Morgunblaðið - 30.07.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. JULl 1977
MORÖ-íJN
KAFF/NU
GRANI göslari
Ji — ekki það sem mig dreymdi um —
hálsmen — heldur vekjari?
Ofsaspennandi bók. — Hún
segir frá konu sem myrðir
manninn sinn, þvl hann er
alltaf að spila golf!
Gleymdu svo ekki að slökkva
Ijósið áður en þú ferð að sofa!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Margir falla í gildru fljótfærni
og sjálfsör.vggis — einmitt þegar
sérslök ásta-ða er til að passa sig.
Ef til vill virðast slagirnir vera
allt of margir og allt I lagi.
Austur var gjafari, allir utan
hættu.
Vestur
S. 8
H.K84
T. G 10952
L.9876
Norður
S. 943
H.G1076
T. A
L. AKG103
Austur
S. G1065
H. D52
T. K743
L. 42
Suður
S. ÁKD72
H. A93
T. D86
L. D5
Við hvað áttu — hvort ég hafi verið ráðinn sem fífl?
Enginn skógur
—engin skíma?
„Fyrir nokkrum árum átti
ég leið um Arnesþing og kom þá í
hið nýreista, myndarlega félags-
heimili Gnúpverja, Árnes. Þá
hugsaði ég sem svo; „Hér verður
vistlegt þegar ungmenni sveitar-
innar hafa grætt hér upp skógar-
reit til skjóls og skrauts i því
dálítið nöturlega umhverfi, sem
húsinu hefur verið valið.
Aftur lá leið min hér um fyrir
fáum dögum. Húsið jafn glæsilegt
sem fyrr og vel um gengið, en
trjáplönturnar, hvar voru þær? —
Hvergi sjáanlegar. Umhverfið
nöturlegt sem fyrr. Einu sinni var
það hugsjón ungmennafélaga að
lega svona var þetta í fjósinu á
æskuheimili mínu að Efri-Sýrlæk
i Flóa, og árið 1923 eða ’24 sá ég
sams konar þakgerð í stóru fjár-
húsi norður í Vopnafirði. Þetta
byggingarlag hefur því haldist
fram á okkar daga.
Nokkuð erfitt á nútímamaður
með að trúa því að engin skima
hafi komið í skála né dyngju,
nema um litinn Ijóra eða reykop.
Skála Gunnars á Hliðarenda er
svo lýst i Njálu, að „þar voru
gluggar hjá brúnaásum og snúin
fyrir speld“. Hefði eitthvað slikt
ekki getað tíðkast fyrir ritunar-
tima Njálu, þótt ekki sé þess getið
klæða landið og prýða skógar-
gróðri. Þeirra hugsjónar sér sorg-
lega óvíða stað við bæi i Árnes-
sýslu. Mörg önnur héruð standa
þar feti framar.
Annars var ferðinni heitið í
Þjórsárdal að skoða hinar ný-
reistu fornminjar, þjóðveldisbæ-
inn. Gott er að eiga þarna sýnis-
horn salarkynna 11. aldar. Von-
andi er allt sögulega rétt, enda
bærinn reistur að bestu manna
yfirsýn.
Gaman var að sjá hér hina
fornu þakgerð, með innstoðum,
þverbitum, vaglbitum, dvergum,
brúnaásum og mæniás. Nákvæm-
í sögum. Engin íslensk baðstofa
mun i aldanna rás hafa verið svo
aum að þar væri ekki einhver
gluggabora, löngu fyrr en gler-
gluggar þekktust. Hafa formenn
unað nær algeru myrkri i húsum
sfnum?
Þá vildi ég láta gera tilranun
með, hvort eldur getur logað í
eldgrófum langeldanna án nokk-
urs undirblásturs og hversu mik-
ill reykur yrði af slikum eldum í
skála og dyngju. Ekki myndi saka,
þótt innviðir reyklituðust eitt-
hvað við slíka tilraun.
Þótt þjóðveldisbærinn sé hag-
lega gerður, rúmgóður og reisu-
Án sagna frá andstæðingunum
varð suður sagnhafi i sex spöðum
og vestur spilaði út tígulgosa.
Hvernig heldur þú, að hann
hafi spilað spilið?
Fullur sjálfsöryggis og hálf-
svekktur yfir að vera ekki i al-
slemmunni fór suður inn á hend-
ina á tromp og trompaði tígul i
blindum. Fór aftur inn á hendina,
í þetta sinn á laufdrottningu og
trompaði þriðja tígulinn með síð-
asta trompi blinds. Tók síðan á
hjartaás, spaðaás og spilið hrundi
þegar í ljós kom, að austur hafði
átt fjórlit í upphafi og hafði þar
að auki átt aðeins tvö lauf svo
ekki var hægt að losna við hjarta-
tapsslagina áður en austur tromp-
aði þriðja laufið.
Svona fór nú um sjóferð þessa.
En þó var spilið auðunnið ef gætt
var varúðar og öryggis. Og eflaust
hefur þú, lesandi góður, séð vinn-
ingsleiðina. Gefa þarf slag á
tromp strax, eða meðan tromp er í
blindum til að ráða við tígulinn.
Best er að spila lágu trompi frá
blindum i öðrum slag og láta sjöið
af hendinni þegar austur lætur
lágt. Vestur má fá á áttuna en
suður fær afganginn.
En segjum, að austur hefði átt
alla spaðana fimm í upphafi.
Hann gæti hugsanlega gleymt sér
og látið lágt og slagurinn fengist á
sjöið. Þá væri spilið unnið með
því að spila næst tvistinum. Já,
við skulum muna eftir þessari
stöðu — gæti komið fyrir hjá okk-
ur!
RÉTTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
9
götuna og máð múrsteinshús
Meadow College. Mullah stend-
ur með andlitið þétt að grænum
veggnum við álmu stúlknanna
og horfir til jarðar eins og um
var samið. Tveir háhælaðir
skór þrýstast ofan I axiir hans.
Tvo fallega fætur ber við vegg-
inn fyrir ofan hann og sfðan
jafnfallegt framhaldið; Kven-
stúdent frá Sviss. Hliðið er lok-
að, og Anna Giintl klifrar inn
um gluggann. Þægiiegur þrýst-
ingurinn á öxlunum hverfur,
Anna sveiflar sér upp á glugga-
kistuna, fætumir standa andar-
tak út I loftið, og sfðan hverfur
hún á höfuðið niður að bréfa-
körfunni f herbergi sfnu.
Mullah bfður um stund, veif-
ar sfðan í kveðjuskyni og læðist
eins varlega og hann má fram
hjá húsi rektors. Þrátt fyrir það
hlýtur eitthvert hljóð að hafa
bori/t inn til gamla pipar-
sveinsins. Rúilutjald þýtur upp
með smelli, skær birta berst út
um gluggann, og rektor bírtist f
glugganum. Hvasst nefið, and-
litið, sem er eins og nýtt tungl,
og kringlótt gleraugun — allt
stuðlar þetta að þvf að gæða
hann svip gamallar og innúð-
legrar uglu. Hann hefur verið
einstaklega harður og tortrygg-
inn f seinni tfð. Honum hefur
ekki enn lánazi að finna hina
samvizkulausu ungu menn,
sem sýndu enn þá óskiljanlegu
ósvffni að brjótast inn um
gluggann f baðherberginu nótt
eina og stela gerfitönnunum
hans — einmitt nóttina áður en
hann ætlaði að halda hina
miklu ræðu sfna f háskólanum.
Af þessum sökum hafði hann
orðið að standa frammi fyrir
hinum mikla mannfjölda og
tala tannlaus og vera eins og
slytti f framan. Hann hefur
engar sannanir, en hann
heldur, að hann þekki rithönd
Bobs á pakkanum, sem kom f
póstinum daginn cftir, —
pakkanum, sem færði honum
bæði gerfitennurnar, sjálfs-
traustið og tökin á tilverunni.
Mullah stendur hreyfingar-
laus f skugga kastanfutrés.
Hann þorir varla að draga and-
ann, fyrr en glugganum er lok-
að og ugluandlitíð horfið. Sfðan
læðist hann f áttina að stú-
dentaheimilinu, þar sem Ijós
logar f einu herbergí.
Erik Forss situr f herbergi
sfnu á annarri hæð. Leynilög-
reglusaga liggur fyrir framan
hann á skrifborðinu. „Much
Ado About Nothing" eftir
Shakespear liggur tilbúin til
hliðar, ef það ótrúlega gerðist,
að hann fyndi sig knúinn til að
lesa veigamiklar bókmenntir.
Hann hrekkur við, þegar
malardrifa skellur á rúðunni.
Sfðan fer hann að klæðaskápn-
um, tekur fram kaðal með
hnútum — sá er hafður til
brúks, þegar svona stendur á —
opnar báða giuggana, bindur
kaðalinn rækilega við glugga-
póstin og hendir honum út.
Hann Iftur kæruleysislega nið-
ur á grasblettinn og sezt aftur
við lesturinn. Það er kippt f
kaðalinn og spyrnt f vegginn,
og rétt á eftir gægist Mullah
með vel greiddan kollinn upp
fyrir gluggakistuna.
— Sælinú, scgir Erik. —
Jæja, þú hefur rétt einu sinni
verið að stfga f vænginn,
steggurinn. Hver er það, sem
þú hefur nú leitt afvega?
Ahmed stekkur léttilega nið-
ur úr glugganum og dregur
kaðalinn upp. Sfðan segir
hann:
— Skelfing er að heyra
orðbragðíð f þér, drengur. Það
er hreinn voði, hvernig öfundin
getur útbfað menn. Þú hefðir
borgað vel fyrir að fá að vera
með mér. Þú hefðir átt að sjá
telpuna sem ég var með núna
sfðast.
— Hvert er þetta vesalings
stúlkubarn?
— Anna Gúntl.
— Bfddu við, ég get ómöglega
komið þvf fyrir mig hvernig
hún Iftur út.
— Komdu með mér inn á
herbergið mitt. Þá skaltu fá að
sjá mynd af henni.
Forss sezt f hægindastól
Mullah með þykkt myndaal-
búm I fanginu. Hann blaðar