Morgunblaðið - 03.04.1980, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. APRÍL 1980
Páll Karlsson
Bjargi -
Fæddur 8. nóvember 18%.
Dáinn 28. marz 1980.
„Bognar aldrei — brotnar í
hvlnum stóra seinast.*
Þessi orð úr Greniskógi Steph-
ans G. komu í hug minn, er mér
barst andlátsfregn Páls Karlsson-
ar á Bjargi í Miðfirði. Hann var í
huga mínum „hin háa, gilda grön,
grænust allra skóga". Enda var
honum „ekki yndissnautt útsýnið.
- Við holtin".
Þessar línur eiga ekki að vera
nein æviminning, hana munu aðr-
ir skrifa, heldur nokkur minn-
ingar- og kveðjuorð, með þakklæti
fyrir öli gömlu góðu árin, og
innileg samúð til barnanna hans,
sem sjá á bak sínum virta og
mikilhæfa föður og Guðnýjar,
eiginkonunnar, sem alltaf stóð svo
styrk við hlið hans og bar með
honum önn daganna, en hefur nú
misst svo mikið.
Ég minnist Páls á Bjargi sem
mannsins, er setti svip á sveitina
sína og samtíð hvar hann fór.
Mannsins, er bar glæsileik með
tign og hispursleysi í orði og fasi.
Ungur að árum festi hann
tryggð við æskuheimili sitt og
ættarjörð, minntist við grjót og
mold og fann lífsfyllingu við unnið
dagsverk. I orðsins eiginlegu
merkingu, maður gróðurs og rækt-
unar og gladdist við hvern unninn
gróðurblett.
Hvar þeir bræður, Sigurgeir og
hann, sem um mörg ár unnu
saman, studdir hvors annars hag
og báru hvors annars byrðar, gátu
að loknu dagsverki og við leiðar-
lok, hvar báðir eru nú gengnir veg
veraldar, átt sameiginlega þá yfir-
skrift eins og segir í Ijóði skálds-
ins: „Vor jörð geymir eitt og allt,
sem ég vil, ódáins lífið, að vera
til“.
Páll á Bjargi var í eðli sínu
mikilhæfur og vel gerður maður,
vinafastur og hjálpsamur og bar
reisn í garði. Hann hafði yndi af
góðum hestum. Ég minnist glettni
hans og gáska, hve lundin var létt,
þegar rætt var um „gæðingsins
gang“ eða þegar höndin fitlaði við
hestsins beizlistaum og tak, enda
átti hann margan góðhestinn, sem
Minning
unun var í að finna eftir unnið
dagsverk „fjörgammsins stoltu og
sterku tök“. í skyldleika við
skaphöfn sína, finna hvernig
„Lognmóða verður að fallandi
fljóti, allt flýr að baki í hrapandi
róti“.
Við leiðarlok vil ég nú frá systur
hans, sem ein er orðin eftir af hópi
Bjargssystkinanna, sem bundin
voru saman órjúfandi böndum
ástar og kærleika, flytja minningu
síns kæra bróður hjartans þökk.
Sjálfur minnist ég gestrisninn-
ar góðu stunda við ljóð og söng.
Hann var söngmaður góður og
sönglistina áttu þau öll í svo
ríkum mæli og í blóðið borna,
enda var hún yndisheimur og
vöggugjöf.
Frjá spjöldum Biblíunnar vil ég
taka mín kveðjuorð, þau er Davíð
konungur sagði, er hann frétti lát
Abners hershöfðingja: „Vitið þér
ekki, að höfðingi og mikill maður
er í dag fallinn í ísrael?"
Við kveðjum í dag göfugan og
mikinn stólpa og sveitarhöfðingja.
Spor hans djúp liggja meðal vor.
Við þökkum og blessum minn-
ingu hans.
Arinbjörn Árnason.
Látinn er Páll á Bjargi. Félags-
skapur okkar og nágrenni í æsku
varð upphaf vináttu okkar og
samskipta í söng, hestamennsku
o.fl., sem hélst ævilangt, þótt ég
flyttist í aðra sveit. Páll bjó hins
vegar allan sinn búskap á föður-
leifð sinni, Bjargi i Miðfirði, við
rausn og skörungsskap. Síðustu
æviárin dvaldist hann á Bjargs-
hóli. Þessa vinar míns og mann-
kostamanns vil ég minnast nokkr-
um orðum að honum látnum.
Ég man fyrst eftir Páli á Bjargi,
þegar ég var smástrákur á Mel-
stað og ég reyndi að fylgjast með í
leik hans og Ófeigs frænda míns.
Foreldrar Páls, Karl Sigurgeirs-
son á Bjargi og Ingibjörg Jóhann-
esdóttir voru mesta vinafólk for-
eldra minna. Varð samgangur
heimilanna mikill eftir að foreldr-*
ar mínir fluttust að Brekkulæk
árið 1907. Þetta voru næstu bæir,
sinn hvoru megin við Miðfjarðará,
sem venjulega var ekki neinn
farartálmi.
Karl á Bjargi var mikill höfð-
ingi heim að sækja og húmor-
maður meiri en almennt gerðist. Á
tímum sorgar og ástvinamissis,
sem hann fékk mikið að reyna,
sýndi hann mikið þrek. Verður
hann ógleymanlegur þeim sem
honum kynntust, bæði í gleði og
sorg.
Þótt aldursmunur væri nokkur
á okkur Páli, áttum við brátt
töluvert saman að sælda. Fyrst
hugsaði hann um mig eins og
yngri bróður sinn. Síðar, þegar við
vorum orðnir fulltíða menn, vor-
um við ágætir félagar. Bar þar
margt til. Hugðarefni voru þau
sömu, báðir höfðum við yndi af
söng og músik og góða hesta
dáðum við. Áttum við saman
margar ógleymanlegar stundir.
Við sungum mikið og spiluðum á
orgel eftir því sem við náðum
valdi á því. Páll varð ágætur
kirkjuorganisti, þótt hann væri
algerlega sjálfmenntaður á því
sviði. Þá vorum við mikið saman á
hestum og reyndum hesta hvor
annars.
Páll var liðlega fimm árum eldri
en ég og lærði ég margt af honum,
ekki síst í meðferð hesta, enda var
hann laginn hestamaður. Eins
hafði hann mjög gott lag á
börnum og unglingum, og það,
þótt eitthvað væri vandmeðfarið.
Það er ekki ósvipað að temja hesta
og ala upp börn og unglinga, enda
eru ótömdu hestarnir ekkert ann-
að en blessuð börn, sem verður að
fara varlega með og án allra
mistaka.
Eins og fram hefur komið,
áttum við Páll mikið saman að
sælda í æsku og dáði ég hann
mikið og fór ekki dult með. Var
haft á orði við mig, að ég hefði
áreiðanlega ekki neitt illt af því að
hafa félagsskap við hann. Hann
bragðaði hvorki vín né tóbak og
var í alla staði vænsti maður.
Páll starfaði í tugi ára í karla-
kór miðfirðinga og var hann oft
driffjöðrin í þeim félagsskap, enda
hafði hann ótvíræða foringja-
hæfileika. Voru stundum söngæf-
ingar dag eftir dag á heimili hans
og Guðnýjar frænku minnar á
Bjargi. Var þá stUndum þröng á
þingi, þótt húsakynni væru nokk-
uð góð eftir því sem þá gerðist.
Um 1930 giftist Páll eftirlifandi
konu sinni, Guðnýju Firðriksdótt-
ur hreppstjóra á Stóra-Ósi. Þau
eignuðust sjö börn sem öll eru á
lífi, mikið mannkostafólk. Þau eru
eftir aldursröð, Ásdís, gift Sigurði
Tryggvasyni, póstafgreiðslumanni
og símstjóra á Hvammstanga,
Ingibjörg, gift Sigurði Eiríkssyni
vélvirkja á Hvammstanga; Álf-
hildur, gift Eggerti Ó. Levý.'versl-
unarmanni á Hvammstanga, Þor-
valdur, bóndi á Bjargi, giftur
Ingibjörgu Guðmundsdóttur, Ólöf,
gift Birni Einarssyni bónda á
Bessastöðum, Friðrik, fram-
kvæmdastjóri, giftur Ólöfu Pét-
ursdóttur Benediktssonar, búsett í
Reykjavík og Eggert, bóndi á
Bjargshóli, giftur Sigrúnu Einars-
dóttur.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka Páli vini mínum fyrir
samfylgdina og vináttu sem aldrei
brást og votta eftirlifandi eigin-
konu hans, börnum og öðru
venslafólki innilega samúð.
Björn Sigvaldason.
t
Útför móöur okkar, tengdamóður og ömmu
GRÓU BJARNADÓTTUR
Þinghól
sem lést í Borgarspítalanum 28. marz, fer fram frá Keldnakirkju
laugardaginn 5.apríl kl. 14.00.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Móöir okkar og fósturmóðir,
GUÐMUNDÍNA ÓLAFSDÓTTIR,
fyrrverandi húsfreyja aö Hvallátrum,
Rauöasandshreppi.
lést í Landspítalanum þriöjudaginn 1. apríl.
Margrót Guöbjertsdóttir,
Guöjón Guöbjartsson,
Árni Guömundsson.
t
Maðurinn minn,
BJARNI M. GÍSLASON,
rithöfundur,
andaöist mánudaginn 31. marz í Ry, Danmörku.
Jaröarförin fer fram laugardaginn 5. apríl.
Inger Gíslason.
t
Amma okkar,
GUÐRUNPETERSEN,
Nýborgade 9 A, Kaupmannahöfn,
lést föstudaginn 28. mars s.l. Útförin hefur fariö fram.
Barnabörn.
f
I___________________________________________________
Hjálmar H. Einars-
son — Kveðjuorð
Fæddur 3. nóvember 1943.
Dáinn 25. febrúar 1980.
Mánudaginn 25. febrúar sl.
gengu yfir landið óvenju hörð
veðraskil. Fyrirvaralítið og á
skammri stund snerist vindáttin
frá landsuðri og gerði aftakaveður
af útsuðri. Þrír vestfirskir rækju-
bátar með tveimur mönnum hver
náðu ekki höfn. Tveir þeirra hurfu
í Isafjarðardjúp, einn í Arnar-
fjörð. Sex vaskir sjómenn í
blæoma lífsins voru kallaðir burt í
einu vetfangi, og fleiri mannslíf
tók þetta voðaveður. Það er mikill
missir fyrir landið okkar en sár-
astur missirinn og dýpstur harm-
urinn þeim, sem næstir standa,
eiginkonur og börn, foreldrar og
systkini og aðrir ástvinir. Guð
styrki þau í sorginni.
Á föstudaginn langa, 4. apríl fer
fram minningarathöfn í Bíldu-
dalskirkju um sjómennina tvo,
sem fórust á Arnarfirði með
rækjubátnum Vísi frá Bíldudal,
Pétur Valgarð Jóhannsson, Dal-
braut 18, Bílduda), eiganda báts-
ins og stjórnanda, og Hjálmar
Húnfjörð Éinarsson, Dalbraut 26,
sem hér verður minnst með fáein-
um orðum.
Hjálmar var fæddur 3. nóvem-
ber 1943 í Vestmannaeyjum. For-
eldrar hans voru Einar Jónsson,
sjómaður ættaður úr Vestmanna-
eyjum og Guðmunda Kristjáns-
dóttir frá Blönduósi. Faðir Hjálm-
ars liggur nú á sjúkrahúsi í
Reykjavík. Hjálmar ólst upp í
Vestmannaeyjum hjá föður sínum
og stjúpu, Lilju Guðmundsdóttur
úr Borgarfirði. Haustið 1955 fór
Hjálmar til vetrarvistar að
Presthúsum í Mýrdal til Ingveldar
Tómasdóttur og Guðjóns Guð-
mundssonar. Dvölin í Presthúsum
varð lengri en einn vetur. Hér átti
Hjálmar heimili sitt að mestu þar
til hann kvæntist. Hin góðu hjón
Ingveldur og Guðjón reyndust
Hjálmari sem bestu foreldrar.
Árið 1966 gekk Hjálmar að eiga
eftirlifandi konu sína, Margréti
Guðnýju Einarsdóttur frá Kaldr-
ananesi í Mýrdal. Börn þeirra
fjögur eru þessi: Ingveldur Lilja, f.
1966; Sverrir Halldór, f. 1969;
Petrína Guðrún, f. 1978 og Klara
Berglind f. 1979, yngsta barnið
ekki orðið Vz árs.
Margrét átti son áður en hún
giftist Hjálmari, Einar Steinsson,
f. 1963. Hann hefur alist upp hjá
afa sínum og ömmu í Kaldrana-
nesi en er við menntaskólanám í
Reykjavík.
Hjálmar og Margrét hófu bú-
skap í Vík, Mýrdal og bjuggu eitt
ár í Kaldrananesi. Árið 1971 fóru
þau til Bíldudals um skamma hríð
að þau ætluðu. Svo vel féll þeim
staðurinn og fólkið, að þau settust
þar að og undu sérþar með
ágætum æ síðan. Hjónin voru
samhent í besta máta, samtaka í
öllu utan húss sem innan. Þau
voru langt komin með að byggja
sér myndarlegt steinhús að miklu
leyti ein en með góðri aðstoð vina
sinna á Bíldudal.
Hjálmar var einstakt prúð-
menni, gætinn í orðum og grand-
var, hýr og hlýr í viðmóti. Hann
kom sér alls staðar vel.
Mikill er missir Margrétar og
barnanna hennar að traustum og
elskulegum eiginmanni og föður.
Ómetanleg hefur þeim öllum verið
og gert þeim léttbærari en ella
þessa miklu raun sú dæmafáa
vinátta, hlýja og hjálpsemi sem
hjónin Sigríður Ágústsdóttir og
Gunnar Þórðarson hafa auðsýnt.
Sama er að segja um þann mikla
samhug og stuðning, sem vinir
þeirra aðrir á Bíldudal hafa veitt.
Fyrir þetta þökkum við aðstand-
endur á öðru landshorni.
Halldóra og Sigurður
Grafarholti.
Að morgni þess 26. febrúar
barst mér sú harmafregn að
báturinn Vsir væri týndur með
Hjalla og félaga hans. Sú fregn
kom mjög á óvart því ég vissi ekki
að hann væri til sjós. Ég hafði
hlakkað til að heimsækja hann í
sumar, en mennirnir áætla, annar
ræður. Er hann var sjö ára kom ég
ekkja með son minn fjögurra ára
til föður hans. Seinna ól ég honum
tvo bræður, en eitt verður mér
minnisstæðast gegnum árin, hann
sagði ávallt „Manni bróðir", er
hann talaði um fósturbróður sinn.
Það hlýjaði mér óumræðilega
mikið, og í þessum orðum fólst
band milli okkar, band kærleikans
sem við ein skiljum. Hann vildi
alltaf hjálpa mér eins og mínir
eigin synir í veikindum mínum. Er
hann var ellefu ára og ég var á
spítalanum í Eyjum, stóð hann oft
á kvöldin fyrir neðan gluggann
minn og fannst erfitt að fara heim
að sofa. Þegar hann var sautján
ára og ég var að baka fyrir jólin,
kom vinur hans að fá hann út,
auðvitað taldi ég víst að hann
færi, en hann vildi heldur hjálpa
mér. Það tel ég sérstakt af ungum
manni og bjart að hugsa til þess
að leiðarlokum. Er telpan hans
fæddist, sendi hann boð um að
hún skyldi bera nafn mitt og
Ingveldar í Presthúsum, sem hann
hafði verið hjá. Hann beið með
giftinguna til að ég gæti verið hjá
honum og haldið dótturinni undir
skírn. Þannig vottaði hann mér
ætíð sonarkærleik, þó ég væri
aðeins stjúpmóðir. Hann átti
marga hæfileika í leynum, hann
átti um tíma harmoniku sem hann
spilaði á í laumi, og eitt sinn
spilaði hann lag er hann hafði
samið til konu sinnar, en það lag
hefir víst ekki komið til eyrna
margra. Hjalli var hlýr og góður
sonur og líka eiginmaður og faðir.
Ég gleð mig við minningarnar, og
ég veit að þó hvíla hans sé í
Djúpinu ná armar Drottins þang-
að og hann sefur jafnt í faðmi
hans þar og aðrir í gröfum sínum.
Og þó það sé óneitanlega sárt að
hann hvarf svo fljótt frá konu og
börnum, þá getum við glaðst að
mynd hans er geymd af honum
ósködduðum á sál og líkama. Ég
man Hjalla síðast glaðan og bros-
andi með konu og þremur börnum
fyrir rúmu ári, sú yngsta prýddi
þá ekki hópinn. Ég bið svo þann
eina sem megnugur er, að græða
sár og þerra brár, að vernda og
styrkja eiginkonu og börn hins
látna. Hann er farinn í land
hvíldarinnar, og hvílir í faðmi
vors himneska föður, uns dagur
dýrðarinnar Ijómar og leiðir sam-
an ástvini til eilífðar gleði. Ég
þakka samveruna, — góða nótt.
Og ég tek orð skáldsins í munn
mér.
Aldrei mætzt 1 siðasta sinni
sannlr Jesú vinir fá.
Hrellda sál. það haf i minni
harma-kveðju stundum á.
(Helgi Hálfdánarson)
Ég sendi fjölskyldu og vanda-
mönnum starfsbróður Hjalla
mína dýpstu samúðarkveðjur með
þessu versi.
Þðtt vér sjáumst oftar eigi
undir sði, er skin oss hér,
á þeim mikla dýrðardegi
Drottfns aftur finnumst vér.
(Helgi Hálfdánarson)
Lilja Guðmundsdóttir.