður f
honum, fá hann til að hætta
þessum bjálfalegu öskrum og
fá hann til að skilja að málið
væri alvarlegt. Hann sparkaði
og baðaði út öllum öngum. £g
var ekkert mjög æstur, ég man
ég hugsaði með mér: Honum er
ekki hægt að treysta. Skömmu
sfðar tók ég eftir þvf hann var
hættur að brjótast um. Eg held