Morgunblaðið - 28.04.1978, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. APRIL 1978
29
7TT^7' ^
VELVAKANDI
SVARAR í SÍMA
01Ó0 KL 10 — 11
FRÁ MANUDEGI
Minning:
grein, en hún er um margt
athyt'lisverð og segir okkur ýmis-
legt, er við kannski vitum, þótt við
höfum ekki gert okkur grein fyrir
því svo gjörla eða viljum ekki gera
það.
Móðir."
• Skemmdarverk
á fólki?
„Fólk sem fremur skemmdar-
verk á sjálfu sér og öðrum af
ýmsum óhollustu lyfjum er til hér
á landi sem öðrum. Eg veit um þó
nokkur dæmi. Ymsir stórmerkir
menn sem hafa komizt með
dugnaði sínum til góðra efna hafa
við andlát sitt eftirskilið af-
komendum sínum sem aldrei hafa
difið hendi í kalt vatn stórefni,
sem þeir, (afkomendurnir) hafa
svo nýtt sjálfum sér og öðrum til
óheilla, með óhófsömu líferni á
margvíslegan hátt. Þetta álít ég
bölvald í borgarlífi okkar. Þarna
er við ramman reip að draga sem
við sem lifum hófsömu lífi höfum
ímugust á en ráðum ekki við þó við
leitumst við að gera okkar bezta til
bjargar þessu fólki. Ymis góð
samtök áhugafólks reyna að koma
þessu fólki til. aðstoðar en viljann
vill oftast vanta hjá þeim sem
aðstoðina þurfa. Til vandræða
horfir í þessum efnum og þurfum
við öll að standa vel saman.
Ég var einn af hundruðum
stofnenda samtakann SÁÁ og mér
virtist sem væri að birta til. Fyrsti
fundur SÁÁ samtakann var sælu-
stund og ég vona að ekki verði
langt að bíða áframhalds á fund-
um þessara samtaka, svo að við
borgarbúum sjáum einlæga sam-
stöðu til úrbóta mestu vandamál-
um. Góðir landar, stöndum saman
öll sem einn maöur, að öllum
vandamálum þjóðar okkar og
látum ekkert hindra okkur í því.
Eg vil hvetja ykkur öll til dáða,
landar góðir.
— Ilugsandi íslendingur."
Þessir hringdu . .

• Vantar bekki
Öldruð kena sem ekki vildi
láta nafns getið, sagði að víða í
Reykjavík vantaði bekki til að fólk
gæti tyllt sér niður á þegar gengið
væri um bæinn. — Okkur gamla
fólkinu er uppálagt að hreyfa
okkur, enda er það ágætt og
nauðsynlegt og allir hafa gott af
hreyfingu, en það sem hindrar
gönguferðir okkar er m.a. það að
ekki er um að ræða bekki, sem
hægt er að setjast á og hvíla lúin
bein nokkrar mínútur. Þessi fá-
tækt á bqkkjum veldur því að við
sem erum á ferðinni heilsunnar
vegna verðum annaðhvort að
ganga okkur til óbóta eða vera
inni.
Þá héfi ég tekið eftir því að í
nýju strætisvagnaskýlunum eru
ekki bekkir, sem mér finnst nú
jaðra við móðgun, ekki við eldra
fólk, heldur alla sem þurfa að bíða
eftir strætisvagni, kannski allt að
hálfa klukkustund. Það er hrein
afturför að ekki skuli vera bekkir
í þessum skýlum.
Á annað mál og óskylt vildi ég
aðeins fá að drepa, en það er
varðandi kvæðið, sem spurt var
um hjá Velvakandaz á dögunum,
það sem er eftir Robert Burns í
þýðingu Steingríms. Til er fallegt
SKAK
Umsjón:
Margeir Pétursson
Á skákþingi Belgíu í fyrra kom
þessi staða upp í skák þeirra Van
der Wijnkels og Weimaes, sem
hafði syart og átti leik.
lag við þetta kvæði, Jag eftir
Sigvalda Kaldalóns og mætti vel
leika það oftar í útvarp, því bæði
er lagið fallegt og fellur vel að
ljóðinu og einnig hitt að ljóðið á
erindi til okkar allra með boðskap
sinn.
• Ökuníðingar?
— Eg vildi bara fá að minna
menn á að haga akstri sínum
nokkuð skikkanlega nú er sumarið
er að koma og menn fara að
streyma út um land í sumarleyfis-
ferðir sínar.
— Oft hef ég mætt ökuníðing-
um, sagði ökumaður er ræddi við
Velvakanda á dögunum, sem ekki
hægja hið minnsta á sér er þeir
mæta öðrum bílum, og slíkt er
stórhættulegt á þessum malarveg-
um okkar og veldur áreiðanlega
óþarflega mörgum framrúðubrot-
um.
HOGNI HREKKVISI
Áhugasamur — það leynir sér ekki?
30. ... Hc3+! 31. Kxc3 - Dxe3+
32. Kbl - Dxdl+ 33. Ka5 -
Dc3+. Hvítur gafst upp. Hann
getur ekki forðað hrókstapi. Hinn
22 ára gamli Weimaes varð
Belgíumeistari 1977, hlaut 8V2
vinning af 11 mögulegum á skák-
þinginu.
83? S\G6A V/öGá t t/LVERAW
VÁW//M-
, . ..... . . V/aI
mv \ /o/emv. rtu
oy vmdvMNN 06) V£Rv<d
ý/» óf/)l9/0 VÍÉR /J K0N0R Wo W«NAk
A9 MÍLA S/6
'ímmm
Ingólfur Konráðs-
son bóndi, Grund
Inn í fríðum fjallasalnum.
finnast maruar nleðistundir.
Fossinn kvcður fram í dalnum.
fjöllin háu taka undir.
Þessar ljóðlínur komu fram í
huga minn, þegar ég frétti lát
vinar míns Ingólfs Konráðssonar
bónda’ á Grund í Vesturhópi. Því
fáum mönnum hefi ég kynnst á
lífsleiðinni, sem báru meiri ást til
sveitanna og hinnar ósnortnu
náttúru, sem þar víða blasir við
bæði í byggðum og óbyggðum.
Gilhagi í Vatnsdal var talinn
frekar afskekkt býli, en þar ólst
Ingólfur upp. Hann var fæddur í
Forsæludal 11. desember 1914,
sonur hjónanna Ragnheiðar Guð-
mundsdóttur og Konráðs Jónsson-
ar og var hann elstur sinna
systkina. Ungur að árum fór
Ingólfur að hjálpa til og vinna öll
algeng sveitastörf á heimilinu, og
kom snemma í ljós hjá honum
dugnaður og verklagni við allt,
sem hann bar hönd að. Og þótt
hann lærði aldrei að smíða, var
hann góður smiður og mátti heita
jafnvígur bæði á tré og járn.
Skeifnasmíði lét honum mjög vel,
einnig var mikil eftirspurn eftir
heynálum og hurðarjárnum en allt
var þetta smíðað í hjáverkum með
búskapnum.
I Gilhaga var oft mikill ágangur
af skepnum Vatnsdælinga, sem
leituðu upp í heiðina bæði haust og
vor. Þá voru engar girðingar til
varnar, en nauðsynlegt að verja
bæði tún og engjar, sem voru í
flám og flóum þar í kring. Það kom
í hlut el^ta drengsins að sjá um
vörsluna. Hann var látinn vaka
yfir vellinum sem kallað var, og
átti hann margar góðar minningar
frá því starfi. Sérstaklega minnt-
ist hann björtu vornóttanna, þegar
allt var að vakna úr dvala
vetrarins, bæði grös og dýr,
farfuglarnir komnir og loftið
ómaði af söng þeirra og kliður
fossanna í ánni tók undir. Þá var
oft gaman að vaka, þótt aðrir á
heimilinu svæfu. Ingólfur minntist
líka margra ferða, sem hann fór í
heiðargöngur á haustin, til þeirra
hlakkaði maður allt sumarið sagði
hann. En stundum fór af gamanið
í þeim ferðum þegar tíðin var
slæm og reyndi þá mikið á þrek og
kjark gangnamanna, enda út-
búnaður ekki eins góður og nú er
orðinn.
Ingólfur var góð skytta, var því
oft á vorin frammi á heiðum í
grenjaleit. Það var mjög kaldsamt
starf og útheimti mikla þolin-
mæði. Eg trúi því, sem sagt er, að
umhverfi æskuáránna geti mótað
manninn að ýmsu leyti og fannst
mér það sannast á Ingólfi. Það var
eins og fylgdi honum einhver
ferskur blær hvar sem hann fór,
ásamt hinni miklu bjartsýni, sem
ég tel einhvern besta eiginleika,
sem nokkrum manni getur hlotn-
ast á lífsleiðinni, þess vegna var
aldrei dimmt í kringum hann.
Um tvítugs-aldur giftist hann
Jakobínu Þorsteinsdóttir frá
Stóra-Hverfi í Víðidal, og bjuggu
þau allan sinn búskap í Vöglum j
Vatnsdal og var hann oftast
kenndur við þann bæ. Þau eignuð-
ust tvo syni, Helga bónda að
Nautabúi í Vatnsdal og Hjörleif
búsettan í Keflavík. Þau Jakobína
slitu samvistum. Fluttist Ingólfur
þá fljótlega að Kistu á Vatnsnesi
til Eggerts bróður síns og Selmu
konu hans. Mjög var kært með
þeim bræðrum og tók Ingólfur
miklu ástfóstri við heimilið og
börn þeirra hjóna, og munu þau
lengi minnast síns góða frænda,
enda létu þau hann njóta þess í
ríkum mæli þegar með þurfti og
reyndar var Kistuheimilið honum
ómetanleg hjálpar-hella á margan
hátt. Bróðurdóttir hans Kolbrún
Jónsdóttir var að mestu leyti alin
upp á hans vegum, og var hann
henni sem besti faðir.
Ingólfur bar mikla umhyggju
fyrir öllum vinum sínum og
vandamönnum og vildi allt fyrir
þá gera, án þess að hugsa sem
skyldi um eigin hag, og svo
greiðugur var hann að með fá-
dæmum mátti teljast.
Þegar hann fór frá Kistu kaupir
hann jörðina Grund í Vesturhópi
og bjó þar til dauðadags. Þar undi
hann sér vel og óskaði þess oft að
þurfa ekki að fara þaðan fyrr en
kallið að handan kæmi, og varð
honum að ósk sinni.
Fyrir tveimur árum missti hann
heiisuna og mátti ekkert vinna. En
bóndinn, sem hefur litla hjálp á
bágt með að sitja auðum höndum,
verkefnin nóg og gerir hann þá oft
meira en hann má. Honum þótti
vænt um skepnurnar sínar og gat
ekki hugsað til að farga þeim enda
frábær dýravinur og fjárhriðir.
Þegar við kvöddum Ingólf s.l.
haust, var allt óráðið með hjálp
yfir veturinn, en úr því rættist
þannig að hann þurfti ekki að
farga skepnunum. En þá sagði
hann við okkur: Það er ekki víst að
við sjáumst aftur því ég get farið
þá og þegar, heilsu minni er
þannig háttað. En hann sagði
einnig: Eitt er víst að ég er
viðbúinn hvenær sem kallið kem-
ur. Ingólfur var einlægur trúmað-
ur þótt hann flíkaði því lítt cg var
í engum vafa um framhaldslíf
eftir það jarðneska. Hann var
greindur maður og stálminnugur
og kunni öðrum fremur þá list að
segja frá — og túlka skoðanir
sínar á þann hátt að eftir var
tekið. Eg er viss um að öllum, sem
þekktu Ingólf og áttu hann að vin,
verður hann ógleymanlegur. Hann
var hreinn í öllum viðskiptum og
mátti ekki vamm sitt vita í neinu.
Skoðanir sínar lét hann í Ijós með
Framhald á bls 18.
MmMBNb Oj
T)H