Morgunblaðið - 06.03.1979, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. MARZ 1979
Sigurbjörg Ólína Ólafs-
dóttir—Minningarorð
Eðlilegasti tónn Boggu var glað-
vaerð og mér er það minnisstætt er
ég hitti hana og Kidda fyrst fyrir
nokkrum árum á Spáni. Hún hafði
svo bjartan og einlægan hlátur og
hún skemmti sér manna bezt
þegar við höfðum ekið langan veg
til þess að fara á Hawaii-hátíð (á
Spáni) og svo reyndist þetta allt
vera hálfgerður misskilningur
þegar á hólminn var komið. Að
minnsta kosti minnti þetta fremur
á venjulega túristasamkomu frem-
ur en nokkuð frá þeirri ágætu eyju
Kyrrahafsins. Bogga sló öllu upp í
grín, gerði gott úr galsanum og
aðrir tóku upp þráðinn. Það fór
heldur aldrei á milli mála hvaða
skoðun hún hafði þegar svo bar
undir, hún var ekkert að fela það
hvort henni líkaði betur eða verr.
Um árabil höfðu verið bjartir
dagar í lífi fjölskyldu hennar,
myndarleg og efnileg börn og
drengskaparfólk allt um kring. En
svo fór sá sjúkdómur sem leiddi
hana til æðri heims að mylja
sólskinsstundir þessa lífs, skuggar
riðu um hlöð óvissunnar, unz hún
var öll langt fyrir aldur fram.
Sigurbjörg Olína Ólafsdóttir var
fædd 29. október 1938 að Árgerði,
Kleifum, Ólafsfirði. Hún var yngst
barna þeirra hjóna, Snjólaugar
Ástu Sigurjónsdóttur og Baldvins
Ólafs Baldvinssonar. Á hennar
bernskuárum var hart í búi hjá
almenningi yfirleitt, en með spar-
semi og dugnaði tókst flestum að
hafa til hnífs og skeiðar. Ólafur
stundaði sjóinn, fyrst vélstjóri á
ýmsum bátum, en seinna byggði
hann sér trillubát og reri til
fiskjar með syni sínum. Á sumrin
höfðu þau Ásta og Ólafur einnig
nokkurn búskap. Þau voru ekki há
í loftinu systkinin frá Árgerði
þegar þau fóru að hjálpa til bæði
til sjós oa lands, Sigfinnur, Rósa
og Regína, en vinnusemi og áræði
gerði það að verkum að allt bjarg-
aðist.
Árgerði hefur fagurt bæjarstæði
og það er stíll í landinu og fegurð
og Bogga var næm fyrir slíku á
sínum ævivegi, hún kunni að hríf-
ast af því fagra. í byggðarlagi
bernsku hennar voru 7 bæir og
túnin lágu flest saman og þarna
voru tilþrif í mannlífinu, enda ólst
þar upp fjöldinn allur af ungu
fólki, sem allt tengdist nánum
tryggðarböndum án þess að nokk-
urn tíma kæmi los þar á.
Að loknu barnaskólanámi lagði
Bogga land undir fót, til systur
sinnar sem var búsett á Suður-
nesjum og þar hóf hún að vinna
við fiskvinnslu, aura sér saman
fyrir námi sem hugur hennar stóð
til. Það tókst og haustið 1956 fór
vonglöð kona á Húsmæðraskólann
að Laugum í Þingeyjarsýslu. Að
þeirri menntun bjó hún, enda
byggðist sú menntun hvorki á
tízku né öðrum erlendum hégóma-
skap.
Þremur árum síðar kynntist hún
manni sínum Kristmanni Hjálm-
arssyni frá Nýjalandi í Garðinum.
Þau giftu sig 30. maí 1959 og
settust að í Keflavík þar sem þau
Móðir okkar, + ÓLAFÍA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Noröurbrún 1,
andaöist á Landakotsspítala, laugardaginn 3. marz.
F.h. aöstandenda,
Alda Sigurjónadóttir, Lilja Sigurjónadóttir, Sigríöur Sigurjónadóttir, Eövarö Sigurjónaaon.

+ MÁLFRÍDUR TÚLÍNÍUS,
Framneavegi 30,
lézt í Landspítalanum, laugardaginn 3. marz. Jaröarförin auglýst síðar. Fyrir hönd aöstandenda. Rafn Ragnarsson.
+
Faðír okkar,
GUNNAR GUNNARSSON.
Etkihlíó 11,
andaöist 3. marz. Jaröarförin auglýst síöar.
Börn hins látna.
+
Útför bróöur okkar og mágs,
MARGEIRS SIGURBJÖRNSSONAR
fer fram frá Fossvogskirkju, miövikudaginn 7. marz kl. 10.30 f.h.
Kristín Sigurbjörnsdóttir, Þorsteinn H. Þorsteinsson,
Fjóla Sigurbjörnsdóttir, Gunnar Sveinsson,
Axel Sigurbjörnsson.
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
INGVAR STEFÁN KRISTJÁNSSON,
Safamýri 29,
lézt í Borgarspítalanum, aðfararnótt sunnudagsins 4. þ.m.
Aðalheiöur Björnsdóttir
og synir.
reistu sér myndarlegt hús að
Smáratúni 22 og keyptu síðar
Krossholt 15. Þrjú börn eignuðust
þau, dugmikil og vel gefin börn,
Hjálmar fæddan 1959, Ástu fædda
1965 og Dagnýju fædda 1966.
Bogga hafði yndi af því að búa
heimili þeirra smekklega og þau
Kristmann voru samhent í því,
enda varð útkoman hlýlegt og
fallegt heimili. Kristmann forkur
til framkvæmda og traustur og
Bogga hafði yndi af því að prýða
heimilið með hannyrðum, fannst
gaman að framreiða góðar veiting-
ar þegar gesti bar að garði, enda
eiga margir vinir og kunningjar
ánægjulegar minningar frá heim-
ili þeirra hjóna. Eðli Boggu var
þannig að hún átti sérstaklega
gott með að afla sér kunningja og
vina, hafði yndi af söng og oft,
sérstaklega á yngri árum, greip
hún gítarinn og tók lagið í góðra
vina hópi.
Svo var það fyrir sjö árum að
hún kenndi þess sjúkdóms sem nú
hefur flutt hana yfir móðuna
miklu. Það eru margs konar svipti-
vindar sem blása í mannlífinu
þegar sjúkdómar setjast upp,
margt sem breytist og bítur og
þegar það kom í ljós að hún þurfti
að koma reglulega á Landspítal-
ann einu sinni til tvisvar í viku, þá
varð það úr að hún fluttist í íbúð í
Reykjavík fyrir rúmu ári með
dætrum sínum tveimur. Bogga var
ekki hávaxin kona, en hún sýndi
hetjulund gagnvart sjúkdómi sín-
um og þar hjálpaði henni mest
hennar einlæga barnatrú, því að
hún trúði statt og stöðugt á annað
líf og fékk ómetanlegan kraft og
hjálp að handan. Hún átti einnig
marga mjög hjálpsama og trygga
vini, sem veittu henni styrk og
hlúðu að henni til hinztu stundar.
Þar spruttu vinarorð sem munu
lifa. Trú Boggu lýsti hennar erfiða
veg og þar var hennar sól á þeirri
leið vissan um það að góður Guð
myndi halda verndarhendi yfir
hjartkærum börnum hennar og
leiða þau á þeirra vegum.
Guð blessi Boggu á æðra stigi og
varðveiti börn hennar og ástvini í
sorgþeirra. Megi bjartar minning-
ar um góða konu gefa þeim glaðar
stundir.
Mánudagsmorgunn 26. febrúar.
Það var stilla, næstum vorveður,
hlýtt og milt. Eftir frostið og síðan
umhleypingarnar var maður
þakklátur skaparanum fyrir þessa
hvíld náttúrunnar, hvíld sem er
lífinu svo dýrmæt þó stopul sé og
stutt, gjöf sem á hörðum vetri er
Nú þegar mágur minn er allur,
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum.
Kristinn I. Jónsson var fæddur
23. apríl 1923 í Björnskoti undir
Eyjafjöllum.
Barnsskónum sleit hann í föður-
húsum, en eins og algengt var þar
austur í sveitum fór hann til
Reykjavíkur þegar hann óx úr
grasi. Ekki hefur hann haft með
sér þunga pyngju úr föðurhúsum,
en víst hefur það samt verið drjúgt
veganesti, sem góðir foreldrar
hafa látið honum í té. Heitar
fyrirbænir elskandi móður og holl-
ráð heiðarlegs föður. En þau
foreldrar hans voru af merkum og
traustum ættarstofnum þar aust-
ur í sveitum.
Þegar Kristinn kom til Reykja-
víkur, gekk hann í þau störf sem
buðust, meðal annars ók hann um
tíma leigubíl.
Kynni okkar Kristins hófust er
hann kvæntist Fjólu systur minni.
Þegar hann ákvað að stofna
fjölskyldu fór hann fyrir alvöru að
búa sig undir ævistarfið, sem var
rafvirkjun. Lengst af vann hann
hjá Rafveitu Reykjavíkur og held
ég að hann hafi áunnið sér traust
yfirmanna sinna og vinnufélaga,
enda vandvirkur og vinnufús með
afbrigðum
líkust bernskuminningum. I
öryggi bernskudaganna skapast
minningar sem koma alltaf upp í
hugann öðru hverju líkt og lag sem
við þekkjum engan höfund að en
viljum ekki gleyma. Mitt í þeim
glaða leik vil ég muna Boggu
frænku, móðursystur mína sem dó
þennan morgun. Bogga frænka
hafði undanfarin ár átt að stríða
við mikil veikindi sem smám
saman lömuðu hennar mikla lífs-
kraft og bjarta hlátur. En ég vil
ekki muna Boggu frænku þjáða og
vesæla, svo vel man ég hana
hressa og lífsglaða.
Bogga frænka hafði ákveðna
sérstöðu gagnvart okkur krökkun-
um þegar við vorum í sveit hjá afa
og ömmu fyrir norðan. Hún hafði
verið yngsta barnið á bænum og þó
hún væri núna gift og mamma þá
stóð hún miklu nær okkur þeim
yngri en fullorðna fólkinu. Okkur
strákunum fannst það skrítið hvað
hún var alltaf elskuleg þrátt fyrir
að við stríddum henni og vorum til
leiðinda, eins og gengur en þetta
var aldrei erft við okkur og hún
hélt alltaf góðu sambandi eftir að
við spruttum úr grasi. Bogga
frænka þráði einfalt en gleðimikið
líf, kannske öðrum þræði verndað
og laust við áhyggjur og amstur.
En við getum sjaldnast fundið
vernd fyrir þeim duttlungum lífs-
ins sem leggja sjúkdóma og þján-
ingu á fólk, en það er önnur saga.
Bjart hljómmikið lag Boggu
frænku dó ekki, það lifir áfram, í
svipinn angurvært og þungt en
þegar frá líður fær það reisn sína á
ný og við geymum það í hjarta
okkar innan um gleði æskuminn-
inganna og bjarta og hlýja daga.
G.Á.E.
Af litlum efnum og með einstak-
ri eljusemi kom hann upp myndar-
legu húsi fyrir sig og sína fjöl-
skyldu í Heiðargerði 42.
Aldrei veit ég til að Kristni hafi
orðið sundurorða við nokkurn af
tengdafólki sínu, en tók með góð-
látlegri kímni glettum mága sinna
og mágkvenna og umbar þau öll
með einstakri þolinmæði. Og lét
sér annt um velferð alls þess fólks,
eins og það væri hans eigin fjöl-
skylda.
Gott var að leita til hans ef
eitthvað bilaði. Margt handtakið
gerði hann fyrir kunningja og vini
án þess að taka eyri fyrir. Fer þó
orð af „uppmælingu iðnaðar-
manna" en sennilega hefur Krist-
inn haft sinn prívat uppmælinga-
taxta. Ég minnist þess nú síðast,
þegar hann lá helsjúkur og gat
ekki sofnað fyrr en hann hafði
komið til mín góðum ráðum vegna
óhapps, sem ég varð fyrir. Ekki
var það þó í fyrsta skipti sem hann
sýndi mér einstaka umhyggju-
semi.
Því minnist ég nú þessa mágs
míns með söknuði og trega.
Synir hans 4, sem nú eru að
verða fulltíða menn, og farnir að
taka á sig ábyrgð og erfiði lífsbar-
Vinir hverfa sjónum okkar og
leita þá minningar frá liðnum
dögum fram í hugann. Við Bogga,
eins og hún var alltaf kölluð,
ólumst upp í sama húsinu á Kleif-
um í Ólafsfirði og vorum frænkur.
Það má næstum segja að við
höfum verið eins og systur, enda
bara ár á milli okkar. Við lékum
okkur saman og trúðum hvor
annarri fyrir leyndarmálum okk-
ar. Bogga var alltaf glaðvær og gat
gert gaman úr öllu. Ennfremur
hafði hún næmt eyra fyrir hljóm-
list, spilaði á gítar og við sungum.
Hún giftist til Keflavíkur góðum
manni, Kristmanni Hjálmarssyni,
sem hún mat mikils og eignuðust
þau þrjú börn: Hjálmar, Ástu og
Dagnýju.
Fyrir rúmum tveimur árum
hringdi ég til frænku minnar til að
heilsa upp á hana og bjóða vel-
komna heim úr utanlandsferð, en
hún var þá svo máttfarin og ólík
sjálfri sér að hún gat varla talað
við mig nema nokkur orð. Mín
fyrsta hugsun var sú að nú hlyti
Bogga að vera orðin mikið veik,
eins og reyndar kom á daginn.
Hún var flutt á sjúkrahús skömmu
síðar þar sem hún dvaldi í marga
mánuði en með dugnaði og hjálp
góðra vina tókst henni að komast á
fætur og heim til sín. En vegna
veikindanna og annarra erfiðleika
fluttist hún til Reykjavíkur að
Sporðagrunni 4 ásamt dætrum
sínum og var hún þar í næsta
nágrenni við Regínu systur sína og
hennar fjölskyldu, er reyndust
henni með afbrigðum vel. Átti hún
alltaf athvarf hjá þeim frá því hún
veiktist.
Síðastliðið sumar kom Bogga
hingað í Ólafsfjörð og var hún þá
hjá skyldfólki sínu. Af þessu
ferðalagi hafði hún mjög gaman.
Þótt heilsan leyfði ekki að við
færum mikið saman, sagðist hún
ekki þurfa áð kvarta þar sem svo
margir ættu bágara en hún. Þessi
dugnaður og þessi hugsun fylgdu
henni til hinztu stundar
Sigurbjörg Ólafsdóttir var fædd
í Árgerði á Kleifum í Ólafsfirði.
Hún var dóttir hjónanna Ástu
Sigurjónsdóttur og Ólafs Bald-
vinssonar og var yngst af fjórum
systkinum. Móður sína missti hún
fyrir nokkrum árum, en faðir
hennar býr á Kleifum hjá syni
sínum og sendi ég honum, börnum
hennar og fjölskyldu mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Brynja Sigurðardóttir.
áttunnar, hafa augsýnilega erft
hjálpsemi og greiðvirkni föður
síns, eins og fleiri dyggðir sem til
heilla horfa.
Systir mín syrgir heiðursmann,
sem engum vildi nema gott gera,
hvorki mönnum né málleysingjum.
Síðustu vikur voru erfiðar tími
fyrir fjölskylduna. Allir tóku þátt í
baráttunni við hinn slynga sláttu-
mann. Bæði kona hans og synir.
En Kristinn vildi heyja þá baráttu
innan veggja heimilisins, meðan
hægt væri, þó að hann væri t
erfiðri læknismeðferð og undir
stöðugu eftirliti.
Hann lést í faðmi fjölskyld-'
unnar þann 17. þ. m.
Blessuð sé minning hans.
Oddrún Pálsdóttir
Kristinn L Jónsson
—Minningarorð