Morgunblaðið - 04.03.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. MARZ 1979
MORö'JN/
KAFr/NÖ
GRANI GÖSLARI
Hann verður eftirleiðis að sitja frammí!
Jæja, nú verð ég að hætta.
Ég er búinn að segja þér
miklu meira um hana en
ég veit.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Ahugasamir bridgespilarar
muna eftir sænsku meisturunum
Anders Morath ok Hans Göthe,
sem voru gestir Bridgefélags
Reykjavíkur á Stórmóti félagsins
á si'ðasta ári. Þá komu þeir og
sigruðu og eflaust munu margir
fylgjast með hvort norðmönnun-
um Per Breck og Reidar Lien
tekst jafnvel en þeir verða gestir
félagsins á Stórmótinu um
miðjan þennan mánuð.
í spili dagsins reyndist létt
opnun svi'unum vel í heims-
meistarakeppninni 1977
nokkrum mánuðum fyrir komu
þeirra hingað.
Suður gaf, austur-vestur á
hættu.
Norður
S. 6
H. D108
T. Á10862
7942 COSPER
Haltu á tvíburunum, rétt á meðan ég sæki hina tvo!
Leiðinleg
Valvakanda hefur borizt bréf
frá 15 ára gömlum pilti þar sem
hann lýsir skoðunum sínum á
hegðun eldra fólks. Bréfið er svo
hljóðandi:
„Mig langar til að koma á
framfæri skoðun minni á skilti
nokkru og þó sérstaklega gömlu
fólki.
Skilti það sem stendur fyrir
ofan strætisvagnastjórana virðist
vera gersamlega óþarft:
„ViðraAur hannaðar við vagn-
stjóra í akstri“. Hinar strætis-
vagnareglurnar sem standa líka á
svörtu skilti eru líka brotnar, en
þó sérstaklega þessi.
Gamalt fólk hlýtur að gera sér
grein fyrir til hvers skilti þetta er.
Það er ekki uppá punt, það er ekki
notað sem spegill, ekki heldur sem
hárgreiða, skilti þetta er til að
koma í veg fyrir að fólk (þó
sérstaklega gamalt fólk) sé sí-
kjaftandi við vagnstjóra.
framkoma
Gamalt fólk virðist kunna að
nota ellina, nota hana einum of
gróft. Það kemur inn í vagninn, fer
strax að kjafta við vagnstjórann
og reynir að vingast við hann til að
sleppa við að borga. Hlær svo
lúmskulega af smá jái eða neii er
kemur úr munni þreytts vagn-
stjórans. Svo segir það kannski á
eftir: „Hann var sterkur þessi," og
lætur vagnstjórann halda að hann
sé húmoristi, sem hann auðvitað
gerir og er ekki. Þegar líður á
ferðina og áfangastaður gamla
gamla fólksins er að nálgast, biður
það vagnstjórann óvenju vingjarn-
lega að hleypa sér út nálægt húsi
þeirra (milli stoppustöðva) og
kveður vinalega til að geta leikið
þetta aftur og aftur.
Sjálfur er ég 15 ára, ég get
gengið, gamla fólkið getur líka
gengið, þó kannski aðeins aum-
ingjalegar. Því ætti það að muna
um ca. 100 metra. Ef gamalt fólk
getur ekki ferðast með strætis-
Vestur
S. K108
H. K9
T. G73
L. D8652
L. G1073
Suður
S. D92
H.765432
T. K9
L. K4
Austur
S. ÁG7543
H. ÁG
T. K54
L. Á9
Á öllum sex borðum keppninnar
voru spilaðir 4 spaðar í austur. En
aðeins Göthe og Morath tókst að
hnekkja þeim, í leik við Formósu,
eftir þessar sagnir.
Suður Vestur Norflur A ust ur
F [' 1 TIkuII Dobl
I Hjarta 2 l.aul P 2 Spaðar
P 3 Spaðar P 4 Spaðar
Göthe spilaði út tíguldrottningu,
Morath gaf og austur reyndi þá að
endaspila norður enda bjóst hann
vrð laufkóngnum þar eftir opnun-
ina. Austur tók því á spaða-
ás-kóng, hjartakóng og ás og
spilaði tígli. En norður gat spilað
lauf, Gothe fékk á kónginn og
spaðadrottninguna, sem auk tígul-
slaganna tveggja þýddi einn niður.
Að vísu gat Formósumaðurinn
unnið spilið með því að svína
spaðanum en engu að síður valdi
hann góða úrspilsleið. Á hinum
borðunum fimm spilaði suður út
hjarta enda ekki fengið sögn
norðurs sér til leiðbeiningar.
„Fjólur — mín Ijúfa"
75
Uún strauk hárið frá enninu
og tók um hönd hans og lagði
hana að.
— Mikið vildi ég að þú hætt-
ir að tala sífellt um þessa árás.
Það er ekki skrítið þótt þú
hafir einhverju gleymt fyrst
höggið hefur verið svona mikið
þegar þú rakst þig í rúðuna.
Rödd hans var hlý en
Susanne hafði sterkiega á til-
finningunni að ekki væri nóg
með að hann tortryggði hana
heldur væri hann Ííka orðinn
fullur fyrirlitningar á henni,
vi?gna staðhæfinga sinna, sem
honum virtist fyrirmunað að
trúa.
— Við erum á stígnum núna,
sagöi hún. — Leyfðu mér að
sýna þér hvernig þetta bar að.
Það var einmitt hérna sem ég
bremsaði og ég hljóp að Einari
sem lá á veginum.
Hún gekk nokkur skref og
kraup niður.
— Ég beygði mig svona nið-
ur, sagði hún. — Ég kraup við
hlið hans og þá heyrði ég allt í
einu hljóð að baki mér og sneri
mér við...
Hún sneri sér snögglega við
eins og hún hefði gert um
kvöldið, en svo stirðnaði hún
upp af skelfingu. Það leið ef til
vill ekki einu sinni sekúndu-
brot en henni var það sem heii
eilífð. Niðadimmt myrkrið,
ónáttúrleg kyrrðin umhverfis
þau og Martin scm gnæfði yfir
hana og hafði lyft hendinni
eins og hann byggist til að
veita henni högg. Hún sá ekki
hvort hann hélt á einhverju í
hendinni, hún heyrði aðeins
rödd hans. Það var rödd
Martins og þó var það ekki
rödd hans. Röddin sem venju-
lega var svo hlý og vinaleg var
nú undarlega hljómlaus. Og
lágróma sagði þessi ókunnuga
rödd:
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
____________
— 0, bannsettur lygarinn
þinn...
Meira hcyrði hún ckki. Skelf-
ingin gaf henni krafta og við-
bragðsflýti sem hún hafði ekki
vitað sig búa yfir. í flýti rauk
hún á fætur og hljóp eins og
fætur toguðu frá þessari ógn-
andi upplyftu hönd. Hún rudd-
ist gegnum skóginn og hún
hrasaði um trjáhúta, en áfram
hljóp hún sem viti firrt og
hcyrði sér til ósegjanlegs léttis
að röddin sem kallaöi á hana
fjarlægðist óðum en hvert hljóð
og þrusk vakti henni hræðslu
og hún hrökk við í sífellu. Nú
gat hún ekki cfast. Martin var
morðinginn. Martin sem hún
hafði elskað og hafði ætlað að
myrða hana fyrir fáeinum
andartökum. Hún varð að kom-
ast á brott, svo að hann fyndi
hana ekki. Bara að hún ramb-
aði nú á þjóðveginn.
Grátandi, másandi og hras-
andi hélt hún áfram hlaupum
sínum gcgnum skóginn.
. 16. kafli
— Jæja, svo að moróinginn
leitar aftur á staðinn. Við
verðum að nema staðar og
spyrja hvað hann er að gera
hér.
Martin hafði sézt í skininu
frá luktunum á bíl Bernilds og
hann nam staðar.
— Úti í gönguferð, sagði
hann og skrúfaði rúðuna niður.
Martin starði á hann tómlát-
legu augnaráði, svo var cins og
hann rankaði við sér og hann
brosti en örvæntingarsvipur-
inn stakk í stúf við þá kurteisi
sem hann var að reyna ai^sýna.
— Já. ég gæti kannski feng-
ið að sitja í, sagði hann hljóm-
lausri röddu og opnaði dyrnar.
— Ég a'tlaði ekki hcim á
Eikarmosabæ, heldur niður á
Hrólfskrá, svaraði Bernild.
— Mér cr hjartanlcga sama
hvert þér ætlið, svaraði Martin
rólega. — Ég þarf á því að
halda að vera samvistum við
vitsmunaveru.