Morgunblaðið - 09.06.1979, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. JÚNÍ1979
Forboði
haust-
tískunnar
Leiöandi tískuhúsin í París skapa venjulega tískuna
hálfu ári á undan árstíöunum, þannig aö haust-
og vetrartískan kemur fram aö sumrinu og
sumartískan haustiö áöur. Nýlega byrjuðu
tískuhúsin í París aö sýna hausttískuna
1979. Hér eru nokkur sýnishorn af sýningu
Ninu Ricci, sem minna allmikiö á tísku
fatnaöinn fyrir 30 árum.
Hér má t.d. sjá samkvæmiskjól úr
svörtu flaueli, sem fellur aö líkaman-
um. Annan meö púffermum, en
nú eru notaöar meö honum síö-
buxur, sem er nýjung. Einnig sýndi
Nína Ricci kápu úr kamelull og sam-
svarandi síöbuxur. Kvenlegi plíser-
aöi kjóllinn, þar sem plíseringarnar ná upp
á brjóstiö, er úr kóbaltbláu kínasilki. En rósótti
búningurinn er úr satíni: jakkinn meö rósrauöu
satínfóöri og breiöu satínbelti.
Þarna vou líka hlýrri ullarflíkur til hversdagsnotk-
unar. Úr þeim flokki er til dæmis sígild tweeddragt úr
ull meö svörtum flaueliskraga og uppslögum og stór
alpahúfa viö. Og nú er aftur í tísku hiö sígilda svarta
pils meö blússu og prjónaöri „golftreyju“ meö
bryddingum .í öörum lit, og klúturinn til að hlífa
hárinu. Látlaus blá ullardragt meö breiöu mittisstykki
og útsniönu pilsi minnir á fyrri tíma, ekki síst þegar
kominn er meö kanínuskinnshattur meö lafandi
skottum. En ullarjakkinn hlýi meö sígilda mynztrinu
og spennunum, sem kenndur er viö Kanada, er meira
í stíl síöari ára.
Þetta er semsagt fyrstu hugmyndir um þaö hvernig
tískan verður á næsta hausti og vetri.

Tónllst
eftir JÓN
ÁSGEffiSSON
Jean-Pterre Jacquillat
Sieglinde Kahmann
Ruth Magnúaaon
Sigurður Bjttrnaaon
Guðmundur Jónsson
Níunda sinfónían
Níunda Sinfónian eftir Bcet-
oven flutt af einsöngvurunum
ieglinde Kahmann, Ruth
Magnússon, Sigurði Björnssyni,
Guðmundi Jónssyni
og Söngsveitinni Fílharmonía
Kórstjóri
Marteinn Hunger Friðriksson
stjórnandi
Jean-Pierre Jacquillat
Það er eins og að bera vatn í
þakkafullan lækinn að fjalla um
meistaraverkið Níundu sinfón-
íuna, svo mikið hefur verið ritað
um verkið og höfund þess. Skiln-
ingur á tilurð þess, skapgerð
höfundarins og hugsanlegu
markmiði hans með gerð þess, er
ef til vill nauðsynlegur svo
upplifun verksins fái eitthvert
annað inntak en sem glæsilegur
leikur með tóna. Eftir að hafa
myndað sér skoðun á verkinu,
verður túlkun og mótun lista-
manna næsta viðfangsefnið.
Á síðustu tónleikum Sinfón-
íuhljómsveitar Islands mátti
heyra þá niundu í mjög hraðri og
sterkri túlkun Jean-Pierre Jacq-
uillat. Hljómsveitin var í heild
mjög góð en hröð yfirferð
stjórnandans varð til þess að
ýmsar andstæður hurfu t.d.,
upphafið, svo eitthvað sé nefnt,
þar sem stefið verður smám
saman til og brýst svo út í
fullum styrk, í sterku þungbúnu
og hamrandi hljóðfalli, sem svo
skyndilega missir allan kraft og
upphafsblæbrigðin koma aftur.
Þannig skiptast á sterkar and-
stæður í styrk og hljóðfalli
fyrsta þáttar, sem gætu vel verið
viðeigandi sem andstæða gleð-
innar í síðasta þætti. Með því að
leggja meiri áherslu á hið
þungbúna í fyrsta þættinum
hefði galsafenginn en á köflum
lettur flutningur annars kaflans
ef til vill orðið sterkari. Tríóið í
öðrum kaflanum var of spennt.
Örlítil slökun á hraða hefði gefið
kaflanum fallega sveiflu, aftur-
hvarfið í galsafengið upphafið
fengið nýtt inntak og einnig
presta-niðurlagið, þar sem allt
gengur úr böndunum.
Þriðji kaflinn, sem á að vera
mjög hægur og syngjandi, var
allt of hraður, svo að ýmis fínleg
atriði, eins og styrkleikabreyt-
ingar og mótun laghendinga,
urðu mjög útundan. Sem ljóð-
rænn og syngjandi þáttur hefði
hann verið sterk andstæða við
þungbúinn fyrsta kafla, galsa-
fenginn annan kafla og volduga
gleðihljóma siðasta kaflans.
Ofsafengið og gróft upphaf síð-
asta kaflans er stöðvað og
söngvarinn kallar „Vinir ekki
slíka tóna“ og hann ákallar
gleðina, við undirtektir kórsins
og syngur svo friðarlagið.
Kórinn endurtekur síðari hlut-
ann og annað erindið er svo
sungið af einsöngskvartett í
glaðlegri skreytingu, sem kórinn
lýkur einnig við. Þar eftir syng-
ur tenorinn sérkennilegan gleði-
söng, sem leiðir út í galsafenginn
hljómsveitarþátt, en að honum
loknum brýst fram óbeizlaður
söngur fjöldans í voldugri út-
setningu á gleðisöngnum. Ein-
söngvararnir gerðu sínu mjög
góð skil og sérstaklega Guðm-
undur Jónsson og Sigurður
Björnsson. Guðmundur söng
upphafið sérlega glæsilega en
þurfti auðheyrilega að halda í
taktinn við stjornandann. Tenor
arian var allt of hröð og missti
mikið af sínu kómíska yfir-
bragði, en Sigurður
skilaði sínu mjög glæsilega.
Kvartettarnir voru einnig vel
fluttir af fyrrnefndum ein-
söngvurum, Sieglinde Kahmann
og Ruth Magnússon. Hraða-
breytingarnar, sem einkenna
seinni hluta kórþáttarins, voru
ekki vel útfærðar af stjórnand-
anum, einkum þar sem kvartett-
inn syngur „Alle Menschen
werden Bruder". Söngsveitin
Filharmonía söng vel og var
betra jafnvægi í röddunum en
oft áður.
I heild voru tónleikarnir frísk-
legir en allt of stuttir.
Jón Ásgeirsson.