Morgunblaðið - 03.08.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAOIÐriKIMMTUDAGUR 3. ÁGÚST 1978
t
Eiginmaður minn og faöir okkar
BJARNI J. JÓHANNSSON,
vélstjóri frá Patreksfiröi,
lést í Landspítalanum 31. júlt.
Margrét Stefánsdóttir
og börn.
Eigínmaður minn, faðir okkar, tengdafaöir og afi,
ALFREÐ KARLSSON,
bakarameistari,
Suðurgötu 50, Akranesi,
er lézt á heimili sínu aðfararnótt 30. júlí, verður jarðsunginn í Akraneskirkju
föstudaginn 4. ágúst kl. 1:30.
Sesselja Oskarsdóttir,
Ruth Alfreðsdóttir, Kristinn Sigurösson,
Bryndís Alfreösdóttir,
Karl Óskar Alfreösson, Halldóra Þórisdóttir,
Helga K. Alfreðsdóttir,
Guörún B. Alfreösdóttir,
og barnabörn.
t
Móðir mín og dóttir okkar
ÞURÍÐUR HAFDAL SIGURJÓNSDÓTTIR
verður jarösett frá Fossvogskirkju föstudaginn 4. júlí kl. 3.
Jóhanna Guómundsdóttir,
Guðfínna Steindórsdóttir, Sigurjón Guðjónsson.
t
Þökkum af alhug hlýjar kveöjur, vináttu og virðingu er minningu,
BALDURS BALDVINSSONAR,
á Ófeigsstööum,
var sýnd við andlát og útför hans.
Sigurbjörg Jónsdóttir,
börn og aðrir vandamenn.
t
Innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö við andlát og útför eiginmanns míns,
föður, tengdaföður og afa,
FRIÐRIKS VALDEMARSSONAR,
fisksala,
Hamrahlíö 27
Kristín Hannesdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Þeim mörgu er á einn eða annan hátt minntust
SVEINBJARGAR AUDUNSDÓTTUR,
viö útför hennar 27. júlí sl. þökkum viö hjartanlega. Sérstakar þakkir færum
viö þeim, er önnuöust hana á Landspítala og Sólvangi, Hafnarfiröi.
Pétur Guðmundsson,
Friörik Pétursson,
Gunnar Pétursson,
Guöbjörg Guöbrandsdóttir.
t
Alúðar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför,
Svavars Agnarssonar,
Blönduósi.
Þóra Þóröardóttir,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
t
Innilegustu þakkir faerum viö öllum þeim sem sýndu okkur samúð og vináttu,
við andlát og útför, eiginmanns míns, sonar, fööur, tengdaföður og afa,
JÓNS TRAUSTA SIGURJÓNSSONAR,
Drafnargötu 17, Flateyri,
Sigríður Sigursteinsdóttir,
Guórún Valdímarsdóttir,
Reynir Traustason, Halldóra Jónsdóttir,
Halldór Traustason,
Þorsteínn Traustason,
Þórir Traustason,
og barnabörn.
HjórturÞór Gunn-
arsson —
Fæddur 6. fcbrúar 1962
Dáinn 26. júlí 1978.
Nú er striði hans lokið. Frændi
minn kvaddi þennan heim að
kvöldi hins 26. júlí s.l., þegar sólin
skein hvað bjartast og hlýjast á
okkur vanmáttugar verur þessarar
köldu og miskunnarlausu veraldar.
Hann var sá sólargeisli, sem ætíð
ljómaði af, og það eitt að hugsa til
hans hlýtur að ryðja burtu öllum
drunga úr sálum okkar, sem
fengum að kynnast honum. Okkar
byrðar hljóta að verða léttvægar
miðað við það, sem á hann var lagt
og fjölskyldu hans. Ok þeirra var
svo þungt, að hetjur og hörkutól
hefðu kiknað undan því, en þegar
öllu er á botninn hvoift leggur lífið
sínar þyngstu byrðar á hina
veikustu, af því að þeir einir hafa
styrk til að bera þær.
Strax á fyrsta ári kom í ljós, að
einhverra hluta vegna hafði barn-
ið ekki sama þrek og þrótt og aðrir
jafnaldrar þess. Barátta fyrir
velferð barnsins var endalaus, og
þrotlaust var leitað svara hjá
ýmsum læknum með litla dreng-
inn. í mörg ár lifði vonin um bata,
en að því kom, að staðreyndin
blasti við — enginn mannlegur
máttur gat breytt þeim forlögum,
sem honum höfðu verið búin. Þau
voru aðeins á einn veg. Með sama
æðruleysinu og óeigingirninni
tóku foreldrarnir þeim úrskurði.
Ekki fer hjá því, að manni finnist
það ójöfn barátta, sem háð var.
Hann var hvers manns hugljúfi og
betri hlýtur sú manneskja að
verða, sem á einhvern hátt var svo
lánsöm að kynnast honum.
Margar voru sjúkrahúslegurnar
orðnar og alltaf var barizt með
sama hugrekkinu og alla tíð átti
hann til bros og létta lund, hvenær
sem litið var til hans.
Á sumrin dvaldi hann í Reykja-
dal og naut þar umönnunar
yndislegs fólks, en bezt af öllum
var hún Dúna, sem fylgdi honum
og hjálpaði til síðustu stundar.
Það var hún, sem hélt í höndina á
honum, þegar yfir lauk. Síðustu
vetur dvaldi hann hjá góða fólkinu
í Selbrekku 32 i Kópavogi ásamt
yngri bróður sínum og fleiri
fötluðum börnum, til að létta
aðeins byrði foreldranna, en um
helgar var hann á heimili sinu hjá
Minning
foreldrum og bræðrum í Hafnar-
firði. Öllum þótti svo óumræðilega
vænt um þennan brosmilda dreng,
að það var þeim hinum sömu hin
mesta gleði og ánægja að geta gert
honum lífið að einhverju leyti sem
bærilegast.
Hver er svo tilgangurinn? Voru
honum búin þessi forlög til að við
hin, sem kynntumst honum, gerum
okkur ljósari grein fyrir því, hvers
virði heilsan er og allt annað, sem
okkur er gefið? Væri ekki nær að
þakka það, sem hefur af gjafmildi
verið útdeilt meðal okkar, í stað
þess að bera stöðugt fram auknar
kröfur sjálfum okkur til handa?
Ættum við ekki fremur að líta í
kring um okkur og huga að þeim,
sem minna mega sín, rétta fram
hjálparhönd og gera tilraun til að
láta eitthvað gott af okkurleiða?
Þess er svo víða þörf, ef að er gáð.
Það er alltaf sárt að kveðja
ástvini. Brottför Hjartar Þórs
héðan var mikil lausn fyrir hann
og er ég þess fullviss, að fyrir
handan þarf hann ekki á hjólastól
að halda. Vera hans hér meðal
okkar finnst mér hljóta að færa
manni heim sanninn um það, að
okkar bíði betra og æðra líf. Til
hvers værum við annars að
berjast?
Mestur mun söknuður vera hjá
litla bróður hans Gunnari, sem
forlögin hafa ætlað líkt hlutskipti.
Hadda og Gunnar trega soninn
unga, Jóhannes saknar yndislegs
bróður, en öll gleðjumst við í
hjarta okkar yfir því, að endi er
bundinn á vonlausa baráttu Hjart-
ar Þórs fyrir lífi hér í þessum
heimi, vegna vissunnar um betri
og bjartari framtíð annars staðar.
Hildur frænka.
Stundum finnst okkur Guð
óréttlátur, og spyrjum hvers vegna
hann hafi tekið hann Hjört frá
okkur, hann sem naut þess svo að
lifa þótt mikið fatlaður væri og
aðeins 16 ára gamall? Ég kynntist
Hirti sumarið 1970 er hann kom til
okkar í Reykjadal á endurhæfing-
arstöð fyrir fötluð börn sem
Styrktarfélag Lamaðra og fatlaðra
rekur. Strax við fyrstu kynni hafði
Hjörtur þannig áhrif á okkur
starfsfólkið að við löðuðumst
ósjálfrátt að honum, hann hafði
einstakt lag á að spyrja spurninga
og allt vildi hann vita. Hjörtur
hafði sérstakan áhuga af svo
ungum dreng að vera á allri
uppbyggingu í Reykjadal. Hvern
vetur sem fundum okkar bar
saman upp frá þessu, spurði hann
ætíð: „Andrea hvenær förum við í
Reykjadal, förum við í ferðalag."
„Setjum við niður tré í sumar?"
spurði hann mig í vetur. Þetta
voru líka hans síðustu orð þegar
við fórum saman í sjúkrabílnum
úr Reykjadal miðvikudaginn 26.
júlí nema þá sagði hann, „Hvenær
koma trén? Því Hjörtur vissi að
það stóð til að gróðursetja tré í
Reykjadal í sumar. Þegar hann
spurði svona fann ég hversu
sárgrætilegt það er að vera ekki
fær um að gleðja lítinn fatlaðan
dreng með slíkri framkvæmd
strax. Frá því er við fyrst
kynntumst Hirti vissum við að
hann ætti ekki langt líf framund-
an; þess vegna var hver stund með
honum mikils virði, og mikið hefði
fjöldinn haft gott af því að
kynnast Hirti, alltaf var hann á
nægður með hversu lítið sem fyrir
hann var gert, hann vildi alls ekki
að við hefðum áhyggjur, honum
væri að batna. Já, mikill munur
var á viðhorfi þessa unga drengs
og fólks, sem er óánægt með allt
og finnst það aldrei hafa nóg.
Seinustu stundir okkar með Hirti
voru afskaplega áhrifaríkar. Þegar
stundin nálgast er víst enginn
viðbúinn, og alltaf er haldið í
vonina, seinustu stundir Hjartar
stóðum við hjá rúmi hans gjör-
samlega vanmáttugar, en jafnvel á
þeirri stundu sýndi þessi góði
drengur af sér glettni. Okkur mun
aldrei líða úr minni seinustu orð
LTIIIÁTÍÐ
að úlfljótsvatni um verslunarmannahelgi
Forsala aðgöngumiða er hafin á eftirtöldum stöðum:
Reykjavík: í ARO-jeppabifreiö í Austurstræti — þar eru einnig seldir
Rauöhettubolir og hattar.
Keflavík og Suðurnes: Hjá Steindóri og SBK.
Egilsstöðum, Akureyri, ísafirði og Vestmannaeyjum: í afgr.
Flugfélagsins og veitir þaö einnig mótsgestum 15% afslátt á
flugferöum til og frá Reykjavík.
Verð aðgöngumiða aðeins kr. 8000-