Morgunblaðið - 30.07.1981, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ1981
+
Konan mín og móöir okkar,
ÁSTA HÓLMKELSDÓTTIR,
Mévabraut 2,
Keflavik,
lést í Borgarsjúkrahúsinu 28. júlí.
Gunnar Guðmundsson, Áatróóur Gunnarsson,
Hólmkell Gunnarsson.
Hundrað ára minning:
Elín Steinþörsdótt-
ir Briem^ Oddgeirs-
hólum Arnessýslu
Móöir okkar,
RANNVEIG E. HERMANNSDOTTIR,
Kleppsvegi 134,
lést í Landakotsspítala aö morgni 29. júlí.
Kristín Jónsdóttir,
Elín Jónsdóttir,
Nanna Jónsdóttir,
Gunnþórunn Jónsdóttir.
Í
INGIBJÖRG SIGRÍÐUR JÓNASDÓTTIR
Njálsgötu 4b,
lést aö öldrunardeildinni í Hátúni mánudaginn 27. júlí.
Vandamenn.
Móöir okkar, h
ÁSTRÍÐUR GUDRUN EGGERTSDÓTTIR,
lést aö morgni 29. júlí. Grímur Þórarinsson,
Eggert Þórarinsson, Árni Þórarinsson,
Sveinn Þórarinsson.
19. júlí, komu börn og vensla-
fólk Elínar Steindórsdóttur Briem
saman að Oddgeirshólum, til að
minnast þess að hundrað ár eru
liðin frá fæðingu hennar. Mættu
fyrst allir við messu í Hraungerð-
iskirkju, sem var sóknarkirkja
Elínar. Skírð var lítil stúlka,
dóttir hjónanna Margrétar Ein-
arsdóttur og Magnúsar Guð-
mundssonar, en hann er sonarson-
ur Elínar. Litla stúlkan hlaut nafn
langömmu sinnar og er þar aftur
komin Elín í Oddgeirshólum.
Presturinn, séra Sigurður Sigurð-
arson, minntist Elínar hlýjum
orðum og bað nöfnu hennar bless-
unar.
Það má segja að vegir mannsins
séu órannsakanlegir, það sannast
þegar ég hugsa um hvernig leiðir
okkar fósturmóður minnar lágu
saman. — Árið 1936 var mér
komið fyrir á barnaheimilinu Sil-
ungapolli, og dag einn, er Guðný
Jónsdóttir hjúkrunarkona kom
þar til yfirlits og er að fara út úr
hliðinu, kom lítil stúlka til hennar
og segir: „Vilt þú eiga mig.“ Síðar
sagði hún mér undirritaðri að sér
hefði víst orðið svarafátt, en þetta
hefði óneitanlega leitað á hugann.
Næsta dag fer hún aftur að
Silungapolli, kemur þá sú litla og
segir: „Ertu komin að sækja mig?“
Þar sem Guðný þekkti til í
Oddgeirshólum, hafði átt sín börn
þar í sumardvöl við gott atlæti,
kom henni í hug að leita þangað og
pantaði Elínu í síma að Hraun-
gerði. Þá var ekki sími á hverjum
bæ og ekki talinn eftir klukku-
stundar gangur, ekki voru heldur
bílar á hverju hlaði eins og nú.
Elín mun ekki hafa svarað með
eftirtölum um ferðina, en spurt
því frekar um ástæður barnsins og
að því heyrðu lá svarið laust á
vörum: „Láttu barnið koma, það
verða einhver ráð.“ (Síðar auðnað-
ist mér að hjúkra Guðnýju síðustu
ævistundirnar.) — Þó stóð þannig
á árið 1936 er ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að eignast góða fóst-
urmóður og gott heimili, að þann
10. maí hafði fósturmóðir mín
orðið fyrir þeirri miklu raun og
þungu sorg að missa mann sinn,
Árna Árnason, löngu fyrir aldur
fram, innan við sextugt.
Þau eignuðust níu börn. Tvö
þeirra dóu í frumbernsku og
Steindór, næstelstur, dó sumarið
eftir að ég kom að Oddgeirshólum,
28 ára. Elst er Kamilla Sigríður,
gift Guðmundi Kristjánssyni,
bónda að Arnarbæli, Grímsnesi,
þau eiga fjögur börn, Katrín, gift
Steinari Pálssyni, bónda í Hlíð í
Gnúpverjahreppi, þau eiga þrjú
börn, Ólöf Elísabet, gift Jóni
Ólafssyni, bankastjóra við útib.
Samvinnubankans í Vík, Mýrdal,
þau eiga fimm börn. Þrír bræð-
urnir eru bændur í Oddgeirshól-
um, Ólafur, giftur Guðmundu Jó-
hannsdóttur, þau eiga eina dóttur,
Guðmundur, giftur Ilse Wall-
mann, þau eiga fjögur börn, og
Jóhann Kristján Briem, ógiftur.
Mamma, en það kallaði ég
fósturmóður mína ætíð, sagði mér,
+
Utför eiginkonu minnar, móöur, tengdamóöur og ömmu,
MARÍU GUDMUNDSDÓTTUR
húafreyju,
Dufþaksholti, Hvolhreppi,
er lést 22. júlí sl., fer fram frá Stórólfshvolskirkju laugardaginn 1.
ágúst kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Jón Bjarnason.
+
Útför
FRIDJÓNS VIGFÚSSONAR
frá Siglufirði,
er lézt á Hrafnistu hinn 25. júlí al„ veröur gerö »rá Fossvogskirkju
þriöjudaginn 4. ágúst kl. 3 e.h.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Eiginkona mín,
BERGÞÓRA GUOMUNDSDÓTTIR,
Einilundi 8d, Akureyri,
andaöist í Fjóröungssjúkrahúsinu á Akureyri 27. júlí. Jaröarförin
fer fram frá Akureyrarklrkju þriöjudaglnn 4. ágúst kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuö.
Georg Karlsson.
+
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
SIGURBJÖRG UNNUR ARNADOTTIR,
Kirkjuteigi 9,
veröur jarösungin frá Laugarneskirkju ídag, fimmtudag 30. júlí kl.
13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuö, en þeim, sem vildu minnast hennar,
er bent á Styrktarfélag Tjaldanesheimilisins.
Kjartan Ingimarsson,
bóra Kjartansdóttir, Guömundur H. Karlsson,
Ingímar Kjartansson,
Kristján Kjartansson,
Árni Kjartansson, Guórún Ágústsdóttir,
Björk Vigfúsína Kjartansdóttir
og barnabarnabörn.
Erlendur Þorsteins-
son - Minningarorð
Föstudaginn 17. þ.m. fór fram
að viðstöddu fjölmenni útför
manns, sem var mér kærari og
nærstæðari en stopular og tilvilj-
unarkenndar samverustundir gátu
bent til.
„Ég man þá tíð, í minni hún æ
mér er ... “ þegar Erlendur Þor-
steinsson frá Fáskrúðsfirði með
fyrirmennsku sinni og atgerfi
setti svip á mannlíf í öðrum firði:
Siglufirði. Þá brá birtu gáfna,
góðvildar og glæsileiks af bæjar-
fógetafulltrúanum unga, sem í
gegnum dagleg embættisstörf sín
kom svo víða við í jagandi önn
athafnalifs, sem varla er spursmál
um, hvort riokkurn tíma nokkurs
staðar á íslandi hefur átt sinn líka
að þrótti og fjöri. Þeir, sem lifðu
þar og störfuðu þau ár meðan
mest gekk á, gleyma þeim aldrei.
Okkur, ungum og áhugasömum
krötum þeirrar tíðar á þeim stað,
þótti því ekki lítill hvaireki, þegar
svo réðist, að Erlendur. hlaðinn
+
Móöir okkar,
GUÐFINNA GUNNLAUGSDÓTTIR,
sem andaöist á Hrafnistu 20. júl( sl., veröur jarösungin frá
Dómkirkjunni föstudaginn 31. júlí kl. 15.00.
Kristinn Guóbjörnsson,
Helga Guöbjörnsdóttir,
Jóhann Guöbjörnsson.
+
Útför mannsins míns og fööur okkar,
SIGVALDA JÓNSSONAR,
Sogavegi 102, Raykjavik,
veröur gerö frá Dómkirkjunni hinn 31. júlí. kl. 10.30.
Ragnhildur Dagbjartsdóttir, Guöbjörg Sigvaldadóttir,
Garðar Sigvaldason, Þórey Sigvaldadóttir,
Jón Sigvaldason.
Bróöir okkar,
EINAR BRYNJÓLFSSON
bifreióarstjóri,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 31. júlí kl.
10.30.
Hanna Brynjólfsdóttir,
Elín Brynjólfsdóttir,
Bragi Brynjólfsson.
að eitt sinn hefði hún fengið bréf
frá ungri konu, sem taldi sig ekki
eiga langt eftir ólifað og bað hana
að taka annað barn sitt, sem
aðeins var þriggja mánaða, það
myndi frekar verða ráð að koma
því eldra fyrir. Þessi drengur hét
Haukur Magnússon, sonur hálf-
bróður Árna manns hennar. Barn-
ið var sótt og alið upp í ástríki sem
önnur börn er hún tók að sér. Að
þau börn nytu náms sem eigin
börn var þar líka sjálfsagt, og er
Haukur hafði lokið verkfræðinámi
í Danmörku, kominn hér til starfa
og lífið virtist brosa við honum,
veiktist hann og dó, 32ja ára.
í tölu þeirra barna, sem kölluðu
Elínu mömmu og ömmu, eru
börnin mín tvö og bætum við þeim
við blóðskylda, komast niðjarnir í
töluna 36.
Mín kæra fósturmóðir, Elín, var
fædd að Hruna, Árnessýslu, 20.
júlí 1881, dóttir hjónanna Kamillu
Sigríðar, fædd Hall, og Steindórs
Briem, prests að Hruna, Jóhanns-
sonar Briem, prófasts í Hruna.
Amma fósturmóður minnar var
Sigríður Stefánsdóttir, bónda
Pálssonar að Oddgeirshólum. Elín
fósturmóðir mín ólst upp á stóru
og góðu heimili foreldra sinna og
átti því bjarta æsku og margar
gleðiríkar minningar frá bernsku-
árum sínum. Bræður hennar voru
á svipuðu reki og hún, Jóhann f.
1882, lengi prestur að Melstað í
Miðfirði, og Jón f. 1884, fyrst
bóndi að Galtastöðum í Flóa, en
fluttist síðar til Reykjavíkur og
starfaði lengst sem umsjónarmað-
ur við Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar.
Aldrei sá ég fósturmóður mína
skipta skapi. Eitt lítið en glöggt
dæmi um það jafnvægi hefur mér
aldrei gleymst. Eitt sinn sem oftar
er gest bar að garði, fór hún niður
í kjallara að sækja rjóma í kaffið,
er ég kom hlaupandi í fang hennar
í stiganum og dembdi öllum rjóm-
anum niður. Það sem hún sagði
þá, stelpa litla!, fannst mér
krafti og hæfileikum, fór að taka
þátt í flokksstarfi siglfirzkra jafn-
aðarmanna og brátt forystu. Sú
varð líka raunin, að uppfrá því
varð Erlendur árum saman mik-
ilsmetinn og hæfur stjórnmála-
maður, bæði sem bæjarfulltrúi og
síðar alþingismaður. Við hann
voru í upphafi bundnar miklar
vonir, og æ betur rökstuddar af
viðhorfi hans og verkum; að hann
í framtíðinni yrði merkur stjórn-
málamaður og foringi.
Slíkar vonir bundnar Erlendi
Þorsteinssyni rættust þó ekki eins
og bæði mér og mörgum öðrum
fannst efni standa til. — stjórn-
málaferli hans lauk fyrr en vonað
var. Kom margt til, ekki sízt á
tímabili sívaxandi og aðkallandi
þátttaka svo reynds og hæfs
manns í stjórnun atvinnumála
tengdra síldveiðum, síldarvinnslu
og síldarafurðasölu, meðan sá sæli
atvinnuvegur var og hét á sínum
áhrifamestu árum í þjóðlífinu.
Auk þess kom fleira til, sem
drap á dreif kröftum og úthaldi
þessa mikilhæfa manns, bæði í
einkalífi og opinberum afskiptum.
Við erum víst margir, sem í
einhverjum tilvikum lífsins meg-
um taka undir með Bólu-Hjálmari
utanúr ölduróti lífsins: „Sálarskip
mitt fer hallt á hlið ...“ Kemur
þar jafnan fleira til en frá megi
segja. Erlendur gat ekki frekar en
aðrir unnið bug á öllu, sem
andstætt var, né heldur „borið til
blómanna í birtu og yl“ allt það,
sem hann þó þráði að vernda og
verja. Það er svo margt, sem
grípur inní fyrir mönnum, bæði
sjálfrátt og eins utan viðráðan-
legra lífsatvika.
Ég ætla mér ekki hér að rekja í
einstökum dráttum margþættan
æviferil Erlends Þorsteinssonar,
þessa hugljúfa og hlýja hæfileika-
manns. Það hefur þegar verið gert
opinberlega — m.a. hér í blaðinu á
útfarardegi hans í ágætum minn-
ingargreinum síðustu samstarfs-
manna. En ég get ekki stillt mig
um, þótt dregizt hafi, að minnast
þess, að um margra ára skeið á
okkar yngri árum átti ég Erlend