Morgunblaðið - 02.04.1981, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. APRÍL 1981
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
GUDFINNA GUDMUNDSDÓTTIR,
andaöist á St. Jósefsspítala 30. marz. Jarðarförin auglýst síöar.
Guömunda Þorsteinsdóttir, Guölaugur Hanneason,
Asgeir Þorsteinsson, Sigrún Hallgrímsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
Eiginmaöur minn,
ODDURJÓNSSON,
Fagurhólsmýri,
verður jarösunginn aö Hofi öræfum, laugardaginn 4. apríl kl. 2.
Fyrir hönd vandamanna.
Nanna Siguröardóttir.
+
Maöurinn minn, faöir okkar og tengdafaöir,
EINAR JÓNSSON,
Skólavöllum 4, Selfossi,
veröur jarösungin frá Selfosskirkju, laugardaginn 4. apríl kl. 14.00.
Ingiríður Arnadóttir,
Árni Einarsson, Guörún Lillý Ásgeirsdóttir,
Unnur Einarsdóttir, Gunnar Á. Jónsson,
Jóna Einarsdóttir, Jón Helgi Hálfdanarson.
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
GUNNAR HÉÐINN STEFÁNSSON,
flugumferóarstjóri,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu, föstudaginn 3. apríl kl.
16.30. Blóm og kransar vinsamiegast afþökkuö, en þeim, sem vitja
minnast hins látna er bent á líknarstofnanir.
Þóra Ólafsdóttir og börn.
Útför
EINARS JÚLÍUSSONAR,
Skólavegi 34, Keflavík,
fer fram í Keflavíkurkirkju, föstudaginn 3. apríl kl. 14. Þeim, sem
viija minnast hans, er bent á Slysavarnarfélag fslands.
Lína Sverrisdóttir,
Sverrir Mikael Einarsson,
Svanhildur Elentínsdóttir, Einar Hjalteated,
Margrót Theodóra Hjaltested, Einar Kristinn Hjaltested.
+
Útför foreldra minna,
LILJU GUÐRÚNAR JAKOBSDÓTTUR,
er lést 26. marz og
ÁRNA SIGURÐSSONAR,
Bólstaöarhlíö 33,
sem lést 31. marz verður gerö frá Fossvogskirkju föstudaginn 3.
apríl kl. 10.30.
Jakob Siguröur Arnaaon.
+
Útför móöur okkar,
HÍRAMÍU JENSÍNU GUOJÓNSDÓTTUR,
fró Bolungavík,
fer fram frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 2. apríl kl. 10.30.
Stefania Jónsdóttir,
Jón A. Jónason,
Kjartan Magnússon.
+
Útför eiginmanns mtns,
SIGURÐAR S. SÆMUNDSSONAR,
fró Landakoti,
fer fram frá Bessastaöakirkju, föstudaginn 3. þ.m. kl. 14.
Fyrir hönd vandamanna,
Ragnhildur Jónsdóttir.
+
Útför,
KARÓLÍNU ÁRNADÓTTUR,
Böömóösstööum, Laugardal,
fer fram frá Skálholtskirkju laugardaginn 4. aprfl kl. 13.30.
Jarösett veröur í Miödalskirkju. Bftl fer frá Umferöarmiöstöðinni kl.
11.15.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Minmng:
Salgerður Arngríms
dóttir frá
Fædd 22. október 1905.
Dáin 25. mars 1981.
Salgerður Sveinbjörg Arn-
grímsdóttir var fædd 22. október
1905 að Kirkjubæ í Vestmannaeyj-
um. Foreldrar hennar voru hjónin
Guðrún Jónsdóttir og Arngrímur
Sveinbjörnsson.
Salgerður giftist árið 1940 Jóni
Nikulássyni og eignuðust þau eina
dóttur, Guðrúnu, sem er gift
Einari Má Einarssyni og eiga þau
þrjár dætur.
Ég var Sölu, eins og hún var
kölluð í daglegu tali, vel kunnug,
þar sem ég og dóttir hennar
vorum æskuvinkonur. Við gengum
saman í barnaskóla, síðan í gagn-
fræðaskóla og loks í húsmæðra-
skóla.
Sala var mjög hreinleg og
myndarleg kona. Eitt dæmi vil ég
nefna um það. Lengi vel urðum við
Vestmannaeyingar að nota rign-
ingarvatn, sem féll á þök húsa
okkar og var safnað í brunna. Það
vatn sem Sala notaði til drykkjar
handa heimilisfólki sínu sauð hún
og geymdi síðan í kæliskáp, þann-
ig að hún átti alltaf til ferskt vatn
til að bjóða.
Sala var afskaplega vandvirk
hvað sem hún tók sér fyrir
hendur, hvort sem var í matar-
gerð, við sauma eða annað sem að
heimilisstörfum vék.
Eins og áður sagði var Sala gift
Jóni Nikulássyni og lést hann
fyrir þremur árum. Hann var
lengst af sjómaður, lengi á Herj-
ólfi. Jón var hvers manns hugljúfi
og oft öfundaði ég Gunný að eiga
svona góðan og skilningsríkan
föður.
Oft leit Sala heim í Suðurbæ til
ömmu og mömmu og ræddi við
þær um það sem var að gerast á
Iíðandi stund.
Svo kom þessi ömurlega nótt,
23. janúar 1973, og það fólk sem
hafði verið góðir nágrannar, með
nánum tengslum á milli heimila,
þurfti að flytja hingað og þangað
um landið.
Kirkjubœ
Ég minnist síðustu heimsóknar
hennar hingað í Eyjaholtið í
byrjun desember, hún var hress og
leit vel út og ekki datt mér í hug
að hún ætti ekki eftir að koma
hingaö aftur að heimsækja okkur.
Ég bið algóöan guð að styrkja
Gunný og fjölskyldu hennar við
móðurmissinn.
Hinsta kveðja,
Ingibjörg og Unnur frá
Kirkjubæ, Vestmannaeyjum.
Það kom okkur ekki á óvart,
þegar Gunný, dóttir Sölu, hringdi
til okkar hjónanna snemma morg-
uns miðvikudaginn 25. mars og
tilkynnti, að mamma hennar hefði
dáið þá um nóttina, svo sjúk sem
hún var búin að vera undanfarnar
vikur. Stundum getum við þakkað
fyrir, þegar fólk fær hvíldina eins
og hér gerðist, gott að mega loka
augunum og sofna og vakna svo í
yl og birtu handan móðunnar
miklu.
Og ég trúi því, að Jón hafi fylgst
með högum hennar undanfarið og
beðið og tekið á móti henni, þegar
yfir lauk.
Hún hét fullu nafni Salgerður
Sveinbjörg, en Sala var hún alltaf
kölluð af vinum og kunningjum.
Hún fæddist á Kirkjubæ í Vest-
mannaeyjum 22. október 1905.
Halldór Sigurjónsson
flugvirki — Kveðja
Fæddur 4. desember 1917.
Dáinn 6. mars 1981.
Þriðjudaginn 17. mars sl. var
jarðsunginn frá Fríkirkjunni í
Reykjavík Halldór Sigurjónsson,
flugvirki. Halldór, eða Dóri
frændi eins og ég kallaði hann
alltaf, var giftur föðursystur
minni, Halldóru Elíasdóttur. ör-
fáar línur langaði mig að skrifa í
kveðju- og þakklætisskyni til Dóra
frænda.
Alla tíð var hann mér sérstak-
lega góður og öllum hinum krökk-
unum í fjölskyldunni. Þegar við
vorum smábörn gaf hann sér
alltaf tíma til að sinna okkur á
ýmsan hátt, hann kenndi okkur að
lita og föndra eða lék við okkur
barnaleiki, enda listamaður mikill
og einstaklega barngóður.
Arin liðu og ég og hinir krakk-
arnir urðum fullorðin, en það var
ekki þar með sagt, að samband
okkar við Dóra slitnaði, því alltaf
tók hann jafn vel á móti okkur,
glaður í bragði og með spaugsyrði
á vör rabbaði hann við okkur um
heima og geima. Eitt ár, eftir að
ég varð fullorðin, bjó ég í sama
húsi og Dóri og Dóra í húsi ömmu
minnar sálugu, Áslaugar. Alltaf
var Dóri þá boðinn og búinn að
aðstoða mig við hitt og þetta, sem
gera þurfti við viðhald og endur-
bætur á íbúðinni, þó svo að heilsa
hans leyfði honum það í rauninni
ekki og betra hefði verið, að hann
lægi fyrir og hvíldi sig. En Dóri
kvartaði aldrei og sagði alltaf, að
honum liði vel, ef hann var
spurður.
Það er ekki langt síðan ég
kvaddi hann, er ég var á Ieiðinni
til Luxemborgar, en hann eftir
nokkra daga að fara til London til
uppskurðar, þar sem hann síðan
lést á sjúkrahúsi að morgni þ. 6.
mars. Ég var alveg viss um, að ég
myndi sjá hann aftur hressan og
kátan, því marga uppskurði hafði
hann gengið í gegnum. Ég vona að
Dóra líði vel núna, því hann sagði
mér, þegar ég kvaddi hann, að
honum myndi líða svo vel eftir
uppskurðinn.
Það eru til fáir menn eins og
Dóri frændi var, góður við menn
og dýr, sáttur við allt og alla og
tók því, sem taka þurfti. Það er
mikill söknuður og eftirsjá að svo
góðum manni sem Dóri var.
Ég bið góðan guð að styrkja
Dóru, frænku mína, Kidda, Önnu,
tengdabörn og barnabörn í sorg
þeirra og söknuði.
Luxemborg, 19. mars 1981,
Katrin G. Alfreðsdóttir.
Foreldrar hennar voru hjónin
Guðrún Jónsdóttir og Arngrímur
Sveinbjörnsson. Einn bróður átti
Sala, sem hét Engilbert, en hann
drukknaði um tvítugsaldur í Vest-
mannaeyjahöfn 14. maí 1920, og
má nærri geta, að sárt hefur verið
að missa þennan unga mann, son
og bróður, og stórt skarð höggvið í
þessa litlu fjölskyldu.
Hjá foreldrum Sölu ólst einnig
upp frænka hennar, Aðalheiður
Árný Árnadóttir, og tók Sala við
uppeldi hennar þegar þau féllu
frá.
Ég, sem þessar línur skrifa,
fluttist að Kirkjubæ í sama hús og
Sala, ef svo má segja, í byrjun
janúar 1939. Það fyrsta, sem ég
minnist frá þeim tíma, var, að
daginn eftir, að ég flyst í það hús,
var svo fallegur sálmasöngur. Það
átti að fara að jarða móður Sölu,
en þá voru húskveðjur fluttar í
heimahúsum. Ég man, hvað mér
þótti ein kvenröddin falleg; þetta
heyrðist svo vel yfir til okkar, því
að einfalt þil var á milli íbúðanna.
Sala giftist Jóni Nikulássyni
árið 1940, miklum ágætis manni,
og var hjónaband þeirra mjög
farsælt. Hún missti mann sinn
1978 eftir erfið veikindi. Eina
dóttur eignuðust þau hjón, Guð-
rúnu símamær í Reykjavík. Hún
er gift Einari Má Éinarssyni,
slökkviliðsmanni og eiga þau 3
dætur.
Margs er að minnast, þegar
hugsað er til baka. Við Sala urðum
fljótt góðar nágrannakonur og
bjuggum rúm 10 ár undir sama
þaki — og þó að mikið væri af
krökkum í fjölskyldu okkar Pét-
urs, en Sala og Jón bara með eina
dóttur, var samkomulagið alltaf
gott. Gott þótti mér að leita til
Sölu, fyrst eftir að ég fór að búa,
og biðja um aðstoð, ef ég var að
sauma einhverja vandsaumaða
flík. Hún var svo myndarleg í
öllum saumaskap og alltaf fús að
hjálpa mér. Sömuleiðis minnist ég
þeirrar hátíðlegu stundar, þegar
tvö börn okkar Péturs og dóttir
Sölu og Jóns voru skírð í einu, í
litlu baöstofunni þeirra. Dætur
okkar voru komnar á annað ár, en
sonur minn þriggja mánaða —
hvað við vorum stoltar af dætrum
okkar, báðar með mikið hrokkið
hár eftir aldri og með hárborða.
Höfðum við á orði, að gaman væri
að fara með börnin í kirkju, en
feimnin var of mikil til þess og þá
þótti ekki eins sjálfsagt og nú að
skíra í kirkju.
Svo kom að því, að við fluttum í
sitt hvort húsið, sem mennirnir
okkar byggðu, en áfram áttum við
heima á Kirkjubæjartorfunni, svo
að stutt var að heimsækja hver
aðra.
Sala var afskaplega hreinleg
kona og smekkleg og aldrei keypti
hún nema vandaða hluti, hvort
heldur það var fatnaður eða hús-
gögn — hún beið heldur með að
kaupa hlutinn, þangað til hún gat
keypt það, sem hún var ánægð
með. Hún hafði mikið yndi af
blómum og var margar stundir úti
við og bjó til falleg blómabeð við
húsið sitt.
Það var ekki sársaukalaust,
þegar Gunný dóttir hennar, flutti
alfarin með manni sínum og
dóttur til Reykjavíkur, en Sala
sagði alltaf, að ekki væri alltaf
hægt að elta börnin sín, þó að þau
flyttust að heiman. Það var þó
sárabót, að hún fékk að hafa
nöfnu sína og dótturdóttur, Gerði,
á sumrin, og Gerður Pálmadóttir,
dóttir Aðalheiðar, fósturdóttur
hennar, var þar á undan búin að
vera sumar eftir sumar hjá
frænku sinni. Það var komið fram
hér að framan, að Sala hefði átt
eina dóttur, en ég fullyrði, a hún
sé á við margar venjulegar dætur
— svo var hún góð og hjálpleg við
foreldra sína, að til fyrirmyndar
var, og eftir að pabbi hennar dó,
var ekkert það til, sem hún vildi
ekki gera fyrir mömmu sína.
Sala bjó alla tið á Kirkjubæ,
þeim yndislega stað (eða fram að
gosi, eins og við köllum það). Það
var svo friðsælt og fallegt þar,
landsýnin, fjöllin, sjórinn og út-
eyjarnar — allt var þetta jafn
fagurt, enda var það svo oft á
góðviðriskvöldum á sumrin, að
maður hafði sig ekki í háttinn. En