Morgunblaðið - 12.10.1980, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 1980
39

ÁRMÚLA 36, Símar 84366 - 84491
Þórir Högni
Bergsteinsson
Fæddur 2. ágúst 1917.
Dáinn 4. september 1980.
„Ef dauóans on^ill dæmir menn úr leik.
«K da«sins hlátrar yfiricefa sviðið
morKum þykir skammt á leikinn HAiA
«K lifsins tengsli hrutaKÍörn «k veik.
En minninKarnar endast ævinleica
«K yfirKnæfa þaö sem veldur treKa.“
(Höf. ókunnur)
Ég sat lengi hljóð og klökk inni
í stofunni minni, eftir að mér var
sagt andlát frænda míns Þóris.
Það hefði í rauninni ekki átt að
koma mér mjög á óvart. Á annað
ár hafði hann verið heltekinn af
þeim sjúkdómi, er svipti hann
starfsþreki langt fyrir aldur fram.
Hann andaðist í Borgarspítalan-
um eftir dagsdvöl þar. Þótt við
vissum, að heilsa hans var mjög
veil, er það ætíð svo, að andláts-
fregn góðs vinar kemur alltaf of
fljótt, við erum aldrei viðbúin.
Biðjum um frest á því, er veldur
trega.
Ég tek mér penna í hönd, þótt
ég sé ekki fær um að minnast
Þóris eins og vert væri. En það
leita á svo hugljúfar, minningar
frá löngu liðnum samverustund-
um á mínu æskuheimili, Laugar-
vatni, en hjá okkur var Þórir mörg
sumur, sem ungur drengur. Hann
var svo góður og duglegur og mikil
lífsgleði í öllu hans fasi að
ógleymanlegt er. Það þætti ekki
eftirsóknarvert núna að vinna
sveitastörfin eins og þá var al-
gengt fyrir rúmum fimmtíu árum.
Heyjað að túnaslætti loknum á
óræktuðu útengi fram undir rétt-
ir. Þá var oftast farið að finna
fyrir haustnæðingi og votviðrum,
svo jafnvel hey voru bundin í
votaband sem kallað var og flutt
heim á tún, þar sem beðið var eftir
þurrki. „Allt var hey í harðind-
um.“ En þótt Þórir væri ungur að
árum, tók hann virkan þátt í þessu
öllu með okkur. Faðir minn hafði
orð á, hve Þórir var fljótur að
tileinka sér orfið frekar en hríf-
una. Kom fljótt í ljós verklagni
hans. Önnur störf, svo sem að
sækja kýr og hesta og færa mat og
kaffi á engjar, komu í hlut Dolla,
eins og við kölluðum hann. Þá var
Minning:
Magnús Marinó
Þorsteinsson
Hinn 31. maí 1941 kvæntist
Magnús eftirlifandi konu sinni,
Ástu Eyjólfsdóttur, hinni indæl-
ustu konu, sem búið hefur manni
sínum yndislegt heimili.
Þau bjuggu fyrst að Lokastíg 17
hér í borg, eða þar til þau byggðu
sér myndarlegt hús að Grana-
skjóli 30.
Þangað var gott að koma á hið
snyrtilega heimili þeirra hjóna,
þar var vel s séð fyrir öllu.
Þau bjuggu á hæðinni, en á
jarðhæðinni hafði hann einnig
látið innrétta íbúð og þar hafði
hann einnig smáverkstæði og
smíðaði þar margt eigulegra
muna, sem margir nutu góðs af.
Magnús var mikill heimilisfaðir
og naut sín vel meðal fjölskyldu
sinnar.
I félagsmálum hefir Magnús
eflaust starfað eitthvað, hann var
ákaflega athugull og greinargóður
maður.
í Byrðingi, riti Sveinafélags
skipasmiða sé ég að hann hefur
verið þar endurskoðandi um ára-
bil,
Á sínum yngri árum stundaði
Magnús talsvert skíðaíþróttina
með KR og tók þátt í byggingu
skíðaskála KR í Skálafelli.
Þar sem Magnús fór var góður
félagi, þess er gott að minnast.
Systir hans Björg, eða Badda eins
og hún er kölluð, minnist nú með
þakklæti skíðaferðanna með
Magga bróður sínum í Skálafellið
og þær systurnar hugsa nú eflaust
til æskuáranna, það er svo margt
að þakka að leiðarlokum.
Þau Ásta og Magnús eignuðust
tvo ayni, þeir eru: Eyjólfur, vél-
stjóri, kvæntur Önnu Lárusdóttur
og eiga þau þrjú börn, það yngsta
tveggja ára. Hinn sonurinn er
Þorsteinn, stýrimaður, kvæntur
Brynju Jóhannsdóttur. Það er
ánægjulegt samband þarna á milli
og oft komið í Granaskjólið.
Þetta hefur vissulega verið Magn-
úsi mikill styrkur í veikindum
hans, enda hefur Magnús ávallt
sýnt svo mikla umhyggju fjöl-
skyldu sinni og venzlaliði.
Það er því mikils að sakna að
leiðarlokum, en líka mikið að
þakka. Systurnar tvær, sem eftir
lifa, og fjölskyldur þeirra senda
honum líka hinstu kveðju með
þökk fyrir allt og allt.
Ásta, við sendum þér, börnum
þínum, tengdadætrum og barna-
börnum innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jóakim Pálsson
hann fyrirliði yngstu systranna og
taldi í þær kjark, þegar stór kelda
var framundan. En alltaf var
gleðin yfirsterkari öllu erfiði. —
„Þannig er æskan úr hófi kát, en
hún sín gætir, þá mest á ríður."
Frá því á æskudögum hefur
Dolli frændi verið okkur kær og
minnisstæður fyrir hugljúfa við-
mótið, sem alla gladdi.
Nú þegar hann er kvaddur
hinstu kveðju, sakna ég þess
sárlega að hafa ekki hitt hann á
seinni árum, nema á förnum vegi
eða innan um fjöldann, án næð-
isstundar, allir að flýta sér. Þórir
valdi sér lífsstarf, þar sem verk-
lagni hans og listhneigð naut sín
vel. Hann öðlaðist meistararétt-
indi sem múrari 1938. Eftir það
tók hann að sér verk, er kröfðust
mikillar nákvæmni. Má hér nefna,
að hann vann með finnska lista-
manninum Lennart Segerstrole að
uppsetningu Fresco-myndarinnar
í kirkjunni í Saurbæ á Hvalfjarð-
arströnd. Rómaði listamaðurinn
mjög handbragð Þóris. Víða má
sjá listahandbragð hans, t.d. í
Skálholtskirkju. Þar var hann
einnig talinn nauðsynlegur með
listafólki við fegrun kirkjunnar.
Þórir Högni var fæddur 2. ágúst
1917 í Reykjavík. Hann kvæntist
1942 Þuríði Sigmundsdóttur. Þau
eignuðust þrjú börn: Svövu, gifta
Norman Éatough, Sigmund,
kvæntan Minnie Eggertsdóttur og
Örn, er dvelst enn í heimahúsum.
Þórir eignaðist góðan lífsförunaut
og góð börn.
Foreldrar Þóris voru Ragnhild-
ur Magnúsdóttir og Bergsteinn
Jóhannesson, múrarameistari.
Þórir var næstyngstur 6 systkina,
en þau eru: Arnheiður, ekkja Páls
Þorlákssonar, skipstjóra; Jón,
múrarameistari, Jóhannes, múr-
ari, Magnús, húsasmíðameistari
og yngstur Gunnar, forstöðumað-
ur Sjómælinga íslands. Öll eru
þessi systkini drengskaparfólk og
hafa eignast góða maka. Segja má
að heimili okkar hafi verið ná-
tengd, bæði af frændsemi og kærri
vináttu. Foreldrar Þóris voru
frábær hjón að allri gerð, annáluð
fyrir gestrisni og sýndu öllum alúð
og virðingu, háum sem lágum.
Við áttum hjá þeim annað
heimili, ef svo mætti segja, því
foreldrar mínir og við öll systkin-
in áttum þar vísan gististað, ef við
vorum á ferð í Reykjavík.
Ragnhildur var föðursystir mín.
Hún var einstök frænka. Bjó um
næturgestina í stássstofunni og
færði morgunkaffið í rúmið, ekki
að tala um annað.
Til að gleðja okkur unglingana
úr sveitinni, hafði hún sótt í
bakari skrautlegar sætakökur með
kaffinu. Ekki taldi hún eftir sér að
fara með okkur í búðir eða vera til
halds og trausts, ef leita þurfti til
læknis.
Brynjólfur, föðurbróðir minn,
hélt einnig til hjá Ragnhildi og
Bergsteini, og er mér sögð sú saga,
að eitt sinn, er hann var á ferð í
borginni, hitti hann tvo menn
utan af landi, er voru að leita sér
að gistingu. „Komið þið til hennar
Ragnhildar systur minnar, hún
lofar öllum að vera." Þetta voru
orð að sönnu, því alla tíð síðan
áttu þessir menn vísan gististað á
þessu góða heimili.
Bæði voru hjónin samhent í að
hjálpa og gleðja, þar sem þess var
þörf og stórtæk í gjöfum. Þessi
elskulegu hjón létust bæði fyrir
aldur fram. Ragnhildur, lést á
annan jóladag 1935, 57 ára að
aldri, en Bergsteinn 5 árum síðar.
Ekki get ég hugsað mér betri
vináttu milli heimila en foreldra
okkar Þóris frænda míns. Það var
hátíð að fá fjölskylduna úr
Reykjavík í heimsókn, hvort held-
ur einn eða fleiri voru á ferð. “
Boðið í brúðkaup systkinanna á
Laugarvatni eða bara að njóta
góða veðursins og fegurðarinnar á
hásumardegi í sveitinni. Það voru
ætíð miklir fagnaðarfundir á
hvoru heimilinu sem var og hús-
rýmið virtist óendanlega stórt.
Mér hefur verið tíðrætt um
gestrisni foreldra Þórir, en ég
held, að hið hógværa fas hans hafi
mótast af því andrúmslofti, sem
ríkti á heimili foreldra hans. —
Gefa eitthvað af sjálfum sér en
vera ekki með háværar kröfur til
lífsþæginda eða herbergja út af
fyrir sig, eins og nú þykir svo
nauðsynlegt. Ekkert sjálfsagðara
en að ganga úr rúmi fyrir nætur-
gesti.
Þórir hafði óskað eftir, að um
sig væri ekki mikið rætt á hinstu
kveðjustund hér í heimi. Það var
honum líkt. Þess vegna eru hér
frekar rifjaðar löngu liðnar sam-
verustundir, er bera upplagi hans
vitni og kostum í fari hans, er
entust honum ævilangt.
Nú er fölnað lauf að falla á jörð.
Það minnir okkur á, að eitt sinn
skal hver deyja. Ég bið Guð að
gefa konu hans og fjölskyldu styrk
og gæfu á komandi tímum.
Lára Böðvarsdóttir
frá Laugarvatni.
Fæddur 14. febrúar 1910
Dáinn 2. október 1980
Mánudaginn 13. október fer
fram í Fossvogskapellu útför
Magnúsar Þorsteinssonar, sem
lést að Landspítalanum að kvöldi
þann 2. október. Magnús var búinn
að vera heilsulítill undanfarið, en
veikindi sín bar hann með ein-
stöku jafnaðargeði.
Magnús var fæddur í Reykjavík,
sonur Bjargar Magnúsdóttur frá
Ánanaustum og Þorsteins Tóm-
assonar skipasmiðs sem lengi
bjuggu í Mjóstræti 4 hér í borg.
Þorsteinn var ættaður frá Skipa-
gerði í Vestur-Landeyjum.
Börn þeirra Bjargar og Þor-
steins voru þrjú og var Magnús
þeirra elztur. Næst í röðinni
þeirra systkina er Aðalheiður, og
Björg þeirra yngst.
1921, þá 11 ára gamall, fluttist
Magnús til Mjóafjarðar með for-
eldrum sínum, þar sem Þorsteinn
faðir hans stundaði smíðar, aðal-
lega skipasmíðar og hafði skipa-
eftirlit.
Þá byggði hann sér hús í
Mjóafirði sem stendur enn. 1924
fluttist fjölskyldan svo til Seyðis-
fjarðar, þar sem Þorsteinn stund-
aði sömu vinnu. 1930 fluttust þau
svo til Reykjavíkur aftur og byrj-
ar Þorsteinn þá að vinna í Lands-
smiðjunni.
Þetta var nú á kreppuárunum
og ekki svo gott að fá vinnu þá.
Magnús leggur nú í það að taka
bílpróf og síðar meirapróf og fær
nú vinnu sem vörubílstjóri við
höfnina.
Síðar fer Magnús að' vinna í
Landsmiðjunni og lýkur þaðan
námi sem skipasmiður og vinnur
áfram í Landssmiðjunni lengi
eftir það. Síðast vann Magnús sem
smiður hjá höfninni.

LUXUSLAUSN í ORKUKREPPU
Þetta er hinn dæmalausi DODGE OMNI 80 - litli
lúxusbillinn frá Chrysler-verksmiðjunum í
Ameriku, sem farið hefuf sigurför um löndin öll
á undanförnum misserum. ,
í bílnum er t.d. 4 cyl. vél, öttulega neyslugrönn,
auk þess sjálfskipting og lúxusfrágangur i
hólf og golf. Við eigum eftir fáeina Omni 2dr. og
I 4dr. '80, á ótrúlega hagstæðu verði, þrátt fyrir
gengissig og verðbólgu.
Ekki geyma þangað til á morgun sem hægt er að
gera i dag - kaupa eina lúxuslausn i orkukreppu,
DODGE OMNI.
Vökull hf.