Morgunblaðið - 20.06.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. JÚNÍ 1978
+
Sonur okkar, bróöir og faöir
SIGURÐUR HREINN ÓLÁFSSON,
Fannarfelli 10
andaöist 17. júní.
Fyrir hönd aöstandenda,
Margrét Ólafadóttir,
Jóhann Vilhjilmmaon.
Minning:
Jean Valgarð Thoroddsen
fyrrv. rafmagnsveitustjóri
+
Faöir okkar,
MAGNÚS MAGNÚSSON,
ritatjóri,
er látinn.
Jaröarförin veröur auglýst síöar.
Gerður Magnúsdóttir, Helgi B. Magnúaaon,
María Magnúadóttir.
+
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaöir og afi,
JOHAN RÖNNING,
foratjóri,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 22. júní kl. 10.30 f.h.
Blóm afbeóin, en þeim sem vildu minnast hins látna er vinsamlegast bent
á Slysavarnafélag íslands.
Svava Rönning
Áata Sylvía og Níla Hafateinn Zimsen
og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar og tengdafaöir,
GÍSLI JÓNSSON,
Fyrrv. bóndí aó Helgaatöóum, Mýrum,
sem andaóist 14. þ.m., verötir jarösunginn frá Borgarneskirkju mióvikudaginn
21. júní kl. 14.00.
Sólborg Sigmundsdóttir,
Friójón Gíalason,
Valgerður Gísladóttir, Bjarni Björnsson,
Eyrún Gísladóttir. Einar Jónsson.
+
Útför fööur okkar og tengdafööur,
ODDS ÓLAFSSONAR,
sem lést hinn 13. júní S.I., veröur gerö miövikudaginn 21. júní kl. 13:30 frá
Fossvogskirkju.
Þorsteinn Oddsson, Sigurbjörg Einarsdóttir,
Gísli Oddsson, Sigurbjörg Steindórsdóttir,
Frióbjörg Oddsdóttir, Hjalti Skaftason,
Jórunn Oddsdóttir, Einar Jónsaon.
+
Útför móöur okkar
VIGDÍSAR EYJÓLFSDÓTTUR
Nautaflötum, Ölfusi,
fer fram n.k. föstudag kl. 2 frá Kotstrandakirkju.
Börnin
+ Móöir okkar og tengdamóðir
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR
frá Digranesi,
Ásvallagötu 27,
verður jarðsungin Irá Dómkirkjunni fimmtudaginn 22. jum kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Slysavarnafélag íslands.
Dagbjört Sigurðardóttir, Sigmundur Hanssn,
Grétar Sigurðsson, Inga Sigmundsdótlir.
Fæddur 27. júlí 1906
dáinn 10. júní 1978
Tímaskeið Valgarðs Thoroddsen
var skyndilega á enda runnið
aðfaranótt 10. júní s.l.
Við þessa andlátsfregn vill
félagið minnast hans með nokkr-
um kveðjuorðum.
Árið 1959 gerðist Valgarð for-
maður félagsins og gegndi því
starfi til ársins 1965. Þetta tímabil
var mjög viðburðaríkt í sögu þess.
Félagið fékk fyrstu heimsóknir
erlends íþróttafólks, og var það
nýtt og erilsamt verkefni, en auk
þess mjög áhugavert og þroskandi
fyrir starfsemina alla.
Á þessum tíma var farið að
þrengja verulega að félaginu hvað
varðar aðstöðu til almennra
íþróttaiðkana. Var þá hafist handa
undir forystu Valgarðs að finna
framtíðarstað fyrir félagið.
Það tókst og varð félaginu
ómetanlegt, þó að sá staður yrði
ekki sá framtíðarstaður sem allir
þekkja nú í Kaplakrika.
Það hefur löngum verið talin
mikil gæfa að eiga að félaga og
vini góðan og gæfusaman mann.
Það höfðum við F.H.-ingar átt í
Valgarð Thoroddsen. Hlýleiki
hans og áhugi fyrir framgangi
félagsins var alltaf svo ferskur og
hvetjandi.
Þegar við nú kveðjum hinstu
kveðju hinn þriðja af þeim ágætu
mönnum er hafa verið formenn
F.H. er óhjákvæmilegt að hugsa til
þess hve framlag slíkra manna er
verðmætt og verður aldrei full-
þakkað. Betur væri ef margir gæfu
kost á sér til slíkra ólaunaðra og
oft kostnaðarsamra áhugastarfa
fyrir ætkulýðinn. En það er ekki
því að heilsa. Þeir munu alltaf
vera fáir sem eiga nægilega mikið
af ástúð og óeigingirni til þess að
takast svona störf á hendur, sem
oftar gefa af sér vanþakklæti en
verðskuldað lof og þakklæti.
Fimleikafélag Hafnarfjarðar
vottar eftirlifandi eiginkonu,
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum innilega samúð og hlut-
tekningu.
Hlýhugur, virðing og þakklæti
félagsins fylgir Valgarð yfir móð-
una miklu til hins eilífa ljóss og
friðar.
Blessuð veri minning hans.
Fimleikafélag
Hafnarfjarðar.
,Við Valgarð Thoroddsen vorum
æskuvinir. Og eg finn það nú,
þegar hann er horfinn, að hann
átti þátt í að móta mig með
drengskap sínum, orðheldni og
réttsýni í garð allra manna. Þetta
þakka ég nú af hjarta.
Æskuheimili Valgarðs var að
Fríkirkjuvegi 3. Húsið stendur
enn, milli gamla barnaskólans og
fríkirkjunnar. Tákn menningar og
menntunar annarsvegar, tákn trú-
arinnar hinsvegar. Er það ekki
þetta tvennt, sem hefir lyft
manninum hæst, um aldir? Faðir
hans, Sigurður Thoroddsen, var
stærðfræðikennari við Mennta-
skólann í Reykjavík. Hafði áður
verið landsverkfræðingur. Mörg-
um skólapiltum þótti hann nokkuð
fjarlægur og strangur, við fyrstu
kynni en fundu, held ég, flestir
síðar að bak við bjó drenglund og
hlýtt hjarta.
Móðir Valgarðs, María fædd
Claessen, fyllti húsið birtu og yl og
einhverjum þeim kyrrlátum þokka
sem aldrei verður lýst með orðum.
Oft sátu einstæðingar í eldhúsi
hennar eða sérstætt fólk sem fann
skjól eða öryggi í nálægð hennar.
Eg man sunnudag einn um
vetur. Það var krökkt af skauta-
fólki á tjörninni. Við Valgarð og
einhverjir fleiri piltar vorum
þarna í harðvítugum og ærslafull-
um eltingaleik. — Þá lýstur
Valgarði allt í einu saman við
fullorðinn mann, sem einnig fór
með hraða, — þannig að Valgarð
fellur á hnakkann og missir
meðvitund.
Man ég enn hversu þetta fékk á
mig, — þegar vinur minn var
borinn heim af fullorðnum mönn-
um, meðvitundarlaus. En hann
kom brátt til sjálfs sín aftur, og
varð ekkert meint af byltunni.
Við lásum oft saman undir
næsta dag heima hjá honum, í
súðarherbergi uppi á lofti sem mig
minnir að vissi að fríkirkjunni.
Þetta var á fyrstu árum okkar í
gagnfræðadeildinni. Við vorum
ósköp ungir þá svo að stundum
endaði sá lestur með því að við
fórum að reyna með okkur kraft-
ana. Tókumst á, — hvor sem bezt
hann gat. Bárumst við þá stundum
um herbergið og blésum drjúgum.
En þetta var allt í góðu og styrkti
aðeins og efldi einlæga vináttu
okkar.
Og þó að leiðir okkar skildu aö
mestu eftir að hann var fluttur til
Hafnarfjarðar, — og ég inn í
Laugarnes, hvor okkar um sig
kominn á sinn starfsvettvang, —
bjó vináttan ávallt í hjörtum
okkar og þakklætið fyrir það, sem
við höfðum átt saman á bjartri
æskutíð.
Eg óska frú Maríe, elskaðri
eiginkonu hans og börnum þeirra
og fólki hans öllu blessunar um öll
þeirra ókomin æviár.
Garðar Svavarsson
Þeir verða vafalaust margir sem
rita minningargreinar um Valgarð
Thoroddsen nú er hann er skyndi-
lega horfinn sjónum, svo mikil-
virkur, sem hann var í starfi og
svo vinsæll í hópi allra þeirra, sem
hann hafði náin samskipti við.
Tvennt er það sem mér er efst
í huga er ég lít til baka yfir alla
þá áratugi sem ég mátti vináttu
hans njóta.
I barnaskóla vorum við bekkjar-
bræður. Þá kom þegar í Ijós, hve
miklum og góðum mannkostum
+ + Móöir okkar.
Eiginmaöur minn og faöir okkar ÁGÚSTA S. PÁLSDÓTTIR,
PÁLL PÁLSSON, Mévahlfð 37,
Litlu-Heiði, Mýrdal veröur jarösungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 21. júní kl. 3 e.h.
veröur jarösunginn frá Reyniskirkju miövikudaginn 21. júní kl. 14.00. Fyrir hönd vandamanna
Margrél Tómasdóttir Guðrún Á. Símonar,
og börn. Sigríður Símonardóttir.

+ + Hjartanlegustu þakkir til hinna fjölmörgu nær og fjær, sem auösýndu okkur
samúö og ómetanlega vináttu vegna andláts og jaröarfarar eiginmanns míns,
Innilegar þakkir færum viö þeim, sem heiöraö hafa minningu fööur, tengdafööur og afa,
ÓSKARS H. AUÐUNSSONAR, HANNESAR G. PÁLSSONAR
og sýnt okkur samúö og vinarhug vegna andláts hans. verkstjóra. Guö blessi ykkur öll.
Sólborg Guðmundsdóttir, Sígríður Hannesdóttir, Meðalholti 9,
börn, tengdabörn og barnabörn. börn, tengdabörn og barnabörn.
hann var búinn. Dagfarsprýði
hans var einstök. Hann var
hlédrægur að eðlisfari og blandaði
ekki geði við alla en þar sem hann
knýtti vináttubönd urðu þau ekki
aftur rofin. Þessir mannkostir,
sem þegar komu í ljós hjá ungum
dreng, urðu auðsæir og greinilegir'
allt hans líf og því eru þær svo ótal
margar minningarnar sem nú eru
geymdar í þakklátum hugum.
Hitt atriðið, sem mér er einnig
ljúft að minnast, er það hve
fágætur heimilisfaðir Valgarð
Thoroddsen var. Samhent og
einhuga voru þau hjónin Valgarð
og Marie í einu og öllu og svo hlýr,
hjálpsamur og umhyggjusamur
var Valgarð börnum sínum á
bernsku- og æskuárum þeirra að
það verður öllum minnisstætt sem
til þekktu. í hlutverki hins kær-
leiksríka heimilisföður komu
mannkostir hans best í ljós,
hjartahlýjan, kærleiksþelið og hin
fórnfúsa þjónusta.
Fagur var ferill hans.
Björt var braut hans.
Garðar Þorsteinsson.
I dag er kvaddur hinstu kveðju
minn kæri vinur, starfsbróðir og
rótarýfélagi Jean Valgarð Thor-
oddsen verkfræðingur er lést þann
10. þ.m. aðeins 71 árs. Hann hafði
átt við vanheilsu að stríða síðast-
liðin ár en með elju sinni og
ákveðni ástundaði hann líkams-
rækt sem hélt honum vel við og
svo unglegum, að ekki hvarflaði að
manni að hann yrði allur svo
fyrirvaralaust. Valgarð tók sér
göngu daglega og hvernig sem
viðraði og það var ekkert rölt á
honum. Hann gekk hratt og
rösklega svo ekki var að sjá að
hann gengi ekki heill til skógar.
Valgarð Thoroddsen gegndi
mörgum trúnaðarstörfum og yrði
of langt mál að geta þeirra allra.
Valgarð var rafveitustjóri Raf-
veitu Hafnarfjarðar frá stofnun
1938 til 1961. Kynni okkar hófust
er hann tók á móti mér sem
eftirmanni sínum hjá Rafveitu
Hafnarfjarðar. Ekki hafði ég verið
þar lengi er ég varð þess greinilega
áskynja að Valgarð hafði verið
einstaklega vinsæll yfirmaður og
þeim mun lengur sem ég starfaði
hjá rafveitunni varð mér þetta
betur ljóst.
Er ég svo kynntist Valgarð kom
fljótt í ljós hve góður drengur
hann var og þægilegur í allri
umgengni. Enda þótt ég deildi oft
nokkuð harkalega á það fyrirtæki,
sem hann síðustu ár ævi sinnar
veitti forstöðu, var Valgarð alltaf
sami góði vinurinn og minnist ég
þess alveg sérstaklega hve góða
hæfileika hann hafði til að draga
glögg mörk á milli starfs og
vináttu.
Valgarð Thoroddsen var einkar
framsýnn maður og má þar m.a.
nefna störf hans að nýtingu
raforku til húshitunar. Framsýni
Valgarðs lýsti sér þó sérstaklega í
baráttu hans fyrir nýtingu háhita-
svæðisins í Krísuvík. Hann barðist
fyrir því strax eftir síðari heims-
styrjöldina að byggt yrði þar
jarðgufuraforkuver en því miður
mætti hann ekki framsýni ráða-
manna og nauðsynlegum skilningi
og draumar hans um raforkuver í
Krísuvík rættust því miður ekki.
Hefði barátta Valgarðs mætt
meiri skilningi hefðu íslendingar
nú glímt við duttlungafull nátt-
úruöflin við Kröflu með meiri
reynslu að baki.
Jafnhliða rafveitustjórastarfi
sínu í Hafnarfirði var Valgarð
slökkviliðsstjóri 1952 til 1961. Arin
1961—1964 gegndi hann starfi
yfirverkfræðings Rafmagnsveitu
Reykjavíkur, slökkviliðsstjóri í
Reykjavík var hann 1964—1966 og
rafmagnsveitustjóri ríkisins 1966
til 1976, er hann lét af störfum
vegna aldurs. Ekki settist hann þá
í helgan stein því hann var