Morgunblaðið - 06.01.1980, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. JANÚAR 1980
MORö'dN/
KAWNO
(0 (níV^í:
Bara einn af þessum venjulegu
minjagripum sem þeir búa til í
Hong Kong.
,0
Þekkirðu hann ekki — þulur-
inn í sjónvarpinu?
Um hátt launaða
menn og láglaunaða
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Aðeins tveir tapslagir lágu
nokkuð beint við í fjórðu jóla-
þrautinni og raunar mátti trompa
þá báða með hátrompum í blind-
um. Sjálfsagt hefur þá einhverjum
dottið í hug, að spilið væri alls
ekkert vandamál.
Suður gaf, austur og vestur
sögðu alltaf pass.
Norður
S. KD2
H 3
T. KG107654
L. Á2
Suður
S. ÁG1098
H. ÁG10
T. -
L. KG1098
En reyndar var spurt hvernig
vinna mætti sex spaða með sem
allra mestu öryggi eftir að vestur
spilar út hjartasjö.
En gildran í spilinu er, að eyða
ekki trompi heima í að trompa
tígul eftir að búið er að trompa
bæði hjörtun í blindum. Og þar að
auki er öruggara það þurfa ekki að
spila laufunum tvisvar áður en
trompin eru tekin af andstæðing-
unum.
Kannski liggja spilin alltaf vel
hjá þér en þá áttu bara eftir að
spreyta þig á legu þessu líkri.
Norður
S. KD2
H. 3
T. KG107654
L. Á2
Vestur Austur
S. 4 S. 7653
H. 9762 H. KD854
T. ÁD9 T. 832
L. D7643 L. 5
Suður
S. ÁG1098
H. ÁG10
T. -
L. KG1098
Fyrsta slaginn tekur þú með
hjartaás, trompar hjarta með háu,
spilar síðan lauftvistinum á kóng-
inn og trompar aftur hjarta með
háu trompi. Að þessu loknu tekur
þú tromp fjórum sinnum og lætur
laufásinn frá blindum. Þar með
flækist hann ekki lengur fyrir,
vestur fær á drottninguna en þú
átt enn eitt tromp eftir og færð
afganginn.
8>2feC0SPER
Það kemur sér vel í óðaverðbólgunni að vera
léttstígur á vel sóluðum skóm?
„Ekki veit ég hvort unnt er að
hefja umræðu um launamál, svo
útjaskað og margþvælt umræðu-
efni sem það nú er. Eigi að síður
langar mig til að setja fram
nokkrar hugleiðingar um þau og
hugsanlegt er að fólk vilji tjá sig
frekar. Taka verður þó með í
reikninginn að þessi mál eru
jafnan viðkvæm og flókin í senn
og menn eru kannski ekki ginn-
keyptir fyrir því að fjalla um
launamál sín.
Nefna má kannski eina ástæðu
þess að menn vilja ekki (a.m.k.
opinberlega) ræða launakjör sín,
en það eru yfirborganir. Mér skilst
að þær tíðkist í nokkrum mæli og
þá geti þær numið 10—20%, en
ekki má tala um þær því að þær
standa algjörlega utan við kjara-
samninga. Kannski má ekki held-
ur nefna þær þar sem þær eru
sviknar undan skatti þótt ég komi
nú ekki auga á hvernig það má
vera.
• Uppmælingin
Eitt dæmi sem menn nefna
jafnan með vandlætingu og býsn-
ast yfir eru tekjur iðnaðarmanna,
sem geti verið allmiklar þar sem
þeir vinna flest verk í ákvæðis-
vinnu og uppmælingu eða hvað
það nú allt heitir. Menn sjá
ofsjónum yfir uppgripum iðnað-
armanna, en gleyma því kannski
um leið að þessi uppgrip eru
ávöxtur óþrjótandi vinnu og fylgi-
fiskur hennar er oft ýmis konar
atvinnusjúkdómar, sem lítill
gaumur er gefinn að ég tel. Einnig
býsnumst við landkrabbar mikið
yfir svimandi launatölum sjó-
manna, helst loðnusjómanna á
vertíð, en gleymum því einnig að
þeir hafa þrælað fyrir kaupi þessu
með stöðugum vökum og álagi
þann tíma sem vertíðin stendur
yfir. Er þá ekki spurt hvað
klukkan sé eða hvort menn eru
búnir í mat eða kaffi þegar loðnan
er annars vegar og „afgreiða" þarf
hana. Við minnumst líka þess ekki
alltaf að loðnusjómenn og allir
aðrir sjómenn lepja nánast dauð-
ann úr skel aðra árstíma en rétt
yfir vertíðirnar og geta þá liðið
vikur eða mánuðir þar til þeir fá
skaplegar tekjur næst. Þessi
óregla í tekjum hlýtur að koma
illa við hvaða launþega sem er og
gerir mönnum erfitt fyrir varð-
andi alla fjárhagsáætlanir,
skuldbindingar og ekki síst skatt-
Maigret og vínkaupmaöurinn
12
2. kafli
Þcgar konan hans stóð við
rúmið með kaffibolla í hendinni
og ýtti við honum langaði hann
mest til að segja eins og hann
gerði þegar hann var lítill, að
hann væri lasinn og ætlaði að
vera kyrr i hlýju rúminu.
Ilonum var illt í höfðinu og
hann íann að hann var sveittur
á enninu. Hann sá að gluggarn-
ir voru hélaðir af frostinu.
Hann drakk kaffið og loks
tókst honum að húrra sér fram
úr rúminu og gekk út að
glugganum. Hann andaði á rúð-
una svo að hann sæi út og
fyrstu Parísarbúarnir voru að
hraða sér til vinnu sinnar.
Hann var lengi að vakna.
fékk sér meira kaffi og stóð
lengi undir sturtunni. Meðan
hann rakaði sig fór hann að
hugsa um Chabut. Honum
fannst það ákaflega heillandi
og forvitnilegt mál í sjálfu sér.
Hver hafði gefið honum trú-
verðugustu myndina af honum?
Fyrir Madame Blanche var
hann eins og hver annar við-
skiptavinur. en góður við-
skiptavinur sem alltaf pantaði
dýrasta vínið. Það var greini-
lega óslökkvandi þörf hjá hon-
um að panta alltaf það dýrasta
og finasta og eyða miklum
peningum. Eins og hann þyrfti
sýknt og heilagt að færa sönnur
á að hann væri rikur og voldug-
ur. Sjálfsagt sagði hann oft:
„Ég byrjaði nú með því að
ganga hús úr húsi og bjóða vöru
til sölu. Faðir minn rekur enn
litla krá i Quai de la Tounelle.
Hann er varla læs og skrifandi
og hvað þá mcira.“
Og hver var eiginlega skoðun
stúlkunnar sem allir kölluðu
Gíraffann? Ilún hafði ekki grát-
ið. en samt hafði Maigret fengið
sterklega á tilfinninguna að
henni hefði langt frá staðið á
sama um hann. Hún vissi að
hún var ekki sú eina sem kom
með honum í glæsihúsið i Rue
Fortuny og samt sýndi hún
engin merki um afbrýði.
Og enn síður gerði kona hans
það. Upp í huga Maigrets kom
aftur það sem leitað haföi á
huga hans við samtal þeirra
kvöldið áður. Hann sá íyrir sér
stóreflis málverk scm haíði
verið á bezta staönum i ihúðinni
þeirra. Það var sennilega nokk-
uð gott málverk. Chabut horfði
fram fyrir sig, þrjózkulcgur á
svip og hönd hans kreppt eins
og hann væri tilhúinn að reiða
hana til höggs.
— Hvernig líður þér?
— Þegar ég hef fengið mér
dálitið meira kaffi er ég alveg
orðinn ágætur.
— Fáðu þér asperin og
reyndu að vera eins litið utan
dyra og þér er unnt. Ég skal
hringja á leiguhil.
Þegar hann kom á Quai des
Orfevres var hann enn að hugsa
um vinkaupmanninn. Hann
reyndi að sjá hann fyrir sér.
Ilann hafði á tilfinningunni að
þegar honum tækist að kynnast
honum betur myndi ckki verða
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslensku
erfiðleikum bundið aö hafa upp
á morðingja hans.
Þokan lá eins og möttull yfir
öllu umhverfinu. Maigret varð
að kveikja. Hann blaðaði gegn-
um póstinn, skrifaði undir
nokkur opinber plögg sem
höfðu vcrið lógð á borðið t»5
undirskriftar. Klukkan niu fór
hann á fund hjá yfirmanni
rannsóknarlögreglunnar.
Þegar röðin kom að honum
var hann stuttorður um Theo
Stirnet.
— Haldið þér að hann sé
vangcfinn?
— Það mun verjandi hans án
efa leggja áherziu á, ef hann
velur þá ekki þann kostinn að
tala um ólukku bernsku. Það er
nú bara sá hængur á því, að
hann hefur líklega slegið hana
allt að fimmtán sinnum, svo að
það verður víst að kalla hrotta-
skap — ekki sízt með hliðsjón
af þvi að gamla konan var
amma hans. Hann gerir sér
ekki Ijóst hvað bíður hans.
Hann reynir að svara öllu eins
vel og hann getur. llonum