Morgunblaðið - 01.08.1978, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. ÁGÚST 1978
Hreinskilin
játning
Joan
Kennedy,
sem
hreif
bandarísku
þjóðina:
„Gott og vel, þá
get ég eins haldið
áfram ad drekka”
Edward Kennedy öldunga-
deildarþingmaöur, fjörutíu og
sex ára gamall og yngstur
Kennedy-bræöra, hefur mesta
möguleika á að verða næsti
Bandarikjaforseti — ef hann
kærir sig um. Hvað varðar
vinsældir meðal almennings
hefur hann meira að segja
forskot á núverandi forseta,
Jimmy Carter. Það er aðeins
eitt, sem stefnt gæti kosninga-
baráttu hans í hættu* orðrómur
um framhjáhald hans og
ógæfulegt hjónaband. í þessu
efni hefur eiginkona hans,
Joan, gert stóra játningu. Eins
og Betty Ford hafði gert áður,
eiginkona Geralds Fords, fyrr-
verandi forseta, viðurkenndi
hún frammi fyrir þjóðinnit „Ég
er dagdrykkjukona*. En undr-
un sú er bandaríska þjóðin
hefur sýnt yfir þvflfkri hrein-
skilni kann jafnvel að verða
manni hennar fleytifjöl árið
1980.
Vestur-þýzka blaðið Welt am
Sonntag birti fyrir nokkru
viðtal, sem blaðakona banda-
rísks kvennarits átti við þessa
þriggja barna móður, sem nú er
á fertugasta og öðru aldursári.
„Til að byrja með drakk ég
aðeins í hópi sagði Jóan Kenne-
dy. Síðan byrjaði ég að drekka
eins og drykkjusjúklingur. Samt
veitti ég því enga athygli sjálf
framan af. Það gerir enginn.
Breytingin á sér ekki stað á
einni nóttu. Hún nær tökum á
fólki smám saman og svo
laumulega að fólk gefur því
engan gaum. Um stundarsakir
máir áfengið raunveruleikann
frá hugarsjónum okkar. Það
veitist okkur auðvelt að sneiða
hjá hlutum, sem við kjósum að
gleyma.
Það er mín skoðun að margir
drekki af því að þeir eru
óhamingjusam ir eða finna til
streitu, sem sprottin er af þeirri
tilfinningu að standa utan við
eða af því fólk er óánægt með líf
sitt og sjálft sig.
Eg tel að áfengissjúklingar
séu fórnarlömb hræðilegs veik-
leika. Fyrir konur er veikleiki
þessi jafnvel enn verri. Það var
þess vegna að ég fór líkt að og
aðrir Bandaríkjamenn, sem við
áfengisvandamál eiga að stríða:
Eg reyndi að gleyma því.
Mig langaði að ræða það við
eiginmann minn en hann var
forviða. Allir voru forviða og
enginn raunverulega reiðubúinn
til að ræða það. Jafnvel mínir
beztu vinir fóru undan í flæm-
ingi. Ég held þeir hafi reynt að
hlífa mér. Þeir vildu ekki særa
tilfinningar minar og þess
vegna hélt ég áfram að drekka
meira og meira.
Það er athyglisvert að þegar
á bjátar tekst mér með einum
eða öðrum hætti að forðast
áfengi. En þrengingarnar líða
hjá og við sitjum eftir án
kjölfestu og finnst við ömurlega
yfirgefin og gagnslaus.
Þegar sonur minn Teddy,
fótbrotnaði fyrir fjórum árum
smakkaði ég ekki áfengi. Meðan
hann lá á sjúkrahúsinu hafði ég
fullkomna stjórn á sjálfri mér.
Þá var ég móðirin, sem vakti við
rúm hans. En jafnskjótt og
hann náði sér á strik og snéri
aftur í skólann, féll ég saman.
Ég þurfti á einhvers konar
huggun að halda eftir að hafa
orðið að sýna þennan kjark
allan tímann.
Ég uppgötvaði að ég gat
hagað mér algerlega eðlilega ef
ég hafði eitthvað að gera,
eitthvað til að stefna að og ég
gat hlakkað til. Ég minnist þess
að ég var tuttugu og tveggja ára
gömul þegar ég giftist árið 1958.
Fjórum árum síðar fluttist ég til
Washington. Ted var yngsti
öldungadeildarþingmaður
Bandaríkjanna, bróðir hans,
John, var forseti og Robert
dómsmálaráðherra. Við bjugg-
um í stóru, undurfögru húsi.
Það var hrífandi að borða
hádegisverð í Hvíta húsinu og
sækja samkvæmi með útvöldum
vinahópi Roberts og Ethel.
En þrátt fyrir allt fannst mér
erfitt að búa í Washington og
lifa jafnframt sjálfstæðu lífi. Ég
þreifaði fyrir mér með eitt og
annað — lærði á flygil og sótti
námskeið í háskólanum. En það
brást ekki að eitthvað kæmi upp
á milli. Þannig gat Ted t.d. spurt
einn daginn: „Langar þig að
kóma með mér til Rússlands?
Eða til Saudi-Arabiu eða
Persíu.“
Margt fleira má segja um lífið
í Washington og hvernig það er
að búa með öldungadeildarþing-
manni. Allt snýst um stjórnina.
Allar viðræður snúast um
stjórnmál og það reynir að
sjálfsögðu á þolrifin. Allir
Joan Kennedy segist
hafa reynt að ræða
drykkjuvandamál sitt
við eiginmann sinn
Edward (t.h.) en hann
hafi orðið forviða. Allir
urðu forviða, segir hún.
virðast í sífellu hugsa um
stjórnmál og ríkisstjórnina og
fólk verður að lesa blöðin og
kunna deili á því sem gerist.
Auðvitað bar fleira til, sem
íþyngdi mér. Ég bar þrjú börn
í heiminn fyrir tímann, tvö eftir
sex mánuði og eitt eftir þrjá
mánuði auk þess að hafa misst
fóstur nokkrum sinnum. Ég
held að ég hafi ómeðvitað viljað
vera eins og mágkona mín
Ethel, sem fæddi eitt barn af
öðru (Ethel á 12 börn.)
Eftir að hafa tekið stóra
skammta af hormónalyfjum
þungaðist ég fyrst og bar yngsta
son minn Patric. Á fimmta
mánuði meðgöngutímans varð
ég fyrir áfalli. Aðfaranótt 20.
júlí 1969 steyptist bíll, sem
Edward Kennedy ók, fram af
brú og lenti í ánni. Fylgdarkona
Kennedys, ungur einkaritari
drukknaði en öldungadeildar-
þingmanninum tókst að bjarga
sér á sundi. Fólk spyr hvort
blaðafrásagnir af Ted og vin-
stúlku hans hafi ekki sært mig.
Að sjálfstöðu gerðu þær það.
Þær sneiddu að rótum sjálfs-
virðingar minnar. Þú elst upp
við þá hugmynd að þú hafir
eitthvað sérstakt til að bera og
vonar að eiginmanninum finnist
það einnig. Og þá hellast efa-
semdirnar skyndilega yfir þig...
Þrátt fyrir allt hef ég ekki
tapað sjálfsmeðvitund minni
algerlega. En allar þessar sögu-
sagnir voru kvalafullar og ég fór
að velta því fyrir mér að ég væri
e.t.v. ekki lengur nógu aðlað-
andi. Þegar svo var komið lá
beint við að segja: Gott og vel,
þá get ég alveg eins haldið
áfram að drekka.
Það er ekki minn vandi að
þyrla upp ryki. Ég er öllu heldur
feimin og dreg mig í hlé. Frekar
en að missa stjórn á skapsmun-
um eða þýfga Ted um samband
hans og vinstúlku kýs ég að láta
eins og mér liggi það í léttu
rúmi.
Þó vissi ég ekki hvernig ég
átti að komast yfir það. Ég
uppgötvaði að áfengi veitti mér
fróun. Áhyggjurnar hvíldu ekki
á mér eins og áður. Ted, sem býr
Lifði af gyðingaof-
sóknir Þjóðverja
Grannur lítill drengur,
klæddur í frakka og með ber
hné, skelfingin uppmáluð,
þrammar ásamt fjölskyldu
sinni með uppréttar hendur
út úr gyðingahverfinu í
Varsjá, meðan þýzkir her-
menn, gráir fyrir járnum,
stjórna göngunni.
Þessi mynd var í síðari
heimsstyrjöldinni talin
táknræn fyrir þau örlög er
biðu gyðinga sem lentu í
höndum Þjóðverja. Eftir
óeirðir árið 1943 jöfnuðu
Þjóðverjar gyðingahverfið
við jörðu og tóku 370.000
gyðinga af lífi.
Ekki alls fyrir löngu
barst samyrkjubúinu
Lohamei Hagettaoth í
ísrael bréf frá Varsjá, þar
sem segir að litli drengur-
inn á myndinni heiti Arthur
Schmiontak og sé enn á lífi.
Samkvæmt bréfinu býr
hann á samyrkjubúi í
Israel, en Schmiontak var
aðeins átta ára gamall er‘
þessi mynd var tekin.