Morgunblaðið - 24.12.1980, Page 21

52
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. DESEMBER 1980
í Betlehem
er barn oss fœtt
1. Þau boð komu frá Ágústusi keisara, að nú ættu allir að skrásetja sig, hver í sinni
borg.
2. María og Jósef fóru þá til Betlehem, borgar Davíðs. Þar létu þau skrásetja sig í
manntalið. En meðan þau dvöldust þar fæddi María son, sem hún lagði í jötu.
3. Skammt fyrir utan borgina voru nokkrir fjárhirðar, sem gættu hjarðar sinnar.
Allt í einu birtist þeim engill, sem sagði: — Yður er í dag frelsari fæddur, Kristur
Drottinn í borg Davíðs.
4. Þegar engillinn lauk máli sínu, birtist fjöldi himneskra vera, sem lofuðu Guð og
sögðu: — Dýrð sé Guði í upphæðum, friður á jörðu og velþóknun yfir mönnunum.
5. Þegar Jesús fæddist í Betlehem voru nokkrir vitringar á ferð frá Austurlöndum.
6. Þeir fundu staðinn þar sem Jesús lá í jötunni, veittu honum lotningu og færðu
honum gjafir.
Skemmtilegt ferðalag
Nonni hafði fengið lítinn, hvítan kettling í
jólagjöf. Hann kallaði kettlinginn Mjöll.
Mjöll fékk sína eigin körfu.
Hún þeyttist fram og aftur allan daginn.
Henni fannst svo gaman að leika sér.
Dag nokkurn vaknaði hún á miðjum degi.
Hún teygði úr loppunum og mjálmaði.
Hana langaði svo mikið til að bregða á leik.
Hún stökk upp úr körfunni og þaut inn í
borðstofu.
Hún leitaði að Nonna, en fann hann hvergi.
Þá datt henni í hug að ferðast upp á eigin
spýtur.
Hún klifraði upp stigann og fór upp á aðra hæð.
Þar kom hún að opnum dyrum og gekk inn.
Yið hliðina á rúminu stóð borð.
Á borðinu var lítil vekjaraklukka.
„Af hverju ætli hún segi alltaf tikk takk, tikk
takk?“ hugsaði Mjöll og stökk upp á borðið.
Þegar hún sá alla takkana aftan á klukkunni,
hugsaði hún: „Mikið væri nú gaman að snerta á
aðeins." Svo ýtti hún við tökkunum með
framloppunni og hallaði undir flatt. Hún hafði
aldrei séð svona skrýtið tæki áður.
Allt í einu fór klukkan að hringja. Mjöll hafði
komið hringingunni af stað. Rrrrrrrrrrrrrrrrr!
Aumingja Mjöll varð svo hrædd að hún féll
aftur á bak. Svo datt hún niður af borðinu um
leið og Nonni kom heim.
„Af hverju hringir klukkan mín núna?“ spurði
Nonni. En á sama andartaki kom Mjöll þjótandi
niður stigann. Nonni sá strax á svipnum á
henni, að hún var blönduð í málið. Hann tók
hana upp hlæjandi og hélt á henni í fanginu.
„Aumingja Mjöll," sagði hann og strauk henni
um bakið. „Næst þegar þú ferð í ferðalag skaltu
bíða eftir mér. Mundu það. Meðan maður er
lítill þarf einhver að passa mann.“
Mjöll og Nonni héldu áfram að vera bestu vinir.
JÓl
Teikning: Davíð Heiðberg, 8 ára.
Stefán Sigurðsson (frá Hvítadal), fæddist á Hólmavík við
Steingrímsfjörð árið 1887. Hann þótti snemma hneigður mjög til
bóknáms, en átján ára varð hann að halda að heiman og hafa ofan
af fyrir sér við margvísleg störf. 1912 hélt hann til Noregs og fór að
vinna í skipasmíðastöð, en varð að halda heim aftur þremur árum
síðar af því að hann veiktist af berklum. Skömmu eftir það hóf
hann búskap í Saurbæ í Dalasýslu, en hann lést aðeins 46 ára.
Stefán var að sumu leyti einn af brautryðjendum í nýrri
ljóðagerð, þar sem hann gerir eins konar „játningar" og segir frá
tilfinningum, sorgum og gleði.
I
Þau lýsa fegurst,
er lækkar sól,
í blámaheiði
mín bernsku jól.
Er hneig aðjólum
mitt hjarta brann.
í dásemd nýrri
hver dagur rann.
En ugg á stundum
mig yfir brá.
Og von á mörgu
ég vissi þá.
Því jólas veinar
úr jöklageim
trítluðu um fjöllin
og tíndust heim.
Ég aldrei sjálfur
þau undur leit,
hann Kertasníki
og kveldsins sveit.
Ég man sá lýður
í myrkri ólst.
Og jólakötturinn
jafnan fólst.
II.
Það lækkaði stöðugt
á lofti sól.
Þau brostu í nálægð
mín bernsku jól.
Og sífellt styttist
við sérhvern dag.
Og húsið fylltist
af helgibrag.
Um bekki var strokið
og brík og hólf.
Og hirslur þvegnar
og húsagólf.
Ég reikaði um bæinn,
er rökkur fól.
Ég man þá hrifning:
Á morgun jól!
III.
Ó, blessuð jólin,
hver bið mér sveið.
I klæðunum nýju
ég kveldsins beið.
Að sjöttu stundu
um síðir dró.
Kvejdið var heilagt,
er klukkan sló.
Þá hljóðnaði fólkið.
Ég heyrði og fann,
að Ijóssins englar
þá liðu í rann.
/y.
Ég þokaðist burtu,
ég þoldi ei bið,
og kistuna gömlu
ég kraup nú við.
Hún manna fól þar
sinn mikla auð:
Ijómandi kerti
og laufabrauð.
Og lífið var sæla
og lánið heilt,
er kistan var opnuð
og kertum deilt.
V.
Og prúð var stundin
er pabbi tók
af hillunni ofan
þá helgu bók
og las með andagt
um lífsins sól,
um Herrans fæðing
um heilögjól,
og lyfti mér barni
í ljómann þann,
er hirðingjaflokki
af hæðum brann.
í gullnum Ijóma
hver gjöf mér skín.
En kærust voru mér
kertin mín.
Þau kertin brunnu
svo bjart og rótt
í Jesú nafni
um jólanótt.
VH.
Ó, láttu Kristur
þá laun sín fá,
er Ijós þín kveiktu,
er lýstu þá.
Ég sé þær sólir
mín sál er klökk
af helgri hrifning
og hjartans þökk.
Lýstu þeim héðan
er lokast brá,
heilaga Guðsmóðir,
himnum frá.