Morgunblaðið - 25.10.1977, Síða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 25. OKTÖBER 1977
+ Jarðarför GUÐMUNDAR GUÐMUNDSSONAR frá Holti sem andaðist að Héraðshælinu á Blönduósi 20. okt. sl. fer fram frá Blönduósskirkju laugardaginn 29 okt kl. 14 00. Vandamenn.

+ Eiginmaður mmn og faðir okkar. SNORRI ÞÓRARINSSON, Vogsósum, Selvogi. verður jarðsunginn frá Sfrandakirkju miðvikudaginn 26 október kl 1 4 Blóm afþökkuð Fyrir hönd aðstandenda, Kristin Vilhjálmsdóttir og synir.

+ BJÖRN SVANBERGSSON. forstjóri, andaðist aðfararnótt sunnudagsms 23 október Aðstandendur

+ Móðurbróðir okkar JÓHANNES HAFSTEINN ANDRÉSSON Klopp, Grindavík lést 21 okt á Elliheimilinu Grund Systrabömin.

+ ÞÓRUNN KRISTÍN PÁLMADÓTTIR. Moðrufelli 7, andaðist þann 22 þ m að Vifilsstaðaspítala Kristján Guðmundsson, böm. tengdaborn og barnaböm.

+ Móðir mín og tengdamóðir, JULÍANA PÉTURSDÓTTIR, Grýtubakka 12. lézt á Borgarspitalanum 21 okt Þórdis Jónsdóttir, Benedikt Bjömsson.

+ Eiginmaðurinn minn, ÓLAFUR KRISTJÁNSSON málarameistari. ’ frá Mýrarhúsum. Akranesí, andaðist i Sjúkrahúsi Akraness 21 október Oddrún Jónsdóttir.

+ Maðurmn minn GÍSLI BRYNJÓLFSSON Vallargötu 24. Keflavik lést af slysförum mánudagtnn 24 okt Guðrún Þorsteinsdóttir

+ Þökkum innilega vinsemd og samúð auðsýnda í tilefni af andláti og útför móður okkar. tengdamóður. ömmu og langömmu HALLDÓRU FINNBJÖRNSDÓTTUR frá Hnifsdal Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Hrafnistu. sem hjúkraði henni af frábærri alúð og nærgætní Kristin Kristjánsdóttir. Baldvin Þ. Kristjánsson. Gróa Ásmundsdóttir. Elias Kristjánsson Hallfriður Jónsdóttir Ásgeir Þorvaldsson Ásta Torfadóttir, Finnbjörn Þorvaldsson. Teódóra Steffensen, barnaborn og barnabarnaböm.
Minning:
Kristinn M. Gunnarsson
öryggisskoðunarmaður
F. 12. júlí 1929.
D. 15. október 1977.
Nú er elsku afi minn farinn til
guðs og ég sé hann aldrei aftur.
Hann fór svo snögglega að hann
hafði ekki tíma til að kveðja mig.
Ég skil ekki af hverju hann þurfti
að fara svona fljótt, því að við
vorum búnir að tala um að gera
svo margt á næstunni.
Mér er sagt að dauðinn sé upp-
hafið að nýju dásamlegu lífi. Nú
veit ég að honum líður vel og
hann er hjá okkur þó ég sjái hann
ekki.
Ég vona að hann haidi áfram
sinni verndarhendi yfir mér eins
og hann hefur alltaf gert.
Kristinn M. Gunnarsson.
I dag fer fram útför vinar míns
og frænda Kristins M. Gunnars-
sonar, vélstjóra, sem lézt skyndi-
lega að kvöidi laugardagsins 15.
okt. s.l.
Hann fæddist 12. júlí 1929 á
Eskifirði. Foreldrar hans eru
Gunnar Júlíusson og Jöhanna
Malmquist. Diddi, en svo kallaði
ég hann ávallt, óist upp í Reykja-
vík, en þangað fluttu foreldrar
hans skömmu eftir að hann fædd-
ist. Síðar skildu þau og óist þá
Diddi upp hjá móður sinni og
seinni manni hennar, Eysteini
Björnssyni.
Strax í gagnfræðaskóla hitti
Diddi konuefni sitt, Sigríði Guð-
mundsdóttur, en þau eignuðust
fyrsta barn sitt, Unni, þegar þau
voru 15 og 16 ára gömul. Tímarnir
voru erfiðir fyrir ungt fólk 1946,
en á öilum veraldlegum erfiðleik-
urri má sigrast og það gerðu þau
hjónin.
Diddi lærði járnsmíði i Héðni
og lauk síðar námi í Vélskóla Is-
lands. Á námsárum sínum vann
hann í Héðni og stundaði sjó.
Hann vann lengi hjá Bæjarútgerð
Reykjavíkur og var vélstjóri á
skipum útgerðarinnar, lengst af
yfirvélstjóri á Þormóði Goða. Þá
vann hann um skeið hjá Heklu
h.f. en fór síðan aftur á sjó og þá á
sild. Árið 1968 kom hann í land og
gerðist nýlenduvörukaupmaður,
en ekki átti það starf allskostar
við hann og fór hann því aftur á
sjóinn. Síðustu árin vann hann í
landi við ýmis vélgæslustörf o.fl.,
en réðst til Öryggiseftirlits ríkis-
ins 1. jan. 1976 og starfaði þar
sfðan.
Eins og ég sagði áður hitti Diddi
konu sina ungur, þau voru áðeins
14 og 15 ára, þegar þau fóru að
vera saman. Eins og nærri má
geta hafa það verið miklir erfið-
leikar, sem mættu hinu unga pari,
sem átti von á sínu fyrsta barni,
en þau stóðu saman og sigruðust á
öllum erfiðleikum. Þau komu sér
fyrir útaf fyrir sig og bjuggu sér
heimili, og með samstilltu átaki
þeirra lauk hann vélstjóranámi
sínu.
Þau eignuðust fjögur börn:
Unnur Sigurbjörg, gift Magnúsi
Péturssyni, tæknifr.
Hutda, gift Gunnari L. Gissurar-
syni, tæknifr.
Guðjón, velstjóri, er stundar
tæknifr.nám í Þýskalandi, giftur
Helgu B. Edvardsdóttur, og
Margrét, er dvelst i foreldrahús-
um.
Barnabörnin eru orðin sex.
Fyrstu minningar mínar um
Didda eru frá 3. nóv. 1949, en
þann dag giftu þau sig Sigga og
Diddi að viðstöddum nokkrum
ættingjum þ.á.m. foreldrum mín-
um, sem létu skíra bróður minn
um leið.
Síðar hittist svo á, að við bjugg-
um i nágrenni og kynntist ég þá
Didda fyrst. Ég hændist að hon-
um og man vel hve viljugur hann
var að tefla við mig og spjalla. Ég
gerði mér þá ekki grein fyrir hve
aldursmunur okkar i árum var
raunverulega lítill, mér fannst
hann rígfullorðinn, enda átti
hann jú dóttur, sem var aðeins
yngri en ég. Vel minnist ég ferð-
anna inn í Laugar á sunnudögum
með honum og krökkunum, en þá
fengum við bróðir minn að fljóta
með.
En raunveruleg kynni mín og
konu minnar af Siggu og Didda
hefjast ekki fyrr en árið 1970,
þegar ég kem aftur inn i minn
gamla spilaklúbb, en Diddi kom
einmitt inn í klúbbinn, þegar ég
fluttist út á land. Fljótlega hófst
með okkur náinn vinskapur og
var oft notalegt að sitja og spjalla.
Diddi var hress og glaðlyndur.
Fljótur var hann að koma af stað
umræðum um menn og málefni
og í samkvæmum var hann hrók-
ur alls fagnaðar. Glaðastur var
hann þó alltaf, þegar hann hafði
börn sín og barnabörn nærri sér.
Ég minnist þess að í sumar sem
leið fórum við með þeim hjónum í
útiiegu og lögðum upp á föstu-
dagskvöldi. A laugardegi kom síð-
an næstum allur hópurinn þeirra
í heimsókn, hann sagði þá stoltur
við mig: Ég er ríkur, sjáðu hópinn
okkar Siggu.
Ég minnist þess að hafa oft
vitnað til þess við vini mína og
aðra, hversu ljúft það væri hjá
Síggu og Didda, að vera búin að
koma börnum sínum upp jafn ung
og þau væru. Nú væri næst á
dagskrá að lifa lífinu og njóta
lífsins, streðið búið, Diddi í góðu
starfi og þau samrýndari en
nokkru sinni fyrr, ef þá hægt
væri að auka þar á.
Við lögðum glöð og kát af stað,
þegar þau buðu okkur í hóf með
sér á laugardagskvöldið, búið var
að borða, Diddi að ljúka skyldu-
störfum i sambandi við hófið,
dansinn hafinn og þá skyndilega
fer hann að finna til og áður en
nokkur fær rönd við reist er einn
menningarsjúkdómanna búinn að
taka Didda frá okkur. Svo skyndi-
lega og óvænt kemur dauðinn og
krefst sinna fórna.
Við hjónin vottum Siggu, börn-
um, tengdabörnum og öðrum nán-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð og kveðjum Didda, minnug
allrar hjálpar hans, hugulsemi og
glaðværðar.
Hvíl í friði frændi.
Guðmundur Malmquist.
Við fráfall Kristins, sem meðal
kunningja og vina var ávallt
kallaður Diddi, verður mér hugs-
að til þess hvað i rauninni er
skammt milli lifs og dauða, gleði
og sorgar. Þannig slær dauðinn
stundum hinn hraustasta mann
til jarðar fyrirvaralaust milli í
gleði eða önn dagsins.
Minningarnar um Didda, þenn-
an lifsglaða systurson minn og
uppeldisbróður, hrannast að mér
þessa haustdaga, þar sem ég ligg á
sjúkrahúsi og hefi nægan tíma til
að íhuga þau ár, sem við vorum
samvistum á heimili móður hans,
en hún hefur nú séð á eftir þrem-
ur sonum sinum úr þessum heimi,
megi Guð veita henni styrk i sorg
hennar og aðstandenda.
Oftast leitar þó hugur minn til
eftirlifandi konu Didda, barna og
barnabarna, þvi það er mikil og
sár reynsla að sjá svo skyndilega á
eftir lífsförunaut sínum á besta
aldri, þegar allt virðist leika í
lyndi, eftir að hafa unnið hörðum
höndum hlið við hlið í blíðu og
striðu við að skapa yndislegt
heimili og koma upp stórmyndar-
legum barnahópi. En ég veit að
Sigriður er þrekkona sem með
tilstyrk barna sinna, Guðs og
góðra minninga mun vinna bug á
sorg sinni. Ég minnist þess Ijós-
lega þegar Diddi kom í þennan
heim og hann var ekki gamall
þegar hann ávann sér hylli mína
og annarra á heimilinu og þessi
eiginleiki fylgdi honum ævilangt.
Hann var félagslyndur, glaðsinna
og eignaðist því marga vini og það
var gott að eiga Didda að vini.
Þótt ég væri aðeins eldri en þeir
bræður Guðjón, Hjalti og Diddi
þótti mér ákaflega vænt um þá og
milli okkar myndaðist náið sam-
band sem hélst allt til þess er ég
flutti úr landi og ég man hvað
gaman var stundum að fara með
bræðrunum í bæinn, einkum þó á
hátiðis- og tyllidögum, þegar við
sprönguðum um göturnar spari-
klædd, ég var stolt af bræðrunum.
Eftir að ég fluttist aftur heim
endurnýjuðust að nokkru gömul
tengsl þótt aðstæður hefðu breyst
og tilfinningar mínar til þessara
uppeldisbræðra minna eru og
verða óbreyttar, en við dauða
Didda er enn á ný höggvið stórt
skarð í þennan bræðrahóp.
Ungur gekk Diddi að eiga eftir-
lifandi konu sína Sigriði Guð-
mundsdóttur og eiga þau 4 börn,
sem öll eru gift utan yngsta dóttir
þeirra, sem stundar nám og býr í
foreldrahúsum. Diddi var svo lán-
samur að eignast ágæta konu, sem
með framsýni og dugnaði studdi
manrt sinn til allra góðra verka og
náms, oft var Diddi fjarri heimili
sínu sökum starfs síns og mæddi
þá mikið á Sigríði, en heimili
þeirra ber vitni um hvað samhent
þau hjón voru um velferð þess og
barna sinna.
1 lok þessara fátæklegu orða vil
ég votta þér Sigríður mín, börn-
um þínum og fjölskyldum mína
dýpstu samúð. Hönnu mömmu,
bræðrum Didda og öðrum að-
standendum votta ég innilega
samúð.
Unnur Malmquist.
„Ský dregur skjótt fyrirsólu
og skammt er frá morgni til njólu."
Fráfall vinar okkar, samstarfs-
manns og félaga Kristins M.
Gunnarssonar minnir á þessar
ljóðlinur.
Hann var i hópi félaga og vina í
samkvæmi, sem hann sjálfur
hafði átt mikinn þátt í að undir-
búa' Hann var ánægður og allt
virtist hafa náð þeim tilgangi,
sem til var ætlazt. Gleðin var ríkj-
andi meðal félaga og vina, sem
hugsuðu hlýtt til þeirra er undir-
bjuggu þessa samverustund.
Kristinn og eiginkona hans
nutu sín sjáanlega vel þar, því
þau voru bæði hress og glöð og
áttu sízt von sviplegra tiðinda.
+ Öllum, sem sýndu föðursystur minni + Móðir okkar.
HILDI JÓNSDÓTTUR, ELÍNBJORG
Ásvegi 10. Reykjavik JÓNSDÓTTIR,
hlýhug i veikindum og virðingu við útför bið ég Guðs blessunar Frá Fossseli,
Fyrir hönd systkina hennar Hrútafirði,
Lára Þórðardóttir. lést á Hvammstanga þann 22 október. Börnin.