Morgunblaðið - 06.03.1979, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. MARZ 1979
VlK>
KArnNO \ R
*§Kíí
a/i
GRANI GÖSLARI
„Gagnrýn-
in réttmæt”
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I spili dagsins hafnaöi suður í
eðlilegri lokasögn. En eins og allt
of oft skeður var hann heldur
fljótfær. Úrspilið Iíktist beinni
siglingu án tillits til hugsanlegra
boða og skerja, sem segja má að
hafi þó verið skýrt merkt á
sjókortinu.
Austur gaf, allir á hættu.
Norður
S. 65432
H. Á104
Vestur t 953 Austur
S. KIO L Á3 s- G987
H. 82 H.75
T. DG104 T. K82
L. K9742 L. G1086
Suður
S. ÁD
H. KDG10963
T. Á76
L. D5
Gegn fjórum hjörtum spilaði
vestur út tíguldrottningu. Sagn-
hafi tók slaginn og spilaði tromp-
sexi á tíuna til að geta svínað
spaðanum strax. Út af fyrir sig
var það ekki vitlaus hugmynd en
samgönguleiðirnar milli handa
spilarans og borðsins voru ekki
nægilega öruggar í þetta sinn.
Vestur tók spaðadrottningu með
kóng, tók síðan á tígulgosa og
spilaði þriðja tíglinum. Og ekki
var erfitt fyrir austur að skipta í
laufgosa, drottningu, kóngur og ás.
Suður tók þá á spaðaás, spilaði
trompníu á ásinn og trompaði
spaða með gosa. En þá kom spaða-
legan í ljós og þó trompfjarkinn
væri innkoma á borðið vantaði
eina innkomu til að geta látið lauf
af hendinni í fimmta spaðann, sem
annars hefði orðið tíundi slagur-
inn.
Sjálfsagt ert þú sammála mér
um hvar skerið var á leiðinni.
Möguleikinn á vel heppnaðri
svíningu í spaðanum lá of beint
við. Úr því ekki var tekið á
spaðaásinn strax var hann
dæmdur til að flækjast fyrir, þar
sem telja varð eðlilegt, að vörnin
reyndi að ná laufásnum úr borðinu
við fyrstu hentugleika. Besta úr-
spilsaðferðin var því að taka á
trompkóng í 2. slag því skiptust
trompin 4—0 yrði austur að eiga
spaðakónginn. Og eftir það var
eðlilegt að spila spöðunum frá
hendinni og læt ég lesendur um, að
stýra íramhaldinu og reka enda-
hnútinn á vinninginn.
COSPER
Fái ég ekki einn bjór á barnum, mæti ég ekki hér í kvöld!
Velvakanda hefur borist eftir-
farandi bréf frá höfundi
„verðlaunavísunnar" umtöluðu.
„Það fer ekki á milli mála, að
ég hef svo sannarlega valdið
fjaðrafoki meðal einhverra
lesenda þinna og minnir það einna
helst á þegar minkur gengur laus í
hænsnahúsi. Ástæða alls þessa, er
vísukorn sem ég sendi í samkeppni
þá sem haldin var á vegum
„Ljóma“, sællar minningar.
Þetta umdeilda afkvæmi mitt
hefur þegar orðið til þess, að mér
hafa verið veitt sæmdarheitin
„smjörlíkisskáld" og „leirskáld".
„Minna mátti það ekki kosta", eins
og unga stúlkan sagði, þegar hún
var ófrísk eftir sinn fyrsta ástar-
fund. Aftur á móti, er ekki nema
gott eitt um það að segja, þegar
réttmæt gagnrýni er sett fram á
því, sem illa er að staðið og
vissulega stenst þessi umtalaða
vísa ekki þær kröfur, sem gera
verður til þokkalegrar ferskeytlu
og síðastur skal ég vera til að
halda öðru fram.
Um úrskurð dómnefndar í áður-
nefndri keppni, má eflaust deila,
en ég tel að hún hafi frekar haft í
huga 'auglýsingagildi, fremur en
gæði í þessu tilviki.
Ég tel að þeir sem hvað mest
hafa deilt á vísuna, hafi horft
framhjá þeirri staðreynd, að vísan
er ort til gamans og send sem slík í
keppnina, þó það í sjálfu sér afsaki
ekki að mér voru mislagðar
hendur við gerð hennar.
„Svarthöfði" skrifar í dálki
sínum (Vísir, 26/2 ‘79) grein um
margnefnda vísu, en hann gerir þó
greinilega mun á gamni og alvöru
og tekur þennan skáldskap ekki
alvarlega, né óttast að þarna séu
endalok íslenskrar menningar í
sjónmáli, betur væri að fleiri
tækju sömu afstöðu.
Ég vil svo víkja að grein sem
birtist í dálkum þínum Velvakandi
góður þann 24/2 ‘79, en sá sem
hana ritar virðist ekki hafa mann-
dóm í sér til að skrifa undir nafni,
hvað sem veldur. Ekki er annað að
sjá af skrifum hans en að mér hafi
með vísu minni, tekist að skera
niður við trog, hið hefðbundna og
þjóðlega form ferskeytlunnar og
misþyrmt svo brageyra þjóðarinn-
ar, að fyrirsjáanlegt er að hún
verður haldin hlustaverk um
ókomna framtíð. Mikil er sök mín
og þungbær, en ekki er mér grun-
laust um, að þeir sem mig best
þekkja, brosi að þessari yfir-
lýsingu, enda af þeim talinn
manna ólíklegastur að ráðast gegn
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir Þýddi
76
— Og er það ég? Bernild
brosti í myrkrinu, sem bfllinn
ók af stað.
— Já, það eruð þér.
Svo sat Martin þögull og
horfði á dimman skóginn líða
hjá.
— Eitthvað karp við Susanne
litlu? spurði Bernild.
— Getur verið, sagði Martin
stuttlega.
IJann kveikti sér í sígarettu
og í bjarmanum frá eldspýt-
unni sá Bernild djúpar
áhyggjuhrukkur á enni hans.
í>að hlýtur að hafa gerzt
eitthvað alvarlegt. hugsaði
hann. Ég verð að hjálpa piltin-
um af stað.
— Jæja, svo að hún hefur
uppgötvað að það voruð þér?
spurði hann í gamansömum
tón.
Martin dró djúpt að sér reyk-
inn. — Hún hefir að minnsta
kosti uppgötvað að það eru
takmörk fyrir því hvað hún
getur logið gróflega að mér og
í stað þess að taka því eins og
maður, lagði hún niður skottið
og hljóp — hljóp eins og fætur
toguðu, bætti hann við biturri
röddu.
— bað er kvenna siður að
valda vonbrigðum. sagði
Bernild hughreystandi. — Við
verður að taka þær eins og þær
eru og við getum ekki gengið
út frá því sem gefnu að þær séu
gæddar miklu hugrekki.
— Ef þær eru ekki hugrakk-
ar, verða þær að minnsta kosti
að vera heiðarlcgar og hrein-
skilnar, stundi Martin. — Ég
hef trcyst þcssari stúlku.
Treyst henn betur en sjálfum
mér. Ég verð að viðurkenna að
ég bjóst við því að hún hefði
kcyrt Einar Einarssen niður af
slysni og að hún hefði fengið
taugaáfall og gleymt öllu þegar
hún rak höfuðið í rúðuna ...
— En? spurði Bcrnild.
— En hún fullyrti að hún
hefði verið slegin niður og loks
var ég farinn að trúa því. Það
var enginn frambærileg ástæða
fyrir þvf að ljúga að mér,
auðvitað myndi ég ekki fara að
kjafta því í lögregluna.
— Hún gerði hvað hún gat til
að sannfæra mig, sagði Martin.
— Það finnst mér svo súrt.
Hvers vegna sagði hún mér
ckki sannleikann eða hvers
vegna var hún ekki kyrr hér og
bað mig afsökunar vegna
þessara ósanninda allra sem
hún hafði borið fram. Ég held
að það sé nú hægt að ætlast til
þess af fólki — ef maður á að
geta byggt upp iíf saman, hélt
hann hljóðlega áfram. — Það
verður að byggjast á gagn-
kvæmu trausti.
— Og nú hafið þér misst
traustið á henni, sagði Bernild
hugsi.
— Hún hljóp eins og
hræddur héri, þagar það rann
upp fyrir henni. að ég sá að hún
hafði logið allan tímann. svar-
aði Martin.— Það get ég ekki
sætt mig við. Hún krafðist þess
að ég horfði á hvernig þetta
hefði gengið fyrir sig. Hvernig
hún hefði kropið þegar hún var
slegin niður meina ég...
— Og svo? Bernild var fullur
áhuga.
— Ja, svo stóð ég fyrir aftan
hana og uppgötvaði að hún gat
ómögulega hafa ságt sannleik-
ann. Hún hefur rekið sig f
framrúðuna cða réttara sagt
spegilinn þegar hún keyrði út í
skurðinn. Hún hefði aldrei get-
að fengið þessa kúlu við högg
frá manni scm stóð beint fyrir
aftan hana. Þessi kúla er hrein-
lega á skökkum stað og það
væri ekki hægt að hitta hana
þarna hvað sem maður reyndi.
— Og hvað svo? spurði
Bernild aftur.
— Já, ég sagði við hana að
hún væri bannsettur lygari og
þá hljóp hún allt f cinu af stað,
sagði Martin og andvarpaði
þungan. — nijóp eins og
hræddur héri í stað þess að
koma hreint til dyranna og