Morgunblaðið - 25.09.1980, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. SEPTEMBER 1980
39
Minning:
Magnús Sigurðs-
son brunavörður
Minning:
Einar Olafur
Júlíusson
Fæddur 14. janúar 1931.
Dáinn 16. september 1980.
í dag verður jarðsunginn frá
Neskirkju vinur minn og nábúi
Magnús Sigurðsson brunavörður
er andaðist 16. september síðast-
liðinn, langt um aldur fram, að-
eins 49 ára gamall.
Magnús var fæddur í Reykjavík
14. janúar 1931, sonur hjónanna
Jófríðar Kristjánsdóttur og Sig-
urðar Magnússonar verkamanns,
yngstur þriggja systkina. Árið
1954 kvæntist Magnús eftirlifandi
konu sinni Eddu Filippusdóttur
Bjarnasonar brunavarðar og eign-
uðust þau 4 börn, Guðlaug Ragn-
ar, Nönnu Kristínu, Berglindi, öll
flutt að heiman, og Sigurð Grétar
sem nú býr hjá móður sinni.
Ungur að aldri fór Magnús að
vinna fyrir sér, fyrst hjá Vífilfelli
h/f við afgreiðslu- og bílstjóra-
störf, en árið 1957 fetaði hann í
fótspor tengdaföður síns og hóf
störf hjá Slökkviliði Reykjavíkur
sem brunavörður og gegndi því
starfi til dauðadags, samfara aðal-
starfi sínu ók hann leigubíl hjá
Bæjarleiðum.
Eg átti því láni að fagna að
kynnast Magnúsi eða Magga eins
og vinir hans kölluðu hann, er ég
var unglingur í næsta húsi og
skapaðist með okkur góð vinátta
sem stóð alla tíð, og eru ótaldar
ánægjustundirnar sem við hjónin.
höfum deilt með Magga og Eddu
bæði heima fyrir, á ferðalögum, að
ógleymdum gamlárskvöldum.
Maggi var vinamargur, enda
hugljúfur og snyrtimennskan og
reglusemin höfð í fyrirrúmi. Hann
átti góða ævi um sína daga, og
hlotnaðist honum mikil hamingja.
Hann átti góða eiginkonu og voru
þau Edda mjög samrýnd hjón, góð
börn og góðir tengdaforeldrar,
sem hann mat mikils, að ógleymd-
um barnabörnunujn sem voru sól-
argeislar afa síns.
Við hjónin kveðjum nú Magga
vin okkar með söknuði og þökkum
honum allt gott. Eddu og börnun-
um sendum við innilegar samúð-
arkveðjur.
Gunnar Richter.
Er okkur bárust til eyrna þær
válegu fréttir, að Magnús Sigurðs-
son væri látinn, var sem
ógnþrunginni þögn slægi yfir fjöl-
skyldu mína. Það var svo ótrúlegt,
að maður á besta aldri og við góða
heilsu, skyldi kveðja svo snögglega
og svo óvænt.
Fyrir mig, sem hef alist upp svo
að segja í næsta nágrenni við
Magnús, þá minnist ég hans sem
sérlega þægilegs og rólegs manns,
sem alltaf var gott að tala við.
Alltaf gaf hann sér tíma til að
spjalla og sýndi ávallt mikla
þolinmæði, þegar maður rakti
fyrir honum raunir sínar. Það er
raunar ótrúlegt að einn maður
geti haft svo mikil áhrif á annan
með rólegri og yfirvegaðri fram-
komu sinni. Fyrir Magnús urðu
smávægileg vandamál aldrei að
stórmálum og voru öll vandamál
til lykta leidd að vel yfirveguðu
máli, þó svo að aldrei hafi hann
látið hjá líða að taka fljótt og vel á
þeim málum, sem raunverulega
þurfti að leysa. Mér finnst það
sannast á athöfn Magnúsar, að
allflest vandamál leysist af sjálfu
sér með tímanum, en skynbragð
verður maður að hafa til að
horfast í augu við vandamál, sem
blasa við hverju sinni.
Ég vil, fyrir hönd fjölskyldu
minnar, færa eiginkonu hans,
Eddu Filippusdóttur, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum ættingjum okkar dýpstu
samúðarkveðjur með þessum fá-
tæklegu orðum. Við þökkum
Magnúsi samveruna og vonum að
minningin um góðan mann megi
vera fjölskyldu hans styrkur í sorg
þeirra.
Pétur U. Fenger.
Vegir liggja til allra átta enginn
ræður för.
Þessar ljóðlínur komu upp í
huga mér þegar ég frétti um
skyndilegt og ótímabært fráfall
míns góða starfsmanns og æskufé-
laga Magnúsar Sigurðssonar.
Daginn áður hafði Magnús verið í
fullu starfi og var þá að segja mér
frá för sinni og Eddu konu sinnar
til Bandaríkjanna í orlofinu fyrir
stuttu, þar sem hann m.a. heim-
sótti systur sína, sem þar er
búsett. Hann var svo hress og
glaður að segja frá þessari för líkt
og þegar hann kom úr annarri för
sem þau hjón fóru fyrir nokkrum
árum honum til heilsubótar eftir
erfiðan uppskurð til Spánar. Nú
var förin lengsta hafin, en einnig
rifjuðust upp gömul kynni er við
Magnús lékum okkur saman ungir
drengir á Vegamótastígnum. Þar
bjuggu foreldrar Magnúsar, Sig-
urður Magnússon, verkamaður hjá
Eimskip og kona hans Jófríður
lengi. Skólaganga Magnúsar varð
ekki löng, aðeins skyldunámið, og
um fermingu hóf Magnús störf hjá
verksmiðjunni Vífilfelli þar sem
hann ávann sér fljótt traust hús-
bænda sinna og voru falin ábyrgð-
arstörf þótt ungur væri. Um
tvítugt fór Magnús að stunda
leigubilaakstur í hjáverkum og
gerði það til dauðadags. I því
starfi sem öðrum sýndi hann af
sér hæfni og öryggi og var vinsæll
meðal starfsfélaga og viðskipta-
vina. Árið 1957 hóf Magnús störf í
afleysingum í slökkviliðinu og
varð fastur starfsmaður 1960.
Hann var því einn af yngstu
mönnum liðsins þegar okkar fund-
um bar saman á ný á fyrsta
námskeiði brunavarða 1964, en
þar var mér falið að kenna
brunavörðum ýmsar nýjungar í
starfi sem ég hafði kynnst í eigin
námi erlendis. Var gott til þess að
vita að eiga slíka menn að er ég
tveim árum síðar tók að mér
stjórn liðsins. Við samstarfsmenn
Magnúsar bárum mikið traust til
hans sem starfsmanns. Akstur og
meðferð bifreiða var ávallt í
öruggum höndum hjá honum.
Þekking hans á borginni og kunn-
átta í meðferð sjúkra og slasaðra
gerðu hann að hinum hæfasta
sjúkraflutningsmanni. Ljúf-
mennska hans og traust vinátta
gerði hann að hinum besta starfs-
félaga, sem við samstarfsmenn
hans nú söknum sárt. Við viljum
senda Eddu konu hans og öðrum
ástvinum innilegar samúðarkveðj-
ur okkar. Við þökkum Magnúsi
samveruna.
Rúnar Bjarnason,
slökkviliðsstjóri.
í dag verður til moldar borinn
einn okkar ágætasti starfsfélagi
við Slökkvilið Reykjavíkur, Magn-
ús Sigurðsson. Hann var fæddur í
Reykjavík 14. janúar 1931, dáinn
16. september 1980 og var því
tæplega 50 ára þegar hann lést.
Foreldrar Magnúsar voru
Jófriður Kristjánsdóttir og Sig-
urður G. Magnússon, verkamaður,
lengst af hjá Eimskipafélagi ís-
lands.
Það var djúp og kyrrlát þögn
sem ríkti við vaktaskiptin þann
16. september en rétt áður hafði
verið beðið um sjúkrabil til að
flytja Magnús á Slysavarðstofuna,
en einmitt á því sama augnabliki
átti hann að vera að leggja af stað
til að mæta á sinni vakt. Þetta
sýnir okkur einu sinni enn hve
stutt bilið milli lífs og dauða getur
verið, og við skulum ávallt vera
viðbúin kallinu.
Magnús var einn af þeim
mönnum sem ekki mætti seint eða
lét standa á sér til starfa. Með
Magnúsi var gott að starfa, hann
hafði sérlega gott skap, átti mjög
gott með að umgangast sína
starfsfélaga og þeir hann. Hann
vann verk sín kyrrlátt og hljótt og
var mjög góður starfskraftur og
mættu margir temja sér hans
góðu umgengnishætti.
Við sem eftir stöndum munum
ævinlega minnast þess að frá
okkur er horfinn góður drengur,
því Magnús var góður félagi í
vinahópi, hafði skemmtilega frá-
sagnarhæfileika og gat oft komið
því sem hann var að segja frá með
þeim hætti að. það vakti kátínu
fólks. Magnús hóf störf við
Slökkvilið Reykjavíkur árið 1957
og var þá sumarstarfsmaður og
var hann það í 3 sumur og
jafnframt var hann í aðstoðar-
slökkviliðinu sem þá var starf-
rækt. Hinn 1. janúar 1960 var
hann ráðinn brunavörður og
gegndi því starfi með prýði til
dauðadags. Áður hafði hann verið
starfsmaður við verksmiðjuna
Vífilfell.
Hinn 24. október 1954 gekk
Magnús að eiga Eddu Filipusar-
dóttur og lifir hún mann sinn. Þau
eignuðust 4 börn og hafa 3 þeirra
stofnað sín eigin heimili og eru
barnabörnin orðin 4, en yngsti
sonurinn er enn í foreldrahúsum.
Edda er dóttir hjónanna Nönnu
Hallgrímsdóttur og Filipusar
Bjarnasonar, en hann var lengi
varðstjóri hjá Slökkviliðinu, en er
nú látinn.
Við starfsfélagar við Slökkvilið
Reykjavíkur sendum öllum ætt-
ingjum Magnúsar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum þess að
sá sem alla styrkir og alla huggar
sé þeim nálægur.
Starfsfélagar við slökkvi-
lið Reykavikur.
Kveðja frá starfsfélög-
um Bæjarleiða.
I dag kveðja Bæjarleiðastarfs-
menn hinstu kveðju einn sinn
ágætasta starfsfélaga og vin,
Magga Sig., eins og hann Var
ávallt nefndur í okkar hópi.
Andlát hans bar brátt að, því
hann hné örendur niður á heimili
sínu að Linghaga 7 er hann var að
búa sig á vakt á Slökkvistöðinni
þriðjudaginn 16. septemb. síðast-
liðinn.
Það er stundum skammt á milli
lífs og dauða, en þegar kallið
kemur verður það eigi umflúið og
þá er ekki spurning um aldur, en
Maggi var maður á bezta aldri,
eða aðeins fjörutíu og níu ára.
Það er margs að minnast frá
samfélagsstundum liðinna ára, en
Maggi var meðal okkar elstu
starfsfélaga, því hann hóf leigu-
akstur frá Bæjarleiðum rétt eftir
að stöðin var stofnuð, en lengst af
ók hann eigin bifreið í hálfu starfi.
Maggi Sig. var traustur og
góður starfsmaður, hægur og
stilltur vel, sannkallað ljúfmenni,
léttur og glaður á ljúfri stund,
sannarlega öðrum til fyrirmynd-
ar. Það er mikil eftirsjá í slíkum
mönnum.
Ég vil nú að leiðarlokum færa
Magga Sig., frá okkur öllum sam-
starfsfélögum á Bæjarleiðum,
okkar innilegustu þakkir fyrir
langa og góða samfylgd. Persónu-
lega vil ég undirritaður, ásamt
eiginkonu minni, þakka Magga
fyrir trygga og góða vináttu um
ára raðir, þær minningar munu
geymast allt til enda lífsins. Vertu
sæll vinur.
Við biðjum honum góðrar heim-
komu til sólskinsstrandar fram-
tíðarlandsins. Þar sem góðir menn
fara eru Guðs vegir.
Konu hans og börnum svo og
öllum öðrum ástvinum, færum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Þorkell Þorkelsson.
Einar vinur minn Júlíusson er
látinn. Hann var fæddur 14. marz
1915 á Seyðisfirði og andaðist
hinn 22. ágúst sl. í svefni á
Heilsuhælinu í Hveragerði. Lífs-
förunaut. sinn, Guðrúnu Ásgríms-
dóttur missti Einar 19. des. 1979.
Þau kynntust á Akranesi 1935,
bjuggu þar í tvö ár, fluttust til
Seyðisfjarðar þar sem þau bjuggu
fram til áramóta 1944—45, fóru þá
aftur á Skagann, en til Reykjavík-
ur fluttu þau 1954 og bjuggu hér
til dauðadags lengst á Ránargötu
5A. Einar stundaði sjó áður en
þau fluttu til Reykjavíkur en í
Reykjavík var hann verkamaður
hjá Éimskipafélagi íslands. Guð-
rún vann öll algeng störf. Þau
gerðu kröfur til sjálfs sín, ekki
annarra.
Ég var 16 ára gamall árið 1954
er ég kynntist Einari en þá hafði
faðir minn útvegað mér sumar-
vinnu hjá Eimskip í Skúlaskála.
Ég var einn af „klíkudrengjunum"
sem svo voru kallaðir en slíkum
var reynt að troða í vinnu á
sumrin. Ég hefði getað sparað mér
alla taugaveiklun þegar ég mætti
þar í fyrsta sinn því Einar tók mig
undir sinn verndarvæng og undir
þeim væng hefi ég verið allar
götur síðan. Einar var mikill
dugnaðarforkur til vinnu og
þekktur af því. Ég er ekki í
neinum vafa um að eljusemi hans
átti stóran þátt í því að hann náði
ekki hærri aldri. Stundum vann
hann dag og nótt og var engu
líkara en hann kynni þá best við
sig. Það sem ég hreifst af sem
unglingur í fari Einars var að
hann þoldi ekki að fólki væri
mismunað og stóð einatt með þeim
sem var minni máttar og mátti
raunar segja að sá sem var
minnimáttar hefði alltaf rétt fyrir
sér. Hann var róttækur í skoðun-
um, stóð verkfallsvörð með félög-
um sínum í Dagsbrún er þess
gerðist þörf, ávallt reiðubúinn til
að leggja sitt af mörkum og
rúmlega það. Lög og reglur sem
voru bersýnilega óréttlát virti
hann að vettugi og gat haft lúmskt
gaman af smá stríðum, gaf aldrei
sinn hlut eftir og stóð kengfastur
á skoðunum sínum. hvað sem á
dundi.
Mér er minnisstætt margt þeg-
ar ég vann með Einari t.d. þegar
dregið var af kaupí mínu hálft
félagsgjald í Dagsbrún og ég þar
með orðinn hálfur meðlimur fé-
lagsins. Fyrst útlistaði hann fyrir
mér að hálf réttindi væru engin
réttindi, fór síðan með mig á
skrifstofu Dagsbrúnar og hætti
ekki fyrr en við gengum þaðan út
og ég með skírteini sem fullgildur
meðlimur. í annað sinn hafði ég
skorið mig á fingri í vinnunni og
þurfti að láta sauma sárið og
seinna að láta taka sauminn úr.
Var tíminn sem í þetta fór dreginn
frá kaupinu mínu. Þegar ég sagði
Einari frá þessu var engu líkara
en þetta hefði verið gert við hann.
Hann var vægast sagt mjög reiður
er hann kvartaði um þetta á æðstu
stöðum og hætti ekki fyrr þetta
var lagfært. Fyrir mig sem ungl-
ing var ómetanlegt að kynnast
slíkum manni og í gegnum árin
hef ég margoft ieitað til Einars
bæði með tilfinningavandamál og
önnur. Hann tók mér alltaf eins og
hann væri pabbi minn, ráðlagði
mér, hvatti mig til þess að vera
duglegur, heiðarlegur og um fram
allt að styðja þá sem minna mega
sín.
Það vill verða svo með menn
sem Einar Júlíusson að þeir afla
sér ekki vinsælda á æðri stöðum
enda kærði hann sig ekki um slíkt.
Hann þekkti kreppu, atvinnuleysi
og peningaleysi en þó úr rættist
sóttist hann aldrei eftir völdum,
eignum eða metorðum, frekar var
að hann vorkenndi þeim er það
eltu. Einar vann lengst hjá Eim-
skipafélagi íslands og var því
félagi hollur, trúr og duglegur, þó
ég efist um að stjórnendur þess
félags hafi borið gæfu til að
kynnast Einari eða verkum hans,
eða hafi gert sér grein fyrir að það
voru Einar og hans líkar sem
gerðu Eimskipafélagið að stór-
veldi en ekki forstjórarnir. Einar
vinur minn missti töluvert af
heilsunni fyrir um 3 árum síðan
og gat lítið unnið eftir það. Hann
tók það afskaplega nærri sér og
jaðraði við að hann hefði sektar-
tilfinningu yfir því að geta ekki
unnið enda þótt heilsuleysi væri
orsökin. Síðasta sinn er ég hitti
Einar var nokkrum dögum fyrir
andlát hans. Settumst við á bekk
við Heilsuhælið og tókum tal
saman. „Þegar ég er búinn með
dvölina hérna verð ég að fara að
vinna eitthvað". Vinnan var hon-
um allt, hann fékk lítið út úr öðru.
Einar hafði um sig skel en undir
henni var viðkvæmur tilfinninga-
ríkur jafnaðarmaður af Guðs náð.
Honum var það í blóð borið að
ranglætið væri glæpur og að allir
menn væru fæddir með sama rétt.
Fyrir fjórum árum var ég í
miklum vanda staddur og svo
skrýtið sem það er þá leitaði ég í
huga mér að vini sem ég ætti sem
ég gæti treyst bæði fyrir vanda-
málinu og til þess að ráðleggja
mér. Ég leitaði og leitaði að
skólafélögum eða öðrum sem ég
hefði hitt í lífinu. Ég fann marga
sem ég gat treyst fyrir áhyggjum
mínum en engann sem ég treysti
til að hjálpa mér til að leysa
vandann. Þá fór ég til Einars sem
að vanda greiddi úr öllu og lagði
allt sitt lið.
Mér og mínum líkum er hollt að
minnast þess að það voru menn
eins og Einar sem menntuðu
okkur og lögðu til þann lúxus sem
við lifum við í dag og fórnuðu öllu
til,
í Biblíunni er dæmisaga um
Samverjann. Það er eins og allir
vita, saga um mann sem var
rændur öllu sínu og misþyrmt af
ræningjum. Margir gengu fram-
hjá og skiptu sér ekki af hinum
misþyrmda þar til Samverji nokk-
ur sá manninn, tók hann að sér,
gaf honum af nesti sínu og hlúði
að honum og kom honum í skjól og
sá til þess að hann varð heill.
Þessi Samverji gat alveg eins
heitað Einar Ólafur Júliusson.
Mér þótti afar vænt um Einar
og er honum þakklátur fyrir hlýju
og væntumþykju alla tíð. Hann
hélt mikið upp á afkomendur sína
og bar mikla umhyggju fyrir syni
og barnabörnum. Þeim votta ég
hjartans samúð en samgleðst
þeim að eiga svo góðar minningar
um föður og afa að lítill vandi er
að heiðra minningu hans með því
að vinna og hlúa að þeim sem
minna mega sín.
Pétur Axel Jónsson